Km 22
Herberg Seminario de Minor
Diner linzensoep met brood
Conditie 9
In een van de chicste bars in Santiago schrijf ik dit blog. We zijn rond 12.00 uur aangekomen. Het regende wat en miezerde. Vandaar dat we in deze tent zitten. Ik zal straks even proberen om een foto te maken voor een indruk.
Vanmorgen zijn we in alle vroegte vertrokken uit onze kamer zonder view. Gisteravond hadden we alles al klaar gemaakt en na het eten van de yogurt met havermout, stonden we rond half zeven buiten. Op voor de laatste dag. Het was wel een fikse kuitenbijter, de route van vandaag. Het was berg op en berg af. Heb je zolang gelopen en is de laatste dag nog wel even een ding. Maar het ging voorspoedig. De route was prachtig. Bijna tot aan het einde waren we voor ons gevoel alleen op pad. Dit was een prachtige ervaring. 26 Dagen hebben we samen gelopen en dan mag je bijna tot het laatste uur alleen lopen. Nu op deze laatste dag zie ik duizendschonen. Dit waren de eerste bloemen die ik voor MijnMaatje kocht. Hij was toen net geslaagd voor de Havo. Bij hem thuis aan gekomen bleken zijn ouders een tuin vol duizendschonen te hebben. Dat is nu 39 jaar geleden. Waar blijft de tijd?
Het was een mooi binnenkomen in stad Santiago. Je zag zo prachtig van verre de torens van de kathedraal. De Via del Plata geeft het mooiste zicht op de kathedraal. We zijn nog even naar de wc geweest in een bar en nog een kopje koffie gebietst. Vervolgens kwamen de pelgrims waar we de laatste dagen mee hebben gelopen ook langs en samen hebben we de laatste km gemaakt. Ook Matthew de man waar MijnMaatje gisteren zijn voorraad diclofenac mee heeft gedeeld. Niet dat MijnMaatje ze nodig heeft gehad, maar uit voorzorg voor splint had mee genomen. Matthew heeft in beide benen splint. Gisteravond hebben we met hem gegeten, hij bleek priester te zijn en is leraar op een katholieken jongens schoo, in Nieuw Zeeland. We hadden een erg interessant gesprek over onderwijs en geloven.
Toch altijd weer een emotioneel moment de aankomst in Santiago.. Het einde is dan toch weer echt daar. Maar het was koud en het regende wat. Mocht geen naam hebben, maar was niet zo leuk. We zijn gauw naar de “Huiskamer van de lage landen”gegaan. Daar kregen we een warm onthaal. Leuk hoor. Je deelt de verhalen en nog een foto voor het mooie wantkleed over de Camino genomen. We kregen een prachtig nieuw gedicht mee en het geeft zo weer hoe ik me voel...
Voltooid is dit pad,
voldaan zijn we en gelukkig, nu
delen van wat bijna niet te delen is,
delen is vermenigvuldigen,
alsmaar groter wordt ons geluk,
vanbuiten en van binnen....
Ricky Rieter
De rij in de pelgrims bureau is lang, zolang dat we vandaag maar niet gaan voor de Compostela. Morgen een nieuwe poging.
We zoeken onze slaapplaats op. Seminor de Major. Er kunnen we twee honderd mensen slapen en we slapen nu op zal met twintig mensen. De twee persoonskamers waren op en aan eenpersoons hadden we geen zin. Dan liever maast elkaar op zaal.
‘s Middag gaan we uiteraard Santiago in. Het blijft altijd verbazen en boeien. Wat zien we een kreupele lopers, wat een pelgrims...
We nemen een kop koffie met carrotcake en installeren ons op de grote fauteuils in de chique zaak. Ik denk maar niet aan mijn voeten. Ik weet dat er om 18.00 uur een spirituele rondleiding is om de kathedraal. We hebben de neiging om lekker in deze zaak op de fauteuils te blijven hangen, maar we zijn nu in Santiago, daarom besluiten we om 17.50 uur om toch naar te gaan. De rondleiding was erg bijzonder. Nu de katerdraal van binnen wordt gerestaureerd kun je alleen Jacobus omarmen, maar er is geen mis. Deze is in een andere kerk. Morgen maar eens zien.
Inmiddels schrijf ik verder op de slaapzaal. Er schuifelt een Koreaanse mevrouw voorbij. Voetje voor voetje. Afschuwelijk.
Na de rondleiding zijn we steenkoud geworden. Het is koud en guur. We hebben echt alle weertypen meegemaakt. Ik stel voor ons soep te maken, daar worden we warm van. Ik maak een pan linzensoep met veel groenten. Samen met een stokbroodje. Robbert en Ann zijn er ook. We gaan bij hun aan tafel zitten. Zij gaan nog verder. Ze lopen ook nog en Camino Inglis. Dan zijn ze 70dagen onderweg. Een hele lange tijd. Ik heb er bewondering voor. Ik hoef nog niet naar huis, dat miet. Maar alles wordt wat smerig en viezig. En een tijdje weer goed eten is ook prettig. Terwijl we onderweg ook steeds ons best hebben gedaan.
MijnMaatje vraagt of ik deze Camino ook alleen zou willen lopen. In het begin dacht ik van niet, maar nu ik deze heb ervaren zou ik deze alleen ook wel aandurven. Maar heb het ook als een geschenk ervaren om samen te starten en samen aan te komen. Het stemt tot dankbaarheid. Ik hoop dat volgend jaar de kinderen ons uit Santiago willen ophalen...
Het licht moet uit, morgen verder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten