Wie reist kan veel verhalen...

De laatste dag alweer van ons "bewind" in de herberg. Onze gasten van vandaag, vertrekken laat. Dat betekent dat ook wij laat op gang komen. Om 9.30 uur vertrek onze jonge Duitser. Hij is blij met het aandenken wat we voor hem hebben gemaakt. Hij keert zich nog een keer om als hij weg loopt en zwaait nog een keer uitbundig.

Rond 11.30 uur vertrekt onze Portugees. Ook hij geeft aan het goed te hebben gehad. Ook hij draait zich verschillende keren om, om nog eens te zwaaien als hij vertrekt.

De zon is inmiddels doorgebroken. We gaan nog een keer op bramenjacht.  Een  halve zak plukken we met moeite vol. Wat een verschil met vorig jaar.  Toen hebben we 16 kilo geplukt. Daarna een  laatste ronde door het huis en we ruimen alles op en poetsen de laatste ongerechtigheden weg. Gelukkig is het weer goed. Lekker, na dagen van kou en regen.  We genieten van een lunch buiten met de restjes uit de koelkast. 

Dan komen de volgende twee pelgrims en het zijn leuke mensen. Ze hebben een hoeve met een groepsaccommodatie in Olst. Ze hebben twee jaar geklust aan hun huis en hebben nu 7 weken om de Camino te lopen en te bezinnen wat ze nu willen met hun huis en hoe ze verder willen gaan.

De gesprekken aan tafel zijn boeiend. Ze vertellen over hun werk en hun gedachten over duurzaamheid. Dat is het allerleukste van deze weken. De gesprekken met de mensen aan de maaltijd. Zo verschillend, elke dag weer. De verhalen die mensen vertellen zijn zo boeiend. Elke dag weer komt het leven aan tafel langs. Het verhaal van de man die pas weduwnaar was geworden en zijn vrouw zo miste, de "vreemde gast" van gisteren met zijn onvertelde verhaal  van zijn jeugd. De Tasmaniër die ons belerend toesprak over het Boedistische gedachtengoed, maar wel zo dat de vergelijking met de gereformeerde houding over kerk en geloven van mijn vader bij mij pijnlijk duidelijk naar voren kwam. Je kunt dan wel zeggen boeddhist te zijn, maar wel met een gereformeerd kleurtje.\. En dat is volgens mij  niet in de lijn van Boeda. Onze eerste pelgrim Wolfgang, een directeur van een school, waar de vreugde van het gepensioneerd zijn zo duidelijk naar voren kwam. Hij had zijn werk met plezier gedaan, maar kan nu voor het eerst sinds jaren gewoon slapen. Hoe herkenbaar...

Boeiende mensen met boeiende verhalen.

Op deze laatste avond filosoferen we met ons drieën over de vraag waarom we toch zoveel plezier hebben aan dit werk op deze plaats. Als eerste het contact met al deze mensen. Maar ook de rust die deze de omgeving uitstraalt. De wereld verdwijnt als het ware voor een paar dagen naar de achtergrond. Je kunt als in een cocon leven, zonder zorgen en de wereld even achter je laten. De aanslagen in Londen, de plastic soep in de zee. Noem de zorgen in de wereld maar op.

Tijdens het bramenplukken hangen we over een weidehek,  met het uitzicht op het dal. Minutenlang staan we zwijgend naast elkaar.  Bij de lunch zaten we alle drie naast elkaar op een bankje met het uitzicht op prachtige witte wolken. Tegelijkertijd verzuchten we:"Wat is het hier toch mooi!" 

De cadans van opstaan, eten verzorgen, schoonmaken, de was, de tuin, het wandelen in de omgeving, het klussen, de gesprekken vormen samen voor ons alle drie voor een oplaadmoment. Je bent dienstbaar voor een ander, maar keert ook zelf rijker weer terug naar je gewone leven. 

Het samenleven met drie heel verschillende vrouwen, elk met een eigen achtergrond, maar met hetzelfde doel, is ook bijzonder. Je zit op elkaars lip, slaapt op dezelfde kamer, je moet het samen rooien. Dat is ook een leerproces. Dat je merkt dat je kunt geven en kunt nemen, is ook een mooi proces. We hebben het weer goed gehad deze weken. 

Ik ben ook trots op mezelf. Dat ik mijn eigen naaimachine uit elkaar heb gehaald en heb gemaakt. Dat het me steeds beter lukt om voor een groep lowbudget vegetarisch te koken.  Gewoon trots op mezelf! Mag ook. Zeker als je de reacties op het eten leest uit ons gastenboek.

Na het eten hangen we de gordijnen op in de salon. Huberta bracht vanmiddag de haakjes mee. Genietend kijken we rond. Wat wordt het mooi! De gordijnen hangen prachtig en daarmee is onze laatst klus klaar!

We nemen nog een laatste glas wijn en toosten op de herberg!

Poetsen en vreemde gasten

Een van de laatste dagen alweer van onze aanwezigheid in de herberg. De dag staat in het teken van opruimen, afmaken van de laatste klusjes en schoonmaken. We willen uiteraard de herberg super schoon achter laten. Daarom zijn we om om 8.30 uur in startblokken voor het opstropen van de mouwen. We zwaaien samen de pelgrim uit die verder gaat. Onze jonge gast Tiago blijft nog een dagje. Hij heeft problemen met zijn benen en hij slaapt uit.

Van het laatste stuk reuze pompoen maak ik soep. Yvonne poetst de herberg en Etty maakt de keuken schoon en wast de ramen. Van de overvloedige oogst tomaten maken we nog tomatenpuree. En zo vliegt de ochtend om. Onze  jonge gast komt na tienen uit zijn nest. Het is een aardige vriendelijke jongen. Liefdevol praat hij over zijn ouders in Portugal. Zelf werkt hij in Amsterdam in de ICT. Hij wil wat van de wereld zien en fietst van Nederland terug naar Portugal. 

Hij heeft niets bij zich en daarom eten we samen. Ergens is een beschut plekje en met  de zon die af en toe langs komt is het er warmer dan in het huis. We genieten een kwartiertje van de zon.

Na de middag wordt er plotseling gebeld. Er staat wel een heel bijzondere pelgrim voor de deur. We schrikken er een beetje van. Dit is letterlijk wel een heel bijzondere gast. Een Duitse jongen van 21 staat voor de deur. Rood geverfd en wonderlijk geknipt en geschoren haar. Een bijzondere  wijde broek met allerlei figuren. Een grote schelp om zijn nek. Een hoedje met allerlei speldjes. Hij loopt vanuit Stuttgart. Heeft geen geld en leeft wat van mensen hem toe stoppen. Het lijkt wel een bedelmonnik. Hij vertelt dat hij van iemand een nieuwe rugzak heeft gekregen en twee dagen geleden van iemand schoenen. Hij lijkt een groot kind. Weet heel veel en is goed belezen. Vanaf zijn 10de was deze reis zijn wens.  Gaandeweg het gesprek en de tijd komt langzamerhand een verhaal naar boven. Twee alcoholische gescheiden ouders. Zussen, half boers, stiefzusters, stiefvaders... Hij slaapt meestal buiten, maar het wordt hem te koud. Het is heel lastig om de regels van de huis goed te voren. Het is koud in de herberg  en dus vragen we ze in de keuken voor een kopje koffie. Op mijn vraag of hij het niet koud heeft in zijn broek, een wonderlijk model, laat hij ter plekke zijn broek zakken. Hij heeft twee broeken over elkaar aan.  Nadeel van koffie in de keuken is dat ze blijven  hangen. Ze vermaken zichzelf slecht. Zo komen wij slecht door het werk heen. Er is hier in het dorpje natuurlijk ook niets te beleven voor zulke jonge gasten.

De jongen vertelt dat hij met 40 kilo op zijn rug is begonnen. De tent van 12 kilo! heeft hij al achtergelaten. Inmiddels heeft hij al 1000 km gelopen. Hij moet nu nog 1700 km.  Zijn vader heeft gezegd dat als het hem lukt om in Santiago te komen hij zijn ticket naar huis zal betalen. De jonge Duitser vertelt van de regels die Napolion heeft ingesteld. Bijvoorbeeld dat aan de kant van de weg fruitenbomen moeten worden gepoot voor zijn soldaten. Zodat ze tijdens de marsen fruit kunnen eten. Ook strooit hij met levensspreuken. Hij heeft dagen alleen gelopen en het lijkt dat hij blij is dat hij n mensen om zich heen heeft. Hij heeft geen Pelgrimspaspoort. Hij loopt zijn eigen weg en niet die van de Camino. We leggen hem uit dat hij voor de herbergen in Spanje toch wel een Credential moet hebben. Hij heeft een stok bij zich en we moeten onze naam er op schrijven.

De jonge Portugees zit er met open mond bij. Hij snapt er iets van. Dat snap ik, want ik vind het ook een onbegrijpelijk verhaal. Zo'n jonge jongen. Hij ruikt een uur in de wind. Hij gebruikt het bed, maar de douch niet. Wast ook zijn kleren niet en dat terwijl hij al een 4 weken onderweg is.

Toch heeft hij wat. Hij ziet er uit als een jochie van 16!  En tussen de regels door hoor je dat zijn leven niet over rozen is gegaan. Hij zegt: " De omstandigheden kan ik niet veranderen, maar ik zelf kan / moet veranderen en er mee leren omgaan." Dat leerde ik pas tijdens mijn coachopleiding en hij zegt het nu al. Omdat hij geen stempel van huis nodig is, beloof ik voor hem iets te maken als herinnering aan de herberg. Ik heb ooit iets in een cursus  gezien met een stok en touwtjes die herinnerden aan een gebeurtenis.  Ik ga een koordje haken met het kaartje met het gedicht er aan, dat onze pelgrims meekrijgen,  voor zijn stok. Het wordt dan  een vertelstok en de herinneringen aan zijn reis kan hij hier aan en op bewaren. Voor de jonge Portugees maken we er ook een. Deze kan hij aan zijn fiets hangen. Na de maaltijd brengt hij een restant snelfilterkoffie. Hij kan deze onderweg slecht gebruiken. Ik kan iets delen, zegt hij. En hij geeft ook een groene paprika als dank voor de maaltijd.

Het is een heel bijzonder verhaal. 

Naar Vezelay

Zondag waren er pelgrims en daarom konden we niet naar de Laude in de Basiliek  in Vezelay. Dit is een van de hoogtepunten van deze weken. Daarom bedachten we dat we wel een keer naar het middaggebed zouden kunnen gaan. Gecombineerd met een bezoekje aan de leuke winkeltjes met allerlei kunst spulletjes... Ik ben nu met de auto en kan wat mee naar huis nemen!

En zo gingen we vanmorgen gewapend met paraplu's en een lunchpakket richting Vezelay. De auto parkeren we een dorpje ervoor en we lopen klimmend de 2,5 km naar Vezelay. Jammer genoeg is het slecht weer en bijna alle leuke winkeltjes zijn dicht! Of de ringen en sjaaltjes zijn zo duur dat er geen sprake kan zijn van een aanschaf. 

We drinken een cappuccino in een prachtige theezaakje en gaan dan richting de basiliek. Om 12.30 uur begint de viering. Het is prachtig! Elke keer is het een heel bijzondere ervaring om de stemmen te horen. Het ontroerd me. Ik begrijp niets van inhoud. Deze is in het Frans. Ik herken enkele woorden. Maar de sfeer en de muziek en zang zijn zo geweldig! Tijdens het zingen is het bedoeling dat je staat. Maar het is zo overweldigend dat ik na een tijdje ga zitten. De muziek is zo intens en mooi, dat ik me niet kan concentreren op het staan. Zittend geniet ik van dit moment. Ik sluit mijn ogen om het nog beter te kunnen ervaren. Wat een ongelofelijk ervaring is dit telkens weer. Ik zou wel een dag hier kunnen zitten en luisteren. 

Na de viering gaan we door de regen weer terug naar de auto. We nemen een stuk van de Camino. De regen wordt minder en we kijken uit over de velden. Wat een geweldige omgeving.

Ik denk na over hoe dit op mijn pad is gekomen. Soms gebeuren er dingen in je leven die je niet wilt. Die vreselijk pijn doen. Die veel energie  en moeite vragen om het te verwerken. Mensen zeggen dan tegen je dat daar waar een deur gesloten wordt er ook weer open gaat. Dat zie je zelf niet, omdat je nog te veel in het verdriet zit. Nu ik terug kijk, zie ik pas hoeveel het me ook heeft gebracht. Ik was niet in aanraking gekomen met de herberg en het pelgrimeren. Als ik denk aan hoeveel plezier ik beleef aan het pelgrimeren in Spanje. Het lopen dag in dag uit. Het fysiek tegen je grenzen gaan. De dagen in de natuur, de hele dagen buiten zijn in alle weerstypen. De bijzondere ontmoetingen met allerlei mensen. De kerken en de vieringen. Ik had nooit kunnen bedenken dat ik dit fysiek zou kunnen en er ook nog plezier aan zou beleven. 

Maar ook het werken in de herberg geeft zo ontzettend veel voldoening. Ik leer zoveel op allerlei gebied. Iets kunnen betekenen voor andere mensen.  Zorgzaam kunnen zijn. Maar ook zoals hier zo lekker kunnen bezig zijn met het maken van voedsel. Dat ik vegetarisch zou kunnen eten en koken had ik ook zes jaar geleden niet kunnen bedenken. Toen ik voor het eerst in de herberg kwam en hoorde van vrouwen die alleen voor een groep kookten, keek ik daar huizenhoog tegenop. Nu doe ik het zelf. Dit alles speelt door mijn hoofd als om op de heuvels van Vezelay zwerf. Dat verdriet je toch uiteindelijk ook zoveel rijkdom kan geven. Ik heb emotioneel zware jaren achter de rug. Ben ook verder weg geweest in mijn verdriet en somberheid dan dat ik eigenlijk besefte. Maar de keerzijde is ook dat het proces me veel heeft gebracht waar ik erg blij mee ben. Nieuwe mensen heb leren kennen. Die met hun kijk op het leven de mijne verrijkten.  Nieuwe dingen geleerd, die ik niet uit mezelf wilde leren, maar waar ik nu heel blij mee ben.

Na 6 jaar kan ik zeggen dat het een proces is geweest, waar ik nu met dankbaarheid op terug kan kijken.  Ik zou er zelf nooit voor hebben gekozen, maar omdat het toch is gebeurd, is het goed. 

Ik zit dit alles te overdenken, terwijl ik van restjes kussenhoezen maak. Etty en Yvonne spoelen de flessen ter voorbereiding voor de botteling van de ratafia vrijdag. 

Dan komt de pelgrim binnen. Het eerste wat mij opvalt is dat hij een vrouwensjaaltje draagt. Ik nodig hem uit voor de thee en we drinken met zijn allen een kop. Hij zit nog niet of hij vertelt dat zijn vrouw plotseling is overleden aan kanker. Ze was vier dagen ziek en overleed toen al. Na de maaltijd praten we een poos. We hebben ook een gast. Tiago, een Portugees van 26 jaar. Hij wil op de fiets naar Portugal, maar heeft wat teveel van zichzelf gevraagd.  Hij begrijpt niet zoveel van het herberg gebeuren, maar het is een vriendelijke jongeman. Opvallend hoe hij respectvol om gaat met onze pelgrim met zoveel verdriet. De pelgrim heeft het rouwkaarten van zijn vrouw bij zich en laat het ons lezen. De ontreddering is zo zichtbaar onder de oppervlakte aanwezig. Hij is heel reëel, geeft aan dat hij echt alleen verder moet. Hij heeft zijn vrouw leren kennen in 1980 leren kennen. Dat is ook het jaar dat MijnMaatje en ik elkaar hebben leren kennen. Ik probeer me een voorstelling te maken van dit rouwproces. Pijn ken ik wel. Ik bedacht net vanmiddag een dat proces van verdriet mij toch veel heeft gebracht. Maar dit is nog weer van zo'n andere orde. We zijn er allemaal van onder de indruk. Een bijzondere dag en avond. 

Een foto van Tyago. Hij maakt elke avond een foto van het gezin waarom hij verblijft. 

The Way in Le Chemin

De meeste mensen die betrokken zijn bij het pelgrimeren kennen de film van van Martin Sheen The Way .

 Een verhaal dat zich af speelt op de Camino Frances in Spanje. Een vader krijgt te horen dat zijn zoon is verongelukt bij de Pyreneeën, terwijl hij de Camino loopt. Het bijzondere van de film is dat tegen heug en meug in, een groep mensen zich aan elkaar verbinden tijdens de Camino, die in het gewone leven niets met elkaar zouden hebben. Deze groep ontwikkelt samen een diepe vriendschap.

Gisteren hadden wij hier in de herberg 4 mannelijke pelgrims. Duidelijk was gelijk dat de liefde van de man door de maag gaat. Ze hebben hier zitten buffelen aan tafel. Het geeft zo'n goed gevoel om mensen  samen zo te zien genieten. 

Als je druk bent met koken en en zorgen dat alles draait zie het het nog niet zo,  maar al gaande weg gebeurde er iets bijzonders. Vier compleet verschillende mannen vormden zich spontaan tot een groep. Het was niet zo dat wij voor spek en bonen mee aan tafel zaten, maar het viel wel op.

Als eerste kwam H. aan. Een zeer keurig geklede dunne getrainde formele man. Met een rugzak van wel 20 kilo. Twee telefoons en nog een ding voor GPS coördinatie. Een Nederlander die in Tasmanië woont. Hij is in de zeventig. Worstelend met een gereformeerd verleden en nu boeddhist. Althans hij citeert allerlei boeddhistische spreuken. 

"In ons leven is verandering onvermijdelijk, is verlies onvermijdelijk. In het aanpassingsvermogen en het gemak waarmee we verandering ondergaan liggen ons geluk en onze vrijheid." En "Als ik wist dat ik morgen zou sterven, zou ik vandaag nog een boom planten." 

Volgens mij was deze spreuk ook van Luther. Ik heb het opgezocht op internet. En inderdaad. H. is nog gereformeerder dan hij dacht. Hij heeft allerlei tips over het route boekje van de Camino achter gelaten en mij op het hart gebonden deze aan Arno door te geven.

Vervolgens kwam de Duitser J. Een man van in de zestig. Een lieve Bourgondische man. Alles is even rond.  Hij spreekt heel liefdevol over zijn vrouw en kinderen en speciaal over zijn jongste kind met het Syndroom van Down. Deze is 32 en woont op zich zelf een een bauernhof voor dit soort cliënten. Hij spreekt voor trots over deze woon- en werkvorm. Hij heeft een papieren woordenboek mee en probeert alles goed te begrijpen en te vertalen. Hij spreekt een beetje Nederlands, beetje Frans en goed Engels. Doet tijdens de maaltijd erg zijn best om iedereen bij het gesprek te betrekken. Hij heeft een Credential, met extra stukken voor stempels er aangeplakt. Verzamelt stempels als ware het schilderijen.

Dan is er een Franse man G. Hij spreuk alleen Frans. Is is net met pensioen. Het is zijn eerste dag en zijn eerste wandeling en uiteraard zijn eerste ervaring met de Camino. Totaal kapot kwam hij aan in de herberg. Heeft last van zijn benen en zijn heupen.  Hij kijkt alles met verwondering aan. Onderweg kwam hij J. tegen. Een jonge vent van 26. Ook Frans. Hij is acteur en net klaar met de toneelschool. Hij heeft prachtige bruine ogen en een paardenstaart. Hij spreekt goed Engelse en zorgt dat G, alles goed mee krijgt. Erg zorgzaam voor deze oudere man. Hij neemt hem op sleeptouw, maar is ook een kind van deze tijd. Continu met zijn telefoon aan zijn oor en in zijn hand. We zitten klaar aan tafel om te beginnen en hij blijft maar bellen. Hij is boos op zijn ouders. Deze gaan nu met pensioen en hebben hun huis, zijn ouderlijk huis, verkocht en gaan ergens wonen in de bergen op de grens met Italië. Hij vindt het vreselijk, zijn huis waar hij in is opgegroeid is weg. 

Deze totaal verschillende mannen zitten dan samen in de herberg en samen bij ons aan tafel. De boeddhistische spreuken vliegen over de tafel, het eten wordt tot op elk ingrediënt geproefd en besproken. Het is aandoenlijk om te zien hoe ze G erbij betrekken, maar ook hoe ze als haantjes elkaar overbluffen. De een laat een foto van zijn vrouw zien, de ander van zijn hond en de ander van zijn huis. 

Na de maaltijd schenken we in de herberg huiskamer voor, een digestieve of thee.  De heren zetten zich in de banken en hebben uren met elkaar gesproken. Vanmorgen vertrokken ze samen. De een jagend, de ander geëmotioneerd, en ze wachten op elkaar, maken grappen. Zo verschillend, maar ze gaan samen op pad. 

We kwamen ze tijdens ons bezoek aan de wekelijkse markt tegen in Corbigny. Lachend en vrolijk nog steeds gezamenlijk oplopend. Ik ben benieuwd hoe dit gaat af lopen. Jammer dat je het vervolg niet hoort. Maar leuk om dit voor je ogen zien te gebeuren.

Pasgeboren schaapjes, dames in de wei, dierenleven rond de herberg

Vanmorgen in alle vroegte vertrokken de pelgrims  Jutta , een Duitse vrouw en Jean. Elke dag is er wel een Jean bij de pelgrims. Het is erg koud hier in Le Chemin. Jutta had het gisteren zou koud. Ik heb mijn kruik uit mijn bed gehaald en hem haar gegeven. Ze was totaal verkleumd. In de loop van de avond trok ze wat bij. Ik wilde de kruik niet missen vannacht, daarom hebben we hem gedeeld. Ze ging vroeg naar bed en als het bed lekker warm was, zou ze de kruik op de gang leggen. We gaan toch later naar bed. Grappig om zo een kruik te delen.

Ze was vanmorgen emotioneel bij het afscheid. Een dag in de herberg en mensen vertrekken met weemoed. Elke dag weer bijzonder. Ze wilde een foto van ons drieën! 

Nadat de pelgrims vertrokken waren, gauw de wandelschoenen aangetrokken en een rondje om herberg gemaakt. Het weer is goed, maar fris. Het is hier zo mooi. Je kijkt zo over de glooiende velden. Om ons heen zie je donkere wolken, maar we kunnen droog een rondje kuieren. In de lucht een roofdier. Ik weet niet wat voor een, maar een hele grote. In Saint Jean zag je vale gieren. Zo grote is deze ook wel! In de weiden zie je koeien, witte en bruine. Geen grote hoeveelheden, maar in elke wei zie je ze wel. 

Als we ergens uit een boom appels slaan, worden we door de koeien bekeken. Ze staan op een rij naar ons te kijken. Een koddig gezicht. Je ziet ze denken....wat doen die vrouwen nu?

Er zijn hier dieren genoeg. Vlak ben de herberg is een schapenboer. Ik zag vandaag pas dat er lammetjes waren. We zagen vanmorgen twee echt pasgeboren lammetjes. Veel te koud en naar mijn idee ook niet passend bij de tijd van het jaar. We staan een poos te kijken naar het gedartel. We horen bij de boer ook de honden, maar we zien ze niet. Misschien maar goed ook hier.

Bij een boerderij zagen we op een hoop 3 dode dieren, een schaap, kalf en een koe. Ook dat hoort bij het plattelands leven.  Niet afgedekt of zo. Gewoon zichtbaar. De kippen liepen erbij en over heen. 

Zondag vonden we in de tuin een dode rat. En vanmorgen op de straat weer. Roofdieren of vergif...De rat in onze tuin kon niet zo blijven liggen. Etty en Yvonne waren erg dapper. Ze hebben de rat verwijderd uit het zicht. 

Toen we kwamen vorige week zaterdag, vlogen zwaluwen af en aan, maar vanmorgen zagen we ze niet meer. Weer terug naar naar Afrika. De herfst begint. Zo ziet hetbhier althans wel,uit. 

Thuis gekomen drinken we een kop koffie en daarna gaan we aan de slag. Etty verft. Yvonne en ik vermaken de gordijnen en hangen ze op.  Een kant van salon is nu klaar. Het wordt prachtig! Tussen de bedrijven door poets ik de zilveren kopjes voor de degestive na de maaltijd. Wat zijn we zonder internet. Ik kan de zilverpoets niet vinden. Op internet staat dat het ook met tandpasta kan. Dat proberen we uit. En warempel na een kwartier blinken ze weer. 

De snijbiet moet er af en ook de koolrabi moet worden geoogst en dus gegeten. Dus we eten snijbietsoep en ik maak een kleine koolrabi een taartje om te proberen of je een bodem kunt maken van koolrabi. Van de stroom courgettes maken vandaag courgette boter. Ook heerlijk geworden. Uiteindelijk lukt alles en eten we weer fantastisch. Wat is het toch leuk om hier iets te maken. De pelgrims zijn elke avond onder de indruk. Ze vinden het erg bijzonder dat vegetarisch eten zo lekker kan zijn. 

Drie Engelen in de keuken....

Elke morgen is het een ritueel om de pelgrims uit te zwaaien. Op de een of andere manier voor pelgrims een bijzonder moment. Sommige zijn uren bezig met het heen en weer schuiven van spullen. Heel af en toe vertrekt er iemand zonder te groeten. Bij anderen wordt er uitbundig gezoend. Sommige zijn ontroerd en moeten bijna huilen. We maken veel foto's. Van pelgrims alleen, soms met ons erop. 

Als de pelgrims weg zijn rennen we naar het gastenboek. Het is immers niet onze eigen herberg. We willen het voor Arno en Huberta graag zo goed mogelijk doen. Gelukkig staat er eigenlijk altijd iets vriendelijks in. Het is niet ons dagelijks werk, dus het koken en zo, is best spannend. Maar vanmorgen stond er wel iets heel leuks in het boek: 

Het is wel erg leuk om " de drie engelen" genoemd te worden. De liefde van de man gaat door de maag. Of dat nou een Nederlandse man is  of een Franse man, er wordt hier goed gegeten. Maar ook de vrouwelijke pelgrims smullen. Willen  graag weten hoe we aan de recepten komen. De leidraad is wat er over is van de vorige dag en wat er in de tuin op moet. Dan kijken we op internet of we iets kunnen bedenken. Soms zijn bepaalde ingrediënten er niet(komt bijna niet voor) en dan maken we ons eigen  recept maar.  Eigenlijk lukt dit altijd! Maar we hebben altijd een plan B, voor het geval dat.

Gisteren was natuurlijk wel een beetje over de top met een gevulde courgette. Maar erg leuk. Vandaag vroegen we ons af wat je met salie kunt. De tuin staat er namelijk vol mee. We kwamen toen op een recept voor een tomatencake met salie. De tuin staat ook vol met heerlijke tomaten. Als kind vond ik ze vreselijk,, maar hier..... ik eet er elk uur wel een.

De tomaten cake is voortreffelijk gelukt. Vandaag hadden we courgette soep met madras, nog een restje frittata.  Deze hebben we opgepimpt met salie en kleine tomaten. Nog een kleine wrap met een restje en een heerlijke groente schotel met wortels, koolrabi en gele pompoen met honing en sesamzaadjes. Als toetje bananencake en een klein vlutje fromage blanc. In een woord heerlijk...

Zo uit de tuin, zonder pakjes, zonder vlees, zonder suiker......  Gewoon de smaken uit de natuur kunnen proeven. Bramen zo zoet, tomaten zo smakelijk, als de 3 engelen willen we nog wel een poosje doorgaan! 

Het toppunt van courgette gerechten: courgette rollade

9 Pelgrims in huis, geeft een hele drukte. Gezellig, maar als je iedereen te woord wilt staan en ze allemaal bijna hun "ziel" op tafel leggen ben je wel even bezig. Het zijn hoe je went of keert allemaal mensen met een verhaal. Er was een pelgrim met een zere heup, veel en veel te zwaar beladen. Geen stokken. En toch maar doorgaan. Er is een man van midden vijftig, gescheiden en met jonge kinderen. Zijn baan staat op de tocht. Hij heeft de eerste dagen van zijn Camino gevochten met de km, de wind en de eenzaamheid van het Noordelijke Franse land. Hij wil in 25 dagen naar Santiago fietsen. Dat is te ver. Ik heb geluisterd en geprobeerd hem te laten beseffen dat het niet gaat om het doel Santiago, maar om de weg er naar toe. Hij is moe en zijn benen zijn zo kapot. Na gisteravond begint het inzicht een beetje te komen dat hij geen dagen verbeten op zijn fiets moet zitten en km moet maken, maar de tijd moet nemen om te voelen, te kijken en te ervaren. De hele weg is de moeite waard, niet alleen het eindpunt. 

Maar goed wie ben ik... iedereen heeft recht op zijn eigen leerproces. 

Als de pelgrims weg zijn, laten we de handen een goed wapperen. De wasmachine wast niet goed. Het water blijft in de machine staan en hij centrifugeert amper. En met het beddegoexd van 9 personen is dit wel een dingetje. We doen backing soda door de afvoer. We spoelen de pomp nog een keer. Het mag niet baten.  Er wordt ook nog voor de hele dag regen voorspelt. Dat blijkt in de loop van dag heel erg mee te vallen. Ik zit nu zeker twee uur in mijn hemd in de tuin, gordijnen te zomen.

Als de tuin al weken vol staat met courgettes in alle vormen en maten, wat moet je dan nog bedenken om van een courgettte te maken?  In de herberg is inmiddels een grote voorraad van courgettes in het zuur.  We eten dagelijks allerlei variaties op courgettesoep:  met kokos, met kruidenkaas, met linzen, met madraskruiden. We doen de courgettes door frittata's, in de wraps, in het groente prutje. Toen we in de herberg kwamen was er courgettetaart. Heerlijk. O, ja ik vergeet nog de gevulde courgette en de courgette taartjes, Maar nog is de overweldigende stroom van courgettes niet ten einde. 

Yonne had een tijdschrift meegenomen en daar stond een recept in van een courgetterollade. We hebben alles in huis en besluiten  deze te maken. Er heeft zich geen pelgrim gemeld en we hebben alle ruimte om te experimenteren. 

De hele dag verheugen we ons op het avondmoment. Er meldt zich toch nog een pelgrim. We weten niet hoe de rollade uit gaat vallen dus we spelen op safe. Er is nog wat van het groenteprutje over en we besluiten dan ook maar een frittata van te maken. En dan om 5 uur, melden zich toch ook nog twee Duitse pelgrims.  Uiteindelijk zitten we dan met 6 mensen aan tafel. We besluiten ook nog maar kleine warps te maken van het restant van de vulling van de warps van gisteren. Als de rollade mislukt dan hebben we nog wat achter de hand. 

De rollade maken is erg leuk om te doen. Je snijdt een courgette door de midden en bakt deze in de oven gaar. Daarna maak je een prutje van spinazie, walnoten en geitenkaas. Dit doe je als vulling in de courgette. Vervolgens knoop je dit vast met een keukendraad. En dan nog even 15 minuten in de oven. Het was een spannend moment, het aansnijden van de rollade. Maar hij was heerlijk. De pelgrims vonden dat het wel kerst leek. Een heerlijk kerstdiner. Het was ook inderdaad wat te overweldigend. Het samen koken is zo leuk. Iedereen heeft wel ideeën. Je leert weer van elkaar.   Al uitbuikend schrijf ik dit blog. Ik pas nog steeds goed in mijn kleren, maar ik moet vast aan komen. Dan kan niet anders met deze heerlijke maaltijden! 

Van spinazietaart, reuze courgette pompoen en ineens negen pelgrims...

Het herbergleven is niet te plannen. Waren we vanmorgen nog in de mood om tijdens het slechte weer dat vanmiddag zou komen, samen gordijnen tezomen, alle liep anders.

De morgen hebben we doorgebracht met verven van kozijnen en het spelden en knippen van gordijnen. Een hele klus, wel ander half uur per gordijn. Nu kunnen ze gezoomd worden.

Er zouden 3 pelgrims komen. Daar hadden we al een heerlijk menuutje voor bedacht. Courgettesoep met spinazie taart met walnoten en zoete aardappel en een prutje van groenten en aardappels.we verheugen ons op het maken van de spinazietaart een nieuw recept. Dat is zo leuk. We houden alle drie van koken en hier is alles voor handen. En we leren zo van elkaar en vullen elkaar aan.

Omdat we voordat het slechte weer zou aanbreken nog een frisse neus te halen hebben we bladgeharkt van de lindeboom en na de lunch een lunchommetje naar Anthien gemaakt.

Vervolgens kregen we nog koffiedrinkers. Bijzonder dat hebben we andere jaren nog niet eerder meegemaakt, maar dit keer deze week al twee keer. Het zijn meestal Nederlanders. We voorzien ze van koffie en verwijzen hun naar het donativo potje.

We drinken zelf een kopje thee en dan breekt het pelgrimgeweld los. De theedrinkers hadden ons al voorbereid op nog twee onverwachte pelgrims. Er lopen twee Nederlandse mannen, waarvan de een heup problemen heeft. Ik draag zijn rugzak naar binnen en bezwijk bijna onder het gewicht. Ik denk zo rond den18 kilo. Ik opper dat dit veel te veel is. De man heeft bij de mariniers gezeten en geeft aan dan hij gewend is aan veel meer kilo's. Dat kan wel maar hij is geen 40 meer, maar 72. Ze zijn welkom en ze lopen hun eigen weg. Het is aan hun. 

Dat betekent dat we nu 5 mensen in huis hebben. Dan belt nog een Nederlandse fietser. Hij kan niet verder. Is kapot en vraagt of we plek hebben. We hebben plek en hij is welkom. We hebben de telefoon nog niet opgelegd of hij belt weer. Of er nog plek is voor 3 Franse dames. Ook deze zijn helemaal munt. Ze staan 10 km vanaf hier en kunnen niet verder. In Bazouches zijn alle kamers vol en nog naar onze herberg lopen is te ver. Yvonne haalt ze op. Dan hebben we 9 mensen in huis. 

Het plan van zomen laten we los. We bedenken ter plekke een andere menu. In hol de tuin in en haal een courgettepompoen voor een soep. En wat voor een. Ik sta wel 20 minuten te snijden. Van de hals van de courgette maak ik 6 liter soep. De spinazie taart laten we doorgaan. We maken er wraps bij en de hoeveelheid groente/ aardappelprutje maken we wat groter. 

Heerlijk koken met spullen uit de tuin. Het is wel even stressen om ineens voor 12 mensen een totaal menu te koken. De spinazietaart is heerlijk. Een bodem van zoete aardappel plakjes, daarop spinazie en walnoten daarna in de oven, hij smaakte fantastisch. Ook de soep is heerlijk. Een beetje heet. Ik moet zelf madraskruiden samenstellen en hij was iets te heet geworden. De mannen nemen allemaal wel 2 koppen soep.

We besluiten tot het ouderwetse rondje. We laten de pelgrims zich voorstellen aan elkaar. Het is echt een bijzondere avond. En zoals gewoonlijk iedereen met een verhaal. De mensen genieten van de maaltijd. En dan genieten wij ook. Fijn om zo voor mensen te kunnen koken. 

Hoofdpijn, ander ongemak en dames van hoge leeftijd

Het is bijna altijd erg plezierig in de herberg. Helaas vannacht niet. Ik werd wakker met een knallende hoofdpijn. Het bed draaide onder mijn lijf. Voordat ik het benul had om een paracetamol te zoeken was ik 10 minuten verder. Ik heb in tijden niet meer zo'n hoofdpijn gehad. Na een halve fles water en 2 paracetamol val ik weer in slaap. Tegen de ochtend word ik weer wakker van de hoofdpijn. Ik neem nog weer een portie paracetamol. Tegen Yvonne die wakker is, zeg ik dat ik blijf liggen. Ik val weer voor een uurtje in slaap. Dan is de hoofdpijn dragelijk. Ik kruimel uit bed en ga gelijk richting de douche. Na 10 minuten douchen, geheel tegen mijn principe van laan douchen in, kom ik bij. Met een hoofd gevuld met watten wankel ik na de keuken om daar te ontbijten. Met een kop zwarte koffie lukt het me om de omgeving weer wat op te nemen. Ik moet niet te veel bewegen en ik ga eerst de mails van school beantwoorden. En of de duivel er mee speelt, allemaal lastige mails. Inspectie die op de bezoek wil komen, een onderzoek wat geregeld moet worden, iets van het ministerie.

Daarnaast begin ik weer aan de zomen van de gordijnen. Dat valt niet mee, want mijn handen zijn volle met schrammen en sneden van de "groentemandoline". Een onding. Ik gebruik hem hier niet weer. Af en toe gaat er een korst af en bloed er weer een vinger. Dat kan ik natuurlijk niet hebben op de nieuwe gordijnen. Ik ben niet de enige geblesseerde. Yvonne heeft zich gebrand aan de ovenschaal en Etty sneed zich vandaag in de vinger. Er kan niemand meer met de handen in het water. We máken grapjes over dat we de afwas laten staan en net zolang doorgaan tot al het servies is opgebruikt.

Ik doe vandaag rustig aan. Ga niet mee boodschappen doen, loop een rondje en plek een handje vol bramen. Verder zit ik uren met de hand te zomen. Het resultaat is er na, want vanmiddag heb ik 3 slopen af en 3 gordijnen genkipt en grotendeels genaaid.

Vandaag ontvangen we Cloe, een Engelse dame. Ze is een rijzige slanke vrouw met een strohoed. De strohoed staat schril in contrast met met de tatoo van een schelp op haar onderarm. Ik kan goed met haar praten omdat we in Engels met haar kunnen communiceren. Ze blijkt 74 te zijn. Als je haar ziet lopen geef je haar beslist geen 74. Een goede zestiger zou ook kunnen. Eigenlijk hebben we deze week veel ouderen. We analyseren hoe het kan dat de ene persoon op zijn vijftigste oud is en de ander 80 wordt en dan hier 28 km loopt en ook nog flink klimmend. Nu zien we hier in de herberg alleen de fitte toplaag. Maar we hebben van de 17 pelgrims die we tot nu toe hebben gehad, er nu verschillende gehad boven boven de zeventig. Allemaal even vlot en vitaal. En ook bijzonder, overwegend vrouwen.  Het is niet alleen het lopen van 25 km. Het is ook het dragen van je rugzak, de hele dag alleen zwerven, steeds op verschillende plaatsen slapen, niet weten waar je bed staat de volgende dag. Soms ook geen winkel en dan moet je wel wat bedenken wat je moet eten. Cloe heeft vandaag geleefd op 2 biscuitjes. 

We hadden de afgelopen dagen ook Ineke met haar vriendin. 79 Jaar oud. Is vorig jaar hier geweest in de herberg als vrijwilliger en heeft de tuin gespit. Niet te geloven. Haar verhalen van haar leven staan in het teken van actie en beweging.  Kerngezond en spetterend van energie. Af en toe komt er iets langs van dat ze iets vergeten is. Maar ik vergeet al na twee tellen waar ik mijn bril heb neergelegd. Dus mag het als je dan bijna 25 jaar ouder bent?

We vinden het mooie voorbeelden van gezond en vitaal oud worden.  Blijven de mensen gezond om dat ze een sterk gestel hebben, of krijgen ze een sterk gestel van gezond leven.  De verhalen die je hoort als je in gesprek gaat, is dat mensen veel lopen en fietsen, actief zijn in verenigingen, vaak op een cursus zitten om een taal of zo te leren. En ze zijn overwegend goed geproportioneerd.  Allemaal noemen ze dus bewegen op. Dat doen wij dan ook maar en maken na het avondeten nog een rondje  door het dorp.