Weer thuis

Bestemming Via Eindhoven Hengelo gld

Km 3200

Herberg lekker thuis

Diner. Verrassing

Conditie 

Na een lange nacht, mijn horloge had 7 uur, stonden we op. Gisteravond laat hadden zich toch nog twee gasten gemeld, maar daar hebben we amper iets van gemerkt. Van de aanwezig andere gast wel. Hij was in afwachting van een vriend om ergens samen een Camino te gaan lopen. Was in Porto gevallen en had nu 12 hechtingen op zijn kin. Om de pijn wat te verzachten had hij naast zijn bed een fles wijn staan. Daar werd regelmatig een teug uit genomen. Maar goed dat hij een onderbed had. Je zult maar met een dronken hoofd een bovenbed hebben. Dan is de kans op meer hechtingen niet ontdenkbaar. 

We hadden alles klaar staan en konden zo in de kleren en dan naar buiten met alle pruttel.

Er was nog wel even een hobbeltje. Er moesten kaartjes worden gekocht voor de metro. We hadden van de dame van het hostel twee basiskaarten gekregen. Die moest je opladen. De mijne ging perfect, maar die van MijnMaatje lukte niet. Het basiskaartje moest eerst geladen worden. En daarvoor kwamen we net 1,90 te kort aan contant geld. We hebben geprobeerd om te pinnen, dat lukte niet. Het moest een visacard zijn. Daarvan wist MijnMaatje de code weer niet. Wat een gedoe. Welkom weer in de moderne wereld. Dus zijn we toen de metro kwa,  ingestapt zonder geldig vervoersbewijs voor MijnMaatje. Hij houdt daar niet van. Ik zag het aan zijn gezicht. Dan duurt een reisje van 25 minuten wel lang. Wat een toestand  als je aangehouden wordt voor zwart rijden. Het personeel is hier niet zo vriendelijke als in Nederland. En je zult daardoor je vlucht missen. Gelukkig bereikten we zonder gedoe het vliegveld. Daar hebben we eerst even rustig ontbeten. Wat hebben we een gemak gehad van onze blauwe etensbakken. Daarna hebben we alle spullen die in het ruim moesten in de vliegtuigzak gedaan. Stokken, mesje, zakmes ect ect. Klinkt wel luguber. 

We waren om 6.45 uur op het vliegveld. Het ontbijt en de koffie niet meegerekend, hebben we alle tijd nodig gehad om bagage in te leveren, door de douanne te komen en in te checken. We zijn ook nog met het vliegtuig een kwartier later vertrokken uiteindelijk.

Tijdens het wachten vraagt MijnMaatje zich af, “Wat brengt ons dit nou, vier weken dit gereis en dit afzien? Wat levert dit je nou op?”  Ik heb natuurlijk niet zoveel keus, want ik moet weg uit Nederland, maar er zijn natuurlijk eenvoudigere manieren om je tijd door te brengen. We kunnen ook een huis huren in Portugal. Kost bijna niks en is veel relaxter. Maar om hier in een huis te gaan zitten en vier weken niets te doen? Geen mens te spreken? Geen doel te hebben? Als het zou moeten, dan is het anders. Met een voorraad handwerkopties en boeken kom ik wel heel ver...

Wat brengt het dan? Elk jaar stel ik mezelf deze vraag. De eerste jaren was het natuurlijk heel spannend en kostte het me veel meer inspanning. Dat is nu voorbij en ik merk dat ik mijn grenzen steeds meer verleg. We maken langere wandeldagen. Deze route was best zwaar als het gaat om de accomodaties en winkels. Je moet daar echt rekening mee houden. Flexibel kunnen zijn als day wat je gedacht had, niet lukt. Leren omgaan met kou, regen, hitte. Vieze herbergen, koude douches. Kou en tocht in herbergen. Wat zijn we thuis verwend!  Ik kom nu steeds meer toe aan het genieten van de beweging, het is heerlijk om te lopen. Maar ook het buiten zijn in de natuur is heerlijk. De vogels, de ooievaars, salamanders, de bloemen. Wat is Spanje een ongelooflijk mooi land. En alle ervaringen met alles wat overwacht steeds op ons pad kwam. Gesprekken met mensen over allerlei onderwerpen. Het is een grote levensles. 

Wat een kans om zo te mogen recetten van het drukke leven, waar 24 uur per dag wel iets moet, lijkt het soms. Deze tocht dit jaar samen met MijnMaatje te  kunnen doen was geweldig. Ook voor hem. Hij kwam altijd wel een periode, maar heeft nu het hele proces ook gehad. Het stemt tot dankbaarheid.

De laatste zinnen van het blog. We gaan zo landen.  Dagelijks lazen zo’n 60 mensen mee. Ik weet niet wie dit allemaal waren. Maar dat hoeft ook niet. Ik kan aan de achterkant zien dat het aantal vrij stabiel bleef. Dat mensen mee bleven lezen. Ook aan de verhalen voor jullie, de lezers komt nu een eind. Namens MijnMaatje bedank ik iedereen voor het volgen en hoop dat jullie genoten hebben van de belevenissen op dit al eeuwenoude pad. Buen Camino.