Rond 11.30 uur vertrekt onze Portugees. Ook hij geeft aan het goed te hebben gehad. Ook hij draait zich verschillende keren om, om nog eens te zwaaien als hij vertrekt.
De zon is inmiddels doorgebroken. We gaan nog een keer op bramenjacht. Een halve zak plukken we met moeite vol. Wat een verschil met vorig jaar. Toen hebben we 16 kilo geplukt. Daarna een laatste ronde door het huis en we ruimen alles op en poetsen de laatste ongerechtigheden weg. Gelukkig is het weer goed. Lekker, na dagen van kou en regen. We genieten van een lunch buiten met de restjes uit de koelkast.
Dan komen de volgende twee pelgrims en het zijn leuke mensen. Ze hebben een hoeve met een groepsaccommodatie in Olst. Ze hebben twee jaar geklust aan hun huis en hebben nu 7 weken om de Camino te lopen en te bezinnen wat ze nu willen met hun huis en hoe ze verder willen gaan.
De gesprekken aan tafel zijn boeiend. Ze vertellen over hun werk en hun gedachten over duurzaamheid. Dat is het allerleukste van deze weken. De gesprekken met de mensen aan de maaltijd. Zo verschillend, elke dag weer. De verhalen die mensen vertellen zijn zo boeiend. Elke dag weer komt het leven aan tafel langs. Het verhaal van de man die pas weduwnaar was geworden en zijn vrouw zo miste, de "vreemde gast" van gisteren met zijn onvertelde verhaal van zijn jeugd. De Tasmaniër die ons belerend toesprak over het Boedistische gedachtengoed, maar wel zo dat de vergelijking met de gereformeerde houding over kerk en geloven van mijn vader bij mij pijnlijk duidelijk naar voren kwam. Je kunt dan wel zeggen boeddhist te zijn, maar wel met een gereformeerd kleurtje.\. En dat is volgens mij niet in de lijn van Boeda. Onze eerste pelgrim Wolfgang, een directeur van een school, waar de vreugde van het gepensioneerd zijn zo duidelijk naar voren kwam. Hij had zijn werk met plezier gedaan, maar kan nu voor het eerst sinds jaren gewoon slapen. Hoe herkenbaar...
Boeiende mensen met boeiende verhalen.
Op deze laatste avond filosoferen we met ons drieën over de vraag waarom we toch zoveel plezier hebben aan dit werk op deze plaats. Als eerste het contact met al deze mensen. Maar ook de rust die deze de omgeving uitstraalt. De wereld verdwijnt als het ware voor een paar dagen naar de achtergrond. Je kunt als in een cocon leven, zonder zorgen en de wereld even achter je laten. De aanslagen in Londen, de plastic soep in de zee. Noem de zorgen in de wereld maar op.
Tijdens het bramenplukken hangen we over een weidehek, met het uitzicht op het dal. Minutenlang staan we zwijgend naast elkaar. Bij de lunch zaten we alle drie naast elkaar op een bankje met het uitzicht op prachtige witte wolken. Tegelijkertijd verzuchten we:"Wat is het hier toch mooi!"
De cadans van opstaan, eten verzorgen, schoonmaken, de was, de tuin, het wandelen in de omgeving, het klussen, de gesprekken vormen samen voor ons alle drie voor een oplaadmoment. Je bent dienstbaar voor een ander, maar keert ook zelf rijker weer terug naar je gewone leven.
Het samenleven met drie heel verschillende vrouwen, elk met een eigen achtergrond, maar met hetzelfde doel, is ook bijzonder. Je zit op elkaars lip, slaapt op dezelfde kamer, je moet het samen rooien. Dat is ook een leerproces. Dat je merkt dat je kunt geven en kunt nemen, is ook een mooi proces. We hebben het weer goed gehad deze weken.
Ik ben ook trots op mezelf. Dat ik mijn eigen naaimachine uit elkaar heb gehaald en heb gemaakt. Dat het me steeds beter lukt om voor een groep lowbudget vegetarisch te koken. Gewoon trots op mezelf! Mag ook. Zeker als je de reacties op het eten leest uit ons gastenboek.
Na het eten hangen we de gordijnen op in de salon. Huberta bracht vanmiddag de haakjes mee. Genietend kijken we rond. Wat wordt het mooi! De gordijnen hangen prachtig en daarmee is onze laatst klus klaar!
We nemen nog een laatste glas wijn en toosten op de herberg!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten