Het is wel 180 graden anders dan gisteren. Was het toen nog overwintering in Nova Zembla, nu is het bijna Costa de Sol with rain….. De overgang is mij te groot. Ik word loom, moe, depri, chagrijnig. Van MijnMaatje krijg ik nog 10 minuten om te miepen. Dan moet het over zijn. Ik maak er ten volle gebruik van. Ik zit nu (20.00 uur) buiten het blog te typen. MijnMaatje is me van plan gezelschap te houden. Dat duurt 2 minuten en dan bedenkt hij dat hij zijn moeder nog moet bellen. Dus ik zit alleen te genieten van het uitzicht en de reeën. Dan komt hij terug, zit weer 2 minuten en zegt dat hij gaat afwassen. Ik vind het leuker als hij even hier naast me blijft zitten. Maar MijnMaatje heeft het KOUD. Hij wordt ook al wat ouder en dan krijg je dit natuurlijk. Hoewel, net nog wel even 10 km gelopen binnen 55 minuten. Ik denk eerder dat hij daar last van heeft.
Het was dus niet zo’n goede dag. We begonnen overigens goed. Ik hou van hardlopen ’s morgens, maar op de zondagmorgen vroeg wandelen is een extra dimensie. De stilte is overweldigend vind ik op zo’n ochtend. De wereld staat stil. Geen verkeer, het is stil. Die stilte kan ik erg waarderen. Door te hardlopen merk je juist deze rust en stilte niet. We staan met onze winterjassen rond 8 uur buiten. Na een kwartier heeft MijnMaatje zijn jas al onder de arm en ik volg hem snel. De tweede keer in deze 24 dagen dat ik zonder jas loop. De zon schijnt, vogels zingen en de lucht is blauw. Mooi….
Ik houd mijn hart wel een beetje vast voor de pollen. De enkele boom die hier is, komt nu pas uit. Ik vrees dat het pollenseizoen in Hengelo nog voor mij wel een staartje heeft.
We lopen een ronde van een kleine 7 km en zijn dan net op tijd voor de online kerk. Gewapend met breiwerk, koffie en yoghurt installeren we ons op het tuincaféterras. Elke met een oortje luisteren via mijn mobiel naar de dienst. In de zon…heerlijk. Wat een verschil. Gaandeweg de dienst verandert de lucht en we krijgen een onweersbui die er niet om liegt. We rennen met breiwerk en dienblad weer terug naar het huisje en luisteren daar verder. Na de dienst wil ik hardlopen, maar het blijft regenen en onweren. Dan gaan we toch maar eten, maar dan lukt het hardlopen niet meer. Met volle maag hardlopen kan ik niet. MijnMaatje wil graag fietsen. We besluiten als de regen over is te gaan fietsen. De hele middag wordt het goed weer, volgens Weeronline. Dapper bestijgen we het ros. MijnMaatje in korte fietsbroek, ik in lange broek, met een hemdje met korte mouwen met zomerjack. We gaan richting Bolsward, dan naar het oosten en dan via Franeker terug. We starten in Witmarsum bij een gedenkplaats van Menno Simons. Verder komen we niet, want dan worden we weer overvallen door een bui. Ik ben er nu klaar mee.
We gaan terug. MijnMaatje vraagt waarom ik toch zo geïnteresseerd ben in de Mennonieten. Dat komt doordat ik in 1986 of zo de film Witness heb gezien. En later nog eens een documentaire over de Mennonieten in Oost- Duitsland en Rusland. Menno Simons, Rooms Katholiek priester geboren in Witmarsum, ( daar kijk je vanaf dit huisje ook op uit) stapt 1536 uit de Katholieke kerk. De film Witness gaat over een man die op de vlucht is en door een Amish vrouw (Amerikaanse tak van de mennonieten) werd verborgen in deze Amishgemeenschap. Het leven van de Amish, spreekt me aan. De eenvoud, soberheid, de huisarbeid van deze mensen vind ik geweldig. Uiteraard zijn er ook zaken die me minder aanspreken, maar hun wijze van leven, zonder elektrisch en motoren spreekt me aan.
Ook leven ze zonder geweld en weigeren dienstplicht.
We gaan de laatste week in. Dan hebben we er 32 dagen op zitten. De dagen zijn hier erg rustig. Geen gedoe, geen stress van het werk. Ik merk dat mijn hardslag in rust 10 slagen lager is dan in de week als ik werk. Het is niet zo dat het niet goed gaat op het werk, maar het werk is er altijd. En dat altijd, daar heb ik last van. Het werk is nooit uit je hoofd. Je moet altijd vooruit denken. Het is niet de inhoud, maar het regelen. En er is altijd wat te regelen. Op zich ben ik daar wel goed in( competent) maar ik word daar niet blij van. Ik word blij van de inhoud van het onderwijs. Daar krijg ik de flow van. Want van alles wat je wel goed kan hoef je niet blij te worden. En van iets wat je niet goed kan, maar wel leuk vindt, kun je blij mee zijn.
inmiddels komen de tonen van de kloostermuziek weer kringelend tussen de kieren van het raam door. Ik hoor afwasgeluiden en Camino atmosferen omringen me gelukkig. Dat maakt me dag weer een stuk beter.
MijnMaatje kocht in de kringloop een boek van Rousseau. Geboren in 1710. Deze is naar mijn weten een van de eerste pedagogen. Ik heb er wel les ingehad. Ik moet er niet aan denken om aan deze pil te beginnen, maar MijnMaatje leest er uit voor. Het gaat vandaag over het voeden van je baby. Als moeders niet zelf voeden, maar een min zoeken, dan is dat volgens hem niet goed voor de binding tussen moeder en kind. Maar als het dan toch moet, en deze min van het platteland gaat voor een tijd in de stad wonen waar ze dan te veel vlees te eten krijgt, is dit wel goed voor de min, maar niet voor het kind. Beter is het dan, om het kind naar het platteland te brengen en de min haar eigen voeding te laten eten en het kind in de schone lucht te laten op groeien. Bijna 300 jaar oud!!! Het is ook goed, volgens hem, om het kind te wassen, maar dit voorzichtig te doen en te drogen met een zachte doek. Lijkt me normaal. Maar nu komt het, het warme water elke dag ongemerkt wat kouder te maken. Tot dat het kind gewend is aan koud water. Daar krijgt het weerstand van. The IJsman of zo… Verder schrijft hij dat het kind niet de hele tijd ingebakerd moet liggen, maar vooral moet kunnen bewegen. Ruime kleren aan en ruimte om zijn ledematen te gebruiken. Ik ben benieuwd wat het boek nog meer gaat brengen. We zoeken het boek nog eens op via internet. Bij bol.com voor €28,00 te koop. Het bezoekje aan de kringloop voor een nieuwe broek voor mij en het boek voor MijnMaatje kun je dan toch wel koopje noemen. En wat plezier van deze euro hebben we. Zie de Amish die in eenvoud, leven doen het zo gek nog niet.
Het is goed om de dag met de routine van het schrijven af te ronden. Zo’n dwarreldag als vandaag werkt slecht voor mij. Gewoon een doel en aan de bak. Niet van dat, zal ik wel, zullen we niet, misschien toch…ik word er kriebelig van. Ik hoor dat de afwas klaar is, ondanks het kloostergezang. Ik kan me dan wel weer binnen melden. Dan maken we een mooie planning voor morgen. Boodschappen, op een ei, yoghurt en wat tomaten, is onze ongelofelijke voorraad op. Het “Behouden huis” moet in ieder geval bevoorraad worden. Gelukkig heeft het niet zo geregend dat we per sloep naar Harlingen moeten, maar het proviand moet wel weer binnen boord komen.
Weer: regen, zon, warm
Km: 7 km wandelen, 11 km fietsen, MijnMaatje 10 km hardlopen
Lunch: risotto met pompoen
Diner: wraps
Geen opmerkingen:
Een reactie posten