Km 20 km
Herberg turistico
Diner menu diaro
Conditie 8
Een heerlijke nacht gemaakt in onze room with a view. De view helaas maar weinig gezien als je bijna 7,5 uur slaapt. Maar de kamer was lekker fris en het was heel stil. Het bed was niet zo goed, de veren staken in mijn schouders en heupen. Maar ach, de witte schone lakens doen ook veel. Ik kom tot rust, want ik zie de hoeveelheid slaap toenemen. Thuis, en zeker als ik werk, slaap ik maar 5 tot 6 uur. Nu zit ik inmiddels regelmatig op de 7,5 uur.
Gisteravond op een bankje lekker buiten gegeten en toen ook al het ontbijt gemaakt. Dat betekent dat we op kunnen schieten vanmorgen. Nog in mijn nachthemd neem ik het ontbijt. Helemaal in zen en niet een keer gekeken op mijn mobiel. Ook dat lukt steeds beter.
We gaan 7.15 uur naar buiten. Ik had mijn extra thermohemd alvast maar uitgelaten. De verwachtingen zijn tegen de dertig graden. Dat merken we na een uur al. De jacks moeten uit, want ik begin al te zweten als een otter. En dat wil,wat zeggen, want ik zweet zelden. Dan moet ik al heftig aan de bak zijn, want met de functionele rondjes van de sportschool kom ik niet meer aan het zweten. We lopen tegen de berg op, dat vraagt wat extra inspanning denk ik. Na 2 uur bereiken we de stad Cacares. Een prachtig oud stadje. We nemen vanaf hier de trein. De slaapgelegenheden zijn wat ingewikkeld en we slaan een route stuk van 40 km over. Eigenlijk heel jammer, want het is een stuk langs een groot stuwmeer. Gebouwd door Franco. Ik snap wel waarom hij deze plek uit koos. Het stadje is prachtig en we maken een rondwandeling. We bezoeken zelfs een klein museum. Het is een Arabisch huis. De eigenaar ontdekte bij een verbouwing dat er sporen van de Romeinen en Moren in het huis waren. Hij heeft het huis terug gebracht naar een originele staat. Nu is het een museum. Het is dus een gewoon woonhuis. Leuk,om een kijkje te nemen en voor de prijs van € 1,50 hoeven we het niet te laten. We genieten van de kleuren en we verbazen ons over de haman in de kelder.
We zoeken een bank en halen weer geld, want in de kleine stadjes kunnen je de herbergen niet meer betalen met pin. Winkels moeten ook contant. Voor de zekerheid halen we een fiks bedrag en we verdelen het straks in meerdere portie in onze spullen. Als dan iets gestolen wordt hebben we altijd nog wel ergens wat geld of een kaart.
Uiteindelijk moeten we bijna nog rennend naar de trein, want het station ligt 2,5 km uit het centrum van de stad. Het is toch wel ook wonderbaarlijk tegenwoordig. MijnMaatje had via internet kaartjes gekocht. Dat dat allemaal kan. . En heel grappig in de lege trein moesten we van de conducteur op onze nummers zitten. Wij slepend met de rugzak en stokken door de lege trein! Vanuit de trein zien we het gebied, want wij dus niet gaan lopen. Het is heuvelachtig en doet aan als een prairie. Als we bij het station van Canaveral komen moeten we nog zeker 3 km lopen. Ze komen we vandaag toch nog aan 20 km. We komen weer in een doods dorp. Maar ergens uit een grote schuur komt muziek. Er staan mensen buiten en er staan ook verschillende paarden. Het blijkt een 1 mei feest. Mensen weer op hun paasbest! He5 ziet er mooi uit. Als we echt in het dorp komen is het uitgestorven. Alles is dicht. Geen boodschap te krijgen. De herberg is een totaal verbouwd dorpshuisje tegen de berg aan. Als je binnenkomt heb je de receptie, slaapzalen en de douche. Beneden is een eetzaal, waar je niet mag koken, en een prachtig terras. Mooie herberg. We zitten een poos op het terras en ik begin asn mijn tweede sok. De eerste is al klaar.
Achteraf blijkt de herberg die halverwegede deze route zat, toch open te zijn. Maar het is een onherbergzaam en eenzaam gebied. Er wonen geen mensen. Je zult hier maar wat krijgen onderweg. Ik vind het ook wel goed zo. Ik moet denken aan mensen die we al ontmoet hebben. De Engels man van 71 die we troffen bij het klooster en toen al niet meer vooruit of achteruit kon. Of de Duitser van 72, die ongetraind dit stuk wil lopen en zijn boodschappen in een plastic tas de hele weg draagt. Ze gaan het niet redden. Jammer dat je eigenlijk nooit hoort hoe dat af loopt. Elizabeth het Deense meisje, is gestopt. Ze heeft te veel blaren en gaat naar Malaga. Ze gaat nog een paar weken strandvakantie doen. Het valt niet mee om in je eentje alles uit te zoeken. En als vrouw alleen vind ik de route wel erg eenzaam. Ik snap haar besluit! Ben blij dat MijnMaatje meeloopt.
We hebben drie dagen terug, u aardig zitten puzzelen om het rond te krijgen. Nu zien we in deze herberg een overzicht met alternatieven. Als we dat toen geweten hadden. Ook met bv taxi nummers. We hadden ons ook een stuk kunnen laten weg brengen. Maar goed het zij zo.
Ik denk dat wij deze etappe wel gekund zouden hebben, maar we willen gewoon zeker zijn van een slaapplaats na zo’n dag. We zijn nu precies 14 dagen aan het lopen. Wat gaat de tijd snel. Ergens voelt het als of we gisteren zijn begonnen. Tijdens het menu del dia, hebben we even gerekend en verder gepuzzeld. We gaan tot Salamanca. Dat is nog zo’n 7 etappen. En dat worden fikse etappes van rond de dertig kilometer. Dan nemen we weer een stuk trein. Dan zijn het nog 7 etappen naar Santiago. Het is momenteel ook erg warm. Dus maar vroeg weg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten