dinsdag 19 mei 2015

Terugkeer: wat heeft de Camino je gebracht

Deze vraag wordt regelmatig gesteld. Zeker als ik zeg dat ik vaker loop, hoor ik deze vraag. Wat brengt dan de Camino? Dat is voor iedereen verschillend en niet zo eenvoudig te beantwoorden. Het hangt ook af van waarom mensen lopen. Voor sommige mensen is de Camino de reis die ze maken na hun pensionering. De scheiding tussen het werkzame leven en het leven erna. Door de Camino leer je wel te leven bij de dag en te leven met dat wat de dag je brengt. Vooral als je tijd hebt kun je voor dit proces ook de tijd nemen.

Sommige lopen om iets uit hun leven te verwerken: verlies van een dierbare, verlies van werk, echtscheiding enz. Om iets achter te laten. Het symbool is de steen die je legt bij het Cruz de Ferro. Je laat iets achter je en kunt opnieuw beginnen. Je kunt de toekomst weer open tegemoet gaan.
We hebben op een van onze Camino's een man ontmoet. Hij bracht voor de tweede keer een steen naar het Cruz de Ferro. Hij was net gepensioneerd en verloor in het jaar van zijn pensionering zijn vrouw aan kanker. Ze hadden geen kinderen tot hun grote verdriet. Een keer een steen brengen was voor hem niet genoeg.

Andere lopen de weg uit dankbaarheid. Bv omdat ze genezen zijn van een ziekte. Ik heb een vrouw ontmoet. Ze had lymfeklier kanker. Donderdag had ze de laatste chemo gehad en maandag is ze op reis gegaan. "Slaat de chemo aan, dan is dat dankzij de Camino. Slaat deze niet aan, dan heb ik deze ervaring tenminste mee gemaakt." was haar reactie.

In de herberg Pieros treffen we een koppel aan. Hij Italiaans en zij Braziliaans. Ze hebben elkaar op de Camino ontmoet. Zijn toen in Londen gaan wonen. Maar passen, volgens hen zelf althans, niet meer in het gewone leven. Ze hebben na hun Camino gewerkt om wat geld te hebben. Hebben toen al hun spullen verkocht en zijn toen met een tent nog een keer de Camino gaan gelopen. Na deze keer hebben ze besloten om hun leven in dienst te stellen van de Camino. Ze zijn steeds ergens 
anders een tijd Hospitalors. En als ze niet ergens vrijwilligers zijn, dan lopen ze een stuk van de Camino. Ze hebben David, de man van de berg voor Astorga geholpen met zijn tuin. David wilde graag van het bouwval waar hij zijn tentje heeft, een tuin maken. David gelooft in het " universum". Hij sprak zijn wens uit tegen de Camino bezoekers die bij hem langs kwamen. Een Camino bezoeker begon een Facebookpagina om geld in te zamelen. Nu is het bouwval van David en hij maakt er voor iedereen die langs komt wat moois van. Iedereen mag er van genieten. Eigenlijk lijkt dit op het oude kloosterleven. Leven in soberheid en er zijn voor de ander. De andernruimte bieden voor een adempauze. Het is mooi dat er mensen zijn die zo werken aan hun dromen. Maar dit kan ook niet iedereen. En als je een gezin met kinderen hebt, is deze manier van leven mooi, maar niet reëel. 

De Camino maakt dat je een tijdje in een cocon leeft. Je hoort geen nieuws. Je neemt door de afstand letterlijk afstand van alles waar je thuis druk mee bent. En of je wilt of niet je moet door, want 's morgens gaat de herberg dicht en moet je weer verder. Als je moe bent onderweg, willen mensen je wel helpen met een praatje, maar zult toch zelf door moeten lopen en je ene voet voor de andere zetten. 
Je merkt dat het enige wat je nodig hebt, je rugzak met wat extra kleren en wat eten is.  Onderweg zijn daardoor meeste mensen zijn blij en gelukkig en je leeft een tijdje in een wereld, waar je ergste probleem de blaren of je knieën zijn. En dat is heerlijk om een tijd te kunnen ondergaan. Dit is een luxe. Want niet iedereen kan zich dit permitteren om zo uit te breken uit het dagelijkse bestaan. En je beseft hoe dan ook dat je terug kan naar een plaats met een dak boven je hoofd.
Als het leven zo eenvoudig was, dan was het voor alle Afrikaanse mensen die huis en hard verlaten en de Middellandse zee oversteken, ook een manier om hun nieuwe leven op te bouwen. Dat zijn onvergelijkbare situaties. Dus roepen op de Camino dat je het kunt doen met alleen je rugzak is niet reëel. Maar dat je met veel minder toekunt is wel een feit. En dat je je soms heel drukt maakt om eigenlijk onbenulligheden ook. 

Uit mijn eigen ervaring weet ik dat je wel anders terug komt, maar je leed of verdriet is niet over. Misschien dat je er wat anders tegen aan kijkt. 

Wat brengt de Camino je dan of wat leer je van de Camino?nEr zijn hele triviale zaken als het beter spreken van je talen. Iedereen communiceert met elkaar en het maakt niet uit wat je niveau van je taal is, als je maar praat. Ik kan me na 4 Camino's goed redden met het Engels en Duits. Leg ook veel makkelijker contact. 
De eerste Caminoroute heb ik thuis helemaal uitgeschreven.Wat ga ik elke dag lopen....Dat was toch het stukje zekerheid dat je wilt inbouwen. Nu weet ik, dat wat je plant toch niet uitkomt of dat het regent en je 's middags sneller een herberg zoekt. Nu ga ikop reis en het maakt me niet meer uit hoever ik kom of hoe de herberg er uit ziet. Het is allemaal betrekkelijk. Dit heeft me geleerd om niet alles te willen regelen en te organiseren. De dingen komen, zoals ze komen. Soms denk je dat je alles voor bent en dan komen de problemen uit een heel andere hoek.
In het begin denk je dat het jammer is dat je mensen uit het oog verliest. De een loopt namelijk sneller dan de ander. Of soms kiest iemand voor een rustdag. Het mooie is dat je ziet dat mensen hun eigen plan trekken en dat dat goed is. Je trekt een tijdje samen op en geniet van elkaars gezelschap en je deelt elkaars verhalen. En dat is dan goed. De waarde zit is het loslaten en niet in het vast willen houden. Je trekt je eigen plan. Doet wat goed is voor jezelf. Daar waar nodig ben je beschikbaar voor anderen, maar je beseft dat ieder zijn eigen weg moet ontdekken en moet gaan. En dat is wel een les waar ik in mijn werk als ik coach veel aan heb. 
Ook het besef dat aan alles een eind komt. Hoe lastig en hoe vervelend en naar situaties zijn. Aan alles komt een eind. Elke route heeft een begin en een eind. Dat eind is misschien niet altijd wat jij wilt, maar er is een eind. En ook dat is goed. 

Als ik dieper kijk brengt het met afstand kijken me wel het meest. Je kunt door blijven gaan in je eigen kringetje, in je eigen cirkel. Maar de enige die dingen doorbreekt ben je zelf. Jij bepaalt de stap naar de andere cirkel, naar de volgende kring. En jij maakt de keus hoe jij met de dingen omgaat. Dat betekent niet dat alle problemen weg zijn, maar het maakt, althans voor mij, dat ik er anders naar kijk. Camino: Een waarde(n)volle levensles. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten