Camino Amethist: Camino Anders dan anders II Dag 19 "Liefde is een regenboog tussen twee harten"

"Liefde is een regenboog tussen twee harten die zeven kleuren delen: geluk, verdriet, vriendschap, waarheid, geloof, vertrouwen en respect.'

Bij toeval stuitte ik gisteren op deze tekst. Ik heb hem iets veranderd, maar zo vind ik hem erg van toepassing op ons!
Zesendertig jaar geleden zijn we op deze dag getrouwd. Waar is de tijd gebleven? Vorig jaar was het een kroonjaar en we hadden grootse plannen voor het vieren samen met de kinderen. Door Corona ging het niet door en we stelden het uit tot dit jaar. Niet wetende dat Corona nog steeds roet in het eten zou gooien.

Dit soort dagen worden, zeker nu we steeds ouder worden, niet te vergissen met ouder voelen, toch dagen met mijmeringen. Mijn moeder is net 60 geworden. Ik word dit jaar al 59.
Toen we trouwden was mijn schoonmoeder 44 jaar. Net zo oud als mijn "jonge " collega's van nu. En nu zijn wij al opa en oma, bijna 10 jaar later dan mijn schoonouders, toen zij opa en oma werden toen onze kinderen werden geboren.

Er wordt gezegd dat je niet moet zeggen, straks als..., maar de dingen nu doen die je graag zou willen doen. Nu doen we eigenlijk altijd wel wat we graag zouden willen. We genieten enorm van wandelen, fietsen, kamperen, samen naar een museum, uit eten. Maar ook gewoon samen thuis een gezellige dag of avond hebben.

Zesendertig jaar geleden liep ik op krukken. Ik heb donderdags mijn gips laten verwijderen. Vrijdags getrouwd en maandag ging het gips er weer om heen, Ik had mijn enkelbanden gescheurd. Wel grappig, want deze dag zijn we weer begonnen met ons dagelijks rondje hardlopen. Nu kan ik wel wat emmeren over de tijd, die ik graag wat hoger wil, maar we lopen in ieder geval!

We besteden de dag op de wijze die we het leukst vinden: wandelen. We doen route 13 Campanarium. Klokkentoren betekent het! Toepasselijk op een dag, waar wij nog vaag de bruidsklokken horen luiden. De route heeft deze naam, want je ziet namelijk regelmatig een toren opdoemen in het weidse, Friese Landschap. We korten de wandeling die 20 km is in tot 14. We moeten nog boodschappen doen en we willen vanavond tapas eten. Pas om 19.30 uur aan de dis is wat aan de late kant. Want we tafelen als we tapas eten graag wat langer. De route is echt schitterend. Wel is het steeds hetzelfde: weilanden, sloten, vaartjes, dijken, wandelpaden, betonpaden en natuurgebieden. Als je het Pieterpad loopt zie je toch meer verschillende landschappen. Dat is hier niet geval. Je loopt alle dagen in dezelfde omgeving.

Het zijn drukke dagen op de Camino Anders dan anders. Maar misschien willen we te veel op een dag. Eigenlijk staan we te laat op. Maar goed slapen is ook een voorrecht. Hardlopen kost gewoon tijd. Zeker een uur. Voorbereiding, lopen en cooling down en douchen. Vervolgens vraagt een Pelgrimsroute lopen op de wijze die wij doen ook tijd. Met de auto naar het eindpunt, dan fietsen naar het beginpunt en dan lopen, dan weer fietsen halen en dan naar huis. Dat kost extra tijd. 's Avonds 's eten koken voor de avond en voor de volgende dag en schrijven. Vroeg naar bed. Dan zijn de dagen zo vol.

We komen deze dag met deze route ook door Jorwerd. "Geert Mak nam zijn intrek in dit Friese dorp en beschreef de historische omwenteling (Hoe God verdween uit Jorwerd) waarvan pas nu de omvang en de gevolgen zichtbaar worden. Het is het verhaal van de boeren en het geld, van de kleine winkeliers en de oprukkende stad, van de kerktoren die instortte en de import die niet meer groette, van de natuur die terugkeerde en tegelijk verdween."

We komen in de kerk in Jorwerd. Je kunt hier als je het Odulphuspad of het Jakobspad loopt overnachten. Ik moet er niet aan denken. Het is zo koud in de kerk en zo kil. We lopen deze dag voor de zoveelste dag in winterjas en muts. Morgen wordt het volgens de weersberichten een herfstdag, regen en storm. Windkracht 9. We zitten 1,5 km achter de dik. Jammer van de wind, want het is hier zo prachtig met tulpen en bloesems. Zo mooi. We maken een foto voor een bloeiende forsythia, met als 36 jaar gelden. Het was toen ook een laat voorjaar. We horen op het nieuws dag 1986 het koudste voorjaar was, maar dat dit jaar de 2de op deze ranglijst is.

Thuis gekomen doen we gauw hout in de kachel en eten we tapas. We zitten samen op het kleine roze bankje. Ook erg grappige, onze eerste bank was ook roze... Samen smullen we van de vegetarische tapas en tellen onze zegeningen. We denken na over wat we toen nog niet wisten en wat we toen zeker niet zouden doen. Vegetarisch eten of zelfs veganistisch eten was ver van mijn bed show. Zelfs wandelen was iets dat we niet zouden bedenken...Het was weer een goede fijne dag.