Weer thuis

Bestemming Via Eindhoven Hengelo gld

Km 3200

Herberg lekker thuis

Diner. Verrassing

Conditie 

Na een lange nacht, mijn horloge had 7 uur, stonden we op. Gisteravond laat hadden zich toch nog twee gasten gemeld, maar daar hebben we amper iets van gemerkt. Van de aanwezig andere gast wel. Hij was in afwachting van een vriend om ergens samen een Camino te gaan lopen. Was in Porto gevallen en had nu 12 hechtingen op zijn kin. Om de pijn wat te verzachten had hij naast zijn bed een fles wijn staan. Daar werd regelmatig een teug uit genomen. Maar goed dat hij een onderbed had. Je zult maar met een dronken hoofd een bovenbed hebben. Dan is de kans op meer hechtingen niet ontdenkbaar. 

We hadden alles klaar staan en konden zo in de kleren en dan naar buiten met alle pruttel.

Er was nog wel even een hobbeltje. Er moesten kaartjes worden gekocht voor de metro. We hadden van de dame van het hostel twee basiskaarten gekregen. Die moest je opladen. De mijne ging perfect, maar die van MijnMaatje lukte niet. Het basiskaartje moest eerst geladen worden. En daarvoor kwamen we net 1,90 te kort aan contant geld. We hebben geprobeerd om te pinnen, dat lukte niet. Het moest een visacard zijn. Daarvan wist MijnMaatje de code weer niet. Wat een gedoe. Welkom weer in de moderne wereld. Dus zijn we toen de metro kwa,  ingestapt zonder geldig vervoersbewijs voor MijnMaatje. Hij houdt daar niet van. Ik zag het aan zijn gezicht. Dan duurt een reisje van 25 minuten wel lang. Wat een toestand  als je aangehouden wordt voor zwart rijden. Het personeel is hier niet zo vriendelijke als in Nederland. En je zult daardoor je vlucht missen. Gelukkig bereikten we zonder gedoe het vliegveld. Daar hebben we eerst even rustig ontbeten. Wat hebben we een gemak gehad van onze blauwe etensbakken. Daarna hebben we alle spullen die in het ruim moesten in de vliegtuigzak gedaan. Stokken, mesje, zakmes ect ect. Klinkt wel luguber. 

We waren om 6.45 uur op het vliegveld. Het ontbijt en de koffie niet meegerekend, hebben we alle tijd nodig gehad om bagage in te leveren, door de douanne te komen en in te checken. We zijn ook nog met het vliegtuig een kwartier later vertrokken uiteindelijk.

Tijdens het wachten vraagt MijnMaatje zich af, “Wat brengt ons dit nou, vier weken dit gereis en dit afzien? Wat levert dit je nou op?”  Ik heb natuurlijk niet zoveel keus, want ik moet weg uit Nederland, maar er zijn natuurlijk eenvoudigere manieren om je tijd door te brengen. We kunnen ook een huis huren in Portugal. Kost bijna niks en is veel relaxter. Maar om hier in een huis te gaan zitten en vier weken niets te doen? Geen mens te spreken? Geen doel te hebben? Als het zou moeten, dan is het anders. Met een voorraad handwerkopties en boeken kom ik wel heel ver...

Wat brengt het dan? Elk jaar stel ik mezelf deze vraag. De eerste jaren was het natuurlijk heel spannend en kostte het me veel meer inspanning. Dat is nu voorbij en ik merk dat ik mijn grenzen steeds meer verleg. We maken langere wandeldagen. Deze route was best zwaar als het gaat om de accomodaties en winkels. Je moet daar echt rekening mee houden. Flexibel kunnen zijn als day wat je gedacht had, niet lukt. Leren omgaan met kou, regen, hitte. Vieze herbergen, koude douches. Kou en tocht in herbergen. Wat zijn we thuis verwend!  Ik kom nu steeds meer toe aan het genieten van de beweging, het is heerlijk om te lopen. Maar ook het buiten zijn in de natuur is heerlijk. De vogels, de ooievaars, salamanders, de bloemen. Wat is Spanje een ongelooflijk mooi land. En alle ervaringen met alles wat overwacht steeds op ons pad kwam. Gesprekken met mensen over allerlei onderwerpen. Het is een grote levensles. 

Wat een kans om zo te mogen recetten van het drukke leven, waar 24 uur per dag wel iets moet, lijkt het soms. Deze tocht dit jaar samen met MijnMaatje te  kunnen doen was geweldig. Ook voor hem. Hij kwam altijd wel een periode, maar heeft nu het hele proces ook gehad. Het stemt tot dankbaarheid.

De laatste zinnen van het blog. We gaan zo landen.  Dagelijks lazen zo’n 60 mensen mee. Ik weet niet wie dit allemaal waren. Maar dat hoeft ook niet. Ik kan aan de achterkant zien dat het aantal vrij stabiel bleef. Dat mensen mee bleven lezen. Ook aan de verhalen voor jullie, de lezers komt nu een eind. Namens MijnMaatje bedank ik iedereen voor het volgen en hoop dat jullie genoten hebben van de belevenissen op dit al eeuwenoude pad. Buen Camino. 

Jakobus 1:2 Vrienden als jullie het moeilijk hebben.. 18 mei 2019

Bestemming Porto 

Km300??

Herberg:hostel met bunks

Diner??

Conditie-

In de bus richting Porto begin ik aan dit blog. We zitten 3 uur in de bus, vertrekken om 10.00 uur en komen om 12.00 uur aan. Er zit een uur tijdsverschil in. Morgen vliegen we om 9.00 uur en komen om 12.00 uur in Nederland aan. 

Vanmorgen hebben we nog even samen ontbeten met Ann en Robbert. Zij gaan nog naar Muxia/ Finesterre en nog van Ferrol naar Santiago. Daarna hebben wij ons klaar gemaakt en zijn nog bij de Duitse mis geweest. Erg mooi en zeer persoonlijk. Wat een verschil met de Spaanse missen. Je kunt mee zingen, want er is een liedboek. Ze staan bij de deur en heten je welkom. Wat een verschil met de de mis in de kathedraal. Heeft ook wat, maar dit is heel fijn. Zeker voor de kaatste Santiago. De priester geeft aan dat hij steeds verbaast is door de hoeveelheid pelgrims. Dat zijn wij ook. Liepen wij in een groepje van 20/ 25 mensen. In Santiago blijken her meer dan 1000 te zijn.  Dat betekent onderweg ook wel ongelooflijk veel bedden. Op de Via del Plata zijn ze niet en ook de Primitivo heeft niet zo veel. Laat de Camino Portuges er 100 hebben, dan zijn er 850 gemiddeld op de Camino Frances. Waarschijnlijk gaat dit wel om de laatste 100 tot 200 km. Maar dan nog, de aantallen worden zo langzamerhand gigantisch. Dat is niet leuk meer. We spraken gisteren een stel Duitsers. Als een vrienden groep lopen ze de laatste 100 km. 5 Dagen van 20 km en gelukkig maar 2 x overnacht in een herberg, zei een van hen. Als je als groep loopt, is het inderdaad anders. Je ontmoet ook minder mensen. Dat merk ik al nu we met z’n tweeën lopen. Je moet meer moeite doen om contact te maken.  

 

De bus moet tanken. Ook dat hoort erbij. We maken even gebruik om de benen te strekken. Na het lopen, is zo lang zitten hopeloos.

De dagen zijn als een zucht voorbij gegaan, maar toch ook weer zo eindeloos lang geweest. Wat zullen we dit gaan missen. Wat maakt toch dat we hier zo van genieten. Het is niet alleen het lopen of de ontmoetingen. Het is ook het leven in de eenvoud. Gisteravond in het Seminario even in de gezamenlijke keuken koffie zetten, daarna aan de lange tafels van de diningroom samen zitten. Het leven is zo eenvoudig. Koffie met een stuk brood. Je kijkt op het blad met spullen die pelgrims hier achter laten. Er staat nog pot jam tussen. Je smeert je brood er mee en zet het weer terug. Het is zo leven met wat er voor handen is. Elke dag is weer een verrassing en elke dag is anders. Maar de vrijheid en eenvoud zijn zo prettig. Eerst hang je erg aan het eten en aan goede bedden en zo. Maar als je lang op reis bent slaap je overal en met het eten word je steeds makkelijker. We eten combinaties die we thuis niet zouden bedenken. Maar alles is goed. Ik geloof dat mijn broek rechtop kan staan van viezigheid. Hij is na mijn rode vlekken op mijn benen niet meer gewassen. Ach iedereen loopt er zo langzamerhand smerig bij. Van al die hand- en korte machinewasjes wordt het ook niet zoveel schoner. 

Inmiddels zijn we beland in een prachtig hostel in Porto. Een schitterend oud pand.. En heerlijke bedden met witte lakens en een handdoek. Er zijn 8 bedden, maar zoals het nu lijkt maar 3 beslapen. Wat een luxe! Eerlijk is eerlijk, het was de goedkoopste optie bij booking.com. €34 voor 2:personen inclusief ontbijt, maar daar maken we helaas geen gebruik van, want dan zijn we al weg richting vliegveld. Een prachtige keuken heeft het hostel, dus we eten weer pasta. Dat hadden we nog en we hadden ook nog een ui en 2 blokjes tonijn in onze voorraad. Met een courgette en een pot tomatenblokjes een prima maal van te maken. Van een paar plakjes tomaat een salade gemaakt met nog wat olie uit het blikje tonijn. In dit hostel zijn geen pelgrims, maar veel jongeren die op reis zijn. Een stel vriendinnen viert hier een vrijgezellen feest. Het is zo mooi om te zien hoe ze samen genieten.  Ik geloof dat het gevoel van een vrijbuiter te zijn, mij aanspreekt. Dat heb ik natuurlijk op de Camino ook. En het doet zo’n beroep op mijn creatieve geest en mijn vindingrijkheid. Ik sprak met Ann en die vertelde dat ze zo’n moeite had gemeenschappelijke douches. Het interesseert mij helemaal niets. Ik weet dat ik als puber graag bij een zandgat kwam. Je mocht daar niet zwemmen, maar dat deden we natuurlijk wel. Soms kreeg ik het natuurlijk niet voor elkaar om met mijn bikini weg te komen. Dat had mijn moeder dan door. Dus dan gingen we maar in ons blootje. Van jongs af aan was ik hier al makkelijk in. Het lijkt me super om een tijd te trekken. Misschien dan toch op termijn een campertje? 

Vanmiddag zijn we Porto nog in geweest. Wat hebben we een geluk: de zon schijnt en het is op een terrasje zo warm, dat de jas uit kan. Ik doe spontaan een dutje,. Wat een geluk toch? Het is een hele mooie stad. We hebben de stad twee jaar terug uitvoerig verkend. Nu doen we het dunnetjes over. Maar ook hier is het zo druk. Het is zaterdagmiddag en het is letterlijk zwart van de mensen. Je loopt in optocht ove de bruggen heen. De stad is voor ons altijd wat moeizaam. MijnMaatje vindt winkels niks en wil eigenlijk ook niet in allerlei musea. Zeker als het Spaans of  Portgugees betreft. Ik vind door de stad lopen niks aan en zeker niet als ik allerlei leuke winkeltjes zie en er niet ik kan om eens rustig te kijken. Ik hoef niets te kopen, maar gewoon kijken vind ik ook leuk. MijnMaatje zegt dat ik alle tijd mag nemen, maar zijn gezicht spreekt boekdelen. Wiebelen van het ene op het andere been of met zijn mobiel in zijn hand. Daar word ik dan weer nerveus van, want het geeft mij een opgejaagd gevoel. MijnMaatje is altijd zo druk met zijn mobiel en het zoeken naar de weg, dat het bijzonder is te noemen dat hij zich nog nooit erg heeft verstapt. Hij kijkt altijd ver  om zich heen, maar nooit voor zijn voeten. Hij verstapt zich regelmatig of loopt ergens tegen op, maar meestal heeft hij zijn bergschoenen aan en dan loopt het met een sisser af. 

Vandaag hebben we geluk. Er zijn veel mensen die muziek maken. We genieten van alle optredens door straatmuzikanten en alle energie die dit geeft, een groepje jongens breakdanst. Ze doen het fantastisch. Als ze op hun handen staan  of op een hand staan, valt hun t shirt naar beneden. MijnMaatje kijkt jaloers naar hun sixpack dat dan zichtbaar wordt. “Zou ik dat nog kunnen leren? “vraagt hij zich af. Als ik zie wat de afgelopen twee winters sportschool hebben gedaan, dan ligt er nog een wereld open. 

Rond 6 uur vertrekken we toch naar het hostel. We worden wat chagrijnig. De tijd komt dichterbij dat we naar huis gaan. Dat is prettig, maar de verplichtingen roepen ook weer. MijnMaatje kijkt nog even naar de tekst van vandaag. Jakobus zit weer op onze schouder. Grappig hoe de tekst weer past: “Jakobus 1:2 Vrienden als jullie het heel moeilijk hebben, dan moeten jullie blij zijn. “ ik leg het maar uit als: geen zin om op te breken, maar wees dankbaar voor wat we hebben gehad. 

We maken het ontbijt voor morgen klaar en smeren de broodjes. De yoghurt eten we morgen op het vliegveld. Het brood, de bananen en de wortel zijn voor in het vliegtuig. Ik ga nog even lekker douchen en dan naar bed. Op de tijd van mijn horloge slapen we in: 23.00 uur. Maar we moeten morgen om 6 uur Portugese tijd opstaan. Om 9 uur vliegen we. Ik hoop dat we ons niet vergissen. 

Zeit zum Leben 17 mei 2019

Bestemming Nog steeds Santiago

Km 15 km

Herberg Seminario Minor

Diner pizza

Conditie 8

In  de diningroom van het Seminario begin ik aan dit blog. Ik schuif het voorruit. Het beschrijven van de laatste dag in Santiago is nu niet bepaalt iets waar ik op zit te wachten. We worden de hele tijd heen en weer geslingerd tussen het verlangen naar huis en het verlangen naar de tijd die achter ons ligt. Gewoon afkicken dus.We hadden ons verheugd op een lekker dagje Santiago. Maar het weer was af en toe erg slecht. Met bakken kwam het soms uit de hemel. En dan scheen de zon weer. Bovendien was het een feestdag en alle winkels waren dicht. Nu is dat op zich geen probleem. We kunnen niets meenemen naar huis, maar kijken vind ik ook leuk. 

In ieder geval stonden we om 7.50 uur al voor het pelgrimsbureau. Dan zal de wachttijd wel kort zijn, dachten we. In tegendeel, we hebben zeker 1.45 uur in de rij gestaan. Niet leuk meer. De regels zijn erg strak. Er mogen alleen vrijwillgers inschrijven die Spaans of Frans spreken. En als deze er niet zijn, moet je langer wachten. Voor het eerst in al die jaren controleerden ze alle stempels op onze credentional. Nog nooit eerder meegemaakt. We hadden ergens op een dag van de laatste 100 km maar een stempel. Dat we stempels hadden vanaf 17 april tot nu, maakte niet uit. Van de laatste dagen miste er een. Als je dan zo lang in de rij hebt gestaan en ze vallen over 1 stempel. Als we nou inderdaad 100 km hadden gedaan. Maar 700 km lopen...en je kunt de stempels overal krijgen. Sommige bars hebben er gewoon een op de bar staan en je redt je er maar mee. De waterlanders zitten op een dag als vandaag al hoog en dan meer dan 1.45 uur wachten en dan gezeur over stempels. Ik begon bijna te huilen. Toen vroeg de mevrouw naar de reden van het lopen en ik antwoordde spiritueel / religieus en toen deed ze de credentional dicht en begon ze de Compostela uit te schrijven. “Gaat het? “ vroeg ze nog erg vriendelijk... Ik wilde graag nog naar de Engelse mis. Die werd gehouden in het pelgrimsgebouw. Door het lange wachten was ik een kwartier te laat, maar daar maken ze hier gelukkig geen probleem van. 

MijnMaatje wilde niet mee. Hij is naar de huiskamer gegaan van het genootschap. Ik heb genoten van de mis. Wat een andere vorm dan de Spaanse missen. Erg veel ruimte voor eigen inbreng. Ze hadden een liturgie met de orde van dienst en van de te zingen liederen een papier. Erg mooi.

Daarna is MijnMaatje naar het museum van de Kathedraal geweest. De kathedraal wordt gerenoveerd. Is niet erg leuk. Geen slingerend bute prumero dit jaar. Ik ben de stad in geweest. Nog wat winkels gekeken en het park met het uitzicht op de kathedraal hezocht.  We hebben wat dat betreft ook wel pech. Of het is zondag of maandag als we net in een stad zijn, of het is een feestdag. En dan lijkt het gewoon uitgestorven in de stad. 

Dan hoor ik muziek uit de straten  komen. Ik weet niet precies waar vandaan, ik ga op het geluid af en zie dan prachtige authentiek geklede mensen. Prachtige kostuums met mensen met instrumenten. De hele dag hoor je wel ergens de muziek. Prachtig, maar de vraag wat de betekenis is kan op de vragenlijst. Geen idee wat de relatie is met de feestdag. 

Ook maken jongeren muziek met de tamboerijnen. Zo vol vuur. We gaan ter afwisseling voor een broodje en een dutje naar de herberg. En dan weer richting binnenstad. Inmidels hebben wij volgens de app 60 verdiepingen en 16 km gelopen. Een best dagje. 

Tijdens de spirituele rondgang gisteren ging het over Zeit zum Leben.... de klokken op de kathedraal hebben geen minuten wijzer. Dat heef5 te maken met het fenomeen de tijd nemen. Neem je rust, geniet van wat je tegen komt. De dauwdruppels op het veld, laat daar bedachtzaam je oog over gaan. Heb tijd om te leven. Een mooi motto om het gewone leven op te pakken. Leven als op de Camino. Met alle eenvoud en kalme rust. Daar gaan we dan maar voor. 

Morgen staan we vroeg op en zwaaien Ann en Robert uit. Daarna ontbijten we zelf en gaan richting bus on naar Porto  te gaan. De tijd gaat een uur terug of vooruit. Ik weet het niet meer. Maar zo komt er stukje bij beetje ruimte voor de terugreis. Helaas. ...

Laat de liefde je metgezel zijn 16 mei 2019

Bestemming Santiago 

Km 22

Herberg Seminario de Minor

Diner linzensoep met brood

Conditie 9 

In een van de chicste bars in Santiago schrijf ik dit blog. We zijn rond 12.00 uur aangekomen. Het regende wat en miezerde. Vandaar dat we in deze tent zitten. Ik zal straks even proberen om een foto te maken voor een indruk. 

Vanmorgen zijn we in alle vroegte vertrokken uit onze kamer zonder view. Gisteravond hadden we alles al klaar gemaakt en na het eten van de yogurt met havermout, stonden we rond half zeven buiten. Op voor de laatste dag. Het was wel een fikse kuitenbijter, de route van vandaag. Het was berg op en berg af. Heb je zolang gelopen en is de laatste dag nog wel even een ding. Maar het ging voorspoedig. De route was prachtig. Bijna tot aan het einde waren we voor ons gevoel alleen op pad. Dit was een prachtige ervaring. 26 Dagen hebben we samen gelopen en dan mag je bijna tot het laatste uur alleen lopen. Nu op deze laatste dag zie ik duizendschonen. Dit waren de eerste bloemen die ik voor MijnMaatje kocht. Hij was toen net geslaagd voor de Havo. Bij hem thuis aan gekomen bleken zijn ouders een tuin vol duizendschonen te hebben. Dat is nu 39 jaar geleden. Waar blijft de tijd? 

Het was een mooi binnenkomen in stad Santiago. Je zag zo prachtig van verre de torens van de kathedraal. De Via del Plata geeft het mooiste zicht op de kathedraal. We zijn nog even naar de wc geweest in een bar en nog een kopje koffie gebietst. Vervolgens  kwamen de pelgrims waar we de laatste dagen mee hebben gelopen ook langs en samen hebben we de laatste km gemaakt. Ook Matthew de man waar MijnMaatje gisteren  zijn voorraad diclofenac mee heeft gedeeld. Niet dat MijnMaatje ze nodig heeft gehad, maar uit voorzorg voor splint had mee genomen. Matthew heeft in beide benen splint.  Gisteravond hebben we met hem  gegeten, hij bleek priester te zijn en is leraar op een katholieken jongens schoo, in Nieuw Zeeland. We hadden een erg interessant gesprek over onderwijs en geloven. 

Toch altijd weer een emotioneel moment de aankomst in Santiago.. Het einde is dan toch weer echt daar. Maar het was koud en het regende wat. Mocht geen naam hebben, maar was niet zo leuk. We zijn gauw naar de “Huiskamer van de lage landen”gegaan. Daar kregen we een warm onthaal. Leuk hoor. Je deelt de verhalen en nog een foto voor het mooie wantkleed over de Camino genomen. We kregen een prachtig nieuw gedicht mee en het geeft zo weer hoe ik me voel...

Voltooid is dit pad,

voldaan zijn we en gelukkig, nu

delen van wat bijna niet te delen is,

delen  is vermenigvuldigen,

alsmaar groter wordt ons geluk, 

vanbuiten en van binnen....

Ricky Rieter

De rij in de pelgrims bureau is lang, zolang dat we vandaag maar niet gaan voor de Compostela. Morgen een nieuwe poging. 

We zoeken onze slaapplaats op. Seminor de Major. Er kunnen we twee honderd mensen slapen en we slapen nu op zal met twintig mensen. De twee persoonskamers waren op en aan eenpersoons hadden we geen zin. Dan liever maast elkaar op zaal. 

 ‘s Middag gaan we uiteraard Santiago in. Het blijft altijd verbazen en boeien. Wat zien we een kreupele lopers, wat een pelgrims...

We nemen een kop koffie met carrotcake en installeren ons op de grote fauteuils in de chique zaak. Ik denk maar niet aan mijn voeten. Ik weet dat er om 18.00 uur een spirituele rondleiding is om de kathedraal. We hebben de neiging om lekker in deze zaak op de fauteuils te blijven hangen, maar we zijn nu in Santiago, daarom besluiten we om 17.50 uur om toch naar te gaan. De rondleiding was erg bijzonder. Nu de katerdraal van binnen wordt gerestaureerd       kun je alleen Jacobus omarmen, maar er is geen mis. Deze is in een andere kerk. Morgen maar eens zien.

Inmiddels schrijf ik verder op de slaapzaal. Er schuifelt een Koreaanse mevrouw voorbij. Voetje voor voetje. Afschuwelijk. 

Na de rondleiding zijn we steenkoud geworden. Het is koud en guur. We hebben echt alle weertypen meegemaakt. Ik stel voor ons soep te maken, daar worden we warm van. Ik maak een pan linzensoep met veel groenten. Samen met een stokbroodje. Robbert en Ann zijn er ook. We gaan bij hun aan tafel zitten. Zij gaan nog verder. Ze lopen ook nog en Camino Inglis. Dan zijn ze 70dagen onderweg. Een hele lange tijd. Ik heb er bewondering voor. Ik hoef nog niet naar huis, dat miet. Maar alles wordt wat smerig en viezig. En een tijdje weer goed eten is ook prettig. Terwijl we onderweg ook steeds ons best hebben gedaan.

MijnMaatje vraagt of ik deze Camino ook alleen zou willen lopen. In het begin dacht ik van niet, maar nu ik deze heb ervaren zou ik deze alleen ook wel aandurven. Maar heb het ook als een geschenk ervaren om samen te starten en samen aan te komen. Het stemt tot dankbaarheid. Ik hoop dat volgend jaar de kinderen ons uit Santiago willen ophalen...

Het licht moet uit, morgen verder.

MijnMaatje aan het woord....

Gastblog van MijnMaatje

Dit jaar de hele tijd mijn medepelgrim geweest! Dank je wel voor deze bijzondere tijd! 

Nog 20 km en dan is het doel bereikt: Santiago de Compostela. We zijn dan 2 van de 330.000 pelgrims die jaarlijks een Compostela( getuigschrift) ontvangen. Het vreemde is dat er op dit moment op geen enkele manier aandacht wordt besteed aan dit het feit dat het bijna voorbij is. Geen grote borden met aankondigingen,geen grote horden pelgrims die de laatste 100 km lopen en geen zenuwachtige taferelen over het vinden van een kamer. Op de Camino Via dek plata is en blijft het relatief rustig. Een dag lopen zonder andere pelgrims te zien is zelfs tot op de allerlaatste dag heel normaal. De schok zullen we morgenmiddag wel krijgen als we het centrale plein voor de kathedraal oplopen. Alle wegen komen er samen en de pelgrims doe de Frances hebben gelopen zullen een belangrijk bijdrage leveren. We zijn benieuwd. Zo vlak voor het bereiken van het doel staan niet alle gezichten positief te glimmen. Een hele Via del plata duurt 6 weken. 42 dagen ben je onderweg en laat je je oude leven even achter. Er zijn bijzondere ontmoetingen, rumoerige nachten, snurkende buurvrouwen, zere voeten, dikke blaren, scheenbeen ontstekingen, koude en warme herbergen, soms geen plaats om te slapen of lange middagen. Geen dag is hetzelfde hoewel eten,slapen en lopen de kernonderdelen zijn. Je spullen op de rug, goede schoenen aan je voeten, een goede cape als het regent en op tijd een koffie is genoeg.
En dan weet je dat het eindigt. Maandag weer aan het werk of wellicht toch nog enkele dagen om even bij te komen en te reflecteren. Er is zoveel gebeurd. Hoe richt ik mijn eigen leven in? Wat heeft de weg mij gegeven? Thema's als toeval, keuzes maken, delen, rechtdoen, barmhartigheid en liefde en bezit zijn de revue gepasseerd.
We hebben ze samen in de stille ochtenduren besproken en hebben gemerkt dat het tijd kost om los te komen van de dagelijkse thuisbeslommeringen. Lichaam en geest hebben de tijd nodig om het nieuwe regime te verwerken. Een bijkomende rol speelt daarbij de smartphone. De toegang tot de wereld en het thuisfront blijft intact. De route is tot op de meter beschikbaar en de pushberichten blijven binnenkomen. Zo goed als alle pelgrims hebben hun smartphone meegenomen. Naast het routeboekje wel het meest gebruikte' bezit'. We bespreken en overdenken ook dit thema. Persoonlijk heb ik een duidelijke scheiding gemaakt tussen werk en privé. Ik gebruik de film- en fotoapparatuur het meest, maar blijf ook actief op Facebook en Instagram. Het maakt het gemakkelijker, maar ook minder avontuurlijk. Google translate en booking.com zijn uitermate handig, maat intussen lukt het ons ook om met een telefoontje een bed te bespreken.
Het is nu nog te vroeg om volledige te reflecteren
See you in Santiago ( morgen)

Nog eenmaal een hele “pilgertag” 15 mei 2019

Bestemming Ulla Ponte 

Km 22

Herberg hotel prachtig, maar niet leuk voor een pelgrim

Diner menu

Conditie 9ï

Uiteraard weer op een terras schrijf ik dit blog. MijnMaatje heeft een Duitse medepilger getroffen. De verhalen over het fietsen in Duitsland gaan over de tafel. Het is net als in de film. We treffen nu allerlei groepjes met pilgers, die elkaar op de weg hebben ontmoet. We zitten nu met een groepje die elkaar waarschijndelijk normaal nooit ontmoet zouden  hebben. Een jonge Turkse Koerdische Duitse vrouw, een Duitse man die vast een dominee is, een man uit Australië en een man uit Beieren. Allemaal zo verschillend. Maar grappig om te zien hoe ze met elkaar omgaan. Grappen gaan over de tafel. Mooi om zo de verschillende mensen, culturen samen te zien. Moet je de Turkse vrouw nagels zien lakken tussen mannen die dit gedoe waarschijnlijk nog nooit hebben gezien. Ze behandelt de mannen als haar vriendinnengroepje. De mannen laten het zich lekker aanleunen. 

Het weer is weer prachtig. In de ochtend lekker fris, maar nu om 16.00 uur gewoon heet....iets beter dan de vorige dagen. Toen gingen we rennend naar de winkel. Wat dat betreft hebben we elk weertype gehad. In de schaduw hier op het terras is het heerlijk. We nemen nog een lekker glas mineraal water. 

Vanmorgen konden we even wat rustig aan doen, want de route vandaag was maar kort. Dat is natuurlijk ook gek, want de eerste jaren was het gemiddelde 20 22 km. Nu ervaren we deze lengte als kort. Ik hoorde of las dat vrouwen tegenwoordig tot hun 60ste kunnen pieken. Dan heb ik nog wat voor de boeg. De conditie is prima. Hier en daar wat pijntjes, maar mag de naam niet hebben. De magnesium doet zijn werk. 

We verruilen het terras, de vreugde, de uitgelatenheid en ook al het besef  van de op een na laatste dag, doe. samen met de alcohol hun werk. Van een rustig gesprek is geen sprake meer. Een van de mannen draagt een Taize kruis. Daar zou ik graag wat over vragen, maar in deze sfeer kan dat niet meer. Ik reken af en vraag om een stempel. De laatste 100 km van de Camino moet je 2 stempels per dag op je credentional hebben. Dat is de regel. Maar ik heb nog nooit gemerkt dat ze gaan tellen bij het pelgrimsbureau. Maar vandaag hebben we twee stempels. Gisteren hebben we het vergeten. 

De stille ochtenden zijn heerlijk, zeker als het fris is en de zon schijnt. Soms lopen we stil achter elkaar. Kijken rond of zijn verzonken in gedachten. Wat zullen we dit gaan missen. We maken ons alleen druk om eten, slapen en de schoenen. Dat is ook niet helemaal waar, gisteren waren druk met de Garmin. Wat een verhaal. En ik moet dan ook direct denken: “Bezit is niet altijd prettig, je moet er ook voor zorgen of hebt er zorgen om.”

De piramide van Maslow is van toepassing. Eerst gaat het om voeding, dan een dak boven je hoofd, dan sociale contacten en als laatste zingeving.

Dat zie je zo op de Camino. Water en brood.. Onderweg zonder een van beide kan een paar uur, maar moet niet te lang duren. Tot mijn vreugde is het supermarktje tegenover het hotel open. Ik haal me een grote fles mineraal water, bananen, appels en havermout en een partij wortels. Ik worstel mij langs rijen chocola. Maar kan me bedwingen.  Het hotel hadden we geboekt om dat de volgende herberg klein zou zijn. Maar misschien had het niet gehoeven. Er is maar een groep onderweg en deze 12 dames zitten in dit hotel. We zijn even aan het tellen geslagen en we denken dat er nu nog geen 20 mensen lopen. Aan het einde van de middag zie we een jong stel. Bijzonder, de jongeren zijn op deze route op een hand te tellen. Er lopen hier relatief veel ouderen en alle mensen hebben een andere Camino gedaan. Onderweg tref je zelden een pelgrim. Dat maakt dat we nu vanochtend onderweg alleen Robbert en Ann zijn tegen gekomen. Dat is op de Camino Frances wel anders. Dat benaderd de vierdaagse. 

Wat ik ook zo mooi vind, is dat je nu 20 km voor Santiago bent maar nog steeds eigenlijk in de natuur loopt. Dat schijnt zelfs morgen nog zo te zijn. We hebben dus eten, een dak boven ons hoofd, gezelschap aan elkaar en morgen een afspraak met Ann en Robbert in Santiago, dus komen we nu toe aan zingeving.

Vanmorgen keek MijnMaatje op de Bijbelapp. Wat is de digitale wereld soms ook handig. Al lopend word je bediend op teksten. Hij leest voor wat er staat. Vandaag niet zo van toepassing. Maar het is wel boeiend. Het is een verhandeling en uitleg over het boek Jesaja. Er staat wanneer dit boek is geschreven en met welke intentie. Ik hoor dingen die ik nog nooit gehoord heb. Leuk om te weten. Geeft ook een ander blik op bepaalde verhalen. MijnMaatje leest niet alles, wamt van lopen en lezen wordt hij misselijk. 

Thuis komen we er niet aan toe of nemen er geen tijd voor. Eigenlijk een mooi idee, een moment om af te spreken om dit thuis ook te doen. Nu met de app heb je de tekst bij de hand. En de mobile is toch al vastgegroeid aan MijnMaatjes hand lijkt het. Twee jaar geleden heeft hij besloten om de tv uit huis te doen. Gelijk op de maandag na terugkomst heeft hij dit gedaan. Ik heb 3 jaar geleden de knop om gezet voor een andere leefstijl. Beide is gelukt. Dan moet het ook mogelijk zijn om dit te kunnen continueren. Zouden onze nieuwe doel zijn? We hebben het erover wanneer we dit dan zullen doen. De ochtend is geen optie, maar bij het avond eten wel of na het sporten als we de bak kwark eten? 

Dan bereiken we rond 12.30uur de herberg. Mijn schoenen hebben het gehouden. MijnMaatje heeft ze gisteren gelijmd. Ik heb weL het gevoel dat ze scheef zijn. De tussenzool is aan de buitenzijde weg. Ik loop wat met de enkels naar buiten. Heb een beetje last van de buitenzijde van de knieën. Maar op de schaal van 1 tot 10 een 3 of zo. Daar kom ik dus wel mee in Samtiago. Gisteravond was de Chineze Bazat nog open. Een soort Action. Ik heb uit voorzorg het enige stel maat 41 schoenen gekocht. Dan heb ik wat. Heb alleen de wandelschoenen mee en de badslippers. En daarna langs de bospaden. Maar of dit een succes is???in Santiago wel makkelijk. Hoef ik niet de hele tijd mijn bergschoenen aan! 

De herberg heeft wel de naam herberg, maar het is een weghotel (geweest vroeger). Er komen veel werklui te eten. Je kunt er je vrachtauto of je busje stallen. We hebben een twee persoonskamer, zonder view ditmaal. Een beetje gek, zo’n kamer zonder raam. Maar een prachtige douche. In principe ga ik altijd kort onder de douche. Je gunt een volgende pelgrim ook nog heet water. Maar hier nemen we het er van. Omdat het zo warm is, was ik ook nog even de sokken en de theedoek. Alles is met weer zo droog. Dan ligt de lange middag voor ons. Het menu pas om 20.00 uur. Tijd voor schrijven, nog wat wandelen, yoga en haken. Ik neem het ervan. De komende week zal het weer hard genoeg moeten gaan.  

Morgen hebben we 20 km voor de boeg. We vertrekken vroeg en hopen er rond 12.00 uur te zijn!

Prachtige rozen onderweg 

Burg Ulla Ponte

Nieuwe schoenen.. en pelgrimsterras herberg

“Immer Essen” 14 mei 2019

Bestemming Silleda

Km 28 

Herberg  In een appartement matrimonium

Diner pasta met spinazie en kaas

Conditie 8 - heel warm en een zere hamstring

Op een bankje in het stad, begin ik aan dit blog. De laatste dagen komen we steeds dezelfde pelgrims tegen. Zo ook 2 Duitse mannen. Ze zijn erg op zichzelf en heel langzaam ontdooien ze wat. In de herberg van gisteren zagen zij dat wij ons droge 50 cent broodje in de koekenpan met olie bakten. Met een beetje zout gewoon nog lekker brood. De mannen hadden ook nog brood en de winkel voor iets anders ging pas om 16.00 uur open. Dus ik deed even voor ze dit moesten doen. Ik vertelde hen ook nog over de Hollandse wentelteefjes. Dat dit ook lekker is als ontbijt. De ene man zei daarop dat hij ons altijd zag eten. Dat klopt ook wel, want als je elkaar inhaalt is het vaak omdat de ander een stop heeft. En wij eten dan. In de herberg aangekomen maakten wij ons een broodje met het laatste restje sla, stukjes paprika en een stuk kaas. We eten dan elk wel een half stokbrood. Tussen de middag hadden zij ons al gezien met onze salade en toen kwamen zij ook deze herberg binnen en waren we het stokbrood aan het soldaat maken. En nu ik op het bankje zit, eten we onze sinaasappel en de 3 dikke wortels die we net hebben gekocht. En uitgerekend komen zij weer langs op weg naar het terras. “Immer,immer Essen.”  Zij zetten zich nu op het terras en drinken allebei 2 pils. Halve liters. Dat is een liter bier per persoon. En vanmorgen waren ze al aan  de croissants en de tostados en ze hebben net nog een stokbrood met ham gegeten. En dan vanavond nog weer een menu met een fles wijn. Als het dan om calorieën gaat hebben zij alleen met drinken al 1500 achter de kiezen. Daar kunnen we wel een stokbrood en kilo wortels voor eten.

Het lukt ons aardig, als er maar een keuken is, om gezond te eten. En we mogen best wel wat meer eten dan gewoon. Vandaag hebben we 28 km gelopen. De laatste 2 uur was het wel 30 graden. Klimmen  en  met je rugzak op is dit best wel een kluif. En gevoelsmatig denk ik dat je dan nog meer verbrand dan met normaal weer. We hebben bijna twee flessen water op en elk al 4 bakken koffie.  MijnMaatje heeft ook al een kop gember thee gedronken en samen zijn we nu aan de 1,5 liter mineraalwater begonnen. MijnMaatje lukt het nog steeds om geen wijn te drinken. Ik vind dat erg knap van hem en steun hem graag. Zeker op zo’n warme dag is een terrasje met een glaasje wijn best lekker. Hij geeft aan dat het het niet mist en zich veel scherper voelt. Elke dag een fles wijn maakt volgens hem dat je ‘s morgens al duf begint. Maar als hij geen wijn neemt, en ik weet hoe lekker en gezellig hij dat vindt, vind ik dat ik er ook iets tegen over moet zetten. Daarom neem ik geen chocola. Alleen ons stukje donkere 82%. En daar hoef ik maar een stukje van. Ik denk dat MijnMaatje wel een kilo of 5 is afgevallen. Ik ben ook wel wat kwijt, maar geen 5 kilo. Maar dat moet ook niet meer. Als ik maar gezond op gewicht blijf. We kopen als we kunnen koken dagelijks voor 8 a 9 euro boodschappen. Dan heb je hier in Spanje heel veel. Met twee grote tassen, van die opvouwbare, komen we dan in de herberg. Nu we weer in de grote stad zitten, hebben we weer havermout en veel verschillende soorten groenten. In een menu del dia heb je een salade als je geluk hebt en vlees met frietjes. En wel vaak een appel toe. Maar echt groente niet. Vandaag met een pond worstel, spinazie, paprika, uien en sla krijgen we samen met de Daly Apple en de 2 a 3 bananen en de sinaasappel genoeg binnen. We koken vanavond zelf en eten pasta met spinazie en geraspte kaas. Met tonijn uit een blikje, omdat hier geen olie is. Met de olie van de tonijn. 

Vanmorgen zag ik dat er een barst in de rand van mijn schoen zat. Ik keek nog eens beter en zag tot mijn schrik dat ze zolen beginnen los te laten. Als ik er aan ga trekken, trek ik de hele zool eraf denk ik. Het wordt spannend. Santiago is nog 40 km. Teveel voor een dag en eigenlijk wat weinig voor twee. Ivm de herbergen kan het niet anders. Zouden mijn schoenen het redden? Ik gebruik ze nu voor het tweede jaar, maar ze zijn zeker 10jaar oud. Het rubber van de zool is af. Gaat verpulveren. De binnenkant is nog prima. Dus misschien kunnen er nog nieuwe zolen onder. Het wennen aan nieuwe schoenen is altijd zo’n ding. Ik wil eigenlijk ook graag waterdichte. Als je zoals vandaag ziet, hoe wij ondanks het goede weer in deze streek baggeren door de modder, dan snap je de behoefte aan waterdichte schoenen wel.

Het weer is prachtig momenteel. MijnMaatje zegt dat we in menig zomervakantie niet zo’n prachtig weer hebben gehad als nu. Camino Portugees was ook prachtig, maar ik heb geen afritsbroek. Het ik voor 2017 nog nooit nodig gehad. Wel 2017 Camino Portugees en vorig jaar hebben we ook wel mooie dagen gehad op de Camino del Norte. We hebben een hele koude week gehad en de eerste dag van het laatste stuk was ook koud, maar nu? Ik loop al dagen in mijn broek/rok.

We besluiten om naar de herberg te gaan om te koken. Gisteren hadden we zo’n prachtige herberg, met zo’n fijne tuin. Nu een klein balkonnetje met stinkende schoenen. Het is er heerlijk zwoel. De ochtenden zijn prima, maar de middagen zijn gewoon heet. Ik kan me nu een beetje voorstellen dat pelgrims zomers vroeg willen starten. In de middag is het nu al niet te doen.

In de herberg gaat MijnMaatje op zoek naar zijn Garmin. Spoorloos en niet te vinden. Ik let er eigenlijk nooit op, want het is helemaal zijn ding. We zetten alles op de kop. Nergens te vinden. Hij wist zeker dat hij hem in de herberg nog gebruikt had. We vragen andere pelgrims. Niemand weet ergens van. Dat is best vervelend. We zitten hier met 8 mensen in een herberg. En MijnMaatje had hem hier nog. Tja, wat is er gebeurd. We pluizen alles nog eens na. Iedereen wordt een beetje prikkelbaar, maar niets te vinden. Mensen kijken naar elkaar en iedereen vindt het erg vervelend. Dan belt een pelgrim naar de hospitalero. Er komt een oude man, maar het is niet degene die ons heeft ingeschreven. De man spreekt alleen Spaans. Met een Italiaan en Google  translate maken we hem duidelijk wat er aan de hand is. Hij helpt ons zoeken en belt dan de dame die ons heeft ingeschreven. We laten ons telefoonnummer achter. MijnMaatje denkt dat hij de Garmin kwijt is. Ik begin nog een heel verhaal over bezit, het is een duur ding, en dat je dan altijd zorgen hebt om je bezit. De pijlen zijn er toch ook. Mopper, mopper, mopper. Dan wordt er geklopt op de deur van onze kamer. De man zegt dat de GPS gevonden is en de hospitalero van ‘s middags zo komt om hem te geven. Hij ligt in de kast die nu op slot is. Wat zijn we blij. Het blijkt dat hij waarschijnlijk uit de rugzak van MijnMaatje is gevallen. Waar de rugzak heeft gestaan is hij gevonden. Even later is er een dame en ze geeft ons de GPS. Zegt dat hij gevonden was en in de kast bij de receptie was gelegd, tot dat iemand hem kwam opvragen. Gelukkig eind goed, al goed.

Ps MijnMaatje zit naast me en zoekt op de telefoon even uit wat we hebben gelopen. We denken 30 km. Dat geeft mijn Fittbit ook aan. De Garmin echter heeft wel 36 op de teller staan en we zien tot onze verbazing, dat de Garmin ‘s middags een hele reis door de stad heeft afgelegd. Een vreemd verhaal.

Liefde is blij worden van het goede 13 mei 2019

Bestemming Gastron de dozon

Km 22

Herberg super schoon en ruim  municipal

Diner pasta

Conditie 9- erg warm

Je maakt wat mee zo op de Camino. Na ons heerlijke menu del dia, tortellini met pesto en schouderkarbonade met frietjes en een gepofte appel met kaneel toe, waren we gisteren rond half 10 weer in de herberg. Het is zo licht en warm nog dat we nog een poosje buiten zitten op de veranda. Ik maak mijn sok af. Afgehecht en al. Ik weet nu weer precies hoe het moet. Heb thuis nog wol en kan nog twee paar sokken maken. Ik moet het patroon wat me het meest handigst maar even op schrijven en dan even goed oefenen. 

Als we naar binnen gaan hoor ik de 100 km mevrouw mopperen tegen ... ja wie. In het bed tegenover mij onder lag eerst een man. Ik zag daarna deze mevrouw op het bed liggen. Ik dacht dat ze hadden geruild. De vrouw is wat ouder en ja, dan wordt er vaak geruild. Maar nu merk ik dat ze de spullen van de man gewoon heeft verplaatst. Haar man heeft een onderbed en blijft stoïcijns liggen. Ik zie dat de man van het gekaapte bed de spullen van de vrouw ergens neer dumpt. En dat allemaal in het donker, want het inmiddels na 10 uur. Als dit nu overdag was gebeurd en ik had het probleem begrepen wilde ik met alle liefde boven liggen. Is soms veel frisser. Na deze consternatie ben ik eindelijk zo ver dat ik rustig lig. Ik doe mijn oortjes in en het slaapmasker op en zoek nog iets uit om te luisteren. Ineens gebeurt er van alles bij mijn hoofd. In het pikkedonker zie je niets dus verstijfd van schrik lig ik in bed. Het blijkt een pelgrim te zijn die de bloemetjes lang heeft buiten gezet. Het is zeker na elven. Ik doe een nieuwe poging tot slapen. Dan word ik weer opgeschrikt. Hetzelfde gerommel bij mijn hoofd. De bedden staan dicht op elkaar en er past net een rugzak tussen. Ik grijp naar mijn telefoon om te kijken hoe laat het is. 5 Uur. Niet te geloven. Deze man loopt dan zeker 2 uur nog in het donker. Ik moet zeggen, hij is snel weg. Ik kom niet meer in slaap en om 6 uur begin ik op te staan. Ik ga naar de beneden en maak in de keuken water voor koffie. Dan zie ik in een hoek op de grond de 100 km mevrouw pelgrim liggen op een matras.. Ze is niet wakker geworden en alle tijd die we er zitten om te eten ligt ze op de grond. Ik zie haar niet bewegen. Ik stoot eens flink met de stoel, maar ze reageert niet. Erg gek. Er is tijdens deze Camino een Deense vrouw in haar slaap overleden. Ik heb al visioenen dat het hier ook het geval is. 

Er zijn meer pelgrims en niemand kijkt er vanop. Dus ik ook dan maar niet. Het gaat goed met haar weet ik nu, want in het dorp waar we nu zijn troffen we ze lunchend in een bar en later stonden ze bij de bushalte. Ik denk dat de Camino toch iets te veel voor haar was. Jammer...

Wij lopen inmiddels om 7 uur in het stille dorp richting de route. Er zijn er vandaag 2. Een direct naar de volgende plaats en een die ook langs een klooster gaat. We gaan eerst naar het klooster en willen om 10 uur graag mee doen met de rondleiding. 

Het is een prachtige wonderschone morgen. De lucht is strak blauw. We lopen omhoog richting de bergen. We lopen tussen gele brem en prachtige paarse heide. Het is zo stil en de vogels zingen. Het is heerlijk fris. We genieten en lopen minutenlang stil achter elkaar. Het is een schitterende route. Wat een cadeau. We gaan niet om spirituele redenen, maar het is soms net of je hierin getrokken wordt. Wat dat toch is? Er komen zoveel speciale dingen langs. 

Dan leest MijnMaatje de tekst van zijn app. Hij komt uit 1 Korinthe 13. Liefde is geduldig en vriendelijk zijn. Liefde is niet jaloers zijn. De ander wat gunnen. Door de liefde blijf je geloven en vertrouwen. Door de liefde kun je volhouden. Liefde is blij worden van het goede. Gisteravond hebben we met het diner met Robert en Ann, het Australische koppel, hierover gehad. We zien veel mannen alleen op de Camino. Robert gaf aan dat hij dit niet wilde doen zonder Ann. Wat heb je dan om samen te delen. Het betekent wel dat hij wat langzamer gaat  dan als hij alleen is. Maar het samen delen en genieten vindt hij waardevoller. Ik loop natuurlijk ook wel alleen. Dat heeft ook wel wat. Maar samen is leuker. Het maakt mij wel luier. MijnMaatje beheert de route, kookt, regels van alles en ik sjok er achter aan. Niet helemaal, maar wel zo’n beetje. Ik vind dat prima. Ik weet dat ik het alleen ook kan. Hij overlegt met mij en laat me dan zijn mobiel zien. Hoeft hij niet te doen, want zonder bril zie ik niets op het ding. Maar hij deelt het graag met mij en ik vertrouw hem. Het is geven en nemen. Ann en Robert vertellen dat een vriend toen hij met pensioen ging, ging scheiden van zijn vrouw. Ze hadden niets meer samen. Het is belangrijk om wel samen dingen te doen, vinden zij en wij ook. Maar ook dingen voor elkaar te doen. Zo heb ik vandaag de sokken van MijnMaatje gewassen en zijn shirt. Ik rook hem. Vind ik niet erg, maar ik weet niet of iedereen dat ook zo vind. Het is prima wasweer. Je hangt het kleddernat op en 20 minuten later is het droog. Dus nachthemd, t shirts handdoeken, sokken van manlief, thermohemd van mijzelf. 

Na 2,5 uur belanden we bij het klooster. Helaas moeten we tot 10 uur wachten voor de Spaanse rondleiding. Ze hebben een Engelse vertaling gemaakt. Ik vind het prima, ik kijk wel rond en maak wat foto’s. Dan komt een app je binnen van vriendin van Zoonlief met zo’n mooie spreuk

“ Deze wereld hoe ik hem ken,  is op zijn allermooist als ik met jou ben!”

Daar word ik heel blij van. En hoe toepasselijk. Hebben we het over de liefde, komt er een tekst binnen over de liefde en daarna dit berichtje. Mooi...

Na de rondleiding eten we wat van het 50cent broodje van gisteren.  Ik moet wel heel erg mijn best doen met het mes om het brood in plakken te krijgen. Maar met een stukje kaas.... heerlijk. De spreuk van honger maakt rauwe bonen zoet, is dan van toepassing. Vervolgens wandelen we 3 uur door een berg landschap. Geweldig! De zon komt hoger en het wordt warmer. De laatste kms wordt echt afzien. Vandaag maar 22 km, maar het voelt als 40. Dan komen we bij de kraakheldere frisse herberg. Super schoon. Ik ga gewoon, om het bed uit te proberen, een kwartier liggen. Wat een heerlijkheid. Die van gisteren was te vol en te klein en niet schoon. En 25 vrouwen met 2 rollen toiletpapier is gewoon wat aan de magere kant. En bossen lange zwarte haren in het doucheputje. Ik kan met recht zeggen: ik heb het niet gedaan.  Maar hier ..... met blote voeten loop ik hier op de koele frisse tegels. Wat een genot. Mensen mopperen wat over de douche. Het is een gemeenschappelijke douche. Dat is in de sauna toch ook zo. Ik douche met met plezier en wordt weer mens. 

Het is een heerlijke avond. In mijn hempje en broek/rok zit ik buiten op het terras dit blog te schrijven. Het was vanmiddag erg heet. Rennend zijn we even naar de supermarkt geweest. De tassen waren leeg. Je kunt nu nog niet goed in de zon zitten in verband met de hitte, maar hier op het terras is het heerlijk. De komende twee dagen is het nog dit weer. De laatste dag voorspellen ze regen. Maar we hebben het al zo getroffen met het weer dat het niet erg is dat het in Santiago regent. Vanmiddag hebben we de komende dagen geboekt. Het is erg druk met de 100 km pelgrims en de accomodaties zijn klein. Dus morgen en overmorgen geboekt en ook al in Santiago. We gaan weer naar het Seminar de Major. Wel op een zaal, want de twee persoonskamers waren al op. Ook al een boeking gedaan voor Porto. Zondagmorgen vliegen we op 9 uur terug. Dat betekent om 7 uur op het vliegveld en om 6.40 met de metro denk ik. Ik wil er nog niet aan denken. We hebben vier heerlijke weken gehad. En nog een klein weekje te gaan. Daar gaan we nog even van genieten. De spreuk voor morgen is al weer gearriveerd: “Verzamel momenten, mooie mensen en bescheiden wensen.” Weer van toepassing. 

“Als een moeder heb ik voor jullie gezorgd..... “ 12 mei 2019

Bestemming Cea

Km 23

Herberg municipal mooi gebouw als je niet op de grond kijkt 

Diner verrassing

Conditie 8

Waar we nou weer zijn beland..... Het is weer prachtig. Het is de bar, annex galanteriewinkel, souveniers en hobby racebanen. Na een heftig wandeling geven we het op na 23 km. Wandelen in de hitte is niet zo mijn ding. De herberg heeft nog plek en na wat gedimdam blijven we toch maar hier in Cea. We treffen het weer. De hospitalero is erg vriendelijk, hij draagt mijn rugzak naar boven en wijst ons op de laatste onderbedden. We worden gezien onze leeftijd zolang langzamerhand met veel egards behandeld. Of zouden we er zo afgepeigerd uitzien? Het overkomt ons vaker dat we zo’n behandeling krijgen. Het is een handige herberg. Met keuken, maar het is zondag en niets is open. Dus we kunnen koken, maar we hebben niets om te koken. Of je kunt koken en er zijn geen winkels, of er is geen keuken,  maar wel winkels. Tja, zo is het nu eenmaal. Het is maar de vraag of we voor morgen nog wat hebben. De eerste 19 km is er niets. Als we op onderzoek uitgaan in het dorpje, belanden we bij deze bar en ik krijg voor 50 cent een restant brood. Dat is zo vriendelijk, dat we ook maar koffie gaan drinken. Deze is zo fantastisch, dat we er maar twee nemen. En bij elk kopje krijgen we een stuk cake. Ik moet thuis maar weer even goed te puntjes op de i zetten. Ik schijn hier ‘s nachts weer als een gek te liggen krabben aan mijn voeten. Ik heb het zelf niet im de gaten, maar doe het in mijn slaap. Het hele bed schudt ervan. Het is maar goed dat we meestal samen een “bunk” hebben. Je schaamt je een ongeluk als er iemand anders onder of boven je zou liggen. Ik schijn mijn benen uit de slaapzak te doen en ze omhoog te steken en dan krab ik weer voor het vaderland weg. In principe kopen we zelf niets bewust met suiker. Maar als je zo’n lekker stukje cake krijgt, ga ik voor de bijl. Twee kopjes koffie met cake voor €2,10 is geen geld, toch? 

We zijn vandaag het 100 km gepasseerd. Dus nog een dag of 3,4. We hebben voor dit stuk al 3 keer een planning gemaakt. Elke keer moet hij bijgesteld worden. Dan een herberg dicht. Dan nemen we een langer of kortere afstand. 

Het wandelen gaat prima. Ik heb vandaag, toen het warm begon te worden toch mijn lange broek weer uit gedaan. De vlekken op de onderbemen worden minder. Ik weet niet of de zon er op wel zo goed is. Maar de warmte met de broek aan maakt het in ieder geval niet beter. Twee dagen van 36 en 38 km is best wel veel. Samen met de warmte en vanmorgen toch wat te laat begonnen, maakt dat we om 13.30 uur 23 km hebben gedaan. Nog 9 km erbij wordt zeker 16.00 uur, maar in de warmte. We hebben tijd genoeg. Een dag langer of korter is geen probleem. Het is heerlijk om nog even het dorpje in te gaan. Ik laat in mijn hoofd, maar niet toe hoe we ooit weer moeten wennen aan het gewone leven. Dit is zo relaxt en zo heerlijk. We hebben qua weer alles mee gemaakt. Kou, regen, mist, wind, zon en nu worden we nog getrakteerd op een staartje hitte. De komende dag wordt het rond de 30 graden. 

De arme 100 km pelgrims. Met deze hitte zal het voor hun niet meevallen. Vanmorgen zagen we een stel Spanjaarden. De man in zijn gewone corduroy broek, de vrouw in haar instappers in spijkerbroek. Haar handtas over de schouder, de rugzak afwisselend voor of achter en in de andere hand de slaapzak. Nog een stok met schelp en flessenpompoen. Ze kruipen de berg op. We halen ze weer in als we even pauze hebben gehouden. De man loopt dan met zijn jas onder de arm en draagt een verkeershes. Hoe dit ooit in Santiago moet aankomen? Maar je weet niet hun beweegredenen. Wie weet wat er in hun leven is gepasseerd. Voor sommige is het rouwverwerking, dankbaarheid, noem maar op. Maar mensen onderschatten deze tocht en zelfs de laatst 100 km. Je ziet nu in de herberg dat veel mensen problemen hebben. Ze lopen wacheoend, blaren, pijnlijke knieën, scheenbenen, achilles, rug... Bij sommige breekt ook het gebrek aan slaap op. Ik merkte vanmorgen dat ik na twee heavy dagen ook niet vooruit te branden ben. Zodra je het gaat zien als  wedstrijd  of uitdaging gaat het mis. Rustig aan en stap voor stap, maakte de meeste kans van slagen. 

Vanmorgen heeft MijnMaatje, heel lief in het kader van Moederdag, de tafel voor het ontbijt gedekt. Zag er schattig uit met de theedoek, de 2 plastic lepels en onze blauwe bakken met het ontbijt wat we gisteren al hadden gemaakt. Voor ma hebben we even een filmpje gemaakt. Het samen vloggen vinden we ook erg leuk. Dat hebben we verstuurd via whats app, maar pa kijkt niet elke dag. Dus wanneer ze het zal zien?  Ik blog en Mijnmaatje vlogt. Als ik schrijf zet hij zijn vlog in elkaar. Hij vindt het zelf erg grappig, want het is volgens hem erg op Koot en de Bie niveau en dat vindt hij fantastisch. Zeker als ik mee doe. Maar de beelden zijn altijd erg mooi. De hele winter kijkt hij ‘s avonds een van zijn filmpjes. Soms zit hij schuddebuikend aan de tafel tijdens het maken, ik zie de waardin, in het geval van vandaag, met opgetrokken wenkbrauwen.

Dan komt er van zoonlief ook nog een vriendelijk Moederdag appje. Mijn dag kan niet meer stuk. En dan is de tekst van vandaag een stuk uit, ik denk Exodus  “voor wie nog in leven is, als een moeder heb ik voor jullie gezorgd...” wat weer toepasselijk. Het volk Israël is op reis vanuit Egypte naar Israël. Ze zwerven dan veertig jaar door de woestijn. Als ik denk aan deze reis van 30 dagen, en dat valt altijd niet mee, dan zul je maar 40 jaar op reis zijn. Het kinderliedje wat ik me hierbij herinner. “zo maar te gaan met je stok in je hand, zonder te weten wat je zult eten”, zong ik met mijn eerste kleuterklassen. Nu denk ik, die kinderen en ik ook, hadden geen idee waarover we zongen..... Voor wie nog in leven is, is wel niet zo toepasselijk, maar als we dit metaforisch beschouwen, voor wie nog steeds loopt.... God die als een moeder voor ons zorgt, prachtig toch...

ps. Wie de vlogs wil volgen: https://www.youtube.com/playlist?list=PLxIUlbnYdbtGZ9ZnoXXUIEOPtIIwreUJa

Ik ben van mijn liefste..... 11 mei 2019

Bestemming Ourense

Km 38!!!!

Herberg spiksplinter nieuwe municipal herberg in de stad Ourense

Diner brood met kaas

Conditie 10-

Ik ben van mijn liefste,

en hij is van mij,

Hij wandelt tussen de bloeiende lelies.

De dag begon super. Met zo’n prachtige tekst op de app van MijnMaatje kan de dag niet meer stuk, toch? 

De herberg was schoon en fris. Ik heb heerlijk geslapen op het prettige bed na de gezellige avond met Walter uit Zwitserland. Wat is het toch een uitzonderlijk toeval om elkaar zo tegen te komen. De weg is 900 km lang en zoveel dagen en herbergen. Wat een toeval. Walter vertelde dat hij vorig jaar had gelopen met zijn kleinzoon. Ook een bijzondere ervaring vond hij. Hij vertelde ook dat zijn schoenen kapot waren gegaan en dat hij in Zamora bij de Decatlon nieuwe had gekocht. Met een taxi was hij naar de buitenrand van Zamora gegaan en had daar 2,5 uur lang schoenen gepast. Ik snap dat wel. Nieuwe schoenen is het ergste wat je kan overkomen op de Camino. Maar uiteindelijk had hij een paar gevonden die naar zijn idee goed zaten, maar hij kon niet geloven dat ze maar 59 euro waren. Dat kon toch niet goed zijn? Maar wonder boven wonder liepen ze fantastisch. Dat is erg fijn, want dat kan ook anders. Dat zien we aan andere Caminogangers wel. Walter redt zich prima, maar er moet wel een bankje zijn om te rusten. Hij kan namenlijk van de grond niet meer zelf omhoog komen. Dat maakt de Via del Plata wel zwaar voor hem. Hij is blij dat hij weer in een gebied beland met bankjes. We nemen vanmorgen nog even uitgebreid afscheid. Wij eten daarna onze yoghurtjes met havermout in de herberg en hij gaat voor een desayunos naar de naastgelegen bar. 

Om 7.15 uur lopen we weg. We hebben weer een lange dag voor de boeg, want door het uitvallen van een herberg loopt de planning wat in de soep. We kunnen stoppen na 16 km of daarna nog 22 km. We besluiten te zien hoe het in de loop van de morgen gaat. Gisteren was ook een lange dag en nu weer...

Het is heerlijk fris. We lopen op 650 meter hoogte. Met een prachtig uitzicht op de bergen en het dal. De zon schijnt en af en toe zijn er flarden van mist. Dan leest MijnMaatje de tekst van de dag voor. Hij komt uit het boek Hooglied. Naast elkaar lopend in stilte genieten we van deze morgen en de rust en hoe toepasselijk: met bloeiende lelies. (Zie foto) Na 34 huwelijks jaren nog zo kunnen genieten van elkaar! Fijn dat we dit zo samen mogen doen. Voor de 21 dag alweer. Het einde komt zo langzamerhand in zicht. We genieten nog maar eens extra. De route begint te lijken op de routes van vorige jarren. We zijn nu zo 120km voor Santiago. En dan 3 weken geen onvertogen woord en nog steeds elke dag plezier beleven aan deze monstertocht. Het is een zware deze Via del Plata. Iemand zei dat zij deze weg had gekozen omdat hij lichter zou zijn dan de Camino del Norte. Dat vind ik niet. Lange etappes, met weinig voorzieningen, maken deze route best zwaar. Geen bankjes onderweg. Je moet goed voor je zelf zorgen. Ik heb nu last van warmte uitslag. Iemand noemde zelfs vasculitis. Ik heb even gekeken op internet en ik klik deze website gauw weg. Hier word ik niet vrolijk van. Ik was inderdaad een paar dagen geleden niet fit en wat rillerig. Dus het zou kunnen dat het vasculitis is. Dat is een soort ontsteking aan je bloedvaten. Maar ik denk zelf dat het warmte uitslag is. Gecombineerd met het lopen op warm asfalt en geen goede wasmiddelen gebruiken voor het wassen van kleding. Ik heb mijn sokken gewassen in vaatwasmiddel. Dat is dus niet zo geweldig.  Het jeukt niet gelukkig, maar ik heb ‘s avonds wel zere kuiten. Ik kan ook slecht staan. Lopen is geen probleem en liggen ook niet. Het ging een paar dagen redelijk, maar vandaag was het een hete dag. Ik heb toch gelopen in mijn broekrokje. De zon schijnt nu op zij op mijn benen. Op het stuk naar Salamanca was de zon recht op onze achterkant. We hebben de zon nu op zij. Dat voelde lekker fris. Ik heb nog een poos weer de koude straal op mijn kuiten gezet en nu heb ik de benen omhoog. Ik las ook dat je histamine tabletten kunt gebruiken. Maar dat wil ik eigenlijk niet. Ga ik weg uit Nederland om geen medicijnen te hoeven gebruiken en dan zou ik dat hier moeten doen ivm met een andere vorm van allergie. 

Grappig is het wel, want MijnMaatje had al gezegd of wij hier niet een brok zeep op de kop kunnen tikken. De Spaanse pelgrims wassen hun kleren met blok Marseille zeep. Ik vind dat zo’n gesmeer. Overal zie je bij de kraan zakjes met een brok zeep liggen. Later bedacht ik dat ik vroeger een zeepdoosje had. Dat hoorde dan bij je toilettas. Ik denk dat ik van de babywasset van de kinderen nog wel de doos ergens heb liggen. Dat vind ik wel een optie. Veel pelgrims hebben allerlei zaken in plastic zakjes met een zipper. Zo kregen wij van iemand een zakje voor de koffie. Heel aardig en we gebruiken deze, maar ik vind het zo’n smoezelige gezicht. 

Het eerste stuk van de route was nog in een natuurgebied. Het tweede stuk was 22 km op asfalt langs de weg. De laatste 10 hebben we samen gelopen met Robert en Ann. Dat zijn Australische mensen. Dat breekt. 38 km is wel lang. Maar toch zonder noemenswaardige problemen belanden we in een schitterende spiksplinternieuwe herberg. Prachtig. Met geweldige keuken met niets er in. Nog geen glas voor een glaasje water. Dat is vaker hier in Galicië. Toch besluiten om gewoon hierin de herberg een broodje te eten. Met een lekker stuk kaas en yoghurt. We gebruik de beruchte theedoek, gisteren nog een bankje mee droog gewreven, als bord. Daarna gaan we nog even door de stad. We zijn nog net op tijd voor een stempel in de kerk. Samen wandelen in de natuur gaat prima. Maar samen in de stad. Ik vind het wel leuk om even winkels te kijken, maar MijnMaatje vindt dat niks. Je kan tocH niets meenemen. Maar dat hoef ik ook niet. Kijken vind ik ook leuk. Na was gedimdam, gaan we toch maar naar de herberg. We drinken onze 1,5 liter mineraal water op en nemen nog een yoghurtje. 

Ik maak nog even dit blog en dan is het bijna 10 uur. MijnMaatje doet nog even zijn oefening. Het licht gaat zo uit en dan is er weer een dag voorbij. We hebben van 7 tot half vijf gelopen. Dan blijft er niet veel tijd over voor breien of het blog. Dus weer een korte vandaag. Door het gedoe met het uitvallen van de herberg loopt onze planning wat in de soep. Morgen willen we naar een klooster. Dat is weer 30 km, maar we lezen in de recensies dat het er zo vies is. Ik heb daar een beetje mijn bekomst van. Dus misschien morgen weer een korte van 22 km of zo. Dan weer een lange van 37 en een van 30  En dan nog een van 25. Dan is Santiago bereikt. Hè, jammer......

Driemaal scheepsrecht 10 mei 2019

Bestemming Vilar de Barrio

Km 35

Herberg xunta municipal maar prachtig 

Diner menu del dia

Conditie 10 - 

Wat een dag vandaag. Enkele etappen terug zei iemand dat elke dag hetzelfde is op de Camino. Dat is mijn ervaring niet. Elke dag is weer vol met belevenissen. Voor het eerst op de Camino zien we Japanners. Je merkt het gelijk. Ze staan vroeg op en rommelen tijden. Dus om 5.45 uur was ik dus wakker. We staan maar op en maken ons klaar. Voor enkele pelgrims is het een korte route. Maar voor ons in ieder geval 28 km en als we pech hebben 35 of nog langer. En we hebben pech. Op het punt dat we vertrekken zegt iemand dat de herberg van 28 km is gesloten. Dat wordt wel vaker gezegd en soms valt het mee. We gaan op weg en we zien wel. De route hebben we nog niet opgepakt of we zien een kikker op de weg. Ik heb nog nooit zo grote gezien. MijnMaatje maakt een foto. De Australische vrouw in de herberg heeft ook een foto gemaakt met haar voet erbij. Je kunt dan beter zien hoe groot deze is. Hebben we nog niet aan gedacht.  Ik moet denken aan het boek dat ik luister “Eat that frog.” Een managementboek over efficiënt werken. Het gaat er om dat je de lastigste klussen het eerst moet aan pakken. Dan valt de rest van de dag mee. Ik leg het voor vandaag maar uit als: de eerst 10 km in anderhalf uur maken. Dan heb je voor de middag het grootste gedeelte er op zitten. 

Het is warm en vochtig. Gisteravond toen we uit de bar kwamen merkten we het al. Het was totaal ander weer. De kou was over. De herberg was gisteravond erg warm. Dat zal wel een warm nachtje worden, dacht ik.  Maar de verwarming ging uit en de loop van de nacht werd het kouder. 

Zei ik gisteren nog dat ik nooit zweet, nu word ik vandaag op mijn wenken bediend. Eerst is het nog wel grauw, maar de extreme kou van gisteren is over. Ik heb mijn thermohemd uit voorzorg aangedaan, maar na een uur kan deze uit. Vreemd, je loopt in de mist, maar in de warmte. Om 10 uur zijn we in een dorpje met een bar en een winkel. Omdat we niet weten hoe lang de tocht gaat worden, moeten we toch even flink inslaan. Het is erg grappig. Na wat gezoek staan we voor een supermarkt. Maar voor de winkel staat een auto en de chauffeur zegt iets en de we begrijpen dat de man over 10 minuten terug is. Hij blijkt ook de plaatselijke taxichauffeur te zijn. We zijn inmiddels in Galicië en hier kent men het fenomeen bankjes. De gaan op een bankje zitten wachten en eten ondertussen ons brood. De 10 minuten worden 20 minuten, maar dan is de winkelier annex taxichauffeur terug. We gaan naar binnen en vragen om “pan”.Helaas moeten we daarvoor bij de plaatselijke bakker zijn. In het Spaans wijst hij ons de weg. We komen bij een huis, waarvan ik niet zou kunnen bedenken dat daar de bakker zit. Het is een schuurtje wat achteraf met een bult hout voor de deur. Er staat een oud vrouwtje bij de weg en ze knikt ons bemoedigend toe. MijnMaatje zegt dat ik alles interpreteer, maar helemaal niet weet of ze dat ook bedoelen. Ik loop door het vliegenscherm en we komen in de bakkerij. Ik zie een meisje helemaal onder het meel. Met mijn inmiddels 7 woorden Spaans vraag ik of zij het brood heeft gebakken. Ze glimt van oor tot oor. Met mijn moeder, zegt ze. Ze zwaait met haar hand: ik interpreteer lekker. En inderdaad de 2 stokbroden van een euro smaken geweldig. Na de boodschappen, kaas, bananen en chocola nemen we nog een stuk. Heerlijk. Met als gevolg dat ik veel te veel eet. Maar we hebben de rugzakken vol en de magen vol. Klaar voor de komende 12 km. Ik wil niet zeggen dat het een eitje was, ik heb gezweet als een otter......klimmen, klimmen en inmiddels brandt de zon..... Maar het gaat super. Bij de herberg aangekomen, blijkt deze toch gesloten te zijn. Helaas. De bar is wel open. We nemen een kop koffie en een fles mineraalwater. En dan is de route nog weer 7 km. Het gaat prima. Het is nog een stukje klimmen, maar dan gewoon naar de beneden. Ik word wel een beetje zenuwachtig, zou er wel plaats zijn?  En zo niet, wat dan? De zon schijnt lekker en in gestage pas lopen we naar beneden. Zonder problemen komen we bij de volgende herberg. 35 km hebben we nog nooit eerder gelopen, maar het ging super. In de prachtig gemeentelijke herberg zijn 24 bedden en er zijn er 4 bezet. Dus plaats genoeg. Dus alles komt gewoon weer goed.

Ik ga gelijk onder de douche. Na 3 dagen is het echt nodig. Onder de douche zie ik dat mijn zonnenuitslag er weer is. Beide kuiten zijn tot de knieholten rood gevlekt. Het doet geen pijn en ze jeuken ook niet. Ik douche me eerst warm en dan zet ik de koude kraan op mijn kuiten. De vlekken worden geleidelijk minder. In de keuken zetten we ons aan de thee en smeren we een broodje. Dan zie ik een oude man. Hij lijkt sprekend op de Zwitsers man Walter die we in 2014 in Rabanal de Camino hebben ontmoet. Ik vraag of hij uit Zwitserland komt. Dat is het geval en het blijkt Walter te zijn. Wat een toeval!  Ik vertel hem dat we elkaar hebben ontmoet. Hij kijkt ons aan, maar geen enkele blik van herkenning. Dan laat MijnMaatje de foto zien die we hebben gemaakt tijdens het diner toen. Hij ging de dagen erna voor een aantal dagen in het klooster. Hij kijkt ons aan. We moeten hem echt uitleggen dat wij het zijn, maar dat we erg zijn afgevallen. We laten meer foto’s zien en MijnMaatje vindt ook de e-mails. Wat bijzonder!!!! We waren niet van plan om hier te komen en nu zien we Walter. Heel erg bijzonder. Dit is de derde keer op deze Camino dat we iemand treffen van de vorige Camino’s.  Dit is toch wel heel frappant. We besluiten om deze avond samen een menu del dia te eten. Erg gezellig! 

Ik stop met schrijven. Het lange diner en de lange dag maken dat ik geen tijd meer heb voor een uitgebreide blog. En eerlijk gezegd, ik ben ook wel moe van deze dag. En doordat alles opschuift door de gesloten herberg,  wordt het morgen weer een dag van 35 km...... 

Vandaag

Van 2014

Lach, haal adem en neem de tijd 9 mei 2019

Bestemming Campobeceros 

Km 22 

Herberg *** Spartaans

Diner verrassing 

Conditie 9 ( 10 als het minder koud was geweest)

Je maakt wat mee op de Camino. Ik zit hier in een cafeetje op Roemeens niveau. Geweldig. In de hoek zit oma met gehaakte kussens in de rug in een grote stoel. Voor oma staat de houtkachel die heerlijk warm is. Naast oma zit een vage oudere dame die pogingen doet om voor te lezen, maar oma heeft een vliegenmepper en mept naar alles wat in de buurt komt. Dan ineens slaapt ze 10 minuten. Het cafe was oorspronkelijk vast groter, want midden in de zaak staat een vitrinekoeler met blikjes drinken, kaas, yoghurt en flessen water. Er is ook nog een bar en voor de bar zit opa of de man van de eigenaresse. Te kijken naar de tv die op de vitrine staat. Doorsnee minstens een meter. Hij kijkt naar een film met wat blote dames. Als we besluiten om een kop koffie te drinken, gaat na wat opmerkingen van de waardin, die ik uiteraard niet versta maar wel intepreteer, de zender op een cowboyfilm. Achter de bar staan 100 flessen met vage drankjes en foto’s van de hele familie. De eigenaresse heeft een groot keukenschort voor. We kunnen er brood kopen, kaas en wat yoghurt. Na ons komen ook Japanners binnen. Zij vragen om bananen en ja hoor die komen ook ergens vandaan. Grappig dat ze het niet etaleert, anders hadden we deze ook gekocht. Maar het is er heerlijk warm. Ik pel me helemaal uit. Anders heb ik straks niets meer aan mijn thermohemd en jack.

De herberg van gisteren was Spartaans, maar deze krijgt ***Spartaans.  Je komt eerst in een ruimte met alleen bedden. 18 of 20. Er zijn twee douchesruimtes met wc en dit is het. Later ontdekken we dat in de kelder nog een keuken is. Onverwarmd, met wat borden en kopjes. De garargedeur die ervoor zit, is open. Dus je zit in de buitenlucht. We eten er snel onze spagettiesalade met kikkererwten. Dit houden we geen middag vol. We zijn erg vroeg in de herberg en de lange middag ligt nog voor ons. We besluiten om voor twee uur een winkel te zoeken of een bar. Om warm te worden en zo belanden we dus hier in de winkel, bar, verzorgingstehuis. Na wat gemopper van de waardin, gaat als het wat drukker wordt in de winkel, de man ook in de benen. Nu hij staat ziet ik dat hij veel jonger moet zijn dan ik aanvankelijk dacht. Je waant je in de jaren vijftig. Klinkt raar, maar een halve eeuw geleden dus ook al weer. Hij pakt een biertje en maakt zich wat tapas. Oma merkt het en wordt wakker. Gaat staan naast de brandende kachel en grijpt wankelend naar haar stok. Oma zegt wat tegen de barman, die roept wat naar achteren en hij gaat weer zitten op z’n stoel en de waardin komt van achteren en  neemt oma bij de hand en brengt haar naar.... ja dat weet ik niet. 

Na een heerlijke nacht, je slaapt gewoon beter met 26 man in een ruimte dan met 4 waarvan er 2 snurken, stonden we om 7 uur buiten. De route is of 33 of  20 km. Dat betekent dat de lange route wandelaars al om 6.30 uur of zo vertrekken. 33 km is 10 uur lopen en dan moet je ook nog een herberg vinden. Dat betekent dat wij ook wakkker worden. Daarom dus ook maar opstaan. We gaan vroeg naar bed elke avond en aan 6 uur slaap heb ik genoeg. Het is zo koud, dat na 10 minuten ik geen gevoel meer heb in mijn vingers. Ik had al een extra hemd aan. Na nog 10 minuten moet ik plassen. Ik krijg gewoon mijn broek niet los. Na veel geprutst lukt het me en ik zijg neer naast de weg. Broek uit doen is een, maar weer nu aantrekken is twee. Het is zo koud dat ik toch de moeite neem om mijn thermohemd aan te trekken. De verschillen zijn zo groot. Zondag had ik nog zonnenuitslag op de benen. Dit is bijna weg. En nu deze kou. Na een uur heb ik me nog steeds niet warm gelopen. We lopen op 1100 meter. In een soort Alpen landschap. Prachtige gele en witte brem en paarse heide. Een geweldig gezicht. Helaas kunnen we niet verkijken, want we lopen in de mist. Met heel af en toe een zonnetje.  Mijn hartslag is in rust 40. Ik zweet zo wie zo bij het lopen al niet. Zelfs niet bij het klimmen of het moet heel warm zijn, maar anders zweet ik niet.. Misschien is dit ook de reden dat ik me nu niet warm loop. Ik weet dat de fietstest bij Aerofitt zo hoog was, dat de trainer zei dat mee doen aan een cardioprogramma geen zin had, als het ging om conditie verbetering, want dat was bijna ondoenlijk. Ik zat al op het hoogste niveau. Krachttraining zou nog wel wat toevoegen. Dat klopte inderdaad, want qua kracht heb ik dit winter veel bereikt. We doen de poncho’s maar aan. Het is te koud om ergens even te gaan zitten. We merken dat we dichter bij Santiago komen. We hebben al twee bankjes gezien.

Oma moest naar de wc en wordt door de man weer naar de stoel gebracht. De onderjurk wordt glad gestreken en de rok gaat er keurig over en ze grijpt de vliegenmepper weer. Aandoenlijk om te zien. Dan wordt oma weer opgehaald en achter de vitrine blijkt als het licht aan gaat een tafel te zijn. De familie gaat klokslag om 14.00 uur eten, in mijn 4 woorden Spaans vraag ik: cerrardo. We begrijpen elkaar. De hele dag zijn ze gewoon open en we mogen blijven zitten. Heerlijk. We blijven ons lekker warmen aan de houtkackel. Dan komt de mevrouw van de herberg binnen die ons heeft ingeschreven. Ze schuift ook aan tafel. Ze praat slissend maar dat doen veel Spanjaarden. Hoort bij hun taal? In Nederland zou iedereen die zo praat naar logopedie moeten. 

Om 11.30 uur belanden we al in de herberg in een dorpje midden in de bergen. De geiten koekeloeren ons zo toe vanuit de schuur van een huis. Je kunt ze aaien. Het dorp  is klein, oud, af en toe iets modern en heeft veel leegstand. Deprimerend met deze kou en mist. Ik ben al niet zo’n doucher, maar met deze kou...ik sla nog maar een dagje over.

Het is een beetje dubbel, we genieten zo van deze dagen en toch moet ik steeds steeds huilen. We lachen ook samen heel wat af. Na 39 jaar begrijpen we elkaars humor en lukt het me aardig om af en toe MijnMaatje een slag voor te zijn. Hoewel de Camino niet altijd eenvoudig is, genieten we van de uitdagingen.  Het lijkt of de emoties beter binnen komen dan anders. Door de kou krijg ik mijn broek niet meer dicht en MijnMaatje staat met zijn koude vingers aan mijn broek te trekken. Ik moet er van huilen. Zouden we zo samen oud worden?  We zijn zo blij voor onze dochter met haar baan. Ze heeft het zo verdient, vinden wij natuurlijk. En we worden zo bepaald bij het overlijden van een oud collega. Hij was midden 50 toen wij in Hengelo kwamen wonen. Onze leeftijd nu.  We hebben een groepje van oud directeuren van mijn vorige werkgever. “De oude meesters! “. Met 9 oud collega’s vormen we een groepje. 7 Mannen en 2 vrouwen en betreffende echtgenoten. 2 Keer per jaar komen we een dag bij elkaar. En nu is de eerste van dit groepje collega’s overleden. We kunnen dus niet naar de begrafenis. Hij was wel erg ziek geweest, maar het ging best wel  goed de laatste tijd. Vertelde bij laatste bijeenkomst nog over zijn  “diepte investering” een kunstmeststrooier achter zijn grasmaaitractor voor zijn gazon. We maakten er grapjes over. Hij hield er zelf ook wel van om even te dollen. Ik vind het erg verdrietig voor zijn vrouw. Ze waren meer dan 50 jaar getrouwd. 

De maaltijd is afgelopen. Deze werd zwijgend genuttigd, maar met veel kabaal komt de familie, althans de mannen en een nieuwe mannelijke klant weer richting bar. Ze praten altijd zo opgewonden, alsof er ik weet niet wat aan de hand is. Oma krijgt nog een kopje koffie. De jongere generatie zit achter de mobiel. Vader weer voor de tv voor het nieuws met de rest van de clientèle. En de andere oudere dame, is waarschijnlijk een ongetrouwde zus of zo, weer naast oma. En moeder....de waardin, achter de afwas. We nemen de derde kop koffie. Lopen zo maar eens naar de herberg en dan kan ik verder aan mijn sok. Inmiddels valt de regen met bakken uit de hemel. En wat zegt MijnMaatje: “Wat een heerlijkheid!” We genieten van de warme kachel en de lege uren voor ons. 

Ik stop met het stukje, Ik kan wel blijven schrijven over het gebeuren in de bar. Kreeg gisteren nog een lief appje van een vriendin. Ze zei dat voor haar de blogverhaaltjes nooit te lang waren. Ze genoot er erg van. 

ps. Het kunstgebit van oma, tenminste dat denk dat het van haar is, lag bij de wasbak van de wc. 

Rustdag in trein en bus 8 mei 2019

Bestemming La Gudina

Km 250 bus en trein en 15 gelopen 

Herberg van de junta en heel Spartaans 

Diner pasta met brood

Conditie niet van toepassing

In de trein richting Santiago begin ik dit blog. We kunnen niet alle etappen maken en moeten een keuze maken waar we een stuk met de bus/trein gaan. We zijn nu op weg naar La Gudina. Vandaar lopen we verder. Het stuk met de bus van Salamanca naar Zamora  ging prima. Voordat we in de trein Zamora belanden, had dit wel enige voeten in de aarde. Met Nederlandse verwachtingen kopen we een kaartje voor de trein. Via internet. Gaat super voorspoedig. We zijn royaal op tijd bij het station, drinken daar nog even relaxt een kopje koffie. Het grootste station ziet er prachtig uit. Maar bijna geen mensen. Belachelijk weinig voor zo’n groot station. Dan gaan we de trappen af naar het andere perron. Daar worden we beneden in de gang aangehouden. Alles moet uit en af en door een scan heen. We waren daar helemaal niet op de bedacht. De stokken gaan op een lopende band, mijn handtas die ik niet dicht had, de rugzakken de telefoon en buidel van MijnMaatje verdwijnen  op de lopende band en moeten door een kast. Alsof je op Schiphol bent. Ik heb  de veilgheidsmaatregelen bij het vliegveld in Santiago nog nooit zo meegemaakt. Vervolgens is er na de lopende band een rollen systeem. De stokken blijven steken, mijn lippenponades en zakdoeken verdwijnen door de rollen en de mobiel van MijnMaatje is verdwenen. Verbouwereerd staan we naast de lopende band. Dan komt de beambte en kijkt met ons mee. Haalt haar schouders wat op. MijnMaatje gaat op zijn knieën en kijkt onder de lopende band kan dan zijn powerbank tussen de rollen weg vissen en hengelt ook zo zijn mobiel weer terug. Ik vind dit niet te geloven. Geen voorbereiding, geen bakken voor losse spullen, geen excuus, geen uitleg van te voren.... je kunt toch als willekeurige pelgrim niet weten wat je op een stations in de middle of knowwere te wachten staat. Het station in Vorden is drukker. Wat weer een belevenis.

De treinreis op zich is prachtig. Wat een landschap. Geweldig. Bij leven en wel zijn start ik volgend jaar in Careres. Dan loop ik het stuk wat we nu gemist hebben langs het stuwmeer. We weten nu ook beter wat ons te wachten staat. En dan loop ik door bij Salamanca en zie wel hoever ik kom.

Vanmorgen hebben we afscheid genomen van Ajet de Libanese en de Spanjaarden. Zo gaat het nu eenmaal. Elizabeth die toch is door gelopen, blijken we vanmorgen net te hebben gemist op het station in Salamanca. Zo gaat het soms. Zo zie je mensen die je niet verwacht en anderen loop je steeds mis. 

Vanmorgen in de herberg nog even rustig ontbeten. We hadden de tijd. We moesten om 9 uur bij het station zijn. Het gezelschap was gemêleerd. Een Italiaan met een Libanese/ Armeense vrouw die 3 jaar in Brunssum had gewerkt. Zijn dochters zaten op de universiteit van Maastricht. Een Duitse man die huisman is. Zijn Zwitserse vrouw is consul in Madrid. De hospitalero komt uit Australië en heeft Nederlandse ouders, Ajet de Libanese vrouw die een persbureau in Beiroet leidt. Wat een boeiende levensverhalen. We wisselen foto’s uit. De Australische hospitalero eet ‘s middags op de campus. Salamanca is een universiteitsstad. Overal zijn  universiteitsgebouwen. Ze verbaast zich erover dat alle meisjes in het Europa hetzelfde er uit zien. Lang haar, witte schoenen, spijkerbroeken met scheuren. Iedereen gaat op zoek naar de foto’s van zijn of haar dochters. Inderdaad allemaal lang haar. Zijn er geen officiële schooluniformen, bedenken ze er zelf een.

De Duitse man en nog een Fransman hebben gewandeld in Japan. Een route langs 88 tempels en 1100 km lang. Shikoku Henro. Ik had er nog nooit van gehoord. Ze raken er niet overuit gesproken. Veel te snel is het 8.00 uur en dan moeten we weg anders zijn we niet op tijd bij het busstation. We moeten zoals gewoonlijk weer haasten.

Gisteren had ik geen ruimte meer in het blog  om te schrijven over de tentoonstelling van Picasso over het bombardement in 1937 in Gunerico  aan de Canimo del Norte. Ik kende het schilderij wel, maar kende niet het verhaal. Picasso maakte van het bombardement van de Duitsers een schilderij of de verwoesting aan de wereld te laten zien. Ik geloof dat er 300 burgerslachtoffers waren. Franco had Duistland hulp gevraagd om tegen de Catalanse vrijheidsstrijders. Het schilderij heeft de hele wereld bezocht om als voorbeeld te dienen voor de vrijheid voor democratie. Op een dag kennis genomen van 2 onderwerpen waar ik nog niet eerder van had gehoord. Wat word je blik toch breder van reizen. Soms denk ik wel eens geef mee een schoolklas en laat me daar een maand mee op reis gaan. Daar kan geen school tegen op. Dat vonden we ook van de fietsroute van Kopenhagen naar Berlijn. Ook zoveel wetenswaardigheden.

Vandaag nog even een tussenstop gemaakt tussen bus en trein in, in Zamora en daar nog het Semana museum bezocht. Er stonden 30 grote draagbaren van de verbeelding van het paasverhaal er op. Niet zo mooi als met Semana, want dan zijn ze versierd met bloemen. Maar nu konden we de beelden goed zien. We hadden een telefoon met de Engelse uitleg. 

Na 2 uur met de trein door het prachtige Spaanse landschap bereiken we La Gundina. Een wat troosteloos Spaans dorp. Niet zo kleurrijk als de dorpen voor Salamanca. Er is warempel om 17.00 uur nog plaats in de Spartaanse herberg. De herberg is van het niveau Spartaans. Maar het geeft niet, met de ander halve pan die er is en de 2 lepels en 4 borden, wordt er om de beurt door de pelgrims gekookt. Volgens mij eet iedereen prutjes. In de plaatselijke supermarkt,Action, Tunte,postkantoor bakker, kunnen je alles krijgen wat je nodig hebt. Hij is bezig met het doppen van kastanjes. Deze zijn keihard. Weer een vraag: zouden ze gebrand zijn, moet je ze nu wellen? Hoe gebruik je deze? Ze worden verkocht voor €10,50 de kilo. Dus moeten ze wel een delicatesse zijn. Wat zouden mensen er nu mee doen? Ik heb nog een portie in de vriezer en maak er kastanjemeel van. Van de winkelier krijgen we beide een vijg. Heerlijk. We kopen er 10. Deze zijn €5 de kilo en volgens mij vol met suiker, maar tijdens het lopen kan het wat hebben. Ik moet stoppen, het verhaal wordt veel te lang, maar er steeds zoveel te zien en te horen. Ik heb het gevoel dat ik op deze route meer beleef dan eerdere tochten. 

Er rennen naar de herberg en hopen nog voor de meute aan op Hollandse tijd te kunnen koken. Dat lukt. Je moet om 19.30 uur in de herberg zijn, want dan komt de hospitalero en moet je betalen. Als je dan een menu wilt, kun je hierna pas weg. 

Dan komt het appje van dochterlief. Ze heeft een baan. Wat zijn we blij voor haar! Ze heeft zo’n lange weg gehad met haar studie en het einde is inzicht. De laatste puntjes op i en dan afstuderen. En dan nu al weten dat ze een baan heeft. Wat zijn we blij. De waterlanders zitten hoog deze dagen. Ik moet weer huilen, nu van vreugde.

De herberg in Salamanca 

Samana Santa 

Het station

Wat in liefde is gedaan, blijft altijd bestaan.....7 mei 2019

Bestemming Salamanca

Km 24

Herberg naast de kerk:  een echte pelgrimsherberg

Diner. Menu del dia

Conditie 9 super

In de McDonald begin ik aan dit blog. In elke grote stad proberen we als we op vakantie zijn, altijd de McDonald uit. Om de WiFi. We loaden dan even de foto’s op en drinken een kop koffie. En nu dus tijdens de Camino. Heel gek om na de ervaring van gisteren in een prima herberg, nu in een McDonald te zitten die in elke stad hetzelfde lijkt te zijn. Volgens onze Spaanse, Engelse sprekende medepelgrim, was de herberg 40 jaar terug in de tijd qua interieur en zo. Haar woorden, niet de mijne. En heel leuk: we konden volgens haar de bedden( met lakens) gebruiken, want ze zijn schoon. Maar de lakens heel oud en heel erg dun. MijnMaatje heeft ze heel gehouden. Hij wil zich nog weleens hardhandig zich omdraaien, en ik twijfelde of de lakens dit zouden houden. 

Het was vannacht koud. De huizen zijn zo koud en klam. Er is bijna geen verwarming. Ik ben er nog uitgeweest om het thermohemd nog aan te doen en de lakens zaten  zo strak om het voeteneinde dat ik mijn voeten slecht omhoog kon houden.  We lopen zonder problemen, maar je loopt geen dagen 28, 34 en weer 28 km zonder stramme benen en wat pijndelijke voeten.

Ik was ook erg verdrietig vannacht, want er was zoveel slecht nieuws van het thuisfront. Een collega bracht me via een app op de hoogte en een vriend via de mail. 

Misschien dat je hier door geen enkele afleiding van werk en zo, ook ontvankelijker bent voor de impact van dit nieuws. Ik kon er niets aan doen, maar toen we vandaag in de herberg waren moest ik huilen. De Australische hospitalero was zo vriendelijk. We waren er om 13.00 uur en we mochten de rugzakken stallen en alvast inchecken. Dat betekende ook dat er plaats was in de herberg. Je kunt deze niet reserveren en zo hoort het natuurlijk ook. De sfeer was zo vriendelijke en de zon scheen zo mooi door de oude ramen naar binnen. De vriendelijkheid die om de hospitalero ( een Australische met Nederlandse roots) heen hing en de mooie ruimte, maken dat je je zo welkom voelt. We zijn 20 dagen onderweg en je komt zo los van alles. Officieel gaat de herberg om 16.00 uur open, dus we hadden echt geluk dat ze er was en ons binnen liet. 

We vertrokken vanmorgen vroeg, want we willen ook graag wat van Salamanca zien(daarom zitten we nu in de McDonald, haha. ). De route was zo mooi en de zon kwam langzaam op boven de bergen. We liepen met z’n zevenen.  Juist zo’n dag dat je naar een stad loopt voel je de energie en opwinding. Maar ook het weten dat een groepje weer uit elkaar gaat vallen maakt je droevig. MijnMaatje maakt foto’s van silhouetten van koeien die op de bergrug lopen. Een prachtig gezicht en ook nog van de 3 Spaanse pelgrims. Na een kwartier lopen we alleen en na een half uur komen we bij een dorpje. Dat is op deze route niet vanzelfsprekend. Ik zie MijnMaatje foto’s maken bij een beeld. Ik dol een beetje met hem mee. We maken vaak foto’s van beelden en doen er dan iets geks mee. Dan pas valt me eigenlijk op wat voor beeld het is. Ik krijg een schok van schrik. Het is een vrouw met een boek waaruit ze voorleest, het lijkt een juf of zo. Vannacht hoorde ik dat onze voorleesvrijwilliger is gestorven. Ik moet huilen. Tjee....tientallen jaren is ze vrijwilliger geweest bij de peuters. Generaties lang. De laatste jaren las ze 2 keer in de week voor bij de peuters. Het was altijd zo ontroerend om te zien hoe de peuters zich op haar bezoek reageerden, met de neuzen tegen het raam van de deur, haar naam roepend en soms klappen in de handjes van opwinding. Dan installeerde ze zich met een boek op de bank. Peuters naast zich, een op schoot een paar op stoeltje voor haar. Hoeveel kinderen heeft ze op deze wijze voorgelezen? Toen ik 5 jaar terug kennis met haar maakte, zei ze dat het zelf geen kinderen had. Haar grote verdriet in dit leven, maar dat ze de peuters altijd als een vervanging daarvan had gezien. Ze was ongeneeslijk ziek en is dus toch nog ,voor mij althans, snel gestorven. Wat zal dat aankomen bij haar man. Wat een verdriet. Op haar wijze heeft een bijdrage geleverd aan de vorming van kinderen. Voor mij ook nog dat ze al in de zeventig zijnde nog steeds de energie had om dit te doen. Lopend op de weg in de stille vroege ochtend schiet een oud kleuterliedje door mijn hoofd. 

Jezus zegt dat hij hier van ons verwacht,

dat wij zijn als kaartjes brandend in de nacht

En hij wenst dat ieder tot  zijn ere schijnt,

Jij in jouw klein hoekje en ik in mijn.

En ergens in verdere coupletten iets van: laat ons dan in het duister heldere lichtjes zijn...

Ik heb de tekst  steeds uitgelegd als: je kunt een bijdrage leveren. Het hoeft niet altijd groots te zijn, maar je mag iets zijn, iets betekenen voor een ander. Ik denk dat zij dat steeds voor kinderen heeft gedaan.  Misschien een kleine bijdrage, maar wel keer op keer. 

Vanmorgen stuurde een Camino vriendin mij deze tekst: “Wat in liefde is gedaan, blijft altijd bestaan.”Hoe toepasselijk! 

Verder zijn twee  mensen die ik ken ernstig ziek. Daar word ik ook verdrietig van. En maakt me bewust van de eindigheid van alles. Juist vandaag dat zo in het teken van afscheid staat. Maar leert me ook weer dat je moet leven in het hier en nu. Doe de dingen die je wilt doen en wees dankbaar. Voor elke dag. Ik moet stoppen in de McDonald, want we willen nu naar de herberg om te douchen. Dan kom ik er achter dat  ik mijn flesje shampoo heb laten staan in de vorige herberg. Balen, want het was zo’n handig ding met een pompje. En warempel bij de spullen die achter worden gelaten in de herberg  staat een klein flesje shampoo. En een scheermes. Die van MijnMaatje was gevallen en kapot. Zo kan hij ook weer vooruit. Hoewel,  zo met ruige baard is natuurlijk ook stoer. 

Dan gaan we eindelijk weer eens voor een menu del dia. We kijken nog even bij de winkels. Grappig ik,zie allemaal Zeeuwse knopjes. Oorbellen, kettingen en ringen. Het heet hier zilver filigraan. Ik vraag aan de verkoopster waarvoor ze van origine bedoeld zijn, je raadt het al: het zijn knopen. We lopen de winkel uit en ik loop in de armen van een groepje Spaanse puberjongens,  ze vragen me of ik weet waar de knopjes voor bedoeld zijn. Ze moeten een speurtocht maken voor school. De hele dag zien we hier schoolgroepen in Salamanca, onderleiding van Witte Pieten, meestal net zwarten haren.  In precies dezelfde kleren als onze Zwarte Pieten.  Grappig.

We lopen verder en ik zie in een souvenierswinkel een prachtige paarse fluwelen haarband. Voor 2 euro. Ik koop hem en vind hem geweldig. MijnMaatje en de verkoopster in de leeftijd van mijn dochter vinden het niets. Staan er hoofdschuddend bij. Ik weet nu al hoe mijn kinderen reageren. Met verve draag ik de haarband en ik kijk in een winkelruit. En tot mijn verbazing staat daar Jutta. Een Duitse vrouw die we vorig jaar troffen op de Camino del Norte met twee vriendinnen.  Met open mond staren we naar elkaar. Dan horen we haar verhalen. Begonnen in Sevilla. Alleen, haar vriendinnen vonden een Camino genoeg.  Ze heeft de tweede dag haar voetgebroken. Deze is getapet en ze heeft er 500 km gelopen, maar gaat nu naar huis. Ze moet naar het ziekenhuis en de voet moet in het gips en dat doet ze liever in Duitsland. Wat een toeval, als ik de haarband niet had gekocht, hadden we haar niet ontmoet.  Ik ervaar dit als een teken van hoop en moed.... je denkt dat dingen voorbij zijn en toch, zomaar en onbedoeld, zie je dat daar waar je niet (meer) op rekent er zomaar is. Tekens van dat er meer is dan wat een mens weet.