Op bramenjacht

Na een voor mijn doen lange nacht word ik om 8 uur wakker. Mijn medeherbergiwra zijn vroege vogels en zijn dus al lang beneden. Dit keer slapen we boven op een pelgrimskamer. We maken grapjes: "Gaan we lekker keten samen... !" Het voelt een beetje als schoolkamp. Ik heb de vrouwen niet gehoord. Alle drie slapen we met nachtgeluiden, weet ik uit ervaring. Maar met mijn oordopjes en slaap masker krijg ik niets mee, dus het maakt mij niets uit. 

Als ik beneden kom zijn de pelgrims en de oude herbergiers al weg. Arno en Huberta willen rond 9.30 uur vertrekken en rennen rond om ons de laatste aanwijzigingen te geven en pakken de laatste spullen in.

En dan hebben we eindelijk het rijk alleen. We drinken uitgebreid koffie en praten elkaar bij over het afgelopen jaar. We zien elkaar in de herberg en het drankjewelkom in november. De rest is via wat mailverkeer. 

Er is een lijst met klusjes. Maar het is nu zondag en we besluiten bij te komen van de reis. De herberg ziet er spik en span uit. Je ziet dat het grote klussers gedaan is en dat er meer tijd is voor details. De tuin is prachtig en ook binnen in de herberg ziet er steeds meer verzorgder uit. 

We bekijken alles rustig. Tegen de middag begint het te kriebelen. De bramen beginnen te trekken. We besluiten een rondje te doen rond de herberg op zoek naar bramen.

Het eerste weggetje volgt ook een stuk van de Camino. Jammer geen braam te betekenen tussen de struiken. Ook in het dorpje Anthien zien bijna heen bramen of nog geen rijpe bramen. Wat een pech en we verheugden ons zo op het jam maken. Na Anthien hadden we meer geluk. Hier zien we wat meer bramen. Maar aan de kant van de wei, de zonkant hangen nog nog meer. We kijken goed rond en zien wel koeien, maar geen stier. We klimmen ove het hek en langzamerhand vullen de zakken zich met bramen. Klein maar wel zoet. Vanuit mij ooghoeken houd ik de koeien in de gaten. Heb geen bril op en van een afstand zie ik niet goed of het eigenlijk wel koeien zijn. We plukken snel en geoefend alle bramen en spoeden ons weer over het hek. Alle acrobatische toeren weer voor niets blijkt later, want de weg die komt staat nog vol bramen. En frambozen.... maar die staan bij een huis. De luiken zijn gesloten en er staat geen auto. Veel huizen zijn hier alle tijdens de vakantie open. Als we van de week geen auto zien staan, dan plukken we de frambozen. Zonde om ze om te laten komen.

De rest van de middag breng ik in bed door. Dat is in geen maanden gebeurd. Vermoeidheid ken ik niet meer sinds ik geen suiker meer eet. Ik ben helemaal munt van de reis en naaimachine race. Onze enige pelgrim die rond zes uur zou komen, arriveert om kwart over zeven. We praten even en gaan dan aan de slag met het koken. Er zijn courgettes en er is nog rijst. We maken courgettesoep, warps met rijst en een salade. Wolgang de pelgrim geniet zichtbaar van de maaltijd en eet als een slootgraver. Hij niet alleen, ik vind het eten ook fantastisch. 

Het is weer heerlijk om weer te koken. Er staat nog een stukje courgettetaart. Na het eten als we nog een kopje jasmijn thee drinken, proeven we de taart. Stukje bij beetje analyseren we de smaak. We komen tot kokos, gember, kaneel, havermout, dadels... lekker hoor.

We maken een plannetje voor morgen, want er hebbben zich nu al 8 pelgrims gemeld. En we weten uit ervaring, het loopt dan altijd uit de hand, er komen dan altijd meer. 

De grote pannen van Huberta staan nog bij de mensen van de naaimachine race. We moeten ze wel hebben, want als we voor zo'n 11 / 12 mensen moeten koken, moeten wel pannen hebben. 

Maar dat zien we morgen wel.  Nu nog een kopje thee en nog een aflevering van Ik vertrek. Dat is ons vaste avond ritueel hier  in de herberg. 

Met dank aan de foto's van Etty.