De zevenentwintigste dag van Portomarin naar Arzua 24 km en een stukmet de bus

Gisteravond hebben we gegeten met Sue en Leny. Het was erg gezellig, maar bovenal ook weer bijzonder. We kwamen aan de praat over de herdenking van 100 jaar geleden de slag bij Gallipoli in Turkije door het leger van Australië en Nieuw-Zeeland. Sue is in Turkije daarbij geweest. Ik weet natuurlijk het een en ander over de Eerste Wereldoorlog, maar de geschiedenis van het derde front in Europa, dat op een drama is uitgelopen, ken ik niet. Was niet een onderwerp in onze geschiedenislessen.  Er schijnen meer dan 50 % van alle jongens gesneuveld te zijn. Deze troepeninzet wordt jaarlijks in Australie en Nieuw-Zeeland herdacht. Anzac day is de naam van dit gebeuren en vindt plaats op 25 april.

De betrokkenheid bij dit gebeuren van Sue, maar ook van Leny is heel groot. Sue' s opa heeft daar gevochten. Leny is 24, maar wist naar mijn idee ook alles over dit onderwerp.

We zagen tijdens het eten nog wat andere Caminobekenden. Omdat we morgen een extra etappe met de bus gaan doen, betekent het dat we deze mensen niet meer gaan zien. Dat betekent ook afscheid nemen.  Tja, ook dat is de Camino. 

Vanmorgen liepen we heel vroeg. Rond 7.30 uur waren we op pad. Ten eerste voor de warmte en ten tweede, omdat we graag met de bus wilden in Palas de Rei om 15.15 uur naar Arzua. We moeten immers helaas een dag inkorten. De route was het eerste stuk niet zo heel mooi. Langs een asfaltweg, die we verschillende keren moesten oversteken. Er werd erg hard gereden, dus ook nog wel gevaarlijk. 

Ook waren de boeren druk. Overal lag gras open en de boeren reden als gekken met hun opraapwagens. Ze zullen wel gewend zijn aan pelgrims op hun wegen. Maar het ging met grof geweld! Morgen voorspellen ze regen, dus er wordt heel hard gewerkt om alle gras droog binnen te krijgen! 

Het tweede gedeelte was mooier en we liepen weer door een glooiend landschap. Het was vandaag veel klimmen en dalen, maar gelukkig was het niet erg warm. De route was ook nog wel lang, 24 km en stond in het boek voor 7.30 uur. Meestal loop ik sneller, maar vandaag klopte het redelijk met het boek. Dus rond 13.40 uur waren we in Palas de Rei. Ik snap niets van de busregeling. Een bus om 13.50 uur, een bus om 15.15 uur en een bus om 18.00 uur. Zeg mij maar wat de logica is. Als ze rekening houden met de siësta, dan kloppen de tijden niet, want tussen 14.00 en 16.00 ligt alles hier in Spanje stil. Sommige winkels openen pas weer om 17.00 uur en zijn dan geopend tot 20.00 uur. Maar waar het dan om gaat?

Ons lukte het om de bus van 13.50 uur te nemen. MijnMaatje vond het erg spannend. Geen bushalte te bekennen. Hij had het opgezocht op internet en we zijn gaan staan waar de dienstregeling aan gaf dat de bus zou komen. Er stond nog een mevrouw en met handen en voeten kon MijnMaatje aan haar vragen of ze op de bus wachtte. En dat deed ze. Ik herinner me dat van Fromista ook. Een 1/4 deel van een a4tje met bustijden op een raam met allerlei affiches. Je heb geen idee of je nou bij een bushalte staat of niet. MijnMaatje wordt hier erg zenuwachtig van. Ik moest ook nog van hem vragen aan de hand van het routeboekje of de bus wel naar Arzua reed. Natuurlijk kwam het helemaal goed.

De bus kwam en ik zei Arzua en de chauffeur snapte het meteen. Zo zie je maar weer op de Camino komt het altijd wel weer goed.

Aan de hand van het routeboekje, zagen we op allerlei punten pelgrims lopen. Ook zonder routeboekje zou je het niet kunnen missen. De pelgrims trekken een spoor door het landschap. Er zijn ontzettend veel mensen onderweg. We zagen complete schoolklassen. Die arme kinderen. Vaak niet met goede schoenen en rugzakken. Voor altijd bedorven voor de Camino.

Rond 14.45 uur waren we in Arzua en er was meer dan genoeg plaats in de herberg. We slapen alleen in een stuk met 20 bedden. We lagen eerst op een andere zaal, maar daar waren de bedden zo erbarmelijk. Vannacht heb ik ook al geslapen met de springveren in mijn ribben. We mochten in deze herberg zelf de bedden kiezen. En we vonden een stuk met volgens mij nieuwe matrassen. Dat is natuurlijk voor een herberg een grote kostenpost als ze 75 matrassen moeten vervangen. 

We hadden nog niet gegeten en daarom eerst naar een bar of een supermarkt. We hadden geluk er was een supermarkt open. Gewapend met een fles wijn, stokbrood, een stuk kaas en een halve kilo doppinda's gingen we weer op weg naar de herberg. Na deze heerlijke lunch een snelle douche. Daarna heb ik het matras maar eens een poosje uitgeprobeerd. Ze slapen geweldig, want ik was wel 2 uur onder zeil.

Uiteraard hadden we ook weer een menu del dia. Menu van de dag. 10 euro. En het was zo geweldig. De beste die we tot nu toe hebben gehad. Een heerlijke salade vooraf. Toen een zalige lasagne. MijnMaatje had een varkenshak, maar dat was ook geweldig lekker. En als toetje Griekse Yoghurt met honing en een koekjesmengsel als versiering.  En een hele fles witte wijn! Salut! 

Spreuk van de dag: Ultreia! (Vooruit!)