Camino Anders dan anders II Dag 16 "Een parel op de Via met een kerk die los is.

Voor de snorrende kachel met een dik vest aan en een plaid over de benen, doe ik een rozige poging voor een blog. Vandaag hebben we weer een pelgrimsdag gedaan. Voor zover dat kan met auto en fiets. Maar de intentie was er in elke geval. We starten de dag met een waterige zonnetje. Maar gelukkig veel beter dan gisteren. We gaan voor route 3. "Via" en het betekent  "weg". De naam komt van 'Via Ortus Sancte Marie', de weg van Mariengaarde. Dit is een oude Pelgrimsroute uit 1165 die liep van Hallum naar Stavoren. Het laatste deel liep langs de kust en loopt parallel met 'Via'. We doen de route omgekeerd. We rijden naar Hindelopen, daar parkeren we de auto. Dan fietsen we naar Warns en lopen we terug.

Ondertussen staat even de tv aan voor het journaal. We hebben er een in het huisje. Het hoeft niet voor mij. Af en toe maakt MijnMaatje er gebruik van. Hij vindt het nu eigenlijk ook een avondje voor een glas wijn. Maar die is er niet, dus we houden het bij de warme kop venkelsoep. Grappig, het gaat op de tv over schrijven. In de Coronatijd hebben veel mensen geschreven en uitgevers worden overspoeld met manuscripten. De een zegt "Ik lees niet alles. Als je een beetje voetballen kunt, bel je ook niet gelijk naar Ajax, van kijk eens hoe ik het kan. Of bel je naar het concertgebouw, vandaag gaat het wel aardig met mijn piano spel. Niet elke schrijver is gelijk een auteur..." De journalist vraagt aan een van de schrijvers "Blijft u schrijven, nu u dit weet?" "Natuurlijk, ik geniet van het schrijven. Hoop dat er een tijd komt dat meer mensen dat vinden." Een andere uitgever zegt juist: "Stuur alles op. Mogelijk bent u net de parel."
Ik vind het schrijven ook super leuk om te doen. Ik weet heus dat ik geen "parel" ben. Maar alleen het plezier van schrijven en af en toe een reactie van iemand die het leuk vindt of in ieder geval iets heeft gelezen is leuk. Maar als niemand zou lezen is het ook goed. Ik schrijf voor mezelf. Het blog "Mijn fiets en ik" wordt veel minder gelezen, dan die van de Camino. Maar ik geniet ervan als ik de belevenissen teruglees. Ik merk ook dat oefenen wel kunst baart. Als je een blog van 2012/2013 ziet of deze, dan merk ik dat ik beter ben gaan schrijven. Ik zou het zelf wel eens leuk vinden om er een boek van te hebben. Maar dat is veel werk en daar heb ik nu geen tijd voor. Misschien als we gestopt zijn met werken?

De route is mooi, maar geen Camino. We starten op een fietspad langs een drukke weg. Na 1,5 km wordt het een leuk stukje. Op een liefelijk dijkje met paardenbloemen en schapen met lammetjes. Dan komen we in Stavoren. Een prachtig stadje.  We lopen door een wijk met spiksplinternieuwe huizen en huisjes. De huizen super groot en lux. En nieuwe kleine schattige huisjes. Nog geen 20 m2. Aan het water met een ligplaats. In beide kan je wonen. Ik merk in ons huisje van 6 bij 5 dat klein wonen prima gaat. We slapen boven, maar het had zelfs ook beneden gekund. 30 M2 is natuurlijk niet groot, maar werkt wel. Hoe groter je huis, hoe meer werk. In dit kleine huis hebben we alles wat we nodig hebben en eigenlijk nog te veel.

Het stadje is prima en we vinden ook een van de 11 fonteinen. De bek van een vis. Hoe toepasselijk voor Stavoren. We eten onze lunch. Het waterige zonnetje geeft licht, maar geen warmte en dom, dom, dom, ik dacht ik het met jack en zomerjack wel zou redden.  Het stuk over de dijk, prachtig overigens, een schitterende Via, die als een parel in het landschap ligt, is koud, ijzig, koud. Tot Stavoren duurde het dit ik mijn vingers weer kon gebruiken. Dat gaat nu goed, maar boven op de dijk tussen de schapen en lammetjes is het ijzig..... Om de 1,5 km klimmen we weer over een hek het volgende land in Of dit nu helemaal de goede route is? Maar mooi is het wel. Hoeveel kleuren grijs kun je hebben?

In Hindelopen halen we, na ook hier een van de 11 fonteinen te hebben gevonden, toch nog een broodje. Alleen met een yoghurtje en een bak nasi kan MijnMaatje, en ik eigenlijk ook niet, het redden. In de winkel liggen nog net twee donker bollen, samen met een banaan en nog een rol rijstwafels kunnen we de ergste trek wel stillen. 
Bij de winkel treffen we een stel dat wild aan het kamperen is in Nederland. MijnMaaje is in gesprek als ik de winkel uitkom. Afgelopen nacht was het voor dit stel te bar geweest en hadden ze een hotel genomen. Nu gaan ze weer kamperen.  Het was de hele dag nu droog en terwijl we praten hijsen deze mensen zich in een regenpak. Ik zie het klappertandend aan en denk bij mezelf "Er zijn grenzen".

Wij zoeken onze auto om de fietsen op te halen. Heel bijzonder. Tegenover ons staat een auto met de deur echt open( niet op slot of zo) gewoon open en geen mens te bekennen. Mijn fantasie slaat op hol... Ingebroken in een auto en de laptop gestolen. Een drugsdealer die uit de auto is gehaald en nu in de haven is gegooid, een meisje is op de vlucht voor haar broer en haar broer is rennend door Hindelopen achter haar aan. Het gaat om eerwraak. Mijn raderen draaien en allerlei scenario's poppen op. MijnMaatje heeft een simpeler verklaring. Een gezin met drukke jengelende kinderen die een dagje Hindelopen doen en vergeten zijn door de drukte meet de kinderen om de deur te sluiten. Mijn associaties gaan direct weer op de loop. Wel mooi, bij de kerk in Hindelopen stond een ook bordje, nee niet de beer is los, maar de "kerk is los".

Misschien huist er toch nog ergens in de hoekjes van mijn geest een schrijver?

"25 april 2012 Arou

Vandaag gelopen naar Arou, ongeveer 19 km. Er was een aardige franse dame die zei dat er een hele kleine gite (herberg) is. Voor dat ik kon knipogen had ze al gereserveerd voor mij. Achteraf was er genoeg plaats. Er was een groep van 6 wandelaars. Fransen! In het hele dorp geen winkel, maar geen probleem, want de herbergierster had een kast. Toe ze om 6 uur kwam deed ze kast open en kwamen er verschillende blikjes, rijst en spaghetti tevoorschijn. Ik heb een paar vage blikjes genomen en deze opgewarmd. Het was erg grappig. Er was een lange tafel en daar zaten we met elkaar en iedereen at zijn eigen prutje. Heel bijzonder. We hebben lang getafeld en daarna ben ik naar bed gegaan in een ijzig koude slaapkamer met 4 ziekenhuisbedden. De gite is van de gemeente en van de oude school is deze pelgrimsherberg gemaakt. Als het warm is zal het er aangenaam zijn, maar nu was ik blij met mijn eigen warme donzen slaapzak!"

Weer: koud en af en toe zo zon
Km: 10 km fietsen en 17 km lopen
Lunch: restje nasi
Diner: wraps