De viertiende dag van Castrojez naar Fromista 25 km!!!

Zeer goed geslapen en daarom uitgerust rond 7 uur wakker. Helaas slapen mijn kamergenoten nog. Ik wil eigenlijk niet de eerste zijn die begint met het gerommel. Daarom heel stilletjes naar de wc en tandenpoetsen. Als ik terugkom zijn er meer dit wat tot leven komen.

Vandaag een lange wandeling voor de boeg met twee lange stukken met geen dorpjes of stops. En ik moet natuurlijk om 16.15 uur bij de bushalte staan in Fromista. Altijd spannend of je dit kunt vinden natuurlijk. De eerste etappe valt mee, hoewel... Het was een zware klim van 1000 meter lengte met 18 % stijging. Je komt dan op een meseta. Een prachtig vlak berglandschap met een schitterend uitzicht over Castrojez. Ik kon geen foto's maken helaas, want ik moest dan tegen de zon in fotograferen. Maar het was schitterend. Na ongeveer 1,5 uur lopen kwam ik bij een soort bron. Tot mijn vreugde stond er iemand met koffie. Om snel weg te zijn had ik onderweg,een gisteren al gesmeerd, broodje genomen. Dus de koffie kwam zeer goed uit. Weer na een uur was een oud Pelgrims Hospital, nu ingericht als (Spartaanse) herberg maar oom weer met koffie. Vroeger had je her en der pelgrimsziekenhuizen, om de zieke pelgrims te verplegen.

Zelfs in deze tijd kan ik me daar nog iets bij voorstellen. Omdat ik vandaag 25 km loop, moet ik wat meer rusten, anders houd ik het niet vol tot het einde. Na weer een uur was er een bar. Met wifi. Dus maar weer een kop koffie. Even gekeken of MijnMaatje wifi heeft. Ik had geluk en hij was op Schiphol. We konden even appen. Voor de tweede etappe wilde ik nog maar weer een aflevering van de Coachingsbox luisteren.  Het was erg koud en mijn voeten deden al zeer. Ik had daar even schoon genoeg van de Coachingsbox en heb me zelf getrakteerd op een luisterboek van Nicci French "Wachten op woensdag".  Dat is gewoon een cadeautje op een dag als deze. Voordat ik het wist waren er drie uur om.

Dat schiet op! Er was weer een bar in een oud schoolgebouw, dat in Roemenië niet zal misstaan. Ook daar weer wat te drinken genomen. Zo kom ik in ieder geval aan mijn liters vocht. Even mijn schoenen uit gedaan en met de voeten op de koude tegels. Heerlijk! Op voor de laatste 7 km. Het luisterboek weer aan en ook deze km tokkelden zo weg. Na een heel bijzondere sluis met 4 lagen bereikte ik Formista.

Daar zou een bus gaan naar Palencia, volgens de Tourist Information in Burgos. De bus stopte niet bij het treinstation bleek. Er bleek ook een trein te rijden. Echter maar 2 keer op een dag en de eerst komende trein is om 19.30 uur. Dat is over 4,5 uur. Ik probeer bij de naast gelegen albergue te vragen. Dat was onmogelijk. De hospitalera sprak geen Engels. Uit haar geratel kon ik iets opvangen van Tourist Informatie en ze wees naar het dorp.  Ik ben het dorp maar ingelopen en zowaar trof ik een, uiteraard gesloten, Tourist Information. Tja, wat nu? Tussen alle plakkaten op het raam zie ik een onooglijk klein briefje met zowaar volgens mij 16.15 uur Palentia. Precies wat de Tourist Information in Burgos had gezegd. Maar of de bus ook hier stopt? In de loop van het uur schuiven meer mensen op het bankje aan en na ettelijke pogingen om mij verstaanbaar te maken heb ik geluk. Een jong meisje snapt mijn vraag , tenminste dat denk ik en knikt bevestigend. Als er geen bus komt kan ik altijd nog een herberg zoeken. Deze zijn hier in overvloed en wie dan leeft dan zorg.
Inmiddels was het al tegen 16.30 uur en ik begin me af te vragen of ik hier moet blijven zitten te blauwbekken. Ik kan aan de mensen om me heen niets merken aan ergernis of extra op hun horloge kijkend.....
En jawel dan verschijnt er om 16.35 uur een bus. Een Franse mevrouw die een aansluiting moet hebben in Palencia naar iIrun zag ik steeds benauwder kijken. Ik begreep uit haar gebarentaal dat ze 10 minuten overstap tijd heeft. Dat zal me dan benieuwen hoe dat gaat...
Maar klokslag om 17.05 uur zijn we in Palencia. Daar wordt het even spannend of de Franse dame haar trein haalt. Het is niet alleen de trein halen, maar ook de ticket met 5 wachtenden voor je. Maar het lukt haar. Uit de borden maak ik op dat ik zeker geen haast hoef te hebben. Mijn trein naar Leon gaat pas om 18.52 uur. Een ticket via de computers lijkt me een onbegonnen zaak. Dus ik zal me tussen de rijen met wachtenden op moeten stellen. Maar welk loket. Inmedia of andogrande? Ik kan van beide niets maken. Bij de een komen ze met grote tickets van het loket. Dat zijn vast interlokale tickets. Bij de andere met het formaat van kleine parkeertickets. Ik gok dat dit de rij is. En dat klopt. Als een volleerd wereldreiziger vraag ik om uno biljet Leon en leg 20 euro in het bakje. Krijg warempel een ticket en nog € 8,70 terug. En de man op het loket wijst me nog even op de tijd. Ik knik dat ik het volkomen begrijp.

En nu dus 1 uur en drie kwartier wachten in het stationsrestauratie. Helaas zonder wifi. Maar mooi even tijd om een stukje te schrijven.

Gisteren heb ik me niet gedoucht. De warme douche deed het niet en het was me  te koud in de herberg. De herbergen zijn gebouwd voor warm weer en niet voor het ijskoude voorjaarsweer. Dus enigs bezweet en licht ruikend zit ik hier. Dit station ligt niet op de Camino route, dus ik heb wel enige bekijks. Ik hoop dat het daar bij blijft en me niet aanzien voor een zwerver. Zo zie ik er inmiddels na 14 dagen Camino wel uit. Vieze broek, vieze schoenen. Mijn haar onder de pet staat alle kanten op. Ze zitten allemaal op gepaste afstand van mij. Of zou dat komen van de geur.....