Een verhaal dat zich af speelt op de Camino Frances in Spanje. Een vader krijgt te horen dat zijn zoon is verongelukt bij de Pyreneeën, terwijl hij de Camino loopt. Het bijzondere van de film is dat tegen heug en meug in, een groep mensen zich aan elkaar verbinden tijdens de Camino, die in het gewone leven niets met elkaar zouden hebben. Deze groep ontwikkelt samen een diepe vriendschap.
Gisteren hadden wij hier in de herberg 4 mannelijke pelgrims. Duidelijk was gelijk dat de liefde van de man door de maag gaat. Ze hebben hier zitten buffelen aan tafel. Het geeft zo'n goed gevoel om mensen samen zo te zien genieten.
Als je druk bent met koken en en zorgen dat alles draait zie het het nog niet zo, maar al gaande weg gebeurde er iets bijzonders. Vier compleet verschillende mannen vormden zich spontaan tot een groep. Het was niet zo dat wij voor spek en bonen mee aan tafel zaten, maar het viel wel op.
Als eerste kwam H. aan. Een zeer keurig geklede dunne getrainde formele man. Met een rugzak van wel 20 kilo. Twee telefoons en nog een ding voor GPS coördinatie. Een Nederlander die in Tasmanië woont. Hij is in de zeventig. Worstelend met een gereformeerd verleden en nu boeddhist. Althans hij citeert allerlei boeddhistische spreuken.
"In ons leven is verandering onvermijdelijk, is verlies onvermijdelijk. In het aanpassingsvermogen en het gemak waarmee we verandering ondergaan liggen ons geluk en onze vrijheid." En "Als ik wist dat ik morgen zou sterven, zou ik vandaag nog een boom planten."
Volgens mij was deze spreuk ook van Luther. Ik heb het opgezocht op internet. En inderdaad. H. is nog gereformeerder dan hij dacht. Hij heeft allerlei tips over het route boekje van de Camino achter gelaten en mij op het hart gebonden deze aan Arno door te geven.
Vervolgens kwam de Duitser J. Een man van in de zestig. Een lieve Bourgondische man. Alles is even rond. Hij spreekt heel liefdevol over zijn vrouw en kinderen en speciaal over zijn jongste kind met het Syndroom van Down. Deze is 32 en woont op zich zelf een een bauernhof voor dit soort cliënten. Hij spreekt voor trots over deze woon- en werkvorm. Hij heeft een papieren woordenboek mee en probeert alles goed te begrijpen en te vertalen. Hij spreekt een beetje Nederlands, beetje Frans en goed Engels. Doet tijdens de maaltijd erg zijn best om iedereen bij het gesprek te betrekken. Hij heeft een Credential, met extra stukken voor stempels er aangeplakt. Verzamelt stempels als ware het schilderijen.
Dan is er een Franse man G. Hij spreuk alleen Frans. Is is net met pensioen. Het is zijn eerste dag en zijn eerste wandeling en uiteraard zijn eerste ervaring met de Camino. Totaal kapot kwam hij aan in de herberg. Heeft last van zijn benen en zijn heupen. Hij kijkt alles met verwondering aan. Onderweg kwam hij J. tegen. Een jonge vent van 26. Ook Frans. Hij is acteur en net klaar met de toneelschool. Hij heeft prachtige bruine ogen en een paardenstaart. Hij spreekt goed Engelse en zorgt dat G, alles goed mee krijgt. Erg zorgzaam voor deze oudere man. Hij neemt hem op sleeptouw, maar is ook een kind van deze tijd. Continu met zijn telefoon aan zijn oor en in zijn hand. We zitten klaar aan tafel om te beginnen en hij blijft maar bellen. Hij is boos op zijn ouders. Deze gaan nu met pensioen en hebben hun huis, zijn ouderlijk huis, verkocht en gaan ergens wonen in de bergen op de grens met Italië. Hij vindt het vreselijk, zijn huis waar hij in is opgegroeid is weg.
Deze totaal verschillende mannen zitten dan samen in de herberg en samen bij ons aan tafel. De boeddhistische spreuken vliegen over de tafel, het eten wordt tot op elk ingrediënt geproefd en besproken. Het is aandoenlijk om te zien hoe ze G erbij betrekken, maar ook hoe ze als haantjes elkaar overbluffen. De een laat een foto van zijn vrouw zien, de ander van zijn hond en de ander van zijn huis.
Na de maaltijd schenken we in de herberg huiskamer voor, een digestieve of thee. De heren zetten zich in de banken en hebben uren met elkaar gesproken. Vanmorgen vertrokken ze samen. De een jagend, de ander geëmotioneerd, en ze wachten op elkaar, maken grappen. Zo verschillend, maar ze gaan samen op pad.
We kwamen ze tijdens ons bezoek aan de wekelijkse markt tegen in Corbigny. Lachend en vrolijk nog steeds gezamenlijk oplopend. Ik ben benieuwd hoe dit gaat af lopen. Jammer dat je het vervolg niet hoort. Maar leuk om dit voor je ogen zien te gebeuren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten