Dag 20 alweer. Ik word er verdrietig van. Het bevalt ons hier zo goed en we hebben het samen zo goed, dat het leven thuis ver van mijn bedshow lijkt.
Als ik op sta, ik geef het eerlijk toe, ruim na achten, sluip ik in mijn hardloop kleren naar buiten. MijnMaatje slaapt nog zo heerlijk. Ik vind het jammer om hem wakker te maken. Dat is het enige nadeel in dit huisje. Als een van ons wakker is en op wil staan, maak je de ander ook gauw wakker. Thuis geniet ik ook wel van de stille ochtend uren, waarin ik al rommel in de keuken. Al vast een soepje maken of iets al klaar maken voor de maaltijd of zo. Dat hoef je hier niet te doen.
Buitengekomen merk ik dat de wind die ik goed om het huisje hoorde gaan, wel meevalt. Dus ik loop richting de weg of alvast te starten. Buiten het erf merk ik pas hoe hard het waait. De wind blaast me naar achteren of het wordt hardlopen op de plaats. Hardlopen is vandaag niet im frage. Het stormt. Toch erg raar. Op het erf valt het mee, maar buiten het erf. Die verschillen heb je thuis niet zo erg. Het regent nu ook, dus het is echt hopeloos. Ik ga gauw weer naar binnen. Inmiddels steekt MijnMaatje zijn hoofd ook over de vide rand. "Hardlopen", vraagt hij?
We besluiten om te kijken of we ons aan kunnen melden voor een vaccinatie. We worden beide 59 dit jaar en komen dus beide in aanmerking. De eerste datum is 16 mei om 12.55 uur. We proberen van alles, andere postcode. Uitloggen en weer opnieuw inloggen. 16 Mei is de dag dat we naar huis gaan. Het betekent dat we echt hier om 11.00 uur weg moeten gaan en dan rechtstreeks naar het vaccinatie adres. Op zichtkomt het mooi uit, want het is op een zondag. En 20 juni op een zondag de tweede keer. Mijn Maatje zegt dat we voorrang hebben omdat we in het onderwijs werken en dat ze ons niet onder schooltijd plannen in verband met vervangen. Hoe het ook zei, het wordt 16 mei of anders moeten we bellen en het nummer staat in de brief die wij nog niet hebben. Wordt het veel later, dan is onze tweede prik misschien in de vakantie. Dat zo helemaal vervelend zijn. We rekenen nog maar een keer en besluiten toch maar te boeken op 16 mei. En gelijk een koffieafspraak met de ouders van het KleinKind dat op 2 km van de vaccinatie locatie woont. Na meer dan 4 weken afwezigheid tot wel een eerste behoefte.
Om 10 uur zijn we met deze sessie klaar. Ik kijk nog even op de mails van het werk. Wordt gelijk "bozig" om de stroom van zaken die door gaat alsof het geen vakantie is. Volgens mij denkt iedereen, "nee heb je, ja kun je krijgen" en zo is er eigenlijk nooit meer een periode van een time out. Ik doe het ook zelf. Kan natuurlijk ervoor kiezen om niet te kijken, maar dat doe je natuurlijk ook niet, want stel dat..... Voor mijn gevoel ben ik "aan gezet" in de voorjaarsvakantie 2020 met de eerste Corona melding en daarna is er niet meer periode van niks geweest. Door het thuiswerken en digitaal werken zijn de grenzen compleet verdwenen. Ik merk dat ik hier steeds minder tegen kan. In principe heb ik in heel mijn werkzame leven altijd in blokken gewerkt. ^tot 8 weken 24 uur per dag beschikbaar en dan 1 week niets, dan weer een aantal weken werken en dan 2 weken rust. ect. Deze grenzen zijn weg. Ook de af gelopen jaren waren er ook steeds zaken waar ik zorgen om had en die doorgingen in de vakanties. Personele zaken, kwesties met bestuur, plein, verbouw. Dat is nu niet het geval. In principe loopt nu zoals het behoort te gaan. Maar het telkens een beroep op je doen, vind ik een ding. Je kunt zeggen, je laat het toe dat mensen een beroep op je claimen, ik kan ook duidelijk mijn grenzen aan geven. Het gaat ook op het op langere termijn het werk goed vol te kunnen houden. Dan moeten er momenten van rust zijn. Ander andere kant, ik kom uit een boerengezin en daar was ook nooit rust. Daar ging ook alles altijd door.
Na even een hap verse lucht zie ik ook dat de familie van wie de camping is en een paar dagen bij vrienden waren, weer terug zijn. Wel lef hebben hoor, want ze waren met de caravan. Eigenlijk is het onverantwoord om er mee te rijden. Maar ook voor hun geldt, camping, kwekerij, zorgboerderij... altijd werken.
Goed ik werk wat mails af, kijk werkstukken na, plan wat afspraken. Dan maken we van de restanten van de tapasmaaltijd nog een tapas lunch. Ik loop nog steeds in de niet gebruikte hardloopkleren. De wind giert om het huisje en we stoken de kachel hoog op. We horen dat het code geel is. Nou, hier is het wel code rood denk ik. Ik word er chagrijnig van. Ik lees/luister nog naar een aantal verhalen van het project: www. joodsekinderen.nl en daar word ik nog neerslachtiger van. Hoe kon dit toch gebeuren, dat een volk dacht, meer te zijn dan een ander volk. MijnMaatje ziet mijn persoonlijke storm en zet me onder de douche. "Douche, nu en zo gaan we toch even eruit."
We trotseren de orkaan en lopen naar de dijk. We doen over 3 km wel een uur. Op de loopbrug over de A7 richting Harlingen waai ik bijna de lucht in. Ik geloof dat ik nog nooit zo'n storm heb mee gemaakt. Met handen en voeten klauter ik de dijk op. Op de top van de dijk moet ik mijn muts met twee handen vasthouden. Een immens spektakel zie ik voor mijn ogen. Golven, schuim, wind heel bijzonder. Ik geniet ervan. Het kost te veel kracht om lang op de dijk te zijn. We ondergaan nog weer een keer de orkaan als we op de loopburg zijn. Je kunt er niet afgeblazen worden, want om de hele brug zitten netten. Maar ik word door de wind om hoog gezwiept. Beneden gekomen hebben we de wind in de rug en met gezwinde vaart lopen we terug naar het huisje. Het was heerlijk!
Thuis drinken we hete thee, met een rijstwafel met avocado. Even wat krachtvoer! Morgen is hopelijk het weer beter. Een dag storm is genoeg met vogels die vliegen maar op de plek blijven hangen is genoeg. Dan is onderstaande tekst misschien beter te hanteren.
Er is een film klik hier
Weer: storm
Km: 8 km naar de dijk
Lunch: tapas resten
Diner: pasta met broccoli en zoete aardappel en aardbeien en yoghurt
Geen opmerkingen:
Een reactie posten