De derde dag van Lorca naar Villamayor de Morjardin

De herberg waar ik nu zit heeft geen wifi. Daarom zit ik nu voor een klein winkeltje. Uiteraard gesloten. Gaat pas om 16.00 uur open. Heb vreselijke dorst, maar omdat ik zo koud ben kan ik me niet zetten tot het drinken van het koude water met chloor. Kan er gewoon niet aan beginnen. Dat het koude water ook nog eens langs mijn kiezen moet.
Het is prachtig wandelweer. Lekker zonnetje, maar als je stil zit is het koud. Heel koud. Doordat je zo warm bent van het lopen en je kleren dan nat zijn, lijkt het net of de koud harder toeslaat. Ik dacht misschien helpt een warme douche, maar dat was ook een illusie. De douche was lauw en het raam stond open. Bibberend heb ik me gauw aangekleed. De herbergen zijn geschikt voor mooi weer, maar niet voor deze temperaturen.
Doordat ik nu andere afstanden neem dan de vorige keer beland ik ook op andere plaatsen. Dat is natuurlijk wel erg leuk. Ik dacht dat ik op de plek van gisteren ook al een keer had geslopen, maar dat klopte niet. Ik heb in het zelfde barretje wel in 2013 een broodje kaas gegeten. Vannacht sliep ik op een kamer met 3 Oostenrijkse mensen. Deze waren erg koud dus het raam moest dicht. Alle kleren waren klam vanmorgen. We zitten op 600 meter hoogte en het had gisteren geregend en zij hadden hun natte spullen in de kamer. Het was vreselijk. Ben om 7 uur begonnen met een ontbijt. Het brood was op, dus het werd koffie met cake. Omdat ik alleen maar 50 euro had en de herbergier niet kon wisselen, hoefde ik niet te betalen. Zo komt Jan Splinter door de winter! De wandeling naar Estella was prachtig!  De natuur is hier zo mooi. De velden zo groen en af een toe en veld koolzaad. Aan de kanten van de akkers koolzaad en papavers en allerlei andere bloemen. Daar waar nog niets in zit, zie de rode kleur van de aarde. Een bijzonder mooi gezicht. In Estella was ik om 9.30 uur nog net op tijd voor een petit dejeunee voor 3 euro: Koffie, zumo en een stuk omelet met aardappel. Ben de Spaanse naam even kwijt. Ik had er toen al 10 km op zitten. Zonder jas ben ik toen verder gelopen tot een dorpje voor waar ik nu zit. Had nog een stuk brood van gisteren en met nog wat vlees was dit heerlijke lunch. De katten van het hele dorp kwamen er op af. Heb vergeten om een foto te maken. Er kwam een Fransman naast me zitten en deze maakte een blikje tonijn open. Hij moest het bijna staand eten. De poezen sprongen tegen hem op.
Het venijn zit altijd in de staart en zo hier ook. Na een onbarmhartig klimmetje bereikte ik Villamayor de Morjardin. Een Nederlandse herberg. Prachtig oud huis, maar erg koud.
Afgezien van de kou, wat kleine blaartjes en een drupneus gaat het prima.  De eerste stappen van de weg zijn gezet!