Km 23
Herberg municipal mooi gebouw als je niet op de grond kijkt
Diner verrassing
Conditie 8
Waar we nou weer zijn beland..... Het is weer prachtig. Het is de bar, annex galanteriewinkel, souveniers en hobby racebanen. Na een heftig wandeling geven we het op na 23 km. Wandelen in de hitte is niet zo mijn ding. De herberg heeft nog plek en na wat gedimdam blijven we toch maar hier in Cea. We treffen het weer. De hospitalero is erg vriendelijk, hij draagt mijn rugzak naar boven en wijst ons op de laatste onderbedden. We worden gezien onze leeftijd zolang langzamerhand met veel egards behandeld. Of zouden we er zo afgepeigerd uitzien? Het overkomt ons vaker dat we zo’n behandeling krijgen. Het is een handige herberg. Met keuken, maar het is zondag en niets is open. Dus we kunnen koken, maar we hebben niets om te koken. Of je kunt koken en er zijn geen winkels, of er is geen keuken, maar wel winkels. Tja, zo is het nu eenmaal. Het is maar de vraag of we voor morgen nog wat hebben. De eerste 19 km is er niets. Als we op onderzoek uitgaan in het dorpje, belanden we bij deze bar en ik krijg voor 50 cent een restant brood. Dat is zo vriendelijk, dat we ook maar koffie gaan drinken. Deze is zo fantastisch, dat we er maar twee nemen. En bij elk kopje krijgen we een stuk cake. Ik moet thuis maar weer even goed te puntjes op de i zetten. Ik schijn hier ‘s nachts weer als een gek te liggen krabben aan mijn voeten. Ik heb het zelf niet im de gaten, maar doe het in mijn slaap. Het hele bed schudt ervan. Het is maar goed dat we meestal samen een “bunk” hebben. Je schaamt je een ongeluk als er iemand anders onder of boven je zou liggen. Ik schijn mijn benen uit de slaapzak te doen en ze omhoog te steken en dan krab ik weer voor het vaderland weg. In principe kopen we zelf niets bewust met suiker. Maar als je zo’n lekker stukje cake krijgt, ga ik voor de bijl. Twee kopjes koffie met cake voor €2,10 is geen geld, toch?
We zijn vandaag het 100 km gepasseerd. Dus nog een dag of 3,4. We hebben voor dit stuk al 3 keer een planning gemaakt. Elke keer moet hij bijgesteld worden. Dan een herberg dicht. Dan nemen we een langer of kortere afstand.
Het wandelen gaat prima. Ik heb vandaag, toen het warm begon te worden toch mijn lange broek weer uit gedaan. De vlekken op de onderbemen worden minder. Ik weet niet of de zon er op wel zo goed is. Maar de warmte met de broek aan maakt het in ieder geval niet beter. Twee dagen van 36 en 38 km is best wel veel. Samen met de warmte en vanmorgen toch wat te laat begonnen, maakt dat we om 13.30 uur 23 km hebben gedaan. Nog 9 km erbij wordt zeker 16.00 uur, maar in de warmte. We hebben tijd genoeg. Een dag langer of korter is geen probleem. Het is heerlijk om nog even het dorpje in te gaan. Ik laat in mijn hoofd, maar niet toe hoe we ooit weer moeten wennen aan het gewone leven. Dit is zo relaxt en zo heerlijk. We hebben qua weer alles mee gemaakt. Kou, regen, mist, wind, zon en nu worden we nog getrakteerd op een staartje hitte. De komende dag wordt het rond de 30 graden.
De arme 100 km pelgrims. Met deze hitte zal het voor hun niet meevallen. Vanmorgen zagen we een stel Spanjaarden. De man in zijn gewone corduroy broek, de vrouw in haar instappers in spijkerbroek. Haar handtas over de schouder, de rugzak afwisselend voor of achter en in de andere hand de slaapzak. Nog een stok met schelp en flessenpompoen. Ze kruipen de berg op. We halen ze weer in als we even pauze hebben gehouden. De man loopt dan met zijn jas onder de arm en draagt een verkeershes. Hoe dit ooit in Santiago moet aankomen? Maar je weet niet hun beweegredenen. Wie weet wat er in hun leven is gepasseerd. Voor sommige is het rouwverwerking, dankbaarheid, noem maar op. Maar mensen onderschatten deze tocht en zelfs de laatst 100 km. Je ziet nu in de herberg dat veel mensen problemen hebben. Ze lopen wacheoend, blaren, pijnlijke knieën, scheenbenen, achilles, rug... Bij sommige breekt ook het gebrek aan slaap op. Ik merkte vanmorgen dat ik na twee heavy dagen ook niet vooruit te branden ben. Zodra je het gaat zien als wedstrijd of uitdaging gaat het mis. Rustig aan en stap voor stap, maakte de meeste kans van slagen.
Vanmorgen heeft MijnMaatje, heel lief in het kader van Moederdag, de tafel voor het ontbijt gedekt. Zag er schattig uit met de theedoek, de 2 plastic lepels en onze blauwe bakken met het ontbijt wat we gisteren al hadden gemaakt. Voor ma hebben we even een filmpje gemaakt. Het samen vloggen vinden we ook erg leuk. Dat hebben we verstuurd via whats app, maar pa kijkt niet elke dag. Dus wanneer ze het zal zien? Ik blog en Mijnmaatje vlogt. Als ik schrijf zet hij zijn vlog in elkaar. Hij vindt het zelf erg grappig, want het is volgens hem erg op Koot en de Bie niveau en dat vindt hij fantastisch. Zeker als ik mee doe. Maar de beelden zijn altijd erg mooi. De hele winter kijkt hij ‘s avonds een van zijn filmpjes. Soms zit hij schuddebuikend aan de tafel tijdens het maken, ik zie de waardin, in het geval van vandaag, met opgetrokken wenkbrauwen.
Dan komt er van zoonlief ook nog een vriendelijk Moederdag appje. Mijn dag kan niet meer stuk. En dan is de tekst van vandaag een stuk uit, ik denk Exodus “voor wie nog in leven is, als een moeder heb ik voor jullie gezorgd...” wat weer toepasselijk. Het volk Israël is op reis vanuit Egypte naar Israël. Ze zwerven dan veertig jaar door de woestijn. Als ik denk aan deze reis van 30 dagen, en dat valt altijd niet mee, dan zul je maar 40 jaar op reis zijn. Het kinderliedje wat ik me hierbij herinner. “zo maar te gaan met je stok in je hand, zonder te weten wat je zult eten”, zong ik met mijn eerste kleuterklassen. Nu denk ik, die kinderen en ik ook, hadden geen idee waarover we zongen..... Voor wie nog in leven is, is wel niet zo toepasselijk, maar als we dit metaforisch beschouwen, voor wie nog steeds loopt.... God die als een moeder voor ons zorgt, prachtig toch...
ps. Wie de vlogs wil volgen: https://www.youtube.com/playlist?list=PLxIUlbnYdbtGZ9ZnoXXUIEOPtIIwreUJa
Geen opmerkingen:
Een reactie posten