Hoofdpijn, ander ongemak en dames van hoge leeftijd

Het is bijna altijd erg plezierig in de herberg. Helaas vannacht niet. Ik werd wakker met een knallende hoofdpijn. Het bed draaide onder mijn lijf. Voordat ik het benul had om een paracetamol te zoeken was ik 10 minuten verder. Ik heb in tijden niet meer zo'n hoofdpijn gehad. Na een halve fles water en 2 paracetamol val ik weer in slaap. Tegen de ochtend word ik weer wakker van de hoofdpijn. Ik neem nog weer een portie paracetamol. Tegen Yvonne die wakker is, zeg ik dat ik blijf liggen. Ik val weer voor een uurtje in slaap. Dan is de hoofdpijn dragelijk. Ik kruimel uit bed en ga gelijk richting de douche. Na 10 minuten douchen, geheel tegen mijn principe van laan douchen in, kom ik bij. Met een hoofd gevuld met watten wankel ik na de keuken om daar te ontbijten. Met een kop zwarte koffie lukt het me om de omgeving weer wat op te nemen. Ik moet niet te veel bewegen en ik ga eerst de mails van school beantwoorden. En of de duivel er mee speelt, allemaal lastige mails. Inspectie die op de bezoek wil komen, een onderzoek wat geregeld moet worden, iets van het ministerie.

Daarnaast begin ik weer aan de zomen van de gordijnen. Dat valt niet mee, want mijn handen zijn volle met schrammen en sneden van de "groentemandoline". Een onding. Ik gebruik hem hier niet weer. Af en toe gaat er een korst af en bloed er weer een vinger. Dat kan ik natuurlijk niet hebben op de nieuwe gordijnen. Ik ben niet de enige geblesseerde. Yvonne heeft zich gebrand aan de ovenschaal en Etty sneed zich vandaag in de vinger. Er kan niemand meer met de handen in het water. We máken grapjes over dat we de afwas laten staan en net zolang doorgaan tot al het servies is opgebruikt.

Ik doe vandaag rustig aan. Ga niet mee boodschappen doen, loop een rondje en plek een handje vol bramen. Verder zit ik uren met de hand te zomen. Het resultaat is er na, want vanmiddag heb ik 3 slopen af en 3 gordijnen genkipt en grotendeels genaaid.

Vandaag ontvangen we Cloe, een Engelse dame. Ze is een rijzige slanke vrouw met een strohoed. De strohoed staat schril in contrast met met de tatoo van een schelp op haar onderarm. Ik kan goed met haar praten omdat we in Engels met haar kunnen communiceren. Ze blijkt 74 te zijn. Als je haar ziet lopen geef je haar beslist geen 74. Een goede zestiger zou ook kunnen. Eigenlijk hebben we deze week veel ouderen. We analyseren hoe het kan dat de ene persoon op zijn vijftigste oud is en de ander 80 wordt en dan hier 28 km loopt en ook nog flink klimmend. Nu zien we hier in de herberg alleen de fitte toplaag. Maar we hebben van de 17 pelgrims die we tot nu toe hebben gehad, er nu verschillende gehad boven boven de zeventig. Allemaal even vlot en vitaal. En ook bijzonder, overwegend vrouwen.  Het is niet alleen het lopen van 25 km. Het is ook het dragen van je rugzak, de hele dag alleen zwerven, steeds op verschillende plaatsen slapen, niet weten waar je bed staat de volgende dag. Soms ook geen winkel en dan moet je wel wat bedenken wat je moet eten. Cloe heeft vandaag geleefd op 2 biscuitjes. 

We hadden de afgelopen dagen ook Ineke met haar vriendin. 79 Jaar oud. Is vorig jaar hier geweest in de herberg als vrijwilliger en heeft de tuin gespit. Niet te geloven. Haar verhalen van haar leven staan in het teken van actie en beweging.  Kerngezond en spetterend van energie. Af en toe komt er iets langs van dat ze iets vergeten is. Maar ik vergeet al na twee tellen waar ik mijn bril heb neergelegd. Dus mag het als je dan bijna 25 jaar ouder bent?

We vinden het mooie voorbeelden van gezond en vitaal oud worden.  Blijven de mensen gezond om dat ze een sterk gestel hebben, of krijgen ze een sterk gestel van gezond leven.  De verhalen die je hoort als je in gesprek gaat, is dat mensen veel lopen en fietsen, actief zijn in verenigingen, vaak op een cursus zitten om een taal of zo te leren. En ze zijn overwegend goed geproportioneerd.  Allemaal noemen ze dus bewegen op. Dat doen wij dan ook maar en maken na het avondeten nog een rondje  door het dorp.