Herbergieren Dag 8 Proost op de Vendange

Vanochtend stond ik om 6.15 uur weer naast mijn bed. De Japanse meneer wilde graag om 6.30 uur ontbijt. En dat kan natuurlijk. we waren vergeten om de wekker te zetten en af te spreken wie het ontbijt zou verzorgen. Toevallig was ik wakker en zag bij de anderen geen beweging. Mijn vendange kleren lagen nog net zo voor mijn bed als ik ze had uit getrokken. Ik neem alles onder de arm en ren naar beneden om koffie te zetten en brood te snijden. Ik ben net om 6.30 uur klaar. Kleed me gauw in de keuken aan en sta stralende de man te woord. Als hij aan de ontbijt tafel zit onder Gregoriaanse klanken ren ik naar boven om zijn bed weer op te maken voor de volgende pelgrim. Met militaire precisie heeft hij alles achter gelaten. Ik kan zou het bed op maken. Haal ook even de vuilnisbak leeg en voor het oog is de slaapzaal netjes. De Franse dame heeft ook keurig haar was al buiten de deur staan en ik kan haar bed ook op maken. We hebben dan voor 7 pelgrims weer een fris bed. Bij de wijngaard staat alles al weer klaar. De emmers voor de druiven, de scherpe scharen, de verzamel bakken. Vandaag moeten we er 50 vullen. Zoveel kan er in een persing. Het zijn nu lange rijen en we doen er zeker 45 minuten over. Ik kan er beter tegen dan gisteren. Het gebukt staan is geen probleem. Na een uur kan ik echter niet meer recht op komen. Ik blijf gewoon gebukt staan en schuif mijn emmer onder de ranken door naar de mannen naast me die hem legen. Het is een uitdaging om weer rechtop te komen. Moet er gewoon bij nadenken. Als ik een paar meter loop gaat het, maar ik moet er niet aan denken om dit weken te doen. Er zijn mensen die beginnen in begin juli in het zuiden en werken van wijngaard tot wijngaard door tot dat ze in de Ardennen zijn. MijnMaatje zit momenteel op een camping met 500 Roemenen die daar druivenplukken. Je moet voor 6 uur gedoucht hebben anders beland je in een zwijnen stal. De camping had een papier waar het verhaal op stond.

Na een dag worden de Franse jongens wat opener. De ene is een polyviante, de loopjongen van Martin, de andere is ambulance broeder en de derde is de zoon van een andere wijnboer. Ze spreken redelijk Engels. Nu wordt het leuk en krijgen we een inkijkje in hun bestaan. De ambulance jongen neemt vrij om te helpen. Voor de andere is het gewoon hun "job". Kristel de muzikante verdient wat bij. En er zijn 2 gepensioneerde mannen die gewoon net als wij helpen. De grappen vliegen in het rond. Rond een uur zijn de 50 bakken voor en rijdt iedereen naar de schuur in de stad. Het rijden over deze landweggetjes is zelfs voor mij, met een ijzeren maag een opgave. Bij de schuur aangekomen worden met ceremoniële handelingen de laatste bakken gelegd en wordt er getoost op de "Vendange". Bijzonder, het is wijn van druiven die we twee jaar geleden hebben  geplukt . Als vrijwilligers krijgen we een doos wijn. We worden uitgenodigd voor de lunch bij de wijnboer thuis.  Heerlijk.  Couscous, met salade en lasagne. De lasagne is voornamelijk gehakt. Je moet hier geen vegetariër zijn, want de hoeveelheden vlees zijn giga. Geen wonder dat voor Fransen de  herberg een bijzonderheid is met alleen een vega menu. 

Na de heerlijke lunch gaan we richting huis. We moeten langs de Marie in Anthien voor vuilniszakken. Interessant om een een gemeentehuis van binnen te zien. Nu stelt het niet zoveel voor, maar Anthien heeft maar  paar 100 inwoners. Het is een lokaal van een oude school. Als we zeggen L'Esprite du Chemin krijgen we 6 rollen mee. Sinds dit jaar hebben ze hetzelfde systeem als in Nederland. Het vorige systeem hebben we nooit begrepen. Elke keer keken de herbergeigenaars de zaken na, want ze kregen regelmatig een boete. 

In de herberg zitten we even een poosje bij te komen. Dan moeten we de handen weer laten wapperen. De eerste pelgrims arriveren. Ik spring even onder de douche voor de pelgrims boven komen. Dan begint de uitdaging. We hebben restjes soep en nasi. We maken overal wat bij en we krijgen een staande ovatie van de mannelijke pelgrims. Dat hoeft natuurlijk ook niet weer.

Morgen hebben we nog een keer een Vendange. Nu bij ons thuis. Hoe het zal gaan? Geen idee, we zullen het zien. Wat ik wel weet is dat we de druiven met de voeten gaan persen. Maar misschien is dit wel een grapje.