De dertiende dag van Hornillos del Camino naar Castrojez 20 km

In de loop van de middag kom ik aan de praat met de hospitalero. Ze woont in Burgos, dat is 20 minuten met de auto hier vandaan. Te bedenken dat je er lopend er 5 uur over doet. Ze werkt hier al 2 jaar in deze herberg. Afwisselend met nog iemand anders. 's Morgens schoonmaken, vanaf 12.00 uur de pelgrims ontvangen. Ze spreekt een beetje Engels, dus ik kan wat met haar communiceren. Dat is leuk, zodat ik wat hoor over haar leven hier in Spanje. Ze werkt met plezier in deze herberg. Dat kan ik merken want het ziet er beduidend beter uit dan 2 jaar geleden. Ze hebben nu ook een ontbijt: desayuonos. Daar maak ik maar goed gebruik van morgenvroeg. Ze is dankbaar voor de Camino, want het geeft veel werk voor de mensen.

In de herberg ontmoet ik ook Tonie. Hij komt uit Wales en zit nu twee dagen hier. Hij heeft blaren onder de voorvoet. Hij is er mee naar de dokter geweest en er zit zo'n laag verband om, dat hij niet met zijn voeten in zijn schoenen kan. Verplicht dus 2 dagen rust en dat zint hem niks. Marit een Deens vrouw arriveert in de middag ook en ziet hem kruimelen. Ze is verpleegster en beloofd Tonie om er vanavond eens naar te kijken. Misschien dat het verband wel wat minder kan, zodat hij morgen toch weer kan lopen. Hij is begonnen in Irun, dat is het laatste treinstation in Frankrijk. Hij vond deze route er mooi en is zo in Burgos beland. Werd daar wel wat overweldig door de drukte. Hij vond de route niet zwaar. Misschien volgend jaar iets voor mij. Als hij het kan, enigszins corpulent, dan moet het mij ook lukken.
Als Marit 's avonds naar de blaren kijkt blijken ze zo groot als appels. Brrrr. Hij is vast van voornemen om te lopen en stuurt zijn rugzak vooruit. Ik heb  hem vandaag niet gezien.
Gisteren ontmoette ik ook een Italiaans  /Japans koppel met een kindje van ongeveer anderhalf jaar. De vrouw had problemen met haar Achilles pees? De vader had het kind voor zijn buik en op zijn rug zijn rugzak. Daar bungelde een grote emaille witte pot aan. Elke keer als het kind aan gaf dat moest, ging het kind van de buik en gauw op de po. Pot. Blijkt dus universeel. Want aan de keukentafel van de municipal  gaf dit natuurlijk aan leiding tot gesprek. Bijna alle talen zeggen pot, po of potti. Grappig. Maar wat een happening. Het gaat niet om een weekje. Dat hebben we ook wel gedaan met de kinderen van mijn zus. Maar 6 weken Camino..... is andere koek.

Ik heb zelf gekookt, omelet met ui en chorizo, sinaasappel en yoghurt toe. Prima en  dat voor maar €3,70. Aan de keukentafel, waar het een drukte van belang was. Er zijn namelijk ook 7 Koreaanse heren. En die koken dat het een lieve lust is. Een grote pan rijst. Een prutje van onbestemde kleur. En ze smakken en boeren bij het eten, niet te geloven. Rond 6 uur was ik klaar met het eten. Heb toen maar mijn breiwerk gepakt en heerlijk in het zonnetje een paar uur gebreid . Dat geeft wel aanleiding tot gesprek. Breien heet in het Deens streichen. Je spreekt het uit als strijken.

Rond een uur of acht werd het koud en ik ben ik naar bed gegaan. Het was mijn bedoeling de boel zo op te ruimen dat ik morgen zo weg kon. We liggen met 12 personen op 6 vierkante meter geloof ik. Je kunt je benen niet strekken. Tot mijn verbazing liggen alle Koreanen al plat. Ik wist niet dat ze op mijn kamer lagen. Ik begon al te vrezen voor de ochtend en ja hoor inderdaad. Om 5 uur begint het gerommel. Ik heb mijn sjaal om mijn ogen en oren gebonden en de muts van mijn slaapzak rond mijn hoofd getrokken. Dat kraakt ook altijd. Ben warempel weer in slaap gevallen en werd om 7.15 uur wakker. Het voelde als uitslapen.
In 5 minuten was ik in de kleren en in de keuken voor het ontbijt. Daar viel ik weer gelijk met de neus in de boter. Een Spaanse mevrouw moest stoppen. Haar knieën wilden niet meer. Ze kon niet meer staan. Het gehuil was niet van de lucht. Spanjaarden kunt erg luidruchtig zijn en het kabaal was onvoorstelbaar. Het is vreselijk om te zien. Helemaal van streek. Misschien jaren dagen voor gespaard en wie weet met wat voor verhaal. Ik kon niet met haar praten. Ik geen Spaans en zij geen Engels. Het is zo afschuwelijk om te zien.  Dan ga je toch een beetje raar weg. Halverwege de eerste etappe trof ik een Zwitserse meisje van rond de twintig. Stapje voor stapje lopend. Een rugzak, volgens mij, het dubbele van het mijne. Ik raakte met haar aan de praat. Ze heeft heel veel last van haar knieën. Op de vraag waarom ze de rugzak dan niet laat versturen of de helft naar huis stuurt geeft ze aan dat dit bij de Camino hoort. Nou volgens mij loopt deze echt de 20 dagen naar Santiago niet.
Inmiddels zit ik op een zonnig, maar winderig terras, met mijn Braziliaanse wandelvriendin van vandaag mijn 2de bel wijn weg te drinken( voor 1 euro per glas, goedkoper dan een blikje Fanta). En dan zie ik het Zwitserse meisje aankomen lopen, strompelen......zeker 8 uur gedaan over de wandeling van 5 uur. Niet voor iedereen is de Camino weggelegd.