Km 22
Herberg *** Spartaans
Diner verrassing
Conditie 9 ( 10 als het minder koud was geweest)
Je maakt wat mee op de Camino. Ik zit hier in een cafeetje op Roemeens niveau. Geweldig. In de hoek zit oma met gehaakte kussens in de rug in een grote stoel. Voor oma staat de houtkachel die heerlijk warm is. Naast oma zit een vage oudere dame die pogingen doet om voor te lezen, maar oma heeft een vliegenmepper en mept naar alles wat in de buurt komt. Dan ineens slaapt ze 10 minuten. Het cafe was oorspronkelijk vast groter, want midden in de zaak staat een vitrinekoeler met blikjes drinken, kaas, yoghurt en flessen water. Er is ook nog een bar en voor de bar zit opa of de man van de eigenaresse. Te kijken naar de tv die op de vitrine staat. Doorsnee minstens een meter. Hij kijkt naar een film met wat blote dames. Als we besluiten om een kop koffie te drinken, gaat na wat opmerkingen van de waardin, die ik uiteraard niet versta maar wel intepreteer, de zender op een cowboyfilm. Achter de bar staan 100 flessen met vage drankjes en foto’s van de hele familie. De eigenaresse heeft een groot keukenschort voor. We kunnen er brood kopen, kaas en wat yoghurt. Na ons komen ook Japanners binnen. Zij vragen om bananen en ja hoor die komen ook ergens vandaan. Grappig dat ze het niet etaleert, anders hadden we deze ook gekocht. Maar het is er heerlijk warm. Ik pel me helemaal uit. Anders heb ik straks niets meer aan mijn thermohemd en jack.
De herberg van gisteren was Spartaans, maar deze krijgt ***Spartaans. Je komt eerst in een ruimte met alleen bedden. 18 of 20. Er zijn twee douchesruimtes met wc en dit is het. Later ontdekken we dat in de kelder nog een keuken is. Onverwarmd, met wat borden en kopjes. De garargedeur die ervoor zit, is open. Dus je zit in de buitenlucht. We eten er snel onze spagettiesalade met kikkererwten. Dit houden we geen middag vol. We zijn erg vroeg in de herberg en de lange middag ligt nog voor ons. We besluiten om voor twee uur een winkel te zoeken of een bar. Om warm te worden en zo belanden we dus hier in de winkel, bar, verzorgingstehuis. Na wat gemopper van de waardin, gaat als het wat drukker wordt in de winkel, de man ook in de benen. Nu hij staat ziet ik dat hij veel jonger moet zijn dan ik aanvankelijk dacht. Je waant je in de jaren vijftig. Klinkt raar, maar een halve eeuw geleden dus ook al weer. Hij pakt een biertje en maakt zich wat tapas. Oma merkt het en wordt wakker. Gaat staan naast de brandende kachel en grijpt wankelend naar haar stok. Oma zegt wat tegen de barman, die roept wat naar achteren en hij gaat weer zitten op z’n stoel en de waardin komt van achteren en neemt oma bij de hand en brengt haar naar.... ja dat weet ik niet.
Na een heerlijke nacht, je slaapt gewoon beter met 26 man in een ruimte dan met 4 waarvan er 2 snurken, stonden we om 7 uur buiten. De route is of 33 of 20 km. Dat betekent dat de lange route wandelaars al om 6.30 uur of zo vertrekken. 33 km is 10 uur lopen en dan moet je ook nog een herberg vinden. Dat betekent dat wij ook wakkker worden. Daarom dus ook maar opstaan. We gaan vroeg naar bed elke avond en aan 6 uur slaap heb ik genoeg. Het is zo koud, dat na 10 minuten ik geen gevoel meer heb in mijn vingers. Ik had al een extra hemd aan. Na nog 10 minuten moet ik plassen. Ik krijg gewoon mijn broek niet los. Na veel geprutst lukt het me en ik zijg neer naast de weg. Broek uit doen is een, maar weer nu aantrekken is twee. Het is zo koud dat ik toch de moeite neem om mijn thermohemd aan te trekken. De verschillen zijn zo groot. Zondag had ik nog zonnenuitslag op de benen. Dit is bijna weg. En nu deze kou. Na een uur heb ik me nog steeds niet warm gelopen. We lopen op 1100 meter. In een soort Alpen landschap. Prachtige gele en witte brem en paarse heide. Een geweldig gezicht. Helaas kunnen we niet verkijken, want we lopen in de mist. Met heel af en toe een zonnetje. Mijn hartslag is in rust 40. Ik zweet zo wie zo bij het lopen al niet. Zelfs niet bij het klimmen of het moet heel warm zijn, maar anders zweet ik niet.. Misschien is dit ook de reden dat ik me nu niet warm loop. Ik weet dat de fietstest bij Aerofitt zo hoog was, dat de trainer zei dat mee doen aan een cardioprogramma geen zin had, als het ging om conditie verbetering, want dat was bijna ondoenlijk. Ik zat al op het hoogste niveau. Krachttraining zou nog wel wat toevoegen. Dat klopte inderdaad, want qua kracht heb ik dit winter veel bereikt. We doen de poncho’s maar aan. Het is te koud om ergens even te gaan zitten. We merken dat we dichter bij Santiago komen. We hebben al twee bankjes gezien.
Oma moest naar de wc en wordt door de man weer naar de stoel gebracht. De onderjurk wordt glad gestreken en de rok gaat er keurig over en ze grijpt de vliegenmepper weer. Aandoenlijk om te zien. Dan wordt oma weer opgehaald en achter de vitrine blijkt als het licht aan gaat een tafel te zijn. De familie gaat klokslag om 14.00 uur eten, in mijn 4 woorden Spaans vraag ik: cerrardo. We begrijpen elkaar. De hele dag zijn ze gewoon open en we mogen blijven zitten. Heerlijk. We blijven ons lekker warmen aan de houtkackel. Dan komt de mevrouw van de herberg binnen die ons heeft ingeschreven. Ze schuift ook aan tafel. Ze praat slissend maar dat doen veel Spanjaarden. Hoort bij hun taal? In Nederland zou iedereen die zo praat naar logopedie moeten.
Om 11.30 uur belanden we al in de herberg in een dorpje midden in de bergen. De geiten koekeloeren ons zo toe vanuit de schuur van een huis. Je kunt ze aaien. Het dorp is klein, oud, af en toe iets modern en heeft veel leegstand. Deprimerend met deze kou en mist. Ik ben al niet zo’n doucher, maar met deze kou...ik sla nog maar een dagje over.
Het is een beetje dubbel, we genieten zo van deze dagen en toch moet ik steeds steeds huilen. We lachen ook samen heel wat af. Na 39 jaar begrijpen we elkaars humor en lukt het me aardig om af en toe MijnMaatje een slag voor te zijn. Hoewel de Camino niet altijd eenvoudig is, genieten we van de uitdagingen. Het lijkt of de emoties beter binnen komen dan anders. Door de kou krijg ik mijn broek niet meer dicht en MijnMaatje staat met zijn koude vingers aan mijn broek te trekken. Ik moet er van huilen. Zouden we zo samen oud worden? We zijn zo blij voor onze dochter met haar baan. Ze heeft het zo verdient, vinden wij natuurlijk. En we worden zo bepaald bij het overlijden van een oud collega. Hij was midden 50 toen wij in Hengelo kwamen wonen. Onze leeftijd nu. We hebben een groepje van oud directeuren van mijn vorige werkgever. “De oude meesters! “. Met 9 oud collega’s vormen we een groepje. 7 Mannen en 2 vrouwen en betreffende echtgenoten. 2 Keer per jaar komen we een dag bij elkaar. En nu is de eerste van dit groepje collega’s overleden. We kunnen dus niet naar de begrafenis. Hij was wel erg ziek geweest, maar het ging best wel goed de laatste tijd. Vertelde bij laatste bijeenkomst nog over zijn “diepte investering” een kunstmeststrooier achter zijn grasmaaitractor voor zijn gazon. We maakten er grapjes over. Hij hield er zelf ook wel van om even te dollen. Ik vind het erg verdrietig voor zijn vrouw. Ze waren meer dan 50 jaar getrouwd.
De maaltijd is afgelopen. Deze werd zwijgend genuttigd, maar met veel kabaal komt de familie, althans de mannen en een nieuwe mannelijke klant weer richting bar. Ze praten altijd zo opgewonden, alsof er ik weet niet wat aan de hand is. Oma krijgt nog een kopje koffie. De jongere generatie zit achter de mobiel. Vader weer voor de tv voor het nieuws met de rest van de clientèle. En de andere oudere dame, is waarschijnlijk een ongetrouwde zus of zo, weer naast oma. En moeder....de waardin, achter de afwas. We nemen de derde kop koffie. Lopen zo maar eens naar de herberg en dan kan ik verder aan mijn sok. Inmiddels valt de regen met bakken uit de hemel. En wat zegt MijnMaatje: “Wat een heerlijkheid!” We genieten van de warme kachel en de lege uren voor ons.
Ik stop met het stukje, Ik kan wel blijven schrijven over het gebeuren in de bar. Kreeg gisteren nog een lief appje van een vriendin. Ze zei dat voor haar de blogverhaaltjes nooit te lang waren. Ze genoot er erg van.
ps. Het kunstgebit van oma, tenminste dat denk dat het van haar is, lag bij de wasbak van de wc.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten