maandag 6 mei 2019

De stilte en het lawaai... 6 mei 2019

Bestemming San Pedro de Rozados
Km 28
Herberg privat heel eenvoudig en heel koud
Diner salade met van alles uit de “koelkast” 
Conditie 8,5 

Na een dag van oorverdovende stilte, zit ik nu aan de tafel van de herberg met Spanjaarden, een Libanese en de Italiaan Franco die we ook troffen bij ons avontuur van Hostal Austuris. De Italiaan heeft volgens mij ADHD. Het lawaai en het schatterlachen is niet van de lucht. Hij heeft een 2 liter fles cola voor zich staan. Als dit net zo gaat als bij onze zoon, is hij vannacht niet stil te krijgen. Maar hij is erg flink, want ondanks zijn miniscus heeft hij de hele dag gelopen. Hij maakt grapjes over de volle herbergen. Hij wil eerst met de bus naar Salamanca en een herberg zoeken en dan weer terug en de route lopen.
Ook de Spanjaarden kunnen er wat van. De Spaanse dame spreekt Engels. Dat is erg leuk. Je maakt dan toch wat sneller contact. Ze spreekt goed Engels en doet mee in taalgroepen van Spanjaarden die Engelse conversatieles willen. Helaas ligt dit nu bij de Spanjaarden met de brexet in het vooruitzicht helemaal stil. Dat vindt ze erg jammer. 

Het was gisteren een heel bijzonder dag. Wat een ervaring in de mis. Geweldig was het zingen. Het klonk van fantastisch. De maaltijd was ook een belevenis. Deze zou om 20.00 uur beginnen maar het werd wel 20.45 uur, niemand mopperde en was gemoedelijk met elkaar aan de praat.  MijnMaatje zat tijdens het eten naast de monnik. Deze leeft al 25 jaar als Boedistische bedelmonnik. Hij heeft afgezien van zijn rugzak geen bezit. Als hij wat nodig heeft gaat hij ergens zitten bijvoorbeeld bij eennsupermarkt en legt zijn pet op de grond. De Spanjaarden vinden het fijn om te geven. Het komt altijd goed. Zijn ouders wonen in Duitsland. Hij kan er alleen naar toe als zij hem uitnodigen en de reis betalen. Nu snap ik ook beter zijn verhaal, dat je in dankbaarheid mag ontvangen. Het was heel gek, maar zowel MijnMaatje als ik ervaarden de sfeer als heel bijzonder. We hebben ons nog nergens zo relaxt gevoeld. De sfeer hing ook in de slaapkamer. We hebben beide droomloos geslapen en werden met een schok om 7 uur wakker. Omdat we gisteren alles al klaar hadden gezet, waten we ook zo weg. Het ontbijt was royaal. Met dien verstande dat het kleine stukjes stokbrood waren, toastjes, Mariakaakjes. Maar net zoveel als je wilde. Omdat de inhoud van onze koelkast nog niet gehalveerd was, hebben we vandaag onderweg ook nog wat voor de boeg. MijnMaatje had gewoon last van zijn schouders. Dit is te gek. Er zijn grenzen. We leggen niet het loodje van alleen brood en bananen. Fourage is goed, maar het moet wel te dragen zijn.

De route was vandaag een landschap wat lijkt op steppen of misschien zomers op de prairies. Gisteren bij de pastoor waren er ook kleine wagentjes. Ze leken op de grote wagens die ik wel in films zagen over de Amerikaans prairies. Ze houden daar processies mee. Nu ik het landschap zag, begreep ik het beter. Je kunt oneindig ver om je heen kijken. Heel in de verte zie je de bergen met zwaaimolens. Door de vele talen wist ik even het  woord niet meer, windmolens. Daar moeten we naar toe. We horen alleen de vogels. De koekoek, specht, getjilp en heel soms het geklepper van de ooievaars. We treffen er ook orchideeën aan, ten minste we denken dat het orchideeën zijn. Paars en mooi om te zien. Het is zo stil en rustig. Ons vragenlijstje wordt weer aangevuld. Hoe zouden ze hier op deze afgelegen velden, de olijven oogsten? Handmatig is niet te doen? Kan een kurkeik maar een keer zijn schil afstaan? Waarom laten ze in deze graslanden zoveel bomen staan? Waarom wordt er maar een strook langs de kant de ploegd? Waarom de rest niet? 
Veel pelgrims omzeilen deze route. Hij is te zwaar en te slecht beweegwijzerd. Maar ons boek geeft andere info. Dus we lopen deze maar gewoon, maar we zijn met weinig vandaag. Gisteren vielen veel mensen af. Relatief veel blessures en mensen vinden de route te lang en nemen een stuk met de bus. 
We zitten met 8 mensen in de herberg. Anders zagen we soms ook een hele dag geen mensen. Vandaag wel, omdat het landschap veel opener is. We moeten ook klimmen, maar 250meter en dan zitten we op 1100 meter. Het weer is heerlijk weer. Niet te warm en met een klein windje. De laatste dagen ben ik zover dat ik niet meer steeds hoef  te kijken hoe laat of het is.  Ik kan gewoon lopen en alleen maar lopen, soms zonder te denken. Dat is heerlijk. In de cadans van je stappen.
We filosoferen over de ervaringen van gisteren. Zou de pastoor in Holland nog wel voor mogen gaan? We denken van niet, maar hij staat hier zo midden in de leefwereld van dit dorp. De herberg was fantastisch. Het was een verzameling van zonderlingen. Ik kan me het bijbelsgegeven van dat Jezus als met zondaars en de tollenaars, als metafoor van de mensen aan de rand van de maatschappij, voorstellen. Het trekt mensen aan die in een, ja wat heet normale setting, niet zo zou aantreffen. Maar hier zo op hun plaats en zo van betekenis voor anderen. We hebben het er de hele dag over. Dat levert zo avond dus wel op. Het verhaal van de monnik, doet me ook wat. We leven nu ook met niks. Maar hebben een bankrekening achter de hand. Dat geeft(ons) zekerheid. Maar zouden we kunnen leven met niets? Gewoon het leven op je af kunnen laten komen. Ik merk wel als je er oog voor hebt er wonderlijke dingen gebeuren. Ik heb meestal voor mijn route boek paperclips mee. Deze was ik nu vergeten. Na twee dagen vond ik een elastiek. Paste precies om het routeboek. Probleem opgelost. De knijpers had ik ergens laten liggen, zegt de Libanese dat ze teveel knijpers heeft. Ze legt ze op de tafel voor de spullen die je niet meer nodig hebt. Nu heb ik mijn set met vier knijpers weer compleet. Zeepflesjes vergeten? Bij de volgende herberg ligt er een. Wil je wassen, ligt net bij deze herberg een stuk zeep. Dat zijn kleine dingen, maar toch. Je moet ze ook leren zien. Het is een levenskunst. We zijn er soms ver mee, maar staat wel weer een beetje haaks op het verhaal van de inhoud van onze koelkast. Ik denk niet dat je je niet goed kunt voorstellen wat leven met niets is. Het gaat ook om alles. Ook bijvoorbeeld medische hulp of de tandarts. En misschien kan een enkeling dit, maar als iedereen met niets zou leven dan zag de wereld er wel heel anders uit. In het kader van duurzaamheid is er wel wat voor te zeggen om bewuster om te gaan met materiële zaken. Plastic zakjes die je overal krijgt. Je moet zo opletten, want voor je het weet zitten hier je spullen in een zakje. Is in ons geval echt niet nodig.  

We hoopten vandaag nog ergens te kunnen eten, maar dat lukte niet. De herberg heeft geen keuken. Maar wel borden en een magnetron. Nu is de koelkast wel leeg. Van het blik kikkererwten, de appel, paprika maken we een heerlijke salade. De bakker was gesloten, maar de mevrouw uit het supermarktje zei dat we gewoon moeten aanbellen. En inderdaad, dat lukte. Zo gingen alle pelgrims ook nog even naar de bakker. We komen wel in een dorpje morgen, maar al na 4 km. Het is dan maar de vraag of de winkel of bakker open is. Dan is het richting Salamanca. We overnachten daar en nemen dan de trein en bus naar La Gudina. Dan zijn het nog 6 grote dagetappes naar Santiago. We kunnen ze ook knippen in 7 of zelfs 8. Het voelt raar. We hebben nog twee weken, maar door de stop in Salamanca gaat het al richting het einde, althans zo voelt het. 
Het wordt weer stil. De Spanjaarden liggen als in bed, alleen Franco, de Italiaan en ik zijn nog wakker. Franco slaapt in een andere kamer. Ik hoor hem nog wat rommelen. MijnMaatje zegt dat ik ook moet stoppen. Hij kan niet meer tegen het tikken. Qua licht hoeft het nog niet, het is nog niet eens donker. 


Boerderijen met varkens, deze zijn net zo zwart als de grond waarop ze liggen.

Het hoogste punt van vandaag! 


Processie rupsen


1 opmerking:

  1. Heerlijke prachtige verhalen, Wat een andere camino denk ik? Ook aan de foto's e zien, wat kaler? wat minder groen? maar ook weer zo mooi! Leker blijven genieten, ook al "lijkt" het eind in zicht! en dat "lijkt"alleen maar zo...

    lieve groeten..buen camino!

    BeantwoordenVerwijderen