Camino Anders dan anders II Dag 31 "Daar waar je hart is, is je thuis"

De laatste dag in Friesland al weer. De tijd is gevlogen. 31 Dagen van huis. Eigenlijk zien we het zo: "We verplaatsen ons huis naar  een pollenvrij Friesland". De keuze voor de plek is het puntje van de kaart die het het minst gekleurd wordt door het pollennieuws. We pakken onze meest noodzakelijk spullen op en strijken 250 km verderop weer neer. Wat heeft een mens eigenlijk weinig nodig? Althans, wat hebben wij weinig nodig. Het paste gewoon in de auto. Misschien is dit niet voor iedereen zo, maar voor ons althans wel. Het meest bijzondere vind ik dat we zo naadlood inschuiven in een ander huis en ander leven. Dat hebben we eigenlijk altijd gehad of gedaan. Ik kijk ook nooit hals rijkend uit om weer naar huis te gaan. Ik kijk uit naar kinderen en nu ook KleinKind. Daar waar je hart is je thuis. 

Het huisje van dit jaar was geweldig! Het had alles wat we nodig hadden. En vanuit deze plek konden we ook doen wat we wilden. Wandelen en fietsen. Ten volle hebben we de tijd benut. Jammer van de musea, maar een mens kan niet alles hebben. En de overvloed van ervaringen die we wel hadden maakte alles goed.

Toch kijk ik uit naar de  Camino. Dat is toch een ervaring die mee heel veel geeft. Mijn hart doet gewoon zeer van verlangen naar het lopend met alleen m'n rugzak. Dat is zo basic en zo alleen met jezelf. Wat je hebt draag je op je rug. Je eet wat er voor handen is. Je hebt te dealen met het weer. 's Morgens op 7 uur sta je op straat en heb je geen dak....... het is zo'n unieke ervaring. Nu zit altijd ergens in mijn achterhoofd, als iets niet lukt of niet kan hebben we natuurlijk altijd geld. Dat simpele Camino leven is een keuze. en het is echt simpel, met meer op een kamer, vieze douchen, koude keukens, hete slaapzalen zonder zuurstof. Maar ook 25 km lopen en nergens een cafeetje of zo. Op je knie een broodje smeren. Of dor de regen nergens kunnen rusten of even zitten. We kiezen dit leven. We zijn niet dakloos. Je moet je voorstellen dat het enige wat je echt hebt je tas is. Echt het enige. Er is geen huis. Er zijn niet op een andere plek spullen. Dat is wel iets anders. Dat houd ik me ook altijd voor ogen. Maar juist omdat we de keuze hebben, doe je met overtuiging iets wel of iets juist niet. 
Vanmiddag was het droog en warempel kiekte de zon ook nog om de hoek. We besluiten om nog even naar Harlingen te gaan voor iets voor KleinKind. Ja, deze voeden we ondanks onze eigen principes op met spullen!  Maar als opa en oma willen we natuurlijk iets mee nemen voor KleinKind. KleinKind zagen we net in de app, las met Zoonlief, zijn Papa dus, de Truckstar. Met een serieusheid en zeer geconcentreerd keek hij op de knie van Zoonlief naar de plaatjes. Zo prachtig om te zien. Kan vast op zijn 5de ook alle vrachtauto herkennen en benoemen MAN, Daf, VW of hoe ze maar heten.

In Harlingen was het een drukte van belang. Eerst via de kringloop, mijn grootste hobby, richting stad. wat een drukte. Terrassen vol. Vol met alcohol, tapas, en weet ik wat. Maar ook veel rokende mensen en dan is 1,5 meter niks. MijnMaatje gruwt hiervan. Ik kan het niet ruiken buiten, maar hij wel. Dat maakt ook dat hij zo'n hekel heeft aan terrassen. Zeker nu de geur en smaak door Corona zo in de war zijn bij hem. 

Het is een keuze om tussen de drukte te gaan of iets anders te doen. MijnMaatje en ik zijn niet zo van drukte. Met een paar bruine bollen kiezen we voor een bankje in de zon bij de haven. Bijna geen mensen. Heerlijk uit de wind in de zon. Mijn winterjas verruil in voor mijn zomerjack. We genieten in stilte naast elkaar van het brood met niks.  Het uitzicht is prachtig en de lucht fris. We besluiten om nog even door de fietsen naar Zurich een dan naar huis. Nog een laatste keer langs de zee. Zo fijn. 

Thuis op de camping zitten de mensen heerlijk voor hun caravan of camper. De camping is zo goed als vol. Dat is wel het nadeel van dit huisje. Om buiten te zitten moet je ergens naar toe. Dus niet je deur uit op de vlonder in de zon. Maar dat was geen probleem deze weken. Het was toch te koud. Ik liep net nog even naar de container, de merel die een nestje heeft op de hoek van deze schuur waar het appartement is zit, vliegt van iedereen die langs komt op. Toch wel erg zielig als je je huisje elke keer zo met schrik moet verlaten. Nu de camping vol is en iedereen hier ook langs moet naar de wc is het misschien wel 30 keer per uur of zo. Sneu toch!
Mensen zitten in fleece en plaids nu voor hun tijdelijk huis. Toch buiten. Wij zitten bij de warme vloer. 

Vanmorgen leek het niks met het weer. Het was mistig en miezerde. Ondanks de kou hebben we hard gelopen. Ik had een snelle km tijd, 6,14  en wel 7 km gelopen. Geen pijn en geen toestanden. Ik kan nu hardlopend naar mijn werk als ik zou willen. Daarna miezerde het steeds. Dus we hebben heerlijk een paar uur gelummeld. De kachel aan voor het laatst.  Dat doen we eigenlijk nooit. We hebben altijd wel wat te doen. Ik heb al eens gekeken naar de zomervakantie. Zou fietsen in Frankrijk kunnen? Anders is fietsen in Nederland ook wel een optie. 

In het gastenboek schrijf ik onze positieve ervaringen.  Ik ruim alvast wat spullen op. Het secretaire is al leeg. De geleende spullen gaan weer naar de keuken van de camping voor. We ruimen de keukenkastjes leeg en maken ze schoon. We hoeven alles alleen maar veegschoon op te leveren. Maar dat is normaal na 2 of 3 dagen of zo. Maar naar 30 dagen en je haalt je spullen weg, dan komt er wel wat los. Maar eigenlijk is alles zo klaar. We eten tussen de middag het laatste stuk Mennobrood met het laatste restje roomboter en een paar plakjes kaas die over zijn. Lekker.  Maar zeker nu we Mevrouw de Molenaar ook kennen.

Morgen hebben we het druk. We moeten op 13.00 uur bij de priklocatie zijn. Dat is zeker 2.5 uur rijden. Dus het streven is 10 uur weg. Je zult maar te laat komen. We hebben de prikbrieven ingevuld. En dan vangt het "normale leven" weer aan.

Van de huiskamer Van de Lage  Landen ontvingen we dit onderstaand gedicht in 2015. Maar elk jaar denk ik er weer aan. De Camino kwam door omstandigheden, die ik verfoeide en heel verdrietig over was, op mijn weg.  Maar wat heeft de Camino mijn leven verrijkt!  

Vanaf hier
zal ik terugkeren
naar het gewone leven
van alledag,
niet gewoon meer
na al wat ik ervaren heb
en als rijkdom
opgeslagen in de weg
die ik zelf ben.

Ricky Rieter

Op weg langs de dijk naar Zurich

It Hof = De Hof op de camping

Weer; morgen miezer, 's middags een zonnetje, maar koud
Km: 7 km hardlopen, 26 km fietsen
Lunch: Mennobrood
Diner: bloemkoolcurry

Camino Anders dan anders II Dag 30 "Op eieren fietsen"

Het Camino gevoel is een beetje aan het verdampen. Wel jammer! Maar daarvoor in de plaats nu een Campinggevoel. Dat krijg je toch een beetje als je tussen de campinggasten zit. Buiten het erf is het merkbaar dan het vakantiedagen zijn. Gisteren in de stadjes al en vandaag in Workum ook.  Rijen mensen wachten voor winkels en terrasjes. Eerlijk is eerlijk, ik houd er normaal ook van. Maar in een rij staan is niet mij ding. Wat mij het meest verbaast zijn de keurig geklede mensen. Op vakantie en dan er zo mooi uitzien. Dat kan natuurlijk ook. Als je vakantie in een hotelletje hebt en de de rest van de dag vul je met museum bezoek en winkelen, dan kan dit natuurlijk prima. 
Ik loop al dagen in wandelbroek of spijkerbroek. En de enigste uitspatting was een grijze broek, met een roze blouse. Heb ik trouwens maar 2 keer aangehad in deze 30 dagen. Ik heb alleen wandelschoenen aangehad, hardloopschoenen, laarzen en pantoffels. Ik weet dat ik na een Camino altijd even moest bijkomen en niet kon kiezen uit de overvloed van klerenthuis. Dat zal nu ook wel weer zo zijn.

Vanmorgen in bed voor het opstaan viel mijn oog toevallig op de smsjes. Ik had een smsje. Dat gebeurt zelden. Het bleek een bericht te zijn van de ING. Mijn creditcard was ingetrokken. Hij bleek misbruikt te worden. Ik vertrouwde het maar niks Ik heb deze winter voor een vriendin iets proberen te verkopen op Marktplaats. Ik kreeg toen een appje of ik mijn banknummer wilde doorgeven. Met mijn gebruikersnummer. Gelukkig tuinde ik hier niet in, maar het bleek wel een fishingsapp te zijn. Een gewaarschuwd mens telt voor 2. Ik durfde het nummer nu niet te bellen. In map app van de ING stond hetzelfde berichtje weer. Ik kreeg toen wel even een knoop in mijn maag. Kunnen onbevoegden nu ook zo maar in mijn app? Ik heb direct de klantservice van de ING gebeld. Mijn kaart bleek wel degelijk door de ING zelf te zijn ingetrokken, want er was vannacht geprobeerd om geld af te schrijven. Omdat zij dit niet vertrouwden hebben ze acuut de kaart geblokkeerd. Er bleek eerder ook al een bedrag van 28 euro af geschreven te zijn. Vannacht een poging om er in totaal 500 euro er vanaf te halen. De kaart is dus gelijk geblokkeerd. De 28 euro krijg ik terug. Het gaat dus gelukkig om kleine bedragen. Maar het voelt wel even heel naar. 

Gelukkig was het om 8.15 uur opgelost. We weten even niet goed wat we vandaag moeten doen. Het is grauw weer. We beginnen maar met een rondje hardlopen. We lopen een iets andere route en lopen dan mooi  langs de velden met kleurig tulpen. Zo'n prachtig gezicht! We lopen ook een klein rondje, 5 km (bleek achteraf bijna 6) want hebben van gisteren nog 88 km in de benen zitten.

Het lopen ging prima en ik merk dat het toch steeds beter gaat. Ik had nu een km tijd van 6.17. Dat is super, want ik heb ook wel 8.17 gehad. Dus oefening baart kunst.

Tijdens het lopen heb ik geen pijntjes meer en ik hoef ook niet te denken aan de techniek van het lopen. Ik kan in cadans lopen en soms zelfs zonder gedachten. 

Vandaag ben ik wat hyper. Zo'n akkevietje als met de creditcard, laat je dan toch niet los. De laatste dagen van het verblijf in Friesland breken aan. Ik wil wel graag naar huis, 4 weken lang fietsen en wandelen, zonder doel is een keer genoeg. Bovendien missen we de kinderen en KleinKind. 

Als je in het onderwijs werkt heb je twee keer een nieuwjaar. Een keer in augustus en natuurlijk januari. Ik heb het gevoel met de Camino dat ik wel 3 keer een nieuw jaar heb. Na elke Camino kon ik terug met nieuwe doelen en nieuwe plannen. Inmiddels weet ik door levenservaring wat lukt ( zie hier) en ook wat gedoemd is om niet te lukken.  
Ik wil toch proberen om elke dag om 7.00 uur op te staan. Thuis kan dat ook wel dan maak ik MijnMaatje niet wakker. Maar ik wil ook 7 uur slaap. Dat betekent echt om 23.00 uur er ontspannen in liggen en dat betekent weer dat ik rond 22.30 uur aanstalten moet maken. Nu moet slapen niet een te groot issue worden. ik ben blij met al mijn slaap. Ik weet oo anders geen ander wat het is om niet te kunnen slapen. MijnMaatje vind dat ik ook moet slapen zonder podcasts. Ik zelf vind dat een volgende stap. Eerst maar een uren maken en dan nadenken hoe ik het luisteren naar podcasts kan afbouwen. Een ding tegelijk en een ding goed doen!  De vraag is dan wat ik moet gaan doen. Deze winter heb ik hardgelopen. Ik vind zwemmen ook heerlijk en het buitenbad is open. Maar wandelen in de ochtend is ook heerlijk. Maar alles kan niet. Er moet ook worden gewerkt. En 's avonds ben ik nooit klaar met me werk, dus nog eerder naar bed gaan, zodat ik bv om 6 uur kan op staan is ook nog een station te ver. Dus ik doe wat ik ook mijn studenten voor houd: klein beginnen met 1 ding! Op tijd naar bed!

Maar vandaag waren we dus door alle commotie laat. Het lopen was rond 9.30 uur klaar. Vervolgens op het yoghurtje op het terras. We kregen gezelschap van dochters (6 en 8) van de campingbaas. Heerlijke open slimme kinderen met een prachtige eerlijke intelligente kijk op de wereld. Onbevangen konden wij ook het gesprek met hun aan. Hoe ze het thuis onderwijs hadden ervaren? We waren benieuwd. Een juf kon geen zoominstructie geven. Echt niet. Was nooit de afgesproken tijd op Teams. Was niet erg hoor, dan gaven ze elkaar wel instructie. Dat ging beter dan als je juf er bij was. Ze begreep de sommen toch niet. En breuken al helemaal niet. Ze lieten van een juf geen spaan heel. Fileerden de juf op het bot. Konden precies vertellen waar hun juffen goed in waren: toneel spelen bij Kinderboekenweek. Ze wisten zo van een aantal jaren de thema's op te hoesten. Dit alles uit de mond van zulke jonge kinderen. Op de vraag wat het leukste was zei de jongste: Nou gewoon spelen! Elke leerkracht zou de tijd moeten hebben om zo ontspannen met kinderen het gesprek aan te gaan.

Na het ontbijt besluiten wij naar Workum te gaan. Daar is een kringloop van de kerk denk ik. Een beetje oudbollig, maar als je daar naar op zoek bent, is deze ideaal. En wij zijn op zoek naar oude kopjes met een schoteltje. Ik heb er een kapot gegooid. Via een prachtige route fietsen we naar Workum. Langs weilanden, sloten met kikkers, schapen, bloemen.... Na een paar dagen zon en warm op het erf tuimelen we er weer helemaal in. MijnMaatje met alleen de fietsbroek aan(met warme verbrandde benen, gelukkig) en ik in zomerjas zonder muts of pet. 11 Graden las ik later ergens. Blauw van de kou komen we in Workum aan. We eten langs een vaart waar elke 5 minuten onder luidkeelse aanmoediging van de brugwachter de brug omhoog gaat. Een prachtig gezicht. Maar alle mensen op de boten gehuld in dikke jassen en handschoenen en mutsen. Na het eten gaan we naar de kringloop. Ik moet vaker iets kapot gooien, dan kom ik nog eens ergens. Ik vind nog 2 Sintboekjes. Een boek voor KleinKind met liedjes en 2 schattige kopjes. En als klap op de vuurpijl een klein koeltasje waar net 2 bakken in kunnen. Handig met de hitte van de fietsvakanties. Hoewel ik me nu warm weer niet kan voorstellen. Eigenlijk wil ik ook in de lijn van de Camino traditie nog een ring. Maar niets past. Mijn vingers zijn te dun. Zeker van de kou, maar de maten zijn echt voor dikkere vingers. Jammer. Zelfs de mevrouw waar ik vorig jaar in Bolsward een ring bij kocht kom ik tegen. Mijn ring van toen had ze nog in het assortiment. maar de rest is te groot.

Dan fietsen we als een speer naar Witmarsum. De kortste weg. We zijn zo koud. Het is vreselijk! We gaan langs de bakker. Een heel verhaal. Tijdens het bezoek van dinsdag kwam "Mevrouw de Molenaar" ter sprake. Een artikel had in Trouw gestaan. We liepen toen het rondje naar met Menno monument en kwam langs een molen. Hier maalt en bakt een jonge vrouw brood. Graan van het land van hier, gemalen in deze molen en zelf gebakken. Ik heb het opgezocht en kon een brood bestellen. Nu eten we niet vaak brood maar dit was wel erg leuk. 

Inderdaad het is ook leuk. We treffen  mevrouw de Molenaar in persoon. Wat leuk en wat een enthousiasme. We halen het brood en nemen gelijk een stukje worteltjestaart mee. mmmm
Dan gaan we naar huis, stoken de kachel op en eten als diner: soep met brood en worteltjestaart.

Wat een heerlijke dag!

O, ja de eieren uit de titel. Even vergeten te melden. Aan het begin van de route waren eieren te koop. Dus ik kocht 2 dozen. Niet aan gedacht dat we via allerlei kleine hobbelige weggetjes richting Workum gaan. Dat bedenk je je pas als de eieren in de fietstas zitten.  Dus zeer voorzichtig moet er worden gefietst. Vandaar dat we op "eieren fietsten".

Als je goed kijkt zie je dat het kikkers zijn en ze maken een kabaal.

Klik hier voor de film

Weer: koud 11 graden
Km; 6 km hardlopen  48 km fietsen
Lunch pasta met spinazie
Diner: brood met soep en een heerlijk vruchten salade( aardbeien en pruimen)

Van mevrouw de Molenaar "Vernoemd naar Menno Simons

In het afgelopen jaar is er voor het eerst Mennobôle verkocht. Vervaardigd uit de eerste oogst van een speciaal oergraan, van het land gehaald door de plaatselijke akkerbouwer Menno de Vries. Achthonderd kilo leverde dit op, waarvan een deel eind vorig jaar weer is gebruikt om in te zaaien voor de oogst komende zomer. Intussen groeit dit gewas voor het tweede jaar op rij op een areaal van een hectare.

De introductie van de Mennobôle is een direct gevolg van een expositie die in 2018 in het dorp gehouden is ter gelegenheid van zijn vroegere inwoner Menno Simons, bekend van de mennonieten. ,,Van Edward Hill en Dale Friesen, die hier zo enthousiast over waren, kregen we vanuit Amerika, waarnaartoe in vroeger tijden veel mennonieten zijn geëmigreerd, oergraan toegestuurd. Een graan uit Oekraïne en Rusland dat door de mennonieten was meegenomen de Atlantische Oceaan over. Van het volkorenmeel maken we nu niet alleen deze Mennobôle maar ook Mennodúmkes.”

Camino Anders dan anders II Dag 29 "Een zeeluchtbad en leven of het je laatste dag is.."

Na een lange fietstocht puffen we, in korte fietsbroek, uit aan de voorkant van het huisje. We kijken uit over de landerijen en rechts gloren de rode tulpen in hun schitterende pracht. Of het ook allemaal ecologisch verantwoord is weet in niet, maar het is mooi. Het land voor ons is nog grijs. Er blijkt maanzaad in te zitten en het komt maar niet op. Links ligt het gras los. De boer had gelijk met het weer. De kikkers kwaken en de herrie is oorverdovend. Het is nu al twee dagen prachtig weer.

De camping is helemaal vol. Hebben we dus ook nog niet eerder meegemaakt. Maar het is rustig. Mensen zoeken hier ook hun rust. Anders kies je niet voor z’n gebied. De bloemkoolbladeren soep pruttelt en moet even zijn tijd hebben.  De aardappeltjes zijn al gekookt en gaan we zo bakken. Met een witlof salade met pruimen, sinaasappel, aardbeien en een appeltje, wordt dit straks een heerlijk maaltje. De melk moet nog worden gekookt, maar dat kan nog.

We besluiten de kans van nog even waar te nemen en een poos in de zon te gaan zitten. Een koffietje en spa rood en zitten we heerlijk te genieten van het weer.

Vanmorgen, na een heerlijke lange nacht, piept de zon door de spleet van het gordijn. Weer zon en het lijkt dat het niet zo hard waait. Ik durf niet zo goed zuidelijker in de provincie te gaan wandelen. Er zijn veel bossen en de natuur is laat. De pollenkaart laat een dikke rode strook zien. We besluiten om een zeeluchtbad te nemen! Ik moet geen pollen op snuiven, maar juist frisse zeelucht en de wind komt uit het Noorden. Het kan niet beter.  Met een vrij rechte lijn fietsen we naar Franeker, Berlikumervaart, Sint Jacobiparochie Zwarte Haan. 30 Km tegen een redelijke wind in.

In Sint Jacobiparochie begint de Camino. In deze kerk kun je tegenwoordig overnachten. Het is voor veel mensen de start richting Santiago. Wij hebben inmiddels de hele route gefietst of gelopen. Toch wil ik nog wel een keer de hele route vanaf hier lopen en misschien ook nog wel eens fietsen. Vanaf dit punt is het 2700 km. Op zich hebben we conditie genoeg. Dat is het punt niet. Maar we weten ook hoe kwetsbaar je bent. Blaren, knieën of je rug. Zorgen voor een totaal getraind lijf is belangrijk. Deze Camino ligt nog niet in het verschiet, maar zorgen voor een goede training kunnen we wel alvast doen. Door hier toch even stil te staan, voelt het bijna of je Santiago bereikt hebt.

Bij de Zwarte Haan kijk ik uit naar koffie. Het terras is open. Maar vol. Geen probleem, want onze thermoskan is ook vol. Helaas, geen bekers. Vergeten. Om de beurt drinken we uit de dop van de thermoskan. Gaat ook prima. We hebben een heerlijke lunch. Allemaal restjes. Helaas heeft een vogel, een van de niet helemaal afgesloten bakken met de thaise curry, die we altijd buiten zetten om al te koelen, soldaat gemaakt. Een bakje salade nog maar. Met een linzenburger, tomaatjes, een bruine bol en kaas. Lekker hoor.  En zelfs nog Italiaanse gedroogde tomaten van ons tapasfeestje vonden we in de koelkast.  We smikkelen met de wind in de rug boven op de dijk bij de Zwarte Haan. Gewoon een klein feestje. Dan bestijgen we het stalen ros weer en vervolgen de weg. 50 Km langs de zeedijk terug tot aan Makkum. We zien links van ons de contouren van Ameland, dan Terschelling. Het is prachtig weer en met de wind in de rug is het een eitje. Altijd als ik zo langs de kust fiets moeten ik denken aan het feit dat mijn moeder als kind naar Schiermonnikoog werd gestuurd om aan te sterken. Ziek van heimwee en nog meer afgevallen kwam ze na 6 weken terug.

Mama is overleden op haar 60^ste. Volgend jaar word ik 60. Het gevoel om het leven volop te leven dringt steeds naar boven in mijn gedachten. Mama dronk geen alcohol, rookte niet en was nog geen 50 kilo. Is bijna 35 jaar lid geweest van de gymvereniging en deed tot vlak voor haar dood nog een vouwhang in de ringen. En toch zo vroeg overleden.

Mijn oma, de moeder van mijn moeder, kwam als jong meisje te werken in een boerengezin, waar alle dochter zijn overleden aan TBC. De jongste dochter Anna lag in een “tentje”. Dat was een houten huisje op het erf. Het tentje had deuren die zoveel mogelijk open stonden, zodat de patiënten zoveel mogelijk frisse lucht hadden. Er wilden niet veel meisjes dienen in dit gezin. Mensen waren, terecht denk ik, bang voor de TBC. Oma had niet veel te kiezen. Ze kwam uit een heel arm gezin en het gezin van opa had ook niet veel te kiezen, zodat oma hier de “meid” werd. Ze  werd verliefd op opa en wonder boven wonder mochten ze trouwen. Een boerenzoon met de meid. Maar mama zei wel eens: “ Door alle ziekte was er geen geld meer. Dan was trouwen goedkoper en hoefde je geen meid te betalen…”. Of dat klopt durf ik niet te zeggen.

Ik las of hoorde ooit ergens "Leef elke dag alsof het je laatste is". Ik zoek het even op: Mahatma Ghandi schijnt het gezegd te hebben. Het geeft een richting en motto en dat vind ik goed. Ik vind het ook wel lastig, want dat expliceert dat je elke dag stevig aan de bak moet. Dat is ook niet een prettig idee. 

Ik profiteer vandaag in elk geval van de heerlijke frisse lucht en het ademen gaat echt beter als op het land. We komen door Harlingen. Wat een drukte! Ook hier alle terrassen vol! Op strandje bij de pier is het ook vol. Iedereen wil met dit geweldige weer natuurlijk naar buiten. Wij gaan als een speer! Wind in de rug en na 10 minuten zijn we in Zurich. We zien onderweg zelfs lepelaars. Ik heb deze nog nooit in het echt gezien. Ze zijn wel veel kleiner dan ik had gedacht. Na de Afsluitdijk, fietsen we niet meer op de dijk, maar naast de dijk.  Weer in 10 minuten of zo zijn we in Makkum. We halen melk bij de Melktap. Gek hoor, de yoghurt die we nu maken gaat straks weer mee naar het echte huis. Dan hoeven we niet gelijk yoghurt te maken thuis.

Tja, vanuit Makkum moeten we weer naar het Noorden. Het is dan maar 8 km richting Pingjum. ’t Is even stevig trappen. Al gauw doemt de toren op. 87 Km heeft de teller. Bij het huisje heb ik geen Camino gevoel, maar camping gevoel. Mensen zitten voor hun caravan. Wel in vest en jas, maar toch. MijnMaatje laat na het even zijn lange broek even zakken ”Kijk eens naar mijn benen!” Ondanks het zonnebrandmiddel, vurig rood. Dat wordt een warm nachtje.

Weer zon warm wind
Km 87 km gefietst
Lunch: van alles
Diner: bloemkoolbladerensoep, witlof salade met pruimen, sinaasappel, aardbeien en een appeltje, gebakken aardappels en een warm griesmeeltoetje

Camino Anders dan ander II Dag 28 "Morgenstond heeft goud in de mond"

Voor het eerst sinds vier weken hebben we vanmiddag op het tuinkaffeterras een drankje gedronken. In de zon. Iets drinken op de Camino is normaal. Deden we elke middag😉! Iemand zei eens "De Camino is soms een lange kroegentocht...." Dat klopt wel. Het dag ritme op een Camino is vroeg opstaan, voor de hitte aan lopen en rond 14.00 uur weer bij een herberg zijn. Dan heb je hele lange middagen. Zeker de eerste jaren was ik dan volkomen gevloerd. 20 km met ene rugzak in de hitte, was voor mij met de conditie van toen zwaar. We zaten eindeloos op terrasjes.  Dan is vroeg naar bed wel een optie, na vroeg opstaan en wat te veel wijn op het terras, lonkt het bed wel.

Ik had net gisteren en de dagen ervoor een hele verhandelingen met MijnMaatje gehad over rust en slaap. Ik kan 's avonds niet stoppen met bezig zijn. Schrijven, lummelen, nog wat koken, iets opzoeken op internet, mijn weblogs, er is altijd wat.  Dan kom ik te laat op bed. En 's morgens wil ik vroeg opstaan, want ik geniet ook van de heerlijke stille ochtenduren. In de podcasts over persoonlijke groei, hebben mensen het steeds over "Vroeg op staan en een ochtend routine maken" Ik heb ook wel een routine, maar dan 's avonds en dan gewoon lummelen. Geen tv, maar werken, breien, strijken, koken, avondwandelingetjes, tandenpoetsen, kleren uitzoeken, weer wat vinden en weer aan de gang. Ook dat is een routine, maar eigenlijk een verkeerde routine. Ik slaap hierdoor ook gewoon te weinig uren.

Nu is een Camino altijd een breek en een moment voor goede voornemens. Mijn voornemen voor de komende maanden was gisteren, op tijd naar bed en op tijd opstaan. Opstaan lukt prima, op commando van de wekker met een zwaai met beide voeten naast het bed. Maar het naaaaaaaar bed gaan, zucht. Dus na uitvoerige gesprekken en overwegingen, besluit ik dan tot het nieuwe voornemen "Op tijd naar bed". Om 22.00 uur stoppen met werken en lummelen. En 22.30 uur in bed en om 23.00 uur slapen. Uiteraard zag ik gisteravond om 22.05 nog iets langs komen op de mail van school. Nog even...... Ik zag bij de ING dat geld was afgeschreven wat niet klopte, dat moest natuurlijk uitgezocht worden.  En zo was het 23.30 uur. Laat ik het zo samenvatten: " MijnMaatje vond het niet leuk". Hij hoeft niets te zeggen en dan weet ik al hoe laat het is.

Dus vanmorgen laat ik me van mijn goede kant zien en ik stap op tijd en vrolijk het bed uit. We gaan direct voor een rondje hardlopen. MijnMaatje heeft het op de heupen, "Vrouwlief een eigen plan? Oke... ik ook. " Nu moet ik zeggen dat het een prachtige morgen was en MijnMaatje heeft een super tred. Gewoon mooi om naar te kijken. Ik ben wat meer een sjokker met hardlopen. Ik vind het leuk, maar kan het niet echt. MijnMaatje danst het rondje vooruit en binnen no time is hij uit het zicht. Het hardlopen gaat bij mij ook fantastisch. Nergens pijntjes en gaat super. Ik denk dat ik beter om de dag kan lopen dan elke dag en dan evt wat langer. Zo loop ik vandaag het lange rondje( 6,5 km) en het gaat zo super dat ik niet meer denk aan tijd en afstanden en ik sjok in de candanz in de ochtendzon op de stille landwegen. Het licht is zo helder dat ik loop met een zonnebril op. Bij het huisje aan gekomen bleek dat MijnMaatje de korte route had genomen en deze in een toptijd heeft gelopen. Ik had de snelste kmtijd van 6.16 en hij wel 4,55 of zo. Ik ben dan na zo ronde hardlopen helemaal wakker en aan. 

We krijgen vrienden op bezoek. Ze komen op de fiets en het belooft een mooie dag te worden. Maar eerst moet ik nog werken. Een paar werkstukken nakijken, een Teams met een student overleg en dan nog een yoghurtje op het " tuinkaffeeterras". Dan arriveren onze vrienden. Maar ik heb er wel al een ochtend opzitten. Goud in de mond dus....
We besluiten een rondje te fietsen van  Zurich, Harlingen, Franeker, Hitzum, Pingjum. Het is in tegenstelling tot de vorige dagen nu zomer. Prachtige blauwe luchten, wel wind. We lunchen op de kade in Harlingen met de meegebrachte koffie en broodjes. In Franeker bekijken we het stadje en dan richting huisje.

Voor het eerst sinds we hier zijn, drinken we iets op het terras. In de zon, met jas uit. Wat een verschil. De wereld is anders. Iets doen met vrienden is gezellig. We houden afstand en dat kan hier. Wat heb ik gewoon dit samen zijn met mensen gemist deze laatste maanden.  De dochtertjes van de campingbaas brengten ons een door hun zelfgemaakt flyer. "Groot Campingfeest" Iedereen mag komen. Heit zingt. Voor ons is niet duidelijk wat heit dan zingt, maar ik krijg een blik van "Ken jij mijn heit xxx niet... xxxxx biertroubadour en je kunt hem zelfs horen op spotyfy." Het is gratis, alleen de drankjes moeten we betalen. Ik beloof te komen.

Mijn vriendin en ik genieten. De jaren van hun en onze kinderen die circusvoorstellingen bedachten. Hun cavia's lieten trouwen, begrafenissen van de zelfde cavia's regelden, songfestivals. Eindeloos waren ze net als deze kinderen bezig met de voorbereiding en wat een plezier en pret hadden de kinderen. Net als het spul hier. We gniffelen als we horen dat heit niet zingen wil. Hij wist van niks. 

Dan gaan we samen lekker eten. We hebben nog soep en van de yoghurtjes maken we zo een lekker  toetje. Ik maak een lekkere thaise curry, mmmmm. En dan gaan de vrienden, met rozige wangen van de wind en de hete curry, na een paar stevige koppen koffie richting Hengelo. Wij storten ons op de afwas. Het huisje, compleet voorzien van alle gemakken, heeft een gemak niet: geen vaatwasser. Maar samen gaan we aan de slag en dan is het zo voor elkaar.

Ik loop nog even naar buiten om te genieten van de zomers aandoende avond. De teleurstelling komt: Groot Camppingfeest gaat niet door.... De dochtertjes melden, ze hadden er niet aan gedacht dat feestjes niet mogen. Mem grijnst op afstand, wist het vast wel, maar heeft de kinderen een hele middag lang laten kleuren, plakken, plannen laten maken, heerlijk toch!

Weer: zon en wind en warm
Km: 6,5 km hardlopen
Lunch: broodjes en fruit
Diner: soep, thaise curry en yoghurt

Camino Anders dan anders II Dag 27 " Carpe Diem en wees niet bang voor het spook van de toekomst"

Bijna vier weken zijn we in Friesland en leven we de Camino Anders dan anders, zo langzamerhand toch nog weer anders. Een Camino die begint te voelen als een vakantie door het geweldige huisje. Het leven is hier goed. Wat een rust. Al is het weer is bij tijd en wijle, vooral nu, vreselijk. Al vanaf 18.00 uur regent het al. De plassen staan op het grijze land voor ons en op de groene land licht het gras "los". Of zou het "open" zijn? Ik weet het niet meer.. 
Nu de school weer los of open is, hoe je het maar noemt, heb ik steeds last van vage depri gevoelens. Ik voel me schuldig nu ik hier zit. Ik ben zo gezond als een vis. Dat voelt niet goed. Thuis is het hopeloos, maar hier goed. Ik kan dan wel thuis gaan zitten, maar dan ben ik ziek. En toch voelt het niet goed en het blijft zeurend hangen in mijn brein. Ik heb ook altijd last van slecht weer. Word ik ook niet vrolijker van. 

Vanmorgen scheen de gelukkig zon en zaten we om 9.00 uur op de fiets. Vanmiddag komt er bezoek. Dus we plukken de dag nu maar even.  Er was bijna geen wind en dat maakt het fietsen in dit open land heerlijk. En omdat ik me al zo vaak in de luren heb laten leggen door het weer, ben ik gehuld in hemd, sporthemd, sportjack en zomerjas. Na 100 meter buiten het erf gaat de jas als uit. Het plan is richting Bolward, Burgerd en Wommels, Franeker en dan weer richting huis. Bij Burgerd nemen we het yoghurt. Het gaat al weer net als anders, we instaleren ons en ja, hoor achter ons begint iemand te gras maaien. Mensen doen het er om? Of is in deze wereld altijd geluid?  Ik trek mijn hemd uit en fiets inmiddels alleen in mijn sporthemd en mijn sportjack.  De natuur komt nu met volle kracht open. Bloesem, kleurige akkers met tulpen en bermen met koolzaadbloemen en weiden paardenbloemen tooien de wereld. Hier ver van alle kwaad lijkt het wel. Je ziet geen Corona, geen vervuiling, geen narigheid. We komen langs een huis met "Carpe Diem". Samen bakkeleien we hierover. MijnMaatje zegt: "Het betekent: Vier het leven" Volgens mij betekent het:  "Pluk de dag!" Hoewel "Vier het leven" nu ook van toepassing is, betekent het na even googlen toch "Pluk de dag".  

Je naar voelen om wat voorbij is en je niet kunt veranderen helpt niets. Het verleden was ook zeker niet altijd beter.  Hoewel ons brein dat soms wel zo maakt. Je zult hier maar als monnik in een koud klooster op de natte klei leven. In een wollen pij, die nooit meer droog werd en nat vast nog erger kriebelde als mijn grijze zondagse majo van vroeger. 
Ik keek vandaag nog even de mails van school en krijg ter plekke pijn in mijn buik van alles wat(nog) moet. Ik merk dat 3,5 week weg zijn, eigenlijk gewoon niet meer kan. Ik zie het werk per jaar drukker worden. In een podcast kwam vanmorgen aan de orde, dat mensen ook veel meer en sneller moeten. Deed ik vroeger 1 klassenbezoek op een ochtend. Ik kan er nu qua tijd 4 en heb dan gelijk het verslag af. Voor 1 bezoek keek je ter plekke, maakte aantekeningen en die werkte ik later uit. Nu kijk ik en type ik direct het verslag uit. Dit moet goed en to the point en positief gesteld en inhoudelijk correct zijn. Er moet dus ook heel erg en direct over nagedacht worden. En dat x 4. 
Ik kan er nu al weer tegen aanzien om te beginnen. Door ervaring weet ik dat ik er even door heen moet en dat ik dan zo weer in het gareel mee loop. Maar er tegen aan hangen maakt het zwaar en veroorzaakt ook het vage depri gevoel. Steeds voelen dat je ergens toch te kort schiet en het niet goed genoeg doet. 

Voor Franeker gaan we ook even richting Tzum en halen we bij het bio kraampje een stekje daslook. Ik wil zo graag look proberen, maar het is zo'n zeldzaam plantje, dat ik wildplukken onverantwoord vind. In het kraampje zijn ook allerlei natuurzalven. Zo leuk. En je kunt bij deze mevrouw ook workshops volgen, als de corona voorbij is..... Van deze dingen word ik blij.

Ik dwing me zelf tot Pluk de dag! Dat geeft een beter gevoel! Als ons leuke bezoek, na een wandeling naar het Monument van Menno Simons en een gezellige maaltijd, richt huis tuft, ben ik weer helemaal blij. Helemaal na het appje of KleinKind nog een extra dagje kan komen in juni. Uiteraard kan dat en met vreugde noteer ik de dag in de agenda. Pluk de dag of niet, je verheugen op een extra dagje Kleinkind  in het verschiet, kleurt de dag helemaal goed!

"Pluk de dag,
dweep en droom niet
met de schim van het Verleden
en wees niet bang
voor het spook van de Toekomst,
maar sla de verliefde armen
vast om het levende, gloeiende Heden"

Bron: Louis Couperus 

Klik hier voor de link van de film 

Weer: ochtend zon, middag miezer en 's avonds regen
Km: 50 km fietsen en 5 km wandelen
Lunch: sperziebonen met couscous
Diner: brandnetelsoep, linzenburgers en yoghurt met fruit

Camino Anders dan anders II Dag 26 van "Struikelstenen en theepotten"

Na een goede nacht, waren de depri gevoelens wel minder. Soms heb ik dan de neiging om mijn hoofd onder de dekens te stoppen en gewoon niet aan de dag te beginnen. Na een oog even open te hebben en langs het slaapmasker te kijken, zag ik dat de zon scheen. Daar ben ik erg gevoelig voor. De zon lokte en zo stonden we na 15 minuten in de hardloopkleren en door het dagje rust gisteren liep het als een tierelier. We hebben zelfs een extra stuk genomen. Ik heb met 2 vingers in de neus 6,5 km gelopen. Dat geeft de burger moed en gelijk een andere mindset over de dag. We nemen koffie en een yoghurtje op het tuincaféterras. Helaas moesten we na de yoghurt weer gauw naar het huisje, want er kwam weer een bui. We worden er flauw van. 
Ik douche me en we maken een plan voor de dag. We moeten boodschappen halen en op zoek naar een nieuwe theepot. Ik heb de pot van het huisje aan diggelen gegooid. Samen met een kopje, waarschijnlijk uit de erfenis van een oma. 
We besluiten op de fiets naar Harlingen te gaan. daar een stadswandeling te doen en vervolgens de kringloop te bezoeken en dan de boodschappen te doen. Het lijkt er op dat het weer vanmiddag beter wordt. 
Van het Oduldphuspad hebben we alle noordelijke routes gelopen. De zuidelijke liggen meer in het bos en dat durf ik niet goed aan. Vandaar dat we nu op zoek moeten naar wat alternatieve activiteiten. 
Ik douch en trek voor de verandering een andere broek aan dan wandelbroek of spijkerbroek. met een passende blouse en sjaal, wordt ik een ander mens.

Via MijnMaatje krijg ik wat zaken door van inspectie en ministerie. Ze hadden aangekondigd 29 april dat dan de stukken voor extra subsidie ivm de achterstanden door Corona er zouden zijn. Midden in de vakantie of voor andere scholen, de laatste dag voor de vakantie. Ik merk dat ik er kriebelig van wordt. Altijd maar het moeten. De regeling is wel breed. Er zit altijd wel iets tussen waar je als school aan kan werken. Maar ik word van de druk en het hyperdepieper gedrag van andere over de regeling er een beetje naar van. Ik heb alles gelezen en het past in wat we toch al doen, dus geen probleem en geen drukte.

We gaan in ieder geval vandaag naar Harlingen. We zetten de fietsen bij de supermarkten voor het centrum en gewapend met de rugzak met wraps en koffie tokkelen wij door de stad. Wat is het toch een mooie stad. De haven is prachtig. En de zon schijnt vrolijk. Ergens zien we 2 stenen met rozen voor een huis. Een Stolpersteine, Struikelstenen.  Een Stolpersteine is een gedenksteen ter grootte van 10 bij 10 cm met een messing plaatje erop. Op het plaatje staat een naam, geboorte- en sterfdatum en de plek waar hij of zij om het leven werd gebracht. Door heel Europa vind je deze stenen als monument voor de slachtoffers van het nationaalsocialisme.
De stenen zijn een project van de Duitse kunstenaar Gunter Demnig. Zijn motivatie: “Een mens is pas vergeten, wanneer zijn naam vergeten is.”  Ik vind het heel ontroerend. 

We gaan naar de Kringloopwinkel. En tot ons grote geluk vinden we een theepot, bijna net zo een als die ik heb laten vallen.  Ik vind ook een witte thermoskan die we op school gebruiken. En ik vind nog 4 Gero Zilmeta messen voor 0,25 cent. Van onze bestekcassette thuis. dat ik inmiddels overal wel 24 stuks van heb... Voor de herberg die we ooit nog eens willen beginnen zullen, we maar zeggen.

Op de terugweg lopen we nog eens langs de haven en zien de boot naar Terschelling vertrekken. Op een bankje eten we de wraps. Dan richting de supermarkt voor de foerage. Nu doen we meestal 1 keer per week boodschappen. Maar dan is eigenlijk ook de koelkast helemaal leeg.  Dus met rugzak gewoon op mijn rug, MijnMaatje idem. Met een doos nog onder de spin rijden we terug naar huis. 

Ik kan me weer naar harte lust uit leven. We krijgen morgen bezoek. Dus ik maak soep en lekkere linzenburgers. En voor vandaag sperziebonen, wortels met couscous. En de dag zit er weer op. Op de camping is een wandelaar gearriveerd. Met een klein tentje. Oe, het verlangen naar echt trekken, welt op. Dit is toch eigenlijk wat we het leukst vinden. Maar eerlijk gezegd nu, het is gewoon te koud...

Weer: regen, wind en zon
Km 6,5 km hardlopen, 10 km fietsen en 15 km fietsen
Lunch: wraps
Diner: sperziebonen en couscous 

Camino Anders dan anders II Dag 25 "Leven in warme eenvoud..."

Het is wel 180 graden anders dan gisteren. Was het toen nog overwintering in Nova Zembla, nu is het bijna Costa de Sol with rain….. De overgang is mij te groot. Ik word loom, moe, depri, chagrijnig. Van MijnMaatje krijg ik nog 10 minuten om te miepen. Dan moet het over zijn. Ik maak er ten volle gebruik van. Ik zit nu (20.00 uur) buiten het blog te typen. MijnMaatje is me van plan gezelschap te houden. Dat duurt 2 minuten en dan bedenkt hij dat hij zijn moeder nog moet  bellen. Dus ik zit alleen te genieten van het uitzicht en de reeën. Dan komt hij terug, zit weer 2 minuten en zegt dat hij gaat afwassen. Ik vind het leuker als hij even hier naast me blijft zitten. Maar MijnMaatje heeft het KOUD. Hij wordt ook al wat ouder en dan krijg je dit natuurlijk. Hoewel, net nog wel even 10 km gelopen binnen 55 minuten. Ik denk eerder dat hij daar last van heeft.

Het was dus niet zo’n goede dag. We begonnen overigens goed. Ik hou van hardlopen ’s morgens, maar op de zondagmorgen vroeg wandelen is een extra dimensie. De stilte is overweldigend vind ik op zo’n ochtend. De wereld staat stil. Geen verkeer, het is stil. Die stilte kan ik erg waarderen. Door te hardlopen merk je juist deze rust en stilte niet. We staan met onze winterjassen rond 8 uur buiten. Na een kwartier heeft MijnMaatje zijn jas al onder de arm en ik volg hem snel. De tweede keer in deze 24 dagen dat ik zonder jas loop. De zon schijnt, vogels zingen en de lucht is blauw. Mooi….

Ik houd mijn hart wel een beetje vast voor de pollen. De enkele boom die hier is, komt nu pas uit. Ik vrees dat het pollenseizoen in Hengelo nog voor mij wel een staartje heeft. 

We lopen een ronde van een kleine 7 km en zijn dan net op tijd voor de online kerk. Gewapend met breiwerk, koffie en yoghurt installeren we ons op het tuincaféterras. Elke met een oortje luisteren via mijn mobiel naar de dienst. In de zon…heerlijk. Wat een verschil. Gaandeweg de dienst verandert de lucht en we krijgen een onweersbui die er niet om liegt. We rennen met breiwerk en dienblad weer terug naar het huisje en luisteren daar verder. Na de dienst wil ik hardlopen, maar het blijft regenen en onweren. Dan gaan we toch maar eten, maar dan lukt het hardlopen niet meer. Met volle maag hardlopen kan ik niet. MijnMaatje wil graag fietsen. We besluiten als de regen over is te gaan fietsen. De hele middag wordt het goed weer, volgens Weeronline. Dapper bestijgen we het ros. MijnMaatje in korte fietsbroek, ik in lange broek, met een hemdje met korte mouwen met zomerjack. We gaan richting Bolsward, dan naar het oosten en dan via Franeker terug.  We starten in Witmarsum bij een gedenkplaats van Menno Simons. Verder komen we niet, want dan worden we weer overvallen door een bui. Ik ben er nu klaar mee.

We gaan terug. MijnMaatje vraagt waarom ik toch zo geïnteresseerd ben in de Mennonieten. Dat komt doordat ik in 1986 of zo de film Witness heb gezien. En later nog eens een documentaire over de Mennonieten in  Oost- Duitsland en Rusland. Menno Simons, Rooms Katholiek priester geboren in Witmarsum, ( daar kijk je vanaf dit huisje ook op uit) stapt 1536 uit de Katholieke kerk. De film Witness gaat over een man die op de vlucht is en door een Amish vrouw (Amerikaanse tak van de mennonieten) werd verborgen in deze Amishgemeenschap. Het leven van de Amish, spreekt me aan. De eenvoud, soberheid, de huisarbeid van deze mensen vind ik geweldig. Uiteraard zijn er ook zaken die me minder aanspreken, maar hun wijze van leven, zonder elektrisch en motoren spreekt me aan. 

Ook leven ze zonder geweld en weigeren dienstplicht. 

We gaan de laatste week in. Dan hebben we er 32 dagen op zitten. De dagen zijn hier erg rustig. Geen gedoe, geen stress van het werk. Ik merk dat mijn hardslag in rust 10 slagen lager is dan in de week als ik werk. Het is niet zo dat het niet goed gaat op het werk, maar het werk is er altijd. En dat altijd, daar heb ik last van. Het werk is nooit uit je hoofd. Je moet altijd vooruit denken. Het is niet de inhoud, maar het regelen. En er is altijd wat te regelen. Op zich ben ik daar wel goed in( competent) maar ik word daar niet blij van. Ik word blij van de inhoud van het onderwijs. Daar krijg ik de flow van.  Want van alles wat je wel goed kan hoef je niet blij te worden. En van iets wat je niet goed kan, maar wel leuk vindt, kun je blij mee zijn. 

inmiddels komen de  tonen van de  kloostermuziek weer kringelend tussen de kieren van het raam door. Ik hoor afwasgeluiden en Camino atmosferen omringen me gelukkig. Dat maakt me dag weer een stuk beter.

MijnMaatje kocht in de kringloop een boek van Rousseau. Geboren in 1710. Deze is naar mijn weten een van de eerste pedagogen. Ik heb er wel les ingehad. Ik moet er niet aan denken om aan deze pil te beginnen, maar MijnMaatje leest er uit voor. Het gaat vandaag over het voeden van je baby. Als moeders niet zelf voeden, maar een min zoeken, dan is dat volgens hem niet goed voor de binding tussen moeder en kind. Maar als het dan toch moet, en deze min van het platteland gaat voor een tijd in de stad wonen waar ze dan te veel vlees te eten krijgt, is dit wel goed voor de min, maar niet voor het kind. Beter is het dan, om het kind naar het platteland te brengen en de min haar eigen voeding te laten eten en het kind in de schone lucht te laten op groeien. Bijna 300 jaar oud!!! Het is ook goed, volgens hem, om het kind te wassen, maar dit voorzichtig te doen en te drogen met een zachte doek. Lijkt me normaal. Maar nu komt het, het warme water elke dag ongemerkt wat kouder te maken. Tot dat het kind gewend is aan koud water. Daar krijgt het weerstand van. The IJsman of zo… Verder schrijft hij dat het kind niet de hele tijd ingebakerd moet liggen, maar vooral moet kunnen bewegen. Ruime kleren aan en ruimte om zijn ledematen te gebruiken. Ik ben benieuwd wat het boek nog meer gaat brengen. We zoeken het boek nog eens op via internet. Bij bol.com voor €28,00 te koop. Het bezoekje aan de kringloop voor een nieuwe broek voor mij en het boek voor MijnMaatje kun je dan toch wel koopje noemen. En wat plezier van deze euro hebben we. Zie de Amish die in eenvoud, leven doen het zo gek nog niet. 

Het is goed om de dag met de routine van het schrijven af te ronden. Zo’n dwarreldag als vandaag werkt slecht voor mij. Gewoon een doel en aan de bak. Niet van dat, zal ik wel, zullen we niet, misschien toch…ik word er kriebelig van. Ik hoor dat de afwas klaar is, ondanks het kloostergezang. Ik kan me dan wel weer binnen melden. Dan maken we een mooie planning voor morgen. Boodschappen, op een ei, yoghurt en wat tomaten, is onze ongelofelijke voorraad op. Het “Behouden huis” moet in ieder geval bevoorraad worden. Gelukkig heeft het niet zo geregend dat we per sloep naar Harlingen moeten, maar het proviand moet wel weer binnen boord komen.

Weer: regen, zon, warm
Km: 7 km wandelen, 11 km fietsen, MijnMaatje 10 km hardlopen
Lunch: risotto met pompoen
Diner: wraps

Camino Anders dan anders II Dag 24 "Een kijkje bij overwintering in het Behouden Huis in Nova Zembla"

Wat een kou...... Mijn meegenomen hemdjes en rokjes, liggen ongebruikt in het krat boven. Het weer is nu vreselijk. De wind giert, vooruit blaast, om het "behouden" huis?  Wat een kou. Ik ziet het einde van het land voor ons net. En dan stopt de wereld. Wit en grijs.
MijnMaatje heeft een goede daad gedaan, door de houtkachel in de kantine aan te doen voor een mevrouw die overnacht in de Pipowagen. Op de plaatjes in de zomer lijkt deze heel wat, maar op een dag als vandaag...ijzig. Ik kwam in de kantine om de laatste restjes groente uit de koelkast te halen. Gehuld in mijn knielange trui en dikke sjaal, trof ik haar met een kindje van 4 in deze ijskoude ruimte. 
We hadden gezien op Weeronline dat het vanmiddag zou gaan regenen. Daarom zijn we vroeg opgestaan en zaten we om 8 uur al in de auto voor wandeling 10 van het Odulphuspad. Dit traject is vernoemd naar Aether, de Griekse god van de atmosfeer. Er schijnt een boerenarbeider te zijn die veel schilderijen over deze streek heeft gemaakt. Ze ademen een speciale sfeer uit. Ik voeg een plaatje toe.  De wandeling is 17 km en dat gaan we niet helemaal redden om voor de bui over te zijn, Je weet, we moeten fietsen, wandelen, fietsen op halen etc. etc. MijnMaatje heeft een route inkorting gemaakt.  Ik weet natuurlijk niet hoe het andere stuk van de route eruit ziet, maar dit stuk is prachtig. Het zonnetje schijnt als we vertrekken, maar ondanks sportjack en winterjas ben ik binnen het uur verkleumd. Er waait weer een koude wind. In de dorpjes valt het mee, maar op de vlakte brrrrr. We lopen van Gaastmeer naar Oudega.

MijnMaatje probeert de atmosfeer vast te leggen door foto's te maken. Hij beschikt nu over een speciale camera. Op de Camino is dit lastig, want je moet dan steeds op je spullen passen. En het is echt wel een gedoe om steeds de camera uit de rugzak te halen. Maar nu gaat het prima en ik zie dat hij zichtbaar geniet. Hij heeft echt een oog voor beelden. Dat is een familiare aangelegenheid van zijn moeders kant. Ik plaats ook een schilderij die een achterneef heeft gemaakt en door het Drentsmuseum op 5 mei op instragram werd gezet. Iedereen kijkt met zijn eigen blik, zijn eigen ervaringen en zijn eigen wereldbeeld en kijkt naar wat hij of zij wil zien.  Gisteren fietsten we naar de route, Manlief zag de prachtige oldtimer en ik de bloeiende boom die er achter stond. De auto ging aan mijn voorbij. 

We lopen door weilanden langs een meer. We komen langs Idzega en daar eten we het yoghurtje op een bankje bij de klokkentoren.  We lopen midden tussen de koeien en kijken uit over een grijs en grauw meer. Ik kan niet goed vinden hoe het heet. De tocht is prachtig en we komen langs een plek waar een vrouwenklooster heeft gestaan. We vragen ons af hoe je vroeger in een klooster kwam. Alleen de adel of kwamen er ook boerendochters? Verderop zien midden in het weiland een kerkhof, althans dat lezen we later op het bordje. "Jodenkerkhof" wel te verstaan en dan bedoeld men hier: een begraafsplaats voor zwevers. Hier vroeger "joden "genoemd.... wat een wereld. 

Als we na 12 km bij de auto komen, begint het te druppen. De auto staat geparkeerd bij een plekje waar je kunt zwemmen. Maar dat zit er nu niet in. Morgen gaat het zwembad in Hengelo open. De weersberichten geven mooi weer. Ik moet het nog zien,

Ik schrijf het blog, terwijl MijnMaatje druk bezig is met films monteren en op de achtergrond heeft hij kloostermuziek aan staan. De houtkachel snort. Dat geeft wel een Camino gevoel. Ik type het blog en luister naar het geprutteld van de pompoensoep en de wind. Ik had van huis mijn laatste pompoen mee genomen. Ik maak er vaak een pompoenrisotto van.  Ik heb de pompoen geschild en van de schillen en het kookwater van de kikkererwten die MijnMaatje bijna de de gootsteen mikte, maar ik nog net kon redden, en een ui en wat wortels, maak ik een wintersoepje... pompoensoep. In mei... Niet te geloven. We willen nog wel even hardlopen, maar dat zit er niet in.  Het blijft regenen en de wereld blijft klein en grauw. Binnen is het lekker warm, maar buiten ijzig..... Het lijkt op een overwintering. Niet in Spanje, maar in Nova Zembla in Friesland.

Van schilderij van Gerben Rypma

Schilderij van achterneef Jan van Dis

Klik hier  voor de film  Route 10

Weer: koud, wind en regen
Km: 7,5 km fietsen, 12 km wandelen
Lunch: zoete rijstkoeken van appel, ei en rijst
Diner: pompoensoep, pompoenrisotto, griesmeelpudding

Camino Anders dan anders II Dag 23 "Lente in ijsland....."

Tja, eigenlijk is het een saaie Camino. Het is koud, we staan laat op, lopen hard en wandelen. Vervolgens nog een verhaal over wat we eten. Ik kan er eigenlijk niet meer van maken. Zelfs de beloofde warme temperaturen blijven uit.  Ik word er wat treurig van. 

Ons huisje hoeven we, in tegenstelling tot een herberg, niet voor 8 uur 's morgens uit te zijn.  Er is geen enkele dwang om op te schieten. Ik heb een super nacht gemaakt van 7.30 uur. Dat mag ook wel na de vorige nacht, met maar een paar uurtjes slaap. De zon schijnt en ik schiet meteen in de hardloopkleren. Dat is het voordeel van routines. Je hoeft niet te denken. Alles ligt gewoon vast. Vroeger had ik er last van. Het maakt het leven ook saai, vond ik toen. Nu merk ik dat routines helpen om dingen die je belangrijk vindt, maar niet altijd leuk, toch te doen. Even over negenen beginnen we aan ons vertrouwde rondje. Er is vergeleken met het begin van de week, bijna geen wind. Met een mooi tempo en in een lekker cadans, loop ik de kilometers. Het is zo gegroeid dat halverwege MijnMaatje zijn eigen plan trekt. Hij kan harder en doet het dan ook als we door het dorp zijn. Hij kan zich wel aan mij aanpassen, maar ik niet aan hem. Ik loop en fiets altijd mijn eigen tempo. Ongeacht wat anderen doen.  MijnMaatje kan bv op de sportschool compleet door zijn tax gaan als hij in een groepje mannen oefeningen doet. Hij wil dan gewoon winnen. Mijn interesseert het niets. Ik loop en train voor mezelf. Maar blij met een mooie tijd, 32.30 min, kom ik weer op de camping annex zorgboerderij, kwekerij, tuincafé aan. Zelfs 1 km heb ik 6.17 min gelopen. Prima tijd! Oefening baart kunst, zullen we maar zeggen en de km tijden zullen steeds wel beter worden. Ik had tijdens het lopen wel erg last van de longen en dat is vreemd, want het is hier code groen.  Nu hebben we deze week wel veel brood gegeten en wat suikers. Maar daar kan het toch niet van komen? Ik merk het ook direct aan de huid onder mijn voeten en in mijn gehemelte. 

In de zon op het tuincaféterras eten we na het hardlopen de yoghurt. Zo uit de wind in de zon, merk je hoeveel kracht de zon heeft. Het is er heerlijk.  

Dan gaan we weer, ja het wordt saai, een stuk van het Olulphuspad doen. Route 12 De refter ( klooster-eetzaal)  Ik vind het vergezocht. Misschien dat je hier in de landerijen allerlei natuurlijke bronnen van voedsel vindt, maar anders..? De route is langgerekt. Dat betekent dat we ook eigenlijk de hele route moeten fietsen 17 km om bij het startpunt te komen. We stallen de auto in Ijsbrechtum, fietsen naar  Mantgum en lopen terug. 18,5 km. De zon schijnt als we vertrekken. Ik kan er van balen dat ik er weer in stink. Alleen met mijn zomerjack en daaronder sportjack begin ik aan de wandeling. Maar echt hopeloos. Het is weer zo koud. Met mijn regenjas erover gaat het, maar ik ben zo klaar met de kou. Ik heb bruine handen en bruine wangen. Witte hals en witte ogen( van de zonnebril)Is het mei en heb ik nog niet een keer met blote benen gelopen. Zondag gaat in Hengelo het zwembad open. Buiten zwemmen is hier echt geen doen.

De route is aardig, de dorpjes leuk, maar gisteren door de landerijen was de route mooier. Wat wel heel leuk is, dat we veel jonge eendjes en jonge meerkoeten zien.  Altijd mooi. MijnMaatje heeft een speciale camera en leeft zich uit.

In Scharnegoutum kwamen we  langs een prachtig bronzen beeld. Dit beeld verwijst naar het vrouwenklooster dat in 1223 werd gesticht in het dichtbij gelegen buurtschap 'Nijkleaster'. MijnMaatje heeft er een prachtige foto van gemaakt. We liepen rond 12 uur en dan is met eten en kerkjes bekijken en af en toe onderweg een gesprek 18.5 uur km echt wel 6 uur.  We boffen wel dat we wandelen leuk vinden, want anders is deze tijd echt niet leuk. Geen terrasjes onderweg, want overal is het winderig en koud, geen musea, geen dagje sauna, geen bibliotheek..... niet ergens zwemmen of sporten.

Gelukkig hebben we samen altijd genoeg om over te praten. MijnMaatje leest Piketty en een boek over  Rousseau en we discussiëren over van alles uit deze boeken. Ik heb een podcast gehoord over slapen. MijnMaatje slaapt wel, maar volgens zijn Polar is de kwaliteit slecht. Iemand adviseert om je kuiten te foamrollen voor het slapen gaan. Doen we op de sportschool als warming up. Dat helpt tegen rusteloze benen. MijnMaatje betwijfelt deze aanpak, je moet als je wilt slapen je toch niet opwarmen? Hij slaa(p)t mij om de oren met het luisteren naar podcats. Je moet toch ook kunnen slapen zonder luisteren, volgens hem. Hij wil de foamroller wel proberen, als ik stop met in bed naar podcast te luisteren. Nou, het zijn zijn benen en als hij niet wil, moet hij dat zelf weten. Ik luister vrolijk verder. Vaak alleen de eerste regel en dan slaap ik. Luister ik niet, dan val ik slecht in slaap. Slapen is me wel wat waard. Dus hij moet het zelf maar weten.

Om 19.15 uur zijn we weer thuis. We eten eerst de soep van gisteren en worden warm. Dan verschoont MijnMaatje het bed en maak ik het eten verder klaar. Tja en dan zit zo'n dag er weer op.

Wij zitten net in de knik van het groene stukken in de kaart in Friesland

Klik hier voor het filmpje

Klik hier voor de filmpje van route 12

Weer: koud en zon
Km: 5 km hardlopen, 17 km fietsen en 18,5 km wandelen
Lunch: bietensalade
Diner: gebakken aardappels met witlof

Camino Anders dan anders II Dag 22 "Vrienden zijn net bloemen...."

Vandaag was het ondanks voorspellingen een fleurige dag. Veel zon en zelfs gewandeld in mijn 't shirt! Dan spreek je toch een fleurige dag. 

De nacht was iets minder. Het slapen lukte niet zo goed. Jammer, ik heb nu al dagen sterren verdiend. Als ik meer dan 6.30 uur slaap krijg in op mijn Fitbit een ster. Wat dat betreft, ben ik nog steeds een kind, blij met het verdienen van een sterretjes of plakplaatje. Vandaag dus geen ster. De Fitbit geeft zelfs aan dat ik maar 1,5 uur slaap heb gehad. Dan klopt volgens mij niet helemaal maar meer dan 3 uur zal het niet zijn geweest. Ik heb er geen last van overdag. Alleen de nacht duurt lang en ik krijg dan reuze trek. Nu is hier in dit huis niet veel te snoepen. Op een wortel na en nog een halve zak nachos chips. Maar ik wil dat MijnMaatje niet wakker maken. Maar de trek is sterker. 
Gelukkig heb ik er overdag geen last van. Ik heb jaren slecht geslapen en was nooit moe. Volgens experts kan dit niet, maar ik was niet echt brak of zo. Wel kon ik dan als ik niets te doen had, zomaar een  uur slapen op de bank. Daar wilde nooit zo aan toegeven, omdat je volgens mij dan ik een vicieuze cirkel komt. Overdag slapen en 's nachts niet meer in slaap vallen. 

We moeten keuzes maken vandaag. Er komen vrienden eten. Hardlopen, wandelen, eten koken en blog schrijven en met vrienden eten past niet in de uren. We besluiten om het hardlopen vandaag niet te doen. Als we net weg willen gaan regent het. We zetten gauw de fietsen op de auto en eten thuis even een yoghurtje.  En zo zitten we om 9.45 uur in de auto richting Reahus. Daar aan gekomen is het droog en de zon schijnt. We zetten daar de auto neer en fietsen naar Easterlittens. Ongeveer 10 km. We doen route 14 Viridarium ( kloostertuinen)

Uit het boekje "Kloosterlingen moesten het doen met datgene wat ze zelf verbouwden in het viridarium -de kloostertuin- en met wat ze kregen van het eigen vee. Daarnaast werd brood, kaas, boter, honing, azijn, bier, mosterd en jam ook grotendeels zelf gemaakt. Dit alles was een prima basis voor een eerlijke, smakelijke en voedzame maaltijd! Aan kloostertuinen lag vaak een doelmatig ontwerp ten grondslag. Zo treffen we de kruiden die veel werden gebruikt in de keuken in de de nabijheid hiervan."

De route is prachtig! Een van de mooiste die we tot nu toe hebben gelopen, Ik ben aan het uitzoeken of hij ook va B en B of via Vrienden op de fiets ook kan. Het is wat nep zo met de auto en fiets. Echt alleen met je rugzak geeft meer het Camino gevoel. We lopen lang groene weiden en prachtige natuurgebieden. We lopen langs Skrok. Skrok is een weidevogelgebied in de Friese Greidhoeke, waar je het oude, kruidenrijke greppeltjesland nog volop terug ziet. De natte graslanden vol bloemen en insecten bieden in het voorjaar een perfecte broedplaats aan talloze weidevogels.
Het is geweldig om hier te lopen. We zien een mooie oeverzwaluwen muur.Zo mooi om te zien. Af en toe zie ik een zwaluw of een watersnip. Grutto's en vogels waar ik niet de naam van weet.

We komen door Easterein.  Het middelpunt van Easterein wordt gevormd door de prachtige 13e-eeuwse protestantse (voorheen hervormde) Martinikerk (Tsjerkebuorren 2), gelegen op een terp, omsloten door water en een kerkbuurt met kleine straten en steegjes. Deze kerk wordt beschouwd als 'de kathedraal onder de Friese dorpskerken' en is in de jaren tachtig geheel gerestaureerd. De belangrijkste bezienswaardigheid van de kerk is de zeldzame kraak (oksaal) uit 1554. We zien dat de kerkdeur open is.  We hebben veel geluk! We  mogen zelfs naar binnen van de koster die er aan het werk is. Hij biedt ons koffie aan, vergezelt met prachtige verhalen over de kerk en Easterein. We weten nu wat de reden is dat de Friese kloosters na de Reformatie binnen no time verdwenen zijn. De kerk is echt geweldig! het fleurt de dag helemaal op. We zijn hier nu precies 3 weken en zijn een keer op een terrasje geweest. Musea dicht. Restaurants dicht.... niet naar de kerk... Het leven wordt wel flets. Maar we mogen hier eigenlijk een deze omgeving niet mopperen.  Dan is zo'n toevallig bezoek aan de kerk een ware happening!

Na 1 uur lopen we verder. Maar het bezoek aan de kerk, kunnen we de volle route niet maken. We krijgen bezoek en moeten nog een uur rekenen voor de terugreis. Jammer, want het is zo'n prachtige route.

Thuis laten we nog even de handen wapperen. Een soepje vooraf. Met stokbrood en kruidenboter. Italiaanse visschotel met rijst, salade, yoghurttoetje met mango en verse vruchten. Koffie met een oranje mergpijpje toe en nog een stukje griesmeelpudding. De Vrienden worden ook opa en oma. Dus genoeg om over te praten. Vaak komen we samen in een groep, maar zo even een op een zijn ook fijn. Als groep hebben we elkaar alleen vorig zomer bij andere vrienden in de tuin elkaar gesproken. Af en toe doen we een zoomkoffie op een zaterdagavond. Dat is dan wel een uitkomst!  Het is gezellig en we fleuren er helemaal van op! Gezellig!

Klik hier voor de film van route 14

Weer; zon en voor het eerst een beetje warm
Km: 10 km fietsen en 16 km wandelen
Lunch: pinda prutje
Diner: visschotel

Camino Anders dan anders II Dag 21 "Door de wind, door de regen, dwars door alles heen.."

Weet je nog? toen de wind de bomen
tergde en hen de mantels van het lichaam trok
Dat wij samen - de regen kletterde bij stromen -
Schuilden
Bron: Heman van Veen

Door de wind
Door de regen
Dwars door alles heen
Door de storm
Al zit alles me tegen
Door jou ben ik nooit alleen
Bron: Stef Bos

Ik moest aan deze teksten denken toen het vandaag weer zo waaide. Het eerste lied loopt wat treurig af, maar dit gedeelte van de tekst is wel van toepassing. De tweede is wat meer  van toepassing, maar gelukkig zit alles ons niet tegen. Integendeel. Ondanks wind, kou en regen hebben we het samen goed. Toch lijkt het wel of we in quarantaine zitten. Je spreekt gewoon niemand, afgezien van de campingfamilie. Hun meivakantie valt ook in duigen. Er komen bijna geen gasten. Gisteren was er nog iemand die kampeerde in een trekkerstentje. Gelukkig is hier een keuken en een warme kantine. In Frankrijk hebben we ook een keer een nacht met afschuwelijke wind gehad, maar toen was het gewoon niet zo koud. Het is nu ook zo koud.
Na een lange nacht van bijna 7,5 uur ( Ik geef maar voorrang aan mijn behoefte voor slaap, boven mijn behoefte aan vroeg op staan) staan we rond 8.30 uur op en steek ik de neus buiten het huisje om te kijken of hardlopen een optie is.  Het kan. We hebben hard gelopen, maar ik voelde me net als de vogels hier, je vlieg wel, maar gaat niet vooruit. Tjonge wat een wind....Het kon inderdaad, maar de tijd is prut. 33.40 min. Maar dat mag de pret niet drukken.  

Hier bij de kachel in het heerlijke huisje, met de geuren van het lekkere pindapruttelpotje. de gekookte melk en de drogende was, is het goed toeven. Wat hebben we veel om dankbaar voor te zijn. Gezondheid, een warme plek, financiën om te kiezen voor wat goed is voor je lijf. En het dan ook samen te kunnen doen. 

Fietsen en wandelen is dus uiteraard niet aan de orde en daarom gaan we maar voor een stadwandeling. Nog een dagje thuis wordt wel saai. Als het dan regent kun je, als je een stadswandeling doet, nog ergens schuilen. Dankbaar maak ik gebruik van mijn winterjas en sjaal. Zo gaan we dus naar Sneek.
Het is zo koud en terrassen nog niet open en ergens op een bankje is het te koud, dus ik haal wat broodjes. Die eten we lopend op. Wat is Sneek een mooie stad. Prachtige oude gebouwen, maar ook een schitterend nieuw theater dat helaas al 1 jaar dicht is. MijnMaatje heeft een app met een rondwandeling. Leuk, je hoort dan ook iets over de geschiedenis. Als we te koud zijn, gaan we op zoek naar de kringloopwinkel van Dorcas. We moeten even wachten, want er mogen maar 15 mensen binnen of zo. Binnengekomen  doen we er expres wat lang over, zodat we even warm kunnen worden. MijnMaatje scoort een boek van Roussou en ik een nieuwe broek. Mijn oude spijkerbroek had ik wel al 3 jaar of zo en de rits heb ik zelf al gerepareerd. Maar in de Corona tijd kreeg ik nergens een goede rits, dus uit een oude spijkerbroek een rits geprutst en deze in de broek gemaakt. Maar hij is te groot en loopt net niet soepel. Door de kou kan ik mijn vingers niet goed bewegen en krijg ik mijn broek slecht dicht. ( Naast het openbare toilet hebben Mijnmaatje en ik een kwartier staan sjorren aan de rits om hem dicht te krijgen. Met verbaasde blikken liepen mensen om ons heen. Maar ik kreeg deze met mijn koude vingers het echt niet voor elkaar.) Dus ik ben heel blij met deze precies passende spijkerbroek met goede rits en die er als nieuw uitziet. Wat een gelukje. Wat kun je blij zijn met een broek van 4 euro!!!

Als we buiten komen ben ik warm van het gehannes met het passen. Het zweet staat op mijn rug. MijnMaatje klappertand. Hij wordt een oud mannetje. Heeft het steeds koud. We zoeken een plekje uit de wind en in de zon. Op een vlonder bij de gracht zitten we tegenover de "Snekerpoort". We eten onze salade en drinken een kop koffie. Als we warm zijn, begint het weer te regenen. Kleine buitjes, maar toch. Dwars door alles heen zetten we door. En rond  5 uur hebben we alle hoeken, stegen en andere bezienswaardigheden van Sneek gezien. We weten dat Gerbrandy hier is geboren en we hebben het huis gezien waar weduwe Joustra Berenburg berenburg maakte.

Via Makkum rijden we terug en halen weer een voorraad melk. In het huisje doe ik snel de was, regelen we hout voor de kachel, koken we weer een heerlijk pinda koolprutje en genieten van de brandende kachel. MijnMaatje maakt weer yoghurt en ik een puddinkje en dan is dag 21 al weer voorbij. Nog maar een dikke week en dan zit deze quarantaine er weer op en zeggen we tegen elkaar:

 Weet je nog? toen de wind de bomen
tergde en hen de mantels van het lichaam trok
Dat wij samen - de regen kletterde bij stromen  - schuilden.

Weer: wind, zon, regen, kou
Km: 5 km hardlopen, 10 km stadswandeling
Lunch: pasta met brocolli
Diner: pindakoolpannnetje met yoghurt met aardbeien