Driemaal scheepsrecht 10 mei 2019

Bestemming Vilar de Barrio

Km 35

Herberg xunta municipal maar prachtig 

Diner menu del dia

Conditie 10 - 

Wat een dag vandaag. Enkele etappen terug zei iemand dat elke dag hetzelfde is op de Camino. Dat is mijn ervaring niet. Elke dag is weer vol met belevenissen. Voor het eerst op de Camino zien we Japanners. Je merkt het gelijk. Ze staan vroeg op en rommelen tijden. Dus om 5.45 uur was ik dus wakker. We staan maar op en maken ons klaar. Voor enkele pelgrims is het een korte route. Maar voor ons in ieder geval 28 km en als we pech hebben 35 of nog langer. En we hebben pech. Op het punt dat we vertrekken zegt iemand dat de herberg van 28 km is gesloten. Dat wordt wel vaker gezegd en soms valt het mee. We gaan op weg en we zien wel. De route hebben we nog niet opgepakt of we zien een kikker op de weg. Ik heb nog nooit zo grote gezien. MijnMaatje maakt een foto. De Australische vrouw in de herberg heeft ook een foto gemaakt met haar voet erbij. Je kunt dan beter zien hoe groot deze is. Hebben we nog niet aan gedacht.  Ik moet denken aan het boek dat ik luister “Eat that frog.” Een managementboek over efficiënt werken. Het gaat er om dat je de lastigste klussen het eerst moet aan pakken. Dan valt de rest van de dag mee. Ik leg het voor vandaag maar uit als: de eerst 10 km in anderhalf uur maken. Dan heb je voor de middag het grootste gedeelte er op zitten. 

Het is warm en vochtig. Gisteravond toen we uit de bar kwamen merkten we het al. Het was totaal ander weer. De kou was over. De herberg was gisteravond erg warm. Dat zal wel een warm nachtje worden, dacht ik.  Maar de verwarming ging uit en de loop van de nacht werd het kouder. 

Zei ik gisteren nog dat ik nooit zweet, nu word ik vandaag op mijn wenken bediend. Eerst is het nog wel grauw, maar de extreme kou van gisteren is over. Ik heb mijn thermohemd uit voorzorg aangedaan, maar na een uur kan deze uit. Vreemd, je loopt in de mist, maar in de warmte. Om 10 uur zijn we in een dorpje met een bar en een winkel. Omdat we niet weten hoe lang de tocht gaat worden, moeten we toch even flink inslaan. Het is erg grappig. Na wat gezoek staan we voor een supermarkt. Maar voor de winkel staat een auto en de chauffeur zegt iets en de we begrijpen dat de man over 10 minuten terug is. Hij blijkt ook de plaatselijke taxichauffeur te zijn. We zijn inmiddels in Galicië en hier kent men het fenomeen bankjes. De gaan op een bankje zitten wachten en eten ondertussen ons brood. De 10 minuten worden 20 minuten, maar dan is de winkelier annex taxichauffeur terug. We gaan naar binnen en vragen om “pan”.Helaas moeten we daarvoor bij de plaatselijke bakker zijn. In het Spaans wijst hij ons de weg. We komen bij een huis, waarvan ik niet zou kunnen bedenken dat daar de bakker zit. Het is een schuurtje wat achteraf met een bult hout voor de deur. Er staat een oud vrouwtje bij de weg en ze knikt ons bemoedigend toe. MijnMaatje zegt dat ik alles interpreteer, maar helemaal niet weet of ze dat ook bedoelen. Ik loop door het vliegenscherm en we komen in de bakkerij. Ik zie een meisje helemaal onder het meel. Met mijn inmiddels 7 woorden Spaans vraag ik of zij het brood heeft gebakken. Ze glimt van oor tot oor. Met mijn moeder, zegt ze. Ze zwaait met haar hand: ik interpreteer lekker. En inderdaad de 2 stokbroden van een euro smaken geweldig. Na de boodschappen, kaas, bananen en chocola nemen we nog een stuk. Heerlijk. Met als gevolg dat ik veel te veel eet. Maar we hebben de rugzakken vol en de magen vol. Klaar voor de komende 12 km. Ik wil niet zeggen dat het een eitje was, ik heb gezweet als een otter......klimmen, klimmen en inmiddels brandt de zon..... Maar het gaat super. Bij de herberg aangekomen, blijkt deze toch gesloten te zijn. Helaas. De bar is wel open. We nemen een kop koffie en een fles mineraalwater. En dan is de route nog weer 7 km. Het gaat prima. Het is nog een stukje klimmen, maar dan gewoon naar de beneden. Ik word wel een beetje zenuwachtig, zou er wel plaats zijn?  En zo niet, wat dan? De zon schijnt lekker en in gestage pas lopen we naar beneden. Zonder problemen komen we bij de volgende herberg. 35 km hebben we nog nooit eerder gelopen, maar het ging super. In de prachtig gemeentelijke herberg zijn 24 bedden en er zijn er 4 bezet. Dus plaats genoeg. Dus alles komt gewoon weer goed.

Ik ga gelijk onder de douche. Na 3 dagen is het echt nodig. Onder de douche zie ik dat mijn zonnenuitslag er weer is. Beide kuiten zijn tot de knieholten rood gevlekt. Het doet geen pijn en ze jeuken ook niet. Ik douche me eerst warm en dan zet ik de koude kraan op mijn kuiten. De vlekken worden geleidelijk minder. In de keuken zetten we ons aan de thee en smeren we een broodje. Dan zie ik een oude man. Hij lijkt sprekend op de Zwitsers man Walter die we in 2014 in Rabanal de Camino hebben ontmoet. Ik vraag of hij uit Zwitserland komt. Dat is het geval en het blijkt Walter te zijn. Wat een toeval!  Ik vertel hem dat we elkaar hebben ontmoet. Hij kijkt ons aan, maar geen enkele blik van herkenning. Dan laat MijnMaatje de foto zien die we hebben gemaakt tijdens het diner toen. Hij ging de dagen erna voor een aantal dagen in het klooster. Hij kijkt ons aan. We moeten hem echt uitleggen dat wij het zijn, maar dat we erg zijn afgevallen. We laten meer foto’s zien en MijnMaatje vindt ook de e-mails. Wat bijzonder!!!! We waren niet van plan om hier te komen en nu zien we Walter. Heel erg bijzonder. Dit is de derde keer op deze Camino dat we iemand treffen van de vorige Camino’s.  Dit is toch wel heel frappant. We besluiten om deze avond samen een menu del dia te eten. Erg gezellig! 

Ik stop met schrijven. Het lange diner en de lange dag maken dat ik geen tijd meer heb voor een uitgebreide blog. En eerlijk gezegd, ik ben ook wel moe van deze dag. En doordat alles opschuift door de gesloten herberg,  wordt het morgen weer een dag van 35 km...... 

Vandaag

Van 2014