Om 9.30 uur vertrok de pelgrim met haar vader. Ze had zo genoten van het bezoek aan de herberg.
Het is gewoon niet voor te te stellen hoe het bezoek aan deze plaats de mensen raakt. Ik vind het ook een heerlijke plek en beschouw het als een groot voorrecht dat ik hier mag zijn.
We stonden al klaar om boodschappen te gaan doen in Corbigny. Omdat we vandaag glutenvrij gaan koken, moesten we speciaal meel halen. Gelukkig is glutenvrij in het Frans sans gluten. Dat begrijp ik zelfs. Dus dat moet in de winkel geen problemen geven.
We reden met een slakkengangetje naar het stadje. Hier komen steeds auto's van rechts en we hoorden een eng verhaal over ongelukken op deze wegen, dus we doen rustig aan.
Op de terugweg zagen we zulke mooie struiken met bramen. We konden ze niet laten hangen. En zo hebben we weer anderhalve kilo, goed voor 6 potten jam, geplukt. Thuis gekomen hebben we de laatste restjes van het diner van 15 personen gegeten als lunch. Ik kijk echt uit na een dikke boterham met kaas. Die heb ik in geen dagen gehad. Maar er ligt ook nog een komkommer. Daar moeten we ook nog wat mee. Groente is hier erg duur in de winkel. Maar ook de vele arbeid die in de tuin gaat zitten, maakt dat je respectvol om gaan met alles. Iets om laten komen is er niet bij. Morgenmiddag maar koude komkommersoep. Lang leve internet. Recepten zijn nooit een probleem.
Na de afwas en het opruimen van de herberg heb ik heerlijk onder de boom een powernap genomen. Na een uurtje pitten, hebben de laatste matrashoes afgemaakt. Omdat ik niet meer stof wilde gebruiken, is het van een kant bijna een patchwork plaatje geworden. Maar ook deze hoes is nu klaar.
Etty en Yvonne hebben in de tuin gewerkt.
Rond 16.00 uur verschenen onze nieuwe pelgrims. Zij Frans en hij Duits. Yvonne heeft op intentie gisteren een lekker glutenfpvrije soep uitgezocht. En een glutenvrije roerbakschotel met snijbiet en broccoli met kikkererwten. We hadden een heerlijke maaltijd. De hoeveelheden zijn soms wel wat lastig. We koken ongeveer 40 gram rijst per persoon en we houden nog weer over. Etty heeft mijn spinaziecake uitgeprobeerd, met het glutenvrije meel wilde dat geweldig.
In ieder geval hadden we een heerlijke glutenvrije maaltijd. Wat genoten de pelgrims. Ze vinden het geweldig om zo te eten. Uit de tuin, veel groeten, gezellige buiten aan de mooi gedekte tafel. Altijd vinden ze dit zo bijzonder. En dat maakt het ook zo dankbaar om te koken. de grote vaat nemen we dan voor lief.
De pelgrims zijn niet fit en willen heel graag nog een dagje blijven. Ze vinden het hier zo mooi en zo rustig. Uiteraard kan dat. In mijn achterhoofd denk ik wel gelijk: redden we dat met het glutenvrije meel. Ik moet twee ochtenden pannenkoeken bakken en voor morgenavond ook nog weer iets bedenken. Toen we hoorden dat ze graag nog een nachtje bleven, zag ik Yvonne gelijk in de soeppan kijken. Daar zat nog net een eenpersons portie in. Voordat er weer werd opgeschept hebben we deze gauw naar de keuken gebracht. Van de spinazie cake kunnen we ook nog verschillende plekken snijden. Dat gaat wel lukken dus. Straks ons nog maar eens buigen over het menu voor morgen.
Wat heeft de Camino me al veel gebracht. Afgezien van het lopen en het pelgrimeren,
waar ik erg van geniet, heb ik zoveel geleerd. Mijn talen, leven in eenvoud, creatief koken, koken zonder vlees en pakjes. De ontmoetingen. Nieuwe vrienden: Etty en Yvonne. Gewoon heel veel goede dingen.
De reden voor de Camino was niet leuk, maar uiteindelijk kan ik dankbaar zijn voor wat het mee heeft gebracht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten