De oproep

Waarom gaat een mens op reis? Natuurlijk is in eerste instantie mijn allergie de reden. Maar van het een komt het ander. Door omstandigheden kwam de Camino op mijn pad. Je zou denken dat je het na een keer het wel weet. Je het wel gezien hebt. Dan heb je route gelopen en dat is dat. Maar het is meer dat trekt. Waarom zou je eigenlijk iets doen dat zoveel afzien kost, waarbij je zo koud wordt, soms zo diep moet gaan. Waarom ga je toch? Misschien omdat je naast het bovenstaande gegrepen bent door de sfeer. Door wat er onderweg met je gebeurt. Het leven in een cocon, waarbij eigenlijk alleen de vraag: lukt het me om een bed te vinden de belangrijkste is. Het leven dat besta uit een ding: opstaan, eten, drinken, lopen, slapen. Dit is zo'n ander ritme dan de dagelijkse gang. Alles wat je nodig bent zit in je rugzak. Je bent vrij van alles. Natuurlijk is het een luxe. Want je hebt geld en je weet dat je eens weer een keer naar huis moet. Dat is wat anders dan de bootvluchtingen die de Middellandse zee oversteken. Ook met niks, ook met de vraag waar hun bed zal staan. Maar hebben niet in hun achterhoofd het weten dat er ergens nog een huis is. Mijn calvinistische aard maakt dat in dit besef ik me bijna verplicht voel om er iets van te maken.            
Dankbaar dat je gezond bent en het lichamelijk en geestelijk kunt. Dat je de kans krijgt om je uit de drukte los te maken en afstand 
kunt nemen van het dagelijkse leven.  Vanuit dit weten, ben ik blij dat het zover is. Maar wat kost het loslaten van het dagelijks leven moeite. Gaat het op school goed? Ik heb toch aan alles gedacht en er voor gezorgd dat het geregeld is? Ben ik alle afspraken met cursisten nagekomen? Kunnen ze allemaal verder met hun opdrachten? Vanaf nu moet ik dit denken stopzetten en over gaan in de spirit of the way. Het laten gebeuren en het met heel mijn wezen ondergaan.