En zo gingen we vanmorgen gewapend met paraplu's en een lunchpakket richting Vezelay. De auto parkeren we een dorpje ervoor en we lopen klimmend de 2,5 km naar Vezelay. Jammer genoeg is het slecht weer en bijna alle leuke winkeltjes zijn dicht! Of de ringen en sjaaltjes zijn zo duur dat er geen sprake kan zijn van een aanschaf.
We drinken een cappuccino in een prachtige theezaakje en gaan dan richting de basiliek. Om 12.30 uur begint de viering. Het is prachtig! Elke keer is het een heel bijzondere ervaring om de stemmen te horen. Het ontroerd me. Ik begrijp niets van inhoud. Deze is in het Frans. Ik herken enkele woorden. Maar de sfeer en de muziek en zang zijn zo geweldig! Tijdens het zingen is het bedoeling dat je staat. Maar het is zo overweldigend dat ik na een tijdje ga zitten. De muziek is zo intens en mooi, dat ik me niet kan concentreren op het staan. Zittend geniet ik van dit moment. Ik sluit mijn ogen om het nog beter te kunnen ervaren. Wat een ongelofelijk ervaring is dit telkens weer. Ik zou wel een dag hier kunnen zitten en luisteren.
Na de viering gaan we door de regen weer terug naar de auto. We nemen een stuk van de Camino. De regen wordt minder en we kijken uit over de velden. Wat een geweldige omgeving.
Ik denk na over hoe dit op mijn pad is gekomen. Soms gebeuren er dingen in je leven die je niet wilt. Die vreselijk pijn doen. Die veel energie en moeite vragen om het te verwerken. Mensen zeggen dan tegen je dat daar waar een deur gesloten wordt er ook weer open gaat. Dat zie je zelf niet, omdat je nog te veel in het verdriet zit. Nu ik terug kijk, zie ik pas hoeveel het me ook heeft gebracht. Ik was niet in aanraking gekomen met de herberg en het pelgrimeren. Als ik denk aan hoeveel plezier ik beleef aan het pelgrimeren in Spanje. Het lopen dag in dag uit. Het fysiek tegen je grenzen gaan. De dagen in de natuur, de hele dagen buiten zijn in alle weerstypen. De bijzondere ontmoetingen met allerlei mensen. De kerken en de vieringen. Ik had nooit kunnen bedenken dat ik dit fysiek zou kunnen en er ook nog plezier aan zou beleven.
Maar ook het werken in de herberg geeft zo ontzettend veel voldoening. Ik leer zoveel op allerlei gebied. Iets kunnen betekenen voor andere mensen. Zorgzaam kunnen zijn. Maar ook zoals hier zo lekker kunnen bezig zijn met het maken van voedsel. Dat ik vegetarisch zou kunnen eten en koken had ik ook zes jaar geleden niet kunnen bedenken. Toen ik voor het eerst in de herberg kwam en hoorde van vrouwen die alleen voor een groep kookten, keek ik daar huizenhoog tegenop. Nu doe ik het zelf. Dit alles speelt door mijn hoofd als om op de heuvels van Vezelay zwerf. Dat verdriet je toch uiteindelijk ook zoveel rijkdom kan geven. Ik heb emotioneel zware jaren achter de rug. Ben ook verder weg geweest in mijn verdriet en somberheid dan dat ik eigenlijk besefte. Maar de keerzijde is ook dat het proces me veel heeft gebracht waar ik erg blij mee ben. Nieuwe mensen heb leren kennen. Die met hun kijk op het leven de mijne verrijkten. Nieuwe dingen geleerd, die ik niet uit mezelf wilde leren, maar waar ik nu heel blij mee ben.
Na 6 jaar kan ik zeggen dat het een proces is geweest, waar ik nu met dankbaarheid op terug kan kijken. Ik zou er zelf nooit voor hebben gekozen, maar omdat het toch is gebeurd, is het goed.
Ik zit dit alles te overdenken, terwijl ik van restjes kussenhoezen maak. Etty en Yvonne spoelen de flessen ter voorbereiding voor de botteling van de ratafia vrijdag.
Dan komt de pelgrim binnen. Het eerste wat mij opvalt is dat hij een vrouwensjaaltje draagt. Ik nodig hem uit voor de thee en we drinken met zijn allen een kop. Hij zit nog niet of hij vertelt dat zijn vrouw plotseling is overleden aan kanker. Ze was vier dagen ziek en overleed toen al. Na de maaltijd praten we een poos. We hebben ook een gast. Tiago, een Portugees van 26 jaar. Hij wil op de fiets naar Portugal, maar heeft wat teveel van zichzelf gevraagd. Hij begrijpt niet zoveel van het herberg gebeuren, maar het is een vriendelijke jongeman. Opvallend hoe hij respectvol om gaat met onze pelgrim met zoveel verdriet. De pelgrim heeft het rouwkaarten van zijn vrouw bij zich en laat het ons lezen. De ontreddering is zo zichtbaar onder de oppervlakte aanwezig. Hij is heel reëel, geeft aan dat hij echt alleen verder moet. Hij heeft zijn vrouw leren kennen in 1980 leren kennen. Dat is ook het jaar dat MijnMaatje en ik elkaar hebben leren kennen. Ik probeer me een voorstelling te maken van dit rouwproces. Pijn ken ik wel. Ik bedacht net vanmiddag een dat proces van verdriet mij toch veel heeft gebracht. Maar dit is nog weer van zo'n andere orde. We zijn er allemaal van onder de indruk. Een bijzondere dag en avond.
Een foto van Tyago. Hij maakt elke avond een foto van het gezin waarom hij verblijft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten