Km 28
Herberg In een appartement matrimonium
Diner pasta met spinazie en kaas
Conditie 8 - heel warm en een zere hamstring
Op een bankje in het stad, begin ik aan dit blog. De laatste dagen komen we steeds dezelfde pelgrims tegen. Zo ook 2 Duitse mannen. Ze zijn erg op zichzelf en heel langzaam ontdooien ze wat. In de herberg van gisteren zagen zij dat wij ons droge 50 cent broodje in de koekenpan met olie bakten. Met een beetje zout gewoon nog lekker brood. De mannen hadden ook nog brood en de winkel voor iets anders ging pas om 16.00 uur open. Dus ik deed even voor ze dit moesten doen. Ik vertelde hen ook nog over de Hollandse wentelteefjes. Dat dit ook lekker is als ontbijt. De ene man zei daarop dat hij ons altijd zag eten. Dat klopt ook wel, want als je elkaar inhaalt is het vaak omdat de ander een stop heeft. En wij eten dan. In de herberg aangekomen maakten wij ons een broodje met het laatste restje sla, stukjes paprika en een stuk kaas. We eten dan elk wel een half stokbrood. Tussen de middag hadden zij ons al gezien met onze salade en toen kwamen zij ook deze herberg binnen en waren we het stokbrood aan het soldaat maken. En nu ik op het bankje zit, eten we onze sinaasappel en de 3 dikke wortels die we net hebben gekocht. En uitgerekend komen zij weer langs op weg naar het terras. “Immer,immer Essen.” Zij zetten zich nu op het terras en drinken allebei 2 pils. Halve liters. Dat is een liter bier per persoon. En vanmorgen waren ze al aan de croissants en de tostados en ze hebben net nog een stokbrood met ham gegeten. En dan vanavond nog weer een menu met een fles wijn. Als het dan om calorieën gaat hebben zij alleen met drinken al 1500 achter de kiezen. Daar kunnen we wel een stokbrood en kilo wortels voor eten.
Het lukt ons aardig, als er maar een keuken is, om gezond te eten. En we mogen best wel wat meer eten dan gewoon. Vandaag hebben we 28 km gelopen. De laatste 2 uur was het wel 30 graden. Klimmen en met je rugzak op is dit best wel een kluif. En gevoelsmatig denk ik dat je dan nog meer verbrand dan met normaal weer. We hebben bijna twee flessen water op en elk al 4 bakken koffie. MijnMaatje heeft ook al een kop gember thee gedronken en samen zijn we nu aan de 1,5 liter mineraalwater begonnen. MijnMaatje lukt het nog steeds om geen wijn te drinken. Ik vind dat erg knap van hem en steun hem graag. Zeker op zo’n warme dag is een terrasje met een glaasje wijn best lekker. Hij geeft aan dat het het niet mist en zich veel scherper voelt. Elke dag een fles wijn maakt volgens hem dat je ‘s morgens al duf begint. Maar als hij geen wijn neemt, en ik weet hoe lekker en gezellig hij dat vindt, vind ik dat ik er ook iets tegen over moet zetten. Daarom neem ik geen chocola. Alleen ons stukje donkere 82%. En daar hoef ik maar een stukje van. Ik denk dat MijnMaatje wel een kilo of 5 is afgevallen. Ik ben ook wel wat kwijt, maar geen 5 kilo. Maar dat moet ook niet meer. Als ik maar gezond op gewicht blijf. We kopen als we kunnen koken dagelijks voor 8 a 9 euro boodschappen. Dan heb je hier in Spanje heel veel. Met twee grote tassen, van die opvouwbare, komen we dan in de herberg. Nu we weer in de grote stad zitten, hebben we weer havermout en veel verschillende soorten groenten. In een menu del dia heb je een salade als je geluk hebt en vlees met frietjes. En wel vaak een appel toe. Maar echt groente niet. Vandaag met een pond worstel, spinazie, paprika, uien en sla krijgen we samen met de Daly Apple en de 2 a 3 bananen en de sinaasappel genoeg binnen. We koken vanavond zelf en eten pasta met spinazie en geraspte kaas. Met tonijn uit een blikje, omdat hier geen olie is. Met de olie van de tonijn.
Vanmorgen zag ik dat er een barst in de rand van mijn schoen zat. Ik keek nog eens beter en zag tot mijn schrik dat ze zolen beginnen los te laten. Als ik er aan ga trekken, trek ik de hele zool eraf denk ik. Het wordt spannend. Santiago is nog 40 km. Teveel voor een dag en eigenlijk wat weinig voor twee. Ivm de herbergen kan het niet anders. Zouden mijn schoenen het redden? Ik gebruik ze nu voor het tweede jaar, maar ze zijn zeker 10jaar oud. Het rubber van de zool is af. Gaat verpulveren. De binnenkant is nog prima. Dus misschien kunnen er nog nieuwe zolen onder. Het wennen aan nieuwe schoenen is altijd zo’n ding. Ik wil eigenlijk ook graag waterdichte. Als je zoals vandaag ziet, hoe wij ondanks het goede weer in deze streek baggeren door de modder, dan snap je de behoefte aan waterdichte schoenen wel.
Het weer is prachtig momenteel. MijnMaatje zegt dat we in menig zomervakantie niet zo’n prachtig weer hebben gehad als nu. Camino Portugees was ook prachtig, maar ik heb geen afritsbroek. Het ik voor 2017 nog nooit nodig gehad. Wel 2017 Camino Portugees en vorig jaar hebben we ook wel mooie dagen gehad op de Camino del Norte. We hebben een hele koude week gehad en de eerste dag van het laatste stuk was ook koud, maar nu? Ik loop al dagen in mijn broek/rok.
We besluiten om naar de herberg te gaan om te koken. Gisteren hadden we zo’n prachtige herberg, met zo’n fijne tuin. Nu een klein balkonnetje met stinkende schoenen. Het is er heerlijk zwoel. De ochtenden zijn prima, maar de middagen zijn gewoon heet. Ik kan me nu een beetje voorstellen dat pelgrims zomers vroeg willen starten. In de middag is het nu al niet te doen.
In de herberg gaat MijnMaatje op zoek naar zijn Garmin. Spoorloos en niet te vinden. Ik let er eigenlijk nooit op, want het is helemaal zijn ding. We zetten alles op de kop. Nergens te vinden. Hij wist zeker dat hij hem in de herberg nog gebruikt had. We vragen andere pelgrims. Niemand weet ergens van. Dat is best vervelend. We zitten hier met 8 mensen in een herberg. En MijnMaatje had hem hier nog. Tja, wat is er gebeurd. We pluizen alles nog eens na. Iedereen wordt een beetje prikkelbaar, maar niets te vinden. Mensen kijken naar elkaar en iedereen vindt het erg vervelend. Dan belt een pelgrim naar de hospitalero. Er komt een oude man, maar het is niet degene die ons heeft ingeschreven. De man spreekt alleen Spaans. Met een Italiaan en Google translate maken we hem duidelijk wat er aan de hand is. Hij helpt ons zoeken en belt dan de dame die ons heeft ingeschreven. We laten ons telefoonnummer achter. MijnMaatje denkt dat hij de Garmin kwijt is. Ik begin nog een heel verhaal over bezit, het is een duur ding, en dat je dan altijd zorgen hebt om je bezit. De pijlen zijn er toch ook. Mopper, mopper, mopper. Dan wordt er geklopt op de deur van onze kamer. De man zegt dat de GPS gevonden is en de hospitalero van ‘s middags zo komt om hem te geven. Hij ligt in de kast die nu op slot is. Wat zijn we blij. Het blijkt dat hij waarschijnlijk uit de rugzak van MijnMaatje is gevallen. Waar de rugzak heeft gestaan is hij gevonden. Even later is er een dame en ze geeft ons de GPS. Zegt dat hij gevonden was en in de kast bij de receptie was gelegd, tot dat iemand hem kwam opvragen. Gelukkig eind goed, al goed.
Ps MijnMaatje zit naast me en zoekt op de telefoon even uit wat we hebben gelopen. We denken 30 km. Dat geeft mijn Fittbit ook aan. De Garmin echter heeft wel 36 op de teller staan en we zien tot onze verbazing, dat de Garmin ‘s middags een hele reis door de stad heeft afgelegd. Een vreemd verhaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten