Onderweg: Je hoofd leeg maken.
Iemand zei:"Wat moet het heerlijk zijn, om zo afstand te kunnen nemen van alles en je hoofd leeg te maken." Daar loop ik al een paar dagen over te denken. Inderdaad je neemt letterlijk afstand. Zeker als de etappes zich aan een rijgen, wordt het leven van thuis vaag. De eerste dagen denk je nog wat aan lopende zaken, maar naar mate de tijd voort schrijdt ebt dit weg. Het losmaken begint.
Het ritme van Camino dwingt je ergens ook om voort te gaan. Behalve als je echt ziek bent, moet je elke morgen voor 8 uur uit de herberg zijn. Je kunt natuurlijk op een terrasje gaan zitten, maar dat is geen dagvullend programma. De dorpjes zijn klein en er is niets te doen. Je merkt dus dat mensen voort willen of ze nou kunnen of niet, ze gaan naar een volgend punt. Vanaf 13.00 uur of zo kun je pas in de volgende herberg terecht. Ook al zou je een dag je rust willen, dat is dus niet zo eenvoudig.
De dag vult zich met vragen als waar kan ik iets eten, waar is de volgende wc, wanneer zal ik even stoppen, hoever is het naar de herberg. Dat zijn om dit moment de belangrijkste vragen. Je weet immers van te voren nooit wat je te wachten staat. Alles is onzeker. Is er plaats in de herberg? Kun je er eten? Hoe is het weer morgen. Maar als je langer loopt lijkt ook dit wel te vallen. Het komt meestal wel weer voor elkaar. Ik heb nog nooit buiten hoeven te slapen, dus dat geeft het vertrouwen dat het voor elkaar komt.
Maar tijdens het wandelen is het een ander verhaal. Je hoofd wordt leeg van wat je achter liet toen je vertrok. En soms is dat erg plezierig, zeker als je erg druk bent geweest met van van alles en nog wat. Maar je hoofd vult zich ook zo met nieuwe dingen. En de ene vraag roept de andere op. Zeker als je alleen loopt, heb je uren om na te denken. Soms is dat heerlijk. Soms ook vervelend, want er komen gedachten naar boven die je liever wegstopt. Het leven is althans bij mij niet leeg. Dus van alles komt naar boven. Veel gedachten. Mijn leven is vol. Misschien wel te vol? Ik moet kiezen? Of niet? Kan ik alle ballen in de lucht houden. Wil ik alle ballen in de lucht houden. Mag er ook ruimte zijn voor wat je leuk vindt? Misschien is dat niet juist gezegd. Ik vind eigenlijk alles leuk, de kinderen, school, weblog, vrijwilligerswerk, lesgeven, thuis, op camino gaan. Doe nooit iets met tegenzin. Misschien moet ik zeggen: mag er ook ruimte zijn voor rust. Gewoon niets doen....
Het wandelen naar Santiago is heerlijk. Maar zwaar. Lichamelijk zwaar. Ik doe het echt niet zo maar. Mijn trainingsdagen moet ik niet zoals een anderen werknemers in 46 weken doen, maar in 32. Er vallen veel trainingsdagen uit door vakanties en drukke maanden in scholen. Het werken op school is leuk, maar past niet in de uren die er voor staan. Wil ik in september ook nog weer werken in de herberg, moet ik al het werk goed plannen om ook drie weken weg te kunnen. Het werken in de herberg is heerlijk. Geweldig. Krijg er ook energie van, maar is ook zwaar.
Deze gedachten bespringen me tijdens het lopen. Heb jaren zo gewerkt. Kon het ook altijd goed volhouden. Maar is dat waar het om draait? Meer evenwicht tussen werk en rust zou beter zijn. Maar wat kies ik dan, wat laat ik vallen? Kortom een leeg hoofd heb ik niet. Afstand nemen wel. Van een afstand kijk naar het leven, ja dat lukt zeker. En misschien dat de antwoorden dan wel komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten