De dertiende dag van Hornillos del Camino naar Castrojez 20 km

In de loop van de middag kom ik aan de praat met de hospitalero. Ze woont in Burgos, dat is 20 minuten met de auto hier vandaan. Te bedenken dat je er lopend er 5 uur over doet. Ze werkt hier al 2 jaar in deze herberg. Afwisselend met nog iemand anders. 's Morgens schoonmaken, vanaf 12.00 uur de pelgrims ontvangen. Ze spreekt een beetje Engels, dus ik kan wat met haar communiceren. Dat is leuk, zodat ik wat hoor over haar leven hier in Spanje. Ze werkt met plezier in deze herberg. Dat kan ik merken want het ziet er beduidend beter uit dan 2 jaar geleden. Ze hebben nu ook een ontbijt: desayuonos. Daar maak ik maar goed gebruik van morgenvroeg. Ze is dankbaar voor de Camino, want het geeft veel werk voor de mensen.

In de herberg ontmoet ik ook Tonie. Hij komt uit Wales en zit nu twee dagen hier. Hij heeft blaren onder de voorvoet. Hij is er mee naar de dokter geweest en er zit zo'n laag verband om, dat hij niet met zijn voeten in zijn schoenen kan. Verplicht dus 2 dagen rust en dat zint hem niks. Marit een Deens vrouw arriveert in de middag ook en ziet hem kruimelen. Ze is verpleegster en beloofd Tonie om er vanavond eens naar te kijken. Misschien dat het verband wel wat minder kan, zodat hij morgen toch weer kan lopen. Hij is begonnen in Irun, dat is het laatste treinstation in Frankrijk. Hij vond deze route er mooi en is zo in Burgos beland. Werd daar wel wat overweldig door de drukte. Hij vond de route niet zwaar. Misschien volgend jaar iets voor mij. Als hij het kan, enigszins corpulent, dan moet het mij ook lukken.
Als Marit 's avonds naar de blaren kijkt blijken ze zo groot als appels. Brrrr. Hij is vast van voornemen om te lopen en stuurt zijn rugzak vooruit. Ik heb  hem vandaag niet gezien.
Gisteren ontmoette ik ook een Italiaans  /Japans koppel met een kindje van ongeveer anderhalf jaar. De vrouw had problemen met haar Achilles pees? De vader had het kind voor zijn buik en op zijn rug zijn rugzak. Daar bungelde een grote emaille witte pot aan. Elke keer als het kind aan gaf dat moest, ging het kind van de buik en gauw op de po. Pot. Blijkt dus universeel. Want aan de keukentafel van de municipal  gaf dit natuurlijk aan leiding tot gesprek. Bijna alle talen zeggen pot, po of potti. Grappig. Maar wat een happening. Het gaat niet om een weekje. Dat hebben we ook wel gedaan met de kinderen van mijn zus. Maar 6 weken Camino..... is andere koek.

Ik heb zelf gekookt, omelet met ui en chorizo, sinaasappel en yoghurt toe. Prima en  dat voor maar €3,70. Aan de keukentafel, waar het een drukte van belang was. Er zijn namelijk ook 7 Koreaanse heren. En die koken dat het een lieve lust is. Een grote pan rijst. Een prutje van onbestemde kleur. En ze smakken en boeren bij het eten, niet te geloven. Rond 6 uur was ik klaar met het eten. Heb toen maar mijn breiwerk gepakt en heerlijk in het zonnetje een paar uur gebreid . Dat geeft wel aanleiding tot gesprek. Breien heet in het Deens streichen. Je spreekt het uit als strijken.

Rond een uur of acht werd het koud en ik ben ik naar bed gegaan. Het was mijn bedoeling de boel zo op te ruimen dat ik morgen zo weg kon. We liggen met 12 personen op 6 vierkante meter geloof ik. Je kunt je benen niet strekken. Tot mijn verbazing liggen alle Koreanen al plat. Ik wist niet dat ze op mijn kamer lagen. Ik begon al te vrezen voor de ochtend en ja hoor inderdaad. Om 5 uur begint het gerommel. Ik heb mijn sjaal om mijn ogen en oren gebonden en de muts van mijn slaapzak rond mijn hoofd getrokken. Dat kraakt ook altijd. Ben warempel weer in slaap gevallen en werd om 7.15 uur wakker. Het voelde als uitslapen.
In 5 minuten was ik in de kleren en in de keuken voor het ontbijt. Daar viel ik weer gelijk met de neus in de boter. Een Spaanse mevrouw moest stoppen. Haar knieën wilden niet meer. Ze kon niet meer staan. Het gehuil was niet van de lucht. Spanjaarden kunt erg luidruchtig zijn en het kabaal was onvoorstelbaar. Het is vreselijk om te zien. Helemaal van streek. Misschien jaren dagen voor gespaard en wie weet met wat voor verhaal. Ik kon niet met haar praten. Ik geen Spaans en zij geen Engels. Het is zo afschuwelijk om te zien.  Dan ga je toch een beetje raar weg. Halverwege de eerste etappe trof ik een Zwitserse meisje van rond de twintig. Stapje voor stapje lopend. Een rugzak, volgens mij, het dubbele van het mijne. Ik raakte met haar aan de praat. Ze heeft heel veel last van haar knieën. Op de vraag waarom ze de rugzak dan niet laat versturen of de helft naar huis stuurt geeft ze aan dat dit bij de Camino hoort. Nou volgens mij loopt deze echt de 20 dagen naar Santiago niet.
Inmiddels zit ik op een zonnig, maar winderig terras, met mijn Braziliaanse wandelvriendin van vandaag mijn 2de bel wijn weg te drinken( voor 1 euro per glas, goedkoper dan een blikje Fanta). En dan zie ik het Zwitserse meisje aankomen lopen, strompelen......zeker 8 uur gedaan over de wandeling van 5 uur. Niet voor iedereen is de Camino weggelegd.

De twaalfde dag van Burgos naar Hornillos del Camino 20 km

Had gisteren geen wifi. Vandaar de blog van gisteren nu.

Gisteren was ik een albergue boven een kerk. In de kerk was een mis met een pelgrimszegen. Het was er erg klein en er waren 12 mensen. En dat voor zo'n stad als Burgos met misschien wel honderden pelgrims. Ik heb maar niet mee gedaan aan de communie. In een klein gezelschap val ik zo door de mand dat ik geen katholiek ben. Meedoen aan de mis ligt toch steeds gevoelig. Na afloop mochten de pelgrims naar voren komen. Ik heb het vaker mee gemaakt. Dan komt de pastoor achter het altaar vandaan en krijg je een kruisje op je voorhoofd. Van deze pastoor moesten we achter het koorhek blijven en het sprak ons in het Spaans aan. Dat voelde niet helemaal goed. Zo'n pastoor uit de hoogte die je dan zo aanspreekt. Het was wel aardig dat we de zegen op papier mee kregen in verschillende talen.
Eenmaal weer op de slaapzaal ben ik naar bed gegaan. Ik voelde me niet lekker. Het regende pijpenstelen en het was koud. Ik had heimwee naar huis. Kortom niet zo'n superdag.

Na een heerlijke nacht van negen(ik heb niet meer meegekregen dat het licht uit ging) tot 10 voor 7, maakte dat ik mijn uren slaap wel gehad heb.  Wel gedroomd dat ik vandaag geen herberg kon vinden. In het plaatsje waar ik naar toe wilde was in 2013, maar een kleine herberg. En als ik zie hoeveel pelgrims onderweg zijn, hou ik mijn hart vast.  Werd gewekt door het gitaarspel en zang van de hospitaleros. Ik had alles zo georganiseerd dat ik in 5 minuten in de kleren was en om 7 uur liep ik. Helemaal vergeten om MijnMaatje thuis goedemorgen te appen. Mijn bedoeling was om ergens een ontbijtje te scoren. Dat was leuk bedacht. En vervolgens deed mijn camera van de iPhone  het ook niet. En de zorg dat ik geen slaapplaats kon vinden maakten het samen met de ontzettende kou, dat mijn humeur tot een dieptepunt zakte. Ergens in het buitengebied van Burgos vond ik een bar voor koffie, maar helaas geen wifi. Met een kleine tostados was dat een erg schamel begin van de dag. De prijs was er ook naar €2,20.
Ineens bedacht ik me dat als ik de iPhone helemaal uit zet, deze misschien zich gaat resetten. En inderdaad, nadat ik de iPhone uit had gedaan en weer aan deed de camera het weer. Dat maakte mijn dag weer wat beter.
Inmiddels was ik Burgos uit en heb een hele tijd gelopen met een Italiaans meisje van 18. Ze liep de Camino in haar eentje. Leuk om een tijd met haar gesproken te hebben . Ze studeerde film en fotografie. Ze had haar smartphone laten vallen en nu  deed haar camera het niet meer. Was ze erg sneu van. Dat kan ik goed begrijpen. Ik was vanmorgen ook helemaal van slag dat de camera het niet deed. Ik heb zo'n plezier van het ding. En het maakt zulke mooie foto's. Ik maak foto's van bloemen en van kleine dingetjes die ik langs de kant van de weg zie. En deze worden zo scherp.
Na een koffie in het dorp Tardajos met wifi was ik halverwege en is mijn humeur er weer! De zon schijnt! Het is wel koud, maar ik had ook in de regen kunnen lopen. De wandeling vanaf nu is prachtig. Het is het begin van de meseta. Een glooiend landschap, al naar gelang de tijd van het jaar zwart, groen, of bruin. Nu echter een groene zee. Een strak blauwe lucht en de zon die nu rond het middag uur zo warm is, dat mijn jas uit kan.

Ongeveer een kleine 3 uur duurt dit stuk. Ik durfde geen tijd te nemen om te eten of te drinken. Ik wilde graag om 13.00 uur in de herberg zijn. Kreeg visioenen van geen plek en dan nog 8 km lopen. 20 Of hooguit 24 als ik er mentaal op ben voorbereid lukt, maar meer vind ik te heftig. Het eten en drinken is zo'n dag wel een probleem. Een kop koffie met een klein stukje toast en weer een koffie met een croissant. En daar loop ik dan 20 km op. Voor mij veel te weinig.

Tijdens het lopen kwam ik mijn kookvriendinnen van Granon ook tegen. Dat is echt bijzonder was we zijn allemaal apart aan het wandelen. En dat je dan 4 dagen later elkaar weer tegen komt is speciaal. De Italiaanse verblijft met mij in de herberg. In Hornillos aangekomen zie ik dat er inmiddels wel 4 herbergen zijn. Ik moet me dus maar niet druk maken om een plek voor de nacht.
Ga toch eerst kijken bij de albergue municipal. En is nog plaats. Dit bed kost €5 per nacht. Dag later toch wel spijt. Lig met 14 mensen op een kamer, met oude bedden. Heel dicht op elkaar. Ik was vergeten hoe koud herbergen kunnen zijn. En we zitten hier op 1000 m. Ik was erg afgeserveerd en ben in mijn wandelkleren, nat van zweet op bed gaan liggen. Na een uur werd ik steenkoud wakker. Inmiddels was het 14.30 uur en ik had nog niet gegeten. Daarom eerst mijn brood van gisteren opgemaakt. Voordeel is wel dat de herberg een keuken heeft en dat je zelf mag koken. Dat ga ik vanavond dan maar doen. Het douchen kan in een herberg ook zo'n drama zijn. Ik denk dat de douches worden gemaakt door mensen die zelf nooit lopen. Je moet je dus in een douche uitkleden, geen idee waar je je kleren moet laten, geen haak, geen gordijn. Ik frummel alles maar in een plastic tas hangend aan de douche deur. In de slaapruimte uitkleden en gauw even in de douche en je nachthemd over de deur gooien is hier geen optie. A omdat de douchestraal alle kanten op gaat. Maar B zodra je maar een poging doet om je uit te kleden, nemen alle Spaanse, Koreaanse, Franse en Engelse mannen een spurt richting de deur. Excuseren zich op alle fronten. De enige Duitser die er dan nog is, kijkt glazig rond naar deze drukte en snapt het probleem niet. Een heel grappig gebeuren. Na een hete douche en 2 grote koppen thee trek ik weer bij en word ik weer mens. Tijd voor het weblog. Helaas kan ik deze niet versturen. Geen wifi. Het dorp is te klein. Zelfs de bar heeft geen wifi.

De elfde dag van Atapuereca naar Burgos. 22 km

Heerlijk geslapen vannacht. Lekkere bedden en de slaapzaal goed van temperatuur. Geen rook en geen tostados. Er werd gesnurkt dat het een lieve lust was. Van de 20 personen lagen er zeker 5 te snurken. Toen dacht ik ook, ik ga lekker op mijn rug liggen. Ik snurk dan ook, maar hier maakt eentje meer of minder ook niet uit. Als ik op mijn zij lig heb ik in sommige bedden last van mij heupen. Dus ik heb heerlijk geslapen. Ik heb vaag nog iemand om 5 uur horen vertrekken. Dat is echt ongelofelijk, want dan is het nog donker. Zeker als je de bergen in moet, kun je niet eens de pijlen vinden. Het is gewoon gevaarlijk.

Ik had geen brood, dus ik liep om 7 uur. Deze keer was de berg prachtig! Echt schitterend. Het was erg koud, het was mistig, maar dat gaf toch een heel speciale sfeer. Het was een belevenis. Met de zwaarte viel het mee, maar ik heb toch wat last van een spier in het rechter bovenbeen.

In de eerste  twee dorpen geen bar. Pas om half tien was ik in een dorpje met een bar. De eigenaar moest de winkel nog open doen. Per gratie kreeg ik een kop koffie. Hij had nog wat sinaasappels voor "zumo" en een verpakte croissant.  De klanten na mij moesten het doen met koffie en wat verpakte cake. En ook nog een duur ontbijt € 3,60.  Ik heb ook wel eens €2,00 voor zo'n ontbijt betaald. Ik wilde nog een banaan kopen en deze kaapte een man voor mijn neus weg.

En toen sloeg de man met de hamer toe. Na een prachtige wandeling van 2,5 uur eerder deze morgen,moest ik nu Burgos binnen lopen. Ik had gekozen voor de buitenom route, omdat de andere door een industrie gebied liep. Dat heb ik geweten. Ik heb kilometers door een leempad gelopen. Dan word je laag onder je schoenen steeds dikker. En dus zwaarder. De zon begon te schijnen en ik werd warmer en warmer. Kreeg last van mijn rechterbovenbeen. De weg door de stad was eindeloos.

Ik wilde graag naar een herberg met avondmaaltijd en meditatie. Deze kon ik niet vinden. Dus dan toch maar naar de herberg municipal. Dat is een hele grote. Kunnen wel 200 mensen slapen. Op weg daar naar toe had ik geluk. Ik trof een klein kerkje en weer ergens boven de gewelven staan 16 bedden. En er was plaats. Moest alleen mijn schoenen en mijn broek uit doen. Ik was te vies. Na een
hete douche en het wassen van mijn broek ben ik lag ik rond 14.30 helemaal kapot op bed. Had nog steeds niet gegeten behalve een müslireep en een verpakte croissant. Je kan in deze herberg thee maken, maar zonder beker is dat moeilijk. Rond 16.00 uur heb ik de moed verzameld en ergens brood gekocht. Gelijk voor het avondeten en het ontbijt.  Morgen loop ik naar Hornillos del Camino. Is ongeveer 20 km en heeft een kleine herberg. Als ik zie hoeveel mensen op pad zijn...... Het beste er
maar van hopen.

Ben gelijk naar de touristinformation geweest. Ik loop donderdag naar Fromista. Neem vandaar de bus naar Palentia. En dan de trein naar Leon. Als het goed is komt MijnMaatje daar ook donderdag. Krijg nu wat last van heimwee en ik wilde maar dat het alvast donderdag was. Ik ben koud en heb overal last van.

Komt er net een mevrouw binnen. Heeft geen huis en reist altijd. Eet uit een vaag bakje wat water met havermout. Doet daar uit nog een vager zakje wat bruinigs op. Het is wel bijzonder.  Ze vertelde aan een andere pelgrim dat ze leeft zonder bezit. Heeft ook geen rugzak of zo. Toen ik hier binnen kwam zei de hospitalero: Er zijn twee regels, verplicht douchen en geen alcohol en drugs. Het ene was ik toch al van plan en drugs gebruik ik niet en als ik geen menu del dia neem dan drink ik ook niet. Volgens mij gelden er soms uitzonderingen op regels. Deze mevrouw die duidelijk een wasbeurt
kan gebruiken, hoeft niet te douchen.....

Onderweg : je hoofd leeg maken

Onderweg: Je hoofd leeg maken.

Iemand zei:"Wat moet het heerlijk zijn, om zo afstand te kunnen nemen van alles en je hoofd leeg te maken." Daar loop ik al een paar dagen over te denken. Inderdaad je neemt letterlijk afstand. Zeker als de etappes zich aan een rijgen, wordt het leven van thuis vaag. De eerste dagen denk je nog wat aan lopende zaken, maar naar mate de tijd voort schrijdt ebt dit weg. Het losmaken begint.
Het ritme van Camino dwingt je ergens ook om voort te gaan. Behalve als je echt ziek bent, moet je elke morgen voor 8 uur uit de herberg zijn. Je kunt natuurlijk op een terrasje gaan zitten, maar dat is geen dagvullend programma. De dorpjes zijn klein en er is niets te doen.  Je merkt dus dat mensen voort willen of ze nou kunnen of niet, ze gaan naar een volgend punt. Vanaf 13.00 uur of zo kun je pas in de volgende herberg terecht. Ook al zou je een dag je rust willen, dat is dus niet zo eenvoudig.

De dag vult zich met vragen als waar kan ik iets eten, waar is de volgende wc, wanneer zal ik even stoppen, hoever is het naar de herberg. Dat zijn om dit moment de belangrijkste vragen. Je weet immers van te voren nooit wat je te wachten staat. Alles is onzeker. Is er plaats in de herberg? Kun je er eten? Hoe is het weer morgen. Maar als je langer loopt lijkt ook dit wel te vallen. Het komt meestal wel weer voor elkaar. Ik heb nog nooit buiten hoeven te slapen, dus dat geeft het vertrouwen dat het voor elkaar komt.

Maar tijdens het wandelen is het een ander verhaal. Je hoofd wordt leeg van wat je achter liet toen je vertrok. En soms is dat erg plezierig, zeker als je erg druk bent geweest met van van alles en nog wat. Maar je hoofd vult zich ook zo met nieuwe dingen. En de ene vraag roept de andere op. Zeker als je alleen loopt, heb je uren om na te denken. Soms is dat heerlijk. Soms ook vervelend, want er komen gedachten naar boven die je liever wegstopt. Het leven is althans bij mij niet leeg. Dus van alles komt naar boven. Veel gedachten. Mijn leven is vol. Misschien wel te vol? Ik moet kiezen? Of niet? Kan ik alle ballen in de lucht houden. Wil ik alle ballen in de lucht houden. Mag er ook ruimte zijn voor wat je leuk vindt? Misschien is dat niet juist gezegd. Ik vind eigenlijk alles leuk, de kinderen, school, weblog, vrijwilligerswerk, lesgeven, thuis, op camino gaan. Doe nooit iets met tegenzin. Misschien moet ik zeggen: mag er ook ruimte zijn voor rust. Gewoon niets doen....

Het wandelen naar Santiago is heerlijk. Maar zwaar. Lichamelijk zwaar. Ik doe het echt niet zo maar. Mijn trainingsdagen moet ik niet zoals een anderen werknemers in 46 weken doen, maar in 32. Er vallen veel trainingsdagen uit door vakanties en drukke maanden in scholen. Het werken op school is leuk, maar past niet in de uren die er voor staan. Wil ik in september ook nog weer werken in de herberg, moet ik al het werk goed plannen om ook drie weken weg te kunnen. Het werken in de herberg is heerlijk. Geweldig. Krijg er ook energie van, maar is ook zwaar.

Deze gedachten bespringen me tijdens het lopen. Heb jaren zo gewerkt. Kon het ook altijd goed volhouden. Maar is dat waar het om draait? Meer evenwicht tussen werk en rust zou beter zijn. Maar wat kies ik dan, wat laat ik vallen? Kortom een leeg hoofd heb ik niet. Afstand nemen wel. Van een afstand kijk naar het leven, ja dat lukt zeker. En misschien dat de antwoorden dan wel komen.

De tiende dag van Espinoza naar Atapuereca. 23 km

Vanmorgen toen op stond zag ik dat het raam in de keuken weer dicht zat. Ik vind dat niet te geloven. Onverantwoord.  Maar goed, de nacht is voorbij en ik heb het overleefd. Dacht even vanmorgen dat ik te pakken was genomen door bedbugs. Eigenlijk is mijn slaapzak te dik en dan doe ik deze van onder open halverwege de nacht. Vanmorgen had ik jeuk om mijn enkels. Had de balen ervan. Heb mijn slaapzak flink uitgeklopt. Ik heb mijn rugzak altijd apart van mijn kleren in een aparte plastic zak. Ben hier nu nog alerter op.  Als ik de Engelse mevrouw met spray tegen kom zal ik vragen om mijn slaapzak te sprayen.

Ik zag op tegen de route. De vorige keer hebben we de bus genomen. Het regende toen en het was erg koud. De eerste herberg was ook onverwarmd. In mijn hoofd groeit deze etappe uit tot een monster tocht.
Nu was de aanloop route beter. Het was maar 16 km naar het eerste dorp over de berg. Vervolgens was mijn plan om nog 8 km te lopen. Helaas regende toen ik op stond. Maar gelukkig was het niet koud. Dat betekent lopen in de poncho. Mijn ervaring is dat je na een uur van binnen net zo nat bent als buiten. Met de regenpijpen( ik heb speciale regenpijpen, dus geen broek) en de poncho ben ik om 7.45 uur begonnen te lopen.  Na ongeveer 3 km kwam ik Villafranca. Vond het wat overdreven om een kop koffie te nemen. Ben dus gelijk begonnen aan de berg. Het eerste stuk was erg steil klimmen. Ik zag verder geen enkele pelgrim. Ik werd erg warm en moest erg hijgen.  Heb overwogen om terug te gaan. Je zult maar wat krijgen. Na een dik half uur werd het een vals plat. Ben toch maar
doorgelopen. Ik ben op de berg 3 mensen tegengekomen. Het was dat ik af en toe een gele pijl zag, anders zou je twijfelen of je wel goed zit. Maar eenmaal boven was het een eitje. Een lange brede
brandgang en dat wel 7 km lang. Tijdens de lengte moest ik denken aan een appje van een collega vanmorgen. Ze zei: "Wat moet het heerlijk zijn om zomaar een periode zo je hoofd leeg te kunnen maken." Dat blijft lang rondzingen in mijn hoofd. Aan de ene kant maak je je hoofd leeg, je bent alleen bezig met de route, je voeten, het eten en een bed.  Maar aan de andere kant heb je ook uren te tijd om na te denken. Wat zal ik straks gaan doen na deze klus. Toch een vaste baan zoeken. Interimwerk blijven doen? Zo blijven doorgaan in combi met het andere werk is eigenlijk wat veel. Maar de vrijheid is ook erg aanlokkelijk. Zal hier nog maar een bezinningsblog aan wijden.

Boven op de berg lijkt het erg op het gebied van de Hoge Veluwe. En die vind ik eigenlijk mooier dan deze berg. Er wordt erg lovend over gedaan in het routeboek. Daar begrijp ik niets van. Vond het niet erg bijzonder. De afdaling naar beneden was wel mooi. Na 16 km regen en kou was ik enigszins afgepeigerd. In de bar van het eerste dorpje een kop koffie gehaald. Ik deed de deur open en stond tegen de pelgrims aan. Niet gezien op de berg. Maar er waren dus meer mensen. Iedereen nat en in regenkleding. Wat een puinhoop. Er was wel koffie, maar het brood wat op. En na alleen een croissant als ontbijt was ik wel erg toe aan een stuk brood. Echt Spaans. Een Nederlandse ondernemer zou hier brood in zien. En hier verkopen ze 50 broodjes en dat is het. Als er 100 mensen langskomen hebben de andere 50 pech. Dat zie je meer op de Camino. We maken gewoon niet meer.... We verdienen genoeg aan 50. Dat is natuurlijk ook de charme van de Camino. Maar wel lastig als je nog honger hebt.

Ik ben door gelopen naar Atapuereca. Hier hebben ze in 1999 of zo menselijke resten gevonden van een prehistorisch mens. Ik zag het plaatje aan het begin van het dorp en herkende het uit een geschiedenismethode.
Het is een normaal Spaans dorp. Maar wereldwijd bekend vanwege de vondsten.

Wat ben ik blij met m'n schoenen. Ik heb niets geen last van blaren of mijn hakken. Ja, mijn schoenen en ik beginnen maatjes te worden. Wat is dat heerlijk als je geen blaren hebt of andere ongemakken. Het is wel een monstertocht. Je moet er echt niet te licht over denken. Je ziet toch veel mensen met problemen.

Inmiddels ben ik in de herberg. Prachtig oud, maar van alle gemakken voorzien. Met een houtkachel. Van de buitenkant ziet het er niet uit, maar van binnen een oase. Er was al een Nederlandse man: Wouterse. Hij heeft een klein stuk gelopen vandaag en heeft de herberg opgewarmd.  Het ziet er zo mooi uit. Een oude houtkachel en een keukentafel met banken. Je kunt zelf thee maken.
Eerst mijn dagelijkse uurtje op bed doorgebracht. En toen een heerlijke douche. Inmiddels was ook de Nederlandse Vincent aangekomen. Prachtig om te zien hoe verschillend mensen omgaan met de Camino. Vincent heeft alles tot de gram nauwkeurig berekend. Heeft een A3 papier met alles er op wat hij belangrijk vindt. Alles tot in details geregeld, hij heeft maar 7 kilo bij zich.

Dan loop ik te sjouwen met 3 boeken en een ipad, mijn spijkerbroek, nog extra onderbroeken. Het maakt me eigenlijk niet uit. Kan het nu goed hendelen wat betreft mijn schouders, dus geen enkel probleem.

Samen hebben we gegeten. Ook dat was weer een heel bijzondere ervaring. Zo' n jonge jongen kompleet alles overdacht. Tot op de gram nauwkeurig zijn onderbroeken uitgezocht. En dan een huisarts die zijn loopbaan aan het afbouwen is. In alle bezadigdheid kalm de situatie in ogenschouw neemt. Alleen loopt, want zijn vrouw is drie weken gevallen en heeft problemen met haar schouder. Drie zulke verschillende mensen. Heel onderhoudend met elkaar gesproken aan tafel. De jongen met alleen zijn telefoon met info. De dokter met zijn e book. Ik met mijn ipad. Wat is het toch een belevenis.

Had het zo druk met het gezelschap van de heren, dat ik mijn blog niet eens op tijd af kreeg. Lig nu in bed nog te typen.
Een geweldige herberg. De herbergierster komt langs en doet de kachel  en het licht uit. 21.30 uur! En nu slapen. O, ja mijn enkels zijn jeukvrij. Geenbedbugs gelukkig!

De negende dag van Granon naar Espinoza 25 km

Het opstaan in deze herberg kostte enige moeite. Het voordeel was dat iedereen tot 7 uur sliep. Het slapen op de yogamatjes van 5 cm viel niet mee, maar ik heb het gevoel dat ik de nacht redelijk heb doorstaan. Geen last van benen en heupen.
Bij de herberg hoorde ook een ontbijt. Brood, koffie, sinaasappelsap. Een prima ontbijt. Na een hug van de hospitaleros ben ik vertrokken. Heb op dit ontbijt de saaie route, merendeel langs een snelweg, van 16 km in een ruk gelopen naar Belrado. Ben om 7.45 uur vertrokken en was er om 11.30 uur. Ben langs de herberg van de Zwitserse Jacobsvereniging gegaan. Heb een stempel gevraagd. Dezelfde herbergier als 2 jaar terug was er. Heb nog even met hem gesproken. Zijn vrouw was dit jaar niet mee. Bleef voor de kleinkinderen thuis. Heb geluncht met een koffie con lechti en een stuk Spaanse omelet!  En dat voor maar  2,40 euro. Vervolgens ben ik weer in een ruk naar de herberg gelopen. Ging op zich goed. Het weer was koud, maar droog en dat loopt,  wat mij betreft goed. Heb grotendeels alleen gelopen. En dat was heerlijk. Heb alle tijd om de belevenissen van gisteren goed op een rijtje te zetten.

Het is druk op de Camino en dat betekent dat de herberg soms vol is. En zeker als er in een dorp maar een kleine herberg is. Dat zou vandaag wel spannend worden, want volgens het boek zou er maar een zijn met 16 plaatsen. Ik wilde namelijk zover mogelijk lopen, zodat ik morgen als ik over de berg Montes des Oca moet niet meer zo'n eind hoef. De herberg op de berg is gauw vol, want er is maar een. En deze is niet verwarmd. De temperatuur is ongeveer 12 graden. Koud dus en hopelijk droog. Ik wil proberen om twee dorpen verder te lopen naar Atapuereca. Hier zijn de eerste menselijke resten gevonden uit de prehistorie. Vind het leuk om daar te kijken.

De vorige keer dat ik hier was hebben we vanuit Villafrance de bus genomen. Het was toe te koud. Zou mooi zijn als het nu wel lukt.

Maar vandaag had ik geluk. In de herberg was nog plek. Ik was zelfs de eerste. De herbergier had de kachel opgestookt. Er stond in een kamer een kachel. Vlammen kwamen er boven uit. Ik zag mijn donzen slaapzak er al naast liggen. Het bed stond er namelijk nog geen dertig cm er vandaan. Je kon tegen de rook aan staan. Het was erg aardig van de herbergier. Hij was zichtbaar teleurgesteld dat ik daar geen bed wilde. Volgens mij was het wel 30 graden. Veel te warm. Misschien voor de Spaanse dames prima, maar niet voor mij. Het was op zich prachtig. Een oud nostalgisch Spaans woonhuis. Maar sinds de jaren dertig van de vorige eeuw niets meer aangedaan. In de keuken, met een schitterend oud fornuis, hing ook een geiser. Alle ramen dicht en vervolgens 10 mensen douchen! In de keuken was een raam en elke keer als ik er langs kom zet ik het raam open op 5 cm. Ik heb in keer koolmonoxide meegemaakt. Krijg visioenen van de koolmonoxidevergiftiging. Maar net zo hard gaat het raam weer dicht. Voor dat ik ga slapen zet ik het raam open. Het huis is zo oud dat geen deur dicht kan. Ik hoop zo dat iedereen frisse lucht heeft. Steeds denk ik, zal ik toch een dorp verder gaan? Maar dat is weer 4 km en ik heb vandaag 25 km gelopen. Zoveel heb ik nog niet eerder gelopen op de Camino.
Ik was te moe. Heb eerst wel 2 uur plat gelegen. Totalloss. 25 km in de kou met 11 kilo bagage is zwaar. En het was steeds stijgen. Morgen ga ik naar 1100 meter.

De Amerikaanse dames zijn ook weer van de partij. Ik moet zeggen 2 dames. Op mijn vraag waar de derde is wordt niet echt antwoord gegeven. Volgens mij boterde het niet zo goed tussen de drie dames. Een schijnt nu alleen te lopen. Degene die nu op mijn kamer slaapt, slaapt met een zuurstofmasker. Ze heeft last van apneu??? Ze roept steeds dat het ding geen lawaai maakt. Ik hoop het maar. Op een van de andere vier bedden ligt een meneer te slapen. Hebben we meer last van. Hij snurkt nu al dat het een lieve lust is.
Ik heb vandaag Jan ontmoet. De eerste Nederlandse man die ik tegen kom. Hij komt uit Groningen en dat is goed te horen. Zijn dochter woont in Drempt. En zijn kleinkinderen gaan naar de nieuwe school in Voor Drempt. Ook toevallig! Het is in Nederland allemaal ons kent ons!

Totale onkosten deze dag: € 2,40 lunch, €5,00 herberg, €9,00 menu del dia, €1,50 flesje drinken: €17,90.

Vervolg van de Achtste dag: Een bijzondere avond....

Ik douche niet had ik dapper gezegd. Maar om half zes dacht ik, laat ik toch ook een poging wagen. Je voelt je dan wel wat beter. Er waren nog maar 4 wachtenden voor mij. Gezusterlijk zaten we in de rij. Een Schotse mevrouw in Schotse rok, een Spaanse, een Koreaanse en ik dus. De mannen waren inmiddels klaar met het douchen, maar het schijnt hier iets vreselijks te zijn als je als vrouw in een mannendouche gaat.

Een hospitalera kwam bij me staan en vroeg me mee te komen. Ze nam me mee naar een kast vol met levensmiddelen. Had geen idee wat ze wilde. Uiteindelijk kwam ik er achter dat het hier de gewoonte is dat de pelgrims voor elkaar koken. Samen met een Italiaans en een Spaanse mevrouw heb ik gekookt voor 50!!! Ze lieten ons de voorraadkast zien en de kelder en het was aan ons. We keken elkaar wat twijfelend aan. Die taal is dus universeel. We kwamen op menu van een mixta salade en rijst met een tomatensaus met allerlei groenten. De pan voor de rijst was net zo groot als de tobbe waar ik thuis vroeger op zaterdag in bad moest. Op een grote gasbrander. Ik was op mijn slippers. Het griezelde me toe. Van een kookwekker zetten hebben ze nog nooit gehoord. Ik dacht laat ik me maar bemoeien met de salade en de tomatensaus.  Wat een happening en dat in een keuken van 1 bij 2 meter. Onvoorstelbaar. Om 7 uur was de mis. Ik had een schort aan met spelden vast gemaakt op mijn rug. Zoals gewoonlijk had ik weer een hoog "Martha gehalte". Iedereen was bij de mis voor ik het In de gaten had. Niemand om de spelden van het schort los te maken. Het zag er niet uit. In mijn wandelkleren, mijn haar alle kanten op, met schort ter communie.  De mis was een een zijvleugel van de kerk en was afgeladen vol. Na de mis om 8 uur was het eten. Het zweet droop van mijn rug.
Maar om 8 uur stond alles op tafel. En de mensen vonden het nog lekker ook. Of ze zeiden het om mee een plezier te doen.
De afwas moest ook gezamenlijk gebeuren. Een van de hospitaleros had 4 grote teilen met water
gemaakt. Op elke tafel kwam een teil. Een voor de glazen, een voor het bestek, een voor de borden en een voor de pannen. Daar heb ik filmpje van gemaakt. Na het eten moest ik echt douchen. Ik droop van onder tot boven van het zweet.  In een kleine ruimte koken en in een hele kleine ruimte met veel mensen samen eten. De temperatuur steeg tot grote hoogte. Het was een heel bijzondere maaltijd. Ik denk dat we wel met 15 nationaliteiten aan tafel zaten. Ik was de enige hollander.

Na de afwas was er een avondsluiting voor wie dat wilde. We gingen naar het "bovenkoor". Ik denk dat daar vroeger de monniken zaten. Het bestond uit een halve cirkel van stoelen. Tussen elke stoel stond op het hout een kaarsje. Alleen het licht van het altaar brandde. Dat is in deze streek van Spanje helemaal in het goud. Heel schitterend om te zien. Eerst vertelden de hospitaleros wat over de Camino. Het was de bedoeling dat iedereen 10 minuten stilte respecteer en daarna mocht iedereen die wat wilde wat uitspreken over de Camino. Iedereen zijn eigen taal. Daarna ging het licht uit en zagen we alleen het altaar en de kaarsen. En het was echt helemaal stil. Minutenlang. Iedereen deed volgens mij moeite om zelfs stil te ademen. Toen ging er een grote kaars rond en mocht iedereen die dat wilde wat zeggen. Heel ontroerend. Er waren twee Koriaanse oudere mannen en deze waren tot tranen toe geroerd. Een Spaanse man zong het Ave Maria of zo denk ik in het Spaans. Er waren meer mensen erg geëmotioneerd. Ik kon lang niet alles verstaan, maar de bezieling van deze mensen om de Camino te lopen gaat de ratio te boven. Het geluid was heel bijzonder. Dus ik heb niets gezegd maar het Gloria gezongen. Het klonk er zo mooi. Men is in de Katholieke kerk in Spanje niet zo gewend om. Te zingen. Jammer, hun kerken lenen zich er goed voor. Tot slot zong nog iemand in een taal die ik niet kon thuis brengen het lied:  Als alles duister is, ontsteek dan een lichtend licht dat nooit meer dooft, licht dat nooit meer dooft. Misschien is het wel een Taize lied. De bijeenkomst stopte en iedereen gaf elkaar de Vredesgroet. Ging er wel iets anders aan toe dan bij ons. Wij geven elkaar een hand, maar hier is het een omhelzing. Inmiddels ben ik wat gewend aan alle "hugs" die je hier te pas en te onpas ontvangt.
Het was wel een heel bijzondere avond.
Doordat ik steeds naar andere herbergen ga, dan de vorig keer, als dat kan, lijkt het soms of deze Camino weer helemaal nieuw is.

De achtste dag van Azofra naar Granon 22 km

Na een heerlijke rustige nacht, deze herberg had kamertjes, cabins, met twee bedden, om 7 uur opgestaan. Ik was een van de laatsten die vertrok. 7.15 uur! Na een wat mager ontbijt: een koffie met twee kleine stukjes stokbrood, liep ik om 7.45 uur.  Als ik alles maar goed georganiseerd heb, dan ben ik erg snel weg. Heb een zak met kleren voor na het wandelen, heb een zakje met ondergoed, nachthemd en mijn binnenslaapzak(overal goed voor: onderlaken, slaapzak als de andere te warm is, kussensloop bij wat smerige herbergen). Verder in alle zakken van de rugzak heb ik op vast plekken mijn opladers, pelgrimspaspoort en brillen. In mijn broekzak het route boek. Heb ook nog een tas voor eten, brood en muslirepen en soms een sinaasappel. In de tas van mijn gewone slaapzak, zit overdag uiteraard de slaapzak en 's nachts mijn wandelkleren. Ik ben niet zo wasserig, dus moffel ik de wandelspullen gelijk weg. De volgende dag moet ik me zelf even overwinnen om het stinkend goedje aan te trekken. Maar na een uur ben je toch al weer nat van het zweet. En overdag ruikt toch iedereen. En als je komt in de ruimte waar de schoenen staan, nou daar wil je niet wezen. Je valt achterover van de stank.

Deze dag was bijzonder, want twee jaar geleden is MijnMaatje mij op deze dag van Santo Domingo de la Calzada, met tegemoet komen lopen. Ik was toen voor de eerste keer echt op Camino. Nu vandaag alleen. De hele dag heb ik ook alleen gelopen. Op zich vind ik dat zeker in de ochtend prima. Het is heerlijk rustig. Kwam Garbriel, de Duitse mevrouw van de chemokuren ook weer achterop. Het gaat goed met haar. Af en toe neemt ze een taxi.
Heb vandaag twee luisterboeken van de Coachingbox geluisterd. Ik kom thuis slecht door de voorraad boeken van de coachopleiding heen. Wel merk ik dat ik dingen die ik belangrijk vind eigenlijk gelijk moet opschrijven. Dan blijft het beter hangen of kan ik de belangrijkste punten nog een keer herhalen. Dat lukt nu onderweg niet. Inmiddels heb ik wel alles eens een keer gehoord. De eerste studiedagen van deze opleiding verzoop ik zo'n beetje in de hoeveelheid stof. Ik ga ook kris kras door de opleiding heen. Krijg dus niet alle dagen op volgorde. Dit kon niet anders in verband met mijn eigen trainingsdagen. Nu is veel stof voor mij wel bekend uit vorige opleidingen en mijn werk. Maar als je volgens mij niet uit het onderwijs komt en je doet dit dan op deze wijze is het lastig om dit alles tot een goed eind te brengen. Ik moet het nu ook nog zien dat het allemaal lukt. Aan mijn inzet zal het niet liggen. En door de spreiding nu over anderhalf jaar heb ik ook veel tijd voor herhaling. Ik merk dat ik dat wel nodig heb. En vanmorgen kom ik dan ook met een schok tot de ontdekking dat ik natuurlijk de Camino ook praktisch kan oefenen. Had ik me gewoon nog niet bedacht. Vanaf nu zal ik proberen om steeds een stukje theorie toe te passen in de praktijk.  Bv het stellen van vragen. Of werkvormen die helpen bij het maken van een analyse.

Het wandelen ging heel goed. Was in 3 uur in Santo Domingo. 14 km. Heel keurig al zeg ik het zelf. Heb brood gekocht en heb uitgebreid gegeten ergens op een bankje. Op dat Santo Domingo een grotere plaats is en banken niet overal gebruikelijk zijn, leek het me handig om te zorgen dat ik weer een voorraadje kas heb. Op verschillende plaatsen in mijn tas en buidel heb ik geld en pasjes. Als er wat gestolen wordt dan heb ergens nog wat voorhanden.
De route van Santo Domingo naar Granon was vreselijke een rechte weg in de zon met veel klimmen en dalen. Maar goed om twee uur was ik in de herberg. Heel bijzonder. De slaapzalen zijn op de gewelven van de kerk. De pelgrims slapen op yogamaatjes. Ik houd mijn hart vast voor mijn heupen. Was net een beetje van de pijn af. Je krijgt geen stempel. Mensen zijn helemaal in shock. Op de Camino zijn de stempels heilig. Principieel geeft deze herberg geen stempel, als tegenhanger van het wedstrijdachtige sfeertje wat zo langzamerhand ontstaat rond dit Caminogebeuren. Hoeveel kilometer loop je, hoeveel stempels heb je, iedereen wil direct douchen, vecht om de stopcontacten en de waslijn. Hier is 1 douche voor ongeveer 30 vrouwen. Je kunt je er iets bij voorstellen misschien. Pas er niet helemaal tussen. Vergeet mijn stempels en houd eigenlijk niet van wassen en douchen. Geheel in de sfeer van deze herberg, laat ik deze beker vandaag aan mij voorbij gaan.  Ik  douche niet!

De zevende dag van Ventosa naar Azofra 19 km

En God zag dat het goed was......de zevende dag.

Al 7 dagen onderweg. Zeven goede dagen. Elke dag vanaf 8 uur loop ik zonder jas. Ongelofelijk. Ik weet van andere jaren ook dat het anders kan. Heb ook dagen gelopen in jas en regenponcho. En nu dit heerlijke weer. Het is een bijzonder cadeautje.
Gisteravond was het een heel bijzondere avond in de herberg. Ik heb met een aantal vrouwen samen gegeten.  Ook in de slaapzaal was het bijzonder. Ik was denk de ik de jongste was van de vrouwen. Er waren twee mannen. Een Engelse man en een Duitse man. Samen met de mevrouw in Estland lag ik bij het raam. " We are the boss of the window. This nigth I will sleept met de window open. " Ze had aan mij een goede medestander. Een van de andere vrouwen had haar bed goed gesprayd. We vergasten zo'n beetje. Volgens mij kun je beter gebeten worden door een bedbug dan elke dag dit lot te moeten onder gaan.
Tegen de tijd dat de silene time start hebben we afgesproken dat niemand de werker zou zetten voor 6.30 uur. Heerlijk een lange nacht! We lagen allemaal klaar en dan moet iemand het licht uit doen. Dat lijkt eenvoudig, maar dat is een hele operatie als je van een stapelbed moet komen met je stramme lijf. Dan is het heerlijk als je oud bent volgens mij, want de Engelse lady dicteerde een van de jonge mannen, die allebei in een onderbed lagen!!!:  Young man, you have de best bed en you have the best legs, so I will aks you vriendly to turn off the light." Toen het niet snel genoeg gebeurde: " Wel Young man, come on.."

Maar helaas vanmorgen.......om 6 uur startte Gregoriaanse muziek. Eerst heel zachtjes, daarna steeds harder... Dus om 6 uur wakker. Omdat ik in het bovenbed lag kom ik niet mijn spullen goed inpakken. Ik heb eerst maar thee gemaakt en ontbeten met nog een restje brood van gisteren.
Maar om 7.15 uur liep ik. Zo snel dat ik vergeten ben om Mijn Maatje goedemorgen te wensen via de app. Ergens in het door dit de wifi het en toen nog maar even een poging.
De route liep tussen de wijngaarden. Deze zijn nog niet uitgelopen. Zo ver het oog reikt wijngaarden. Vaak van die kleine stompjes met hier en daar een blad. Naraje was een mooi stadje. We hebben er uitvoerig koffie gedronken. Heerlijk in de zon. Qua tijd is de afstand een eitje. Maar met rugzak en zere heupen is bijna 20 km wel een behoorlijke tokkel.

Halverwege de eerste etappe kwam ik de Deense mevrouw van gisteren weer tegen. Ze had last van een kleine teen. Samen hebben we de hele dag verder gelopen. Ik had last van mijn heupen. Ik heb dat af en toe vaker. Ik denk dat ik vannacht verkeerd heb gelegen..

Gisteravond  zag ik dat ik er mensen reageren op mijn blog. Dat is erg leuk. Ik schrijf voor mij zelf, maar als mensen de belevenissen ook waarderen is dat natuurlijk nog leuker. Dank voor alle hartelijke woorden. Ik publiceer de reacties niet, want ik kan ze niet anonimiseren. Mensen komen dan met hun hele naam op het blog. Misschien kan ik dat veranderen. Maar dan moet MijnMaatje me daar maar even bij helpen.

De beloning van deze lange dag is een prachtige herberg met een heerlijk terras. Volgens mij denkt iedereen: dit is de plaats waar je moet wassen. Tussen de waslijnen met wapperende handdoeken , wandelbroeken en kousen, in de schaduw van een olijfboom, schrijf ik dit blog. Het is altijd wel even spannend of de wifi sterk genoeg is om het te plaatsen, maar dat is nu even nog van latere zorg. Afgezien van wat ongemakkelijkheden, is het leven op de Camino goed. Als je aan het lopen bent denk je, dit is de laatste keer. Dit doe ik nooit weer. Maar ach in de herberg....dan is het leed weer geleden.

Reisgenoten: leven met aandacht

Elke avond zie je dat mensen de tijd nemen om te schrijven. Dat is iets dat veel Pelgrims bindt. Beschrijf je je belevenissen? Is het dat je vast wilt houden wat je denkt? Of is het om te ordenen wat je overdenkt. Ik lees elke dag een stuk uit Een levensregels voor beginners van Wil Derksen. Hij beschrijft daarin o.a. hoe je in deze tijd als leidinggevende kunt leven volgens de regels van Benedictus. Een van de regels is, dat je de dingen moet doen met aandacht. Mijn probleem is dat ik VEEL dingen doe en volgens mij met aandacht.  Deze Camino heb ik me voorgenomen om dit boek te lezen en er over na te denken,  te borduren, sokken te breien en nog een aanzet tot een boek over de combi groep 2 - 3 te bedenken. O, ja en had ik ook nog niet mijn blog? Al weer in mijn eerste valkuil getrapt. Teveel. Nu moet ik zeggen dat ik er momenteel ook niet zo aan toe kom aan mijn lijst met dingen. Slaap eerst als ik in de herberg kom. Dan is er altijd iemand om mee te praten. Er is altijd wel iemand om mee uit eten te gaan. En dan is de avond weer voorbij. Niet bepaalt een voorbeeld van het thema: leven met aandacht.
In deze herberg, waar ik dit stuk schrijf, wordt er niet gekookt en in het routeboek staat dat hier geen bar is. Er is een prachtige keuken. Dus je mag zelf koken. Inmiddels is er toch ook in dit dorp een bar en wat gebeurt er: de mannen zitten in de bar (Inclusief de Amerikaanse dames) en de vrouwen koken. Iedereen of in een groepje van 2 of 3 koken vrouwen. We zitten aan tafel met twee Franse zusjes, een Engels mevrouw, een Deense vrouw, een Duits meisje, een Duitse dame, een dame uit Estland en ik. 5 flessen wijn en iedereen heeft wat gekookt. Dan zit ik toch echt niet beneden in de woonkamer met wierook en Gregoriaanse muziek een stukje over bezinning te schrijven. De wijn is heftiger dan de wijn van het menu del dia en vloeit rijkelijk.  Het is zo bijzonder om de gemeenschap tussen al deze vrouwen te ervaren en te merken dat vrouwentaal universeel is. Allemaal vrouwen op pad zonder hun man. Bijzonder, ze zijn toch allemaal op pad gegaan. Hoewel geen van allen zeer sportief of bijzonder streberig. Ze gaan! Met overgewicht, versleten knieën of een zere rug. Toch allemaal, als we inmiddels 3 flessen verder zijn, met hun eigen verhaal of hun eigen verdriet. Niemand zegt de Camino te lopen vanuit spirituele of religieuze redenen. En toch na de vierde fles, blijken we toch allemaal een rozenkrans, een bijbeltje of wat teksten in de bagage te hebben.  We zijn toch op zoek. Blijken vanmorgen toch allemaal een tijd te hebben doorgebracht in de kathedraal van Navarette. Ik heb niemand gezien. Geen van allen. Maar we zijn wel allemaal geweest. Bijzondere momenten. Om met aandacht in me op te nemen. Na de 5de fles komt het normale leven langs. Sommige worden oma, zijn hun baan kwijt, andere zijn net gepensioneerd.  Vanavond neem ik toch de moeite om met aandacht dit moment vast te leggen. Een avond om te herinneren!

De zesde dag van Logrono naar Ventosa 19 km

De zesde dag van Logrono naar Ventosa 19 km

Ben vanmorgen om 7.15 uur vertrokken. Een beetje ongeorganiseerd. Gisteren heb ik een hele poos met Carl op de eerste hulp van het ziekenhuis gezeten. Hij wilde graag dat ze nog eens naar zijn been keken en dacht dat nieuw verband ook niet verkeer zou zijn. We waren om half acht klaar en moesten toen nog eten. We kamen laat in de herberg. Maria, de herbergierster was nog vol goede moed en we hebben nog een kop thee gedronken. We kwamen pas om 23.00 uur op de slaapzaal. Veel te laat, maar Logrono is een grote stad, dus veel mensen gingen uitvoerig uit (eten). Ik probeer 's avonds altijd mijn spullen klaar te leggen. Maar er sliepen ook al mensen. Je kunt dan niet rommelen met plastic zakken. Je merkt dan pas, hoeveel lawaai deze maken.  Om vijf uur werd ik wakker. Ik dacht dat de eerste aan het vertrekken was, maar iemand moest naar de wc. Dat gebeurt niet veel, want iedereen drinkt te weinig, dus er wordt 's nachts niet geplast. Maar ik denk dat het wat meer van het vele bier kwam.  Gelukkig viel ik weer in slaap.  Maar voor ik vertrokken was.

Vandaag was het programma: Een wandeling van 3,5 uur naar Naverrete en  dan nog een kleine wandeling van 1,5 uur naar Ventosa. De wandeling was niet zwaar. Ik heb wat last van mijn scheenbenen. Is de moeite niet. Heb vandaag ook weer wat last van mijn kiezen.

Zag vanmorgen in een boom 3 eekhoorns. Ik heb geprobeerd om een foto te maken. Omdat het zo klein is kan ik niet goed zien of het is gelukt. Door het lopen zie je heel veel. Ik ben zo blij met de iPhone. Deze past in mijn buidel en ik kan er zo bij. Ook heb ik veel plezier van de luisterboeken. Wat is het toch een geweldige uitvinding.

Heb vanmorgen een hele poos in de kerk in Naverrete gezeten. Sommige kerken in Spanje hebben altaren met erg veel goud. Heel indrukwekkend. Met mijn calvinistische achtergrond heb ik wat moeite met kaarsjes branden. Echte kaarsen gaat inmiddels wel. Maar 1 euro in een bakje en dan een elektrische kaars branden. Nee, daar kan ik niet toe komen. Dus ik heb hier geen kaars gebrand. Heb het boek van Wil Derksen bij me.  De regel van Benedictus. Ik probeer daar elke avond een stukje uit te lezen. Hij schrijft dat hij in het begin van de kennismaking met de benedictijnen, erg veel moeite had met zomaar een poos stil te zitten in de kerk. Zelfs op de Camino voel ik mij soms nog gehaast. Ik houd ervan om door te lopen. Er is genoeg plaats en kan rustig later aankomen. Soms betrap ik me er op dat ik denk als ik aankom: Zo dat heb maar weer gehad. Het is geen wedstrijd, maar ik verheug me op de middag om te schrijven of te borduren. Het liefst natuurlijk in de zon. Vanmorgen heb ik zeker een kwartier gewoon gezeten in de kerk en gekeken naar het prachtige altaar. En het lukte warempel om eigenlijk gedachteloos er te zitten. Er is vooruitgang waar te nemen.

Het eerste stuk heb ik alleen gelopen. Het tweede stuk met een Deense vrouw en een Duitse man met hond. Wil je veel bijkijks hebben dan moet je gaan lopen met een hond en dan moet de hond ook nog een zere poot hebben. Dan weet je zeker dat je veel mensen om je heen verzameld. Het was een vrij introverte Duitser en had zich dit van te voren geen seconde bedacht. De ach en wee's zijn niet van de lucht. Er verscheen een hele grote tractor en door al het gepraat verdween het kleine hondje bijna onder de grote wielen. Mijn maatje zou thuis het grapje maken: " Is deze hond van u? Neen, zo'n platte hond heb ik niet." Het leek me in dit gezelschap nou niet gepast om deze grap te maken. Inmiddels zijn twee Nederlandse meisjes (de eerste Nederlanders die ik ontmoet) ook aangesloten en de man liep met 4 vrouwen die zich allemaal zeer bemoeiden met zijn hond. Hij had de hond al een paar dagen gedragen, inmiddels had hij last van zijn schouders en zijn rug. Het leek wel een klein hondje maar zij woog wel 8 kilo. Mijn blauwe zwaailicht op mijn hoofd verscheen bijna. Maar ik kon me inhouden om niet aan te bieden de hond ook een stukje te dragen.  Toen wij allemaal afsloegen naar de herberg, ging de Duitser recht door. Nog 10 km verder. Arme hond en arme man.

Inmiddels hoor ik, terwijl ik in de tuin zit te schrijven, dat de 3 Amerikaanse dames ook zijn gearriveerd. Het geschater is niet van de lucht. Nou ze zijn nog vol goede moed. Dat is van het gezelschap in de tuin anders niet te zeggen. De kwalen slaan toe. Ik hoor een mevrouw vreselijk hoesten. De Deense mevrouw met wie ik een stuk liep heeft een zere nek. Een Franse mevrouw met wie ik liep is vanmorgen nog naar de dokter geweest. Ze had haar been gestript. Maar heeft nu verband om de hel voet. Was toch beter.  Je ziet dat de vermoeidheid wat toe begint te slaan. Het niet alleen het lopen, maar het zijn ook de nachten.

Carl is nog niet gearriveerd. Hij had wel gereserveerd voor deze herberg. Hij wilde met de bus komen. Misschien dat hij nog een dag in Logrono blijft. Is eigenlijk beter.

De vijfde dag van Torres del Rio tot Logrono 22 km

Gisteren had ik mij een bed uitgezocht met stroom. Zowel de ipad als iPhone als mij extra batterij, was leeg. Ik kwam als eerste aan, dus ik kon kiezen. Voor het slapen gaan kwam ik er achter dat er op de valreep nog iemand was gearriveerd. Een Canadese meneer. Maar met zo'n omvang dat ik toch een beetje huiverig op het onderste bed lag. Als hij zich omdraaide dan schudde het bed zo vervaarlijk dat ik me moest vast houden aan de bedstijlen. Het was weer een zware nacht. We sliepen met 8 mensen op de slaapzaal. Best ruim, maar van frisse lucht houden Caminogangers niet. Mijn bovenbuurman snurkte dat het een lieve lust was. Ik had met oortje van de iPhone in en had het coachings ebook op zijn hardst staan.
Het is niet alleen het lopen wat zwaar is.

Vanmorgen stond de eerste om 5.30 uur al weer naast zijn bed. Wat bezield mensen toch. Het is niet warm en er plek genoeg. Waarom zou je zo vroeg weg gaan?

Om 7 uur was ik dus ook al klaar. Had afgezien van wat muslirepen niets te eten dus ik moest wel wat ontbijten. In het kleine barretje was het niet om uit te houden. Het ontbijt bestaat meestal uit tostados. Stokbrood van een dag oud dat geroosterd wordt. Liefst met flinke zwarte stukken. Het gaat heel goed met de hooikoorst. Heb geen last van de ogen en ben niet verkouden of benauwd. Maar de
lucht van toast kan ik niet zo goed verdragen. Dus gauw een kop koffie gebietst en een fles water, vruchtensap en een dik stuk cake. Ik dacht dan eet ik dat op. Stond het halve pleintje voor de herberg vol met rokers. En ook tegen die lucht kan ik niet zo goed. Krijg ik het ook benauwd van. Het is net of 's morgens die lucht extra lang blijft hangen.  Daarom snel de koffie opgedronken en de schoenen aan gedaan. Al etend heb ik de plak cake verorberd. Het was wel een beetje een karig maal. Het volgende dorp was drie uur lopen. Het was weer een prachtige ochtend. Een heldere blauwe lucht, prachtige vergezichten. Van een groene glooiende streek gaat het gebied nu over in drogere bruine landschappen. We komen langzaam in het gebied Roja met veel wijnranken. Maar deze doen nog helemaal niets. Om 8 uur had ik mijn jas al uit. Het was al warm, maar de route was heftige met veel stijle korte klimmetjes en afdalingen. Na mijn valpartij van vorige jaar ben ik toch wat voorzichtiger geworden met het afdalen.

Van de collega's van school had ik een pakketje gekregen. Wat heb ik daar al een plezier van gehad. Door het water met chloor krijg je erg veel dorst en dat helpen de ricola snoepjes. Als ik dan helemaal munt ben neem ik zo'n zuurtje. Kan er erg lang op zuigen. Zo nu ook vandaag. Na 2 uur lopen heb ik een müsli reep gepakt. Zat ook in het pakket. Ik bewaar ze voor noodgevallen. Leuk dat je iets krijgt wat zo van pas komt.

Na een kleine 3 uur lopen kwam ik in Viana. Een mooi oud stadje. Bij het eerste de beste barretje heb ik cafe con leches, koffie met veel melk, besteld. In een heel klein  winkeltje, een super klein supermarktje heb, op de anderhalf vierkante meter van de vleeswaren stonden 3 medewerkers, een
half stokbrood een dikke sinaasappel en een ons salami gekocht. 2 euro. De lunch. Op een bankje in de zon eerst maar eens goed gegeten. Wat een geluk! In de zon, in de frisse lucht, een heerlijk fris broodje, genieten. Al het leed ben je dan gelijk weer kwijt. Ik denk er de hele dag over na : wat is
Geluk. Na het gesprek in de Hollandse herberg blijft dit in mijn hoofd rondzingen. Is geluk maakbaar? Ik had hier ook in de regen kunnen zitten. Had ik toch niet in de hand. Of stel je voor dat
mijn wieg in Polen had gestaan, dan werkte ik misschien wel dagelijks 10 uur aan de lopende band in een Hollandse vleesfabriek.  Na mijn lunch pakte ik de spullen weer bij elkaar voor de volgende
etappe. Ik deed mijn oortjes in om weer een stuk te luisteren naar de Coachingsbox. En waar ging het over: geluk op het werk! Heb maar gauw door gespoeld.


Mijn streven was om tot Logrono te lopen. Dus dat betekende dat ik nog twee uur voor de boeg had. En dat was wel afzien. Bij een kerkje was een picknickplaats.  Maar alleen het me ontdoen van de rugzak weerhield me er van om te gaan rusten. De koster zag me en wenkte me. Heel vriendelijk gaf hij mee een kop water. Ik mocht niet verder lopen voor ik het water op had. Dat is erg aardig!

Na een heel saai stuk lang het industrie park van Logrono kwam ik via een buitenwijk bijna in de stad. Daar trof ik Carl. Hij zat op een bankje. Ik zag dat hij pijn had en de knollen op. Ik moest natuurlijk even een praatje maken. Dus toch mijn rugzak af en weer wat gedronken. Uiteindelijk zijn we verder gelopen. Hij wilde graag naar de herberg waar ik over had verteld. In 2013 ben ik hier ook geweest. En het lukte. Ik vond het gelijk. Het is er heerlijk. Een hele grote ruime slaapzaal. Carl kan als hij wil hier een dag extra blijven. De jonge dame van de herberg herkende me nog: de purple lady.... Heb toch indruk gemaakt. Wist precies dat ik in st jean had gewerkt. Het eerste dat ze vertelde was dat ze zwanger was.  Ze glom van oor tot oor. Samen bedachten we dat het misschien voor Carl toch beter was dat hij de tape die hij nu heeft, moet in ruilen voor een moderne plak strip. Dan kan hij ook douche en zo. Ben niet de enige met een blauw zwaailicht op mijn hoofd. Om 17.00 uur kan Carl wel terecht bij een apotheek. En op commando van haar moesten veel veel thee drinken met suiker wel te verstaan. Goed voor de muscles....

Het is een prachtige herberg vol met Ikea spullen. Dat zie je in Spanje eigenlijk niet. Ik zal straks foto's maken van de slaapzaal.

De vierde dag van Villamayor de Morjardin naar Torres del Rioa 19 km

Op een prachtig klein dorpspleintje zit ik heerlijk in de zon dit stukje te schrijven. Druk pratende Spanjaarden om me heen. Wat oude Spaanse dametjes dutten wat in het heerlijke zonnetje. Een heerlijke Camino middag.

Gisteravond tijdens het diner zat ik naast een van de vrijwillig herbergiers. De man was programmamaker bij de eo en nu bijna toe aan zijn pensioen. Door zijn werk was hij in contact gekomen met de oprichter van deze herberg. Deze wilde een plek creëren waar mensen tijdens de Camino in aanraking komen met het evangelie. Hij had deze man, inmiddels in de 70 tig, geïnterviewd en als een soort deal beloofd om een maand vrijwilligerswerk te komen doen. Hij begreep niets van waarom mensen lopen, maar vond het erg boeiend om met allerlei mensen die hij hier in de herberg tegenkomt in gesprek te zijn. We hebben geanimeerd gesproken over het herbergieren. Waarom je in vredesnaam als vrijwilliger wc's staat te boenen. Had er op zich geen moeite mee, maar was nou niet zijn ambitie. Ik kon niet laten om de voetwassing van Jezus te noemen. Ik zei dat ik in de herberg het wc's schoonmaken zag als metafoor voor de voetwassing. De aanleiding tot een zeer diepgaand gesprek over werk. Hij was bijna toe aan zijn pensioen. Het erg veel moeite met de veel jongere managers. Maar met name met hun manier van werken. Het hele interview moet op papier, alle vragen zijn van te voren bedacht. Weinig ruimte voor eigen inbreng. Maar eigenlijk ook zo langzamerhand het verdwijnen van de c uit de omroep. "Maak je geen illusie, het is ook een gewoon bedrijf. Het gaat om de kijkcijfers!"

Je kon mee eten maar dat hoefde niet. Maar ik vind het altijd erg leuk om mee te doen aan een homecooking meal. Het was inderdaad erg lekker. Maar het was ook leuk om kennis te maken met de visie achter deze herberg. Begonnen met gebed en tijdens de maaltijd werd heel kort het een praatje gemaakt over het waarom van de herberg. Voor mensen die dat wilden was er het Johannes evangelie. "Ik ben de Weg, de waarheid en het leven. Niemand komt de Vader dan door mij."

Erg toepasselijk voor de Camino. Na de maaltijd was er een Jezus meditatie. Ik wist niet goed wat ik me erbij voor moest stellen. In een speciale ruimte in de herberg met kleden op de grond, zaten we in een kring. Vanzelfsprekend was het koud dus we zaten allemaal onder plaids. Dat heeft dan toch wel wat. Je zou er thuis niet aandenken om met jan en alle man onder een plaid te gaan zitten. Vervolgens kon je luisteren naar rustgevende muziek. En heel zachtjes werden er citaten uit de bijbel voor
gelezen. In alle talen. Na afloop was er thee. Het was wel een bijzondere ervaring

Na een warme nacht, met 8 vrouwen, dat was toeval en ik was de oudste, dat is ook toeval, want er zijn veel oudere dames op pad, werd ik enigszins versuft wakker. Volgens mij was ik gewoon verdoofd van een te kort aan zuurstof. De vrouwen hadden het gisteravond allemaal koud en het raam moest dicht. Ik durfde niet naar de wc te gaan. Ik dacht niet dat ik kon verdragen om de kamer weer
binnen te komen. Je staat dan tegen de lucht aan.

Rond 7.30 uur ben ik, na een gedegen Hollands ontbijt, vertrokken. De route gaf aan dat je 3,5 uur in de velden zou lopen. Het was geweldig. Het was nog erg koud, maar de zon scheen al. Na de bedompte nacht was dit letterlijk een verademing. De natuur is zo prachtig, de zon schijnt helder, de lucht was helemaal strak blauw. Doordat we wat hoger zitten en het nog vroeg in het voorjaar is, is de zon nog niet sterk. Wat een cadeau om zo te mogen lopen. Heb bijna de hele route naar Los Acros

alleen gelopen. De vorige keer dat ik hier was, ben ik op dit punt verdwaald en had ik geen eten bij mee. Dan is de eindeloze uitgestrektheid beangstigend. Deze keer was het een geweldige ervaring. Ik liep nu al voor de 4 dag in korte broek. Dat heb ik eigenlijk ook nog niet mee gemaakt.

Het was een schitterende wandeling. Een van de mooiste. Jammer dat Mijn Maatje alleen het laatst stuk steeds loopt. Dit stuk is zo mooi. Misschien moet ik de volgende keer de route maar terug lopen. Aan de andere kant is het jammer. Je ontmoet zoveel mensen. Deze zie je eigenlijk steeds in elke herberg terug. De groep waar ik mee loop, lopen allemaal rond de 20 km. Dan zou je dit missen. Je doet zoveel bijzondere contacten op. Gisteren heb ik kennis gemaakt met 3 Amerikaanse dames van in de 60. Ze zijn schoolvriendinnen. Lopen nu samen de Camino. Hun mannen willen niet. Ze hebben een leeftijd bereikt dat ze alles zeggen wat in hun op komt. Maken overal grappen over. Over(hun) mannen, kinderen, hebben de draak met de jonge kerels die mee lopen. Kortom een genot om een poosje in hun gezelschap te zijn. Hun accent is vreselijk. Maar ze schateren de hele dag. Vandaag liep ik poosje met Carl, de Duitse man met zijn ebook zonder stroom. Hij heeft toch meer pijn aan zijn
been dan dat hij toegeeft. Heb hem een uur gezelschap gehouden, maar het tempo werd hem te hoog.
Vandaag troffen we elkaar weer in de herberg. Een van de Amerikaanse vrouwen zag hem trekken
met zijn been en vroeg wat er was. Zij was fysiotherapeut en in eens veranderde deze oude dame een
zeer professionele fysio en voor dat Carl het in de gaten had lag hij gestrekt op bed en zij heeft hem een half uur gemasseerd. Hij moest daarna rusten en veel water drinken. Dat schijnt goed te zijn voor de afvoer van negatieve stoffen. Moet je voorstellen, dat gebeurt dat allemaal in de de slaapzaal. De Carl vroeg wat de tegen prestatie moest zijn: niets, het is de Camino, iedereen helpt elkaar. Alles hij dan toch wat wilde doen dan moest hij maar wat extra gebeden bij de mis doen. Dat is overal goed voor!

Bijgekomen van sessie in de slaapzaal ben ik stilletjes naar buiten gelopen. Daar is de wifi. En rond
het wifi punt zit iedereen op de stoelen van de bar met de ipad of telefoon. Tijdens het schrijven van mijn stukje verschijnt ook Carl. Hij zag mij wath appen. Hij vroeg of ik een foto van zijn been wilde sturen via de wats app. Uiteraard wilde ik dat wel. Maar ja, als je een ipad en een ifoon hebt dan lijkt
dat wel heel wat, maar dat wil nog niet zeggen dat ik dat dan zomaar kan.

Om wat tijd te winnen heb ik gezegd dat hij eerst zijn vrouw maar eens moest bellen. Die schrikt zich het apezuur van een been van boven zijn knie tot aan zijn enkel in de tape. Dat was een goed idee. Zij heeft mij een app gestuurd en toen heb ik een foto van Carls been gemaakt en deze terug geappt. De techniek op de Camino staat voor niets.

Het is wel welletjes voor vandaag. In de schaduw stervenskoud en in de zon te warm.