Mijn haakwerkje, borduurwerk en een boek. Ik zou bijna vergeten dat ik ga om te werken.
Om 5 uur sta ik op en om half zes zit ik in de auto richting Hengelo O. Na het inladen van Etty's spullen gaan we op reis. De reis gaat voorspoedig, maar duurt lang. We komen langs de heuvels in de Eifel, gaan langs de gemaaide graanvelden in de Champagne en rijden in een heerlijk zonnetje richting Vezelay.
Om 6 uur bereiken we de herberg. Daar is het druk. Wij vrouwen gaan vanavond naar een buurtfeest. Arno blijft bij de pelgrim. Er heeft zich een gemeld. Maar uiteindelijk zit hij met 5 mannen aan tafel. Wij vrouwen gaan gaan richting 7 uur naar het buurtfeest. In een klein dorpje, wel drie dorpjes verder op, belanden we bij de doprsstraat. De hooibalen geven een parcours aan. Elk jaar is er een race met oude apparaten, gecombineerd met een stukje cultuur. Na de race is er een etentje.
Om mee te mogen doen moet je lid zijn van de buurtvereniging. Huberta de eigenaresse van de herberg, maakt ons allen lid en zo mogen wij ook blijven eten.
Het is prachtig. Oud en jong door elkaar heen, Frans en Nederlands door elkaar heen, stads en dorps gemengd. Een gemêleerd gezaelschap staat in het gras aan de kant van de weg te wachten op wat komen gaat. De ladyspeaker verschijnt en houdt een verhaal in het Frans. Ik haal eruit dat het om de jaarlijkse wedstrijd gaat. Er staat iemand in een sporttenue en op de weg staan twee oude naaimachines op wieltjes. Er verschrijf een 40 km autootje met de 'pitchpoes' die het startsein geeft, samen met de verzorger van de chauffeurs van de naaimachines. Prachtig uitgedost met een zweetbad over heel lang grijs haar. Het lijkt een jaren dertig film qua tempo. Als Nederlanders zijn wij te snel en te lawaaierig. Aan de kant van de weg, staan we, na het startschot de cheuffeurs met afstandsbediening in de hand, de coureurs aan te moedigen. We joelen als oude en nieuwe herbergiers met aanmoedigingen. Terwijl de Franse bevolking knikkend erbij staat. Wat een cultuurverschil.
Na de wedstrijd mogen we door het atelier van de kunstenaar, die dit project jaarlijks bedenkt, naar de tuin waar het etentje is. We zien in het atelier allemaal objecten gemaakt van oude apparaten. Het knippert, beweegt, geeft licht en maakt geluid. Erg origineel. Als nieuwe lidmaten van de buurtvereniging mogen we aanschuiven voor een bord met heerlijk eten. Erg gezellig, om zo met de oude herbiergiers en de nieuwe equipe, een stukje mee te maken van het Franse plattelands leven. Tollend van de slaap rijden we rond een uur op 10 naar huis. Ik ben dan vanaf 5 uur ' ochtends in de weer. Als nieuwe ploeg slapen we dit keer op een kamer. De bedden zijn prima en na twee tellen ben ik in een droomloze slaap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten