De achtentwintigste dag van Arzua naar Pedrouza 20 km

Het was erg rustig in de herberg. Deze bestond uit 3 gedeelten van 20 bedden. We sliepen in het middelste stuk en we waren alleen. Dat betekende erg rustig slapen. Rond 7.30 uur maakte MijnMaatje me wakker. We hadden zelf ontbijtspullen, dus een paar broodjes en wat sinaasappelsap. Dat sloegen we snel achterover en we liepen om 8 uur. Vrij laat, maar er zijn zoveel herbergen, dat je zeer relaxt kunt lopen. Er is plaats genoeg.

De route is niet zo mooi meer als de vorigen, maar eigenlijk best nog wel redelijk. Die van morgen vind ik niets meer. Na een een uur krijg ik wat last van een van mijn tenen. Bij de stop toch nog maar eens gekeken. Ja, hoor een fikse blaar op een teen. Van alles heb ik bij me, maar geen alcohol om te ontsmetten. Ik heb hem toch maar door geprikt. We hoeven maar twee dagen meer, ontsteekt hij, dan zij het maar zo. 

Er zijn erg veel mensen onderweg. Ik heb nog nooit deze aantallen meegemaakt. Veel wandelaars vind ik geen probleem, maar die mountainbikers. Ik loop met mijn oortjes in, want de teen doet zeer en mijn schouder speelt wat op. Dat leidt dan wat af. Anders voel je  alleen je teen maar. Ik ben bijna aan het eind van mijn luisterboek en wil graag horen hoe het af loopt. Eigenlijk is het levensgevaarlijk. Volgens mij kennen ze hier in Spanje geen fietsbellen. Je hoort af en toe een kreet en dan moet je maar weten wat de bedoeling is.

We nemen lange pauzes en doen het erg rustig aan. Rond 14.30 uur zijn we in de herberg. Uiteraard zien we we bekenden. Het is wel leuk om morgen in Santiago aan te komen en wat betekende gezichten te zien die het ook gehaald hebben. 

Net krijgen we via facebook bericht dat het niet goed gaat met een nichtje van ons. Ze heeft borstkanker. We zijn er erg aangeslagen door. Zo jong nog en zo ziek. We zijn helemaal van slag. Het is dan in eens niet zo leuk om in een herberg te zitten met veel lawaaimakende jonge Spanjaarden. Het praten is erg schreeuwerig, maar ze liggen ook op de bedden met hun iPhones. Ze kijken of luisteren naar muziek zonder oortjes. Dus een kabaal van je welste. 

Ondertussen beginnen een groep Tsjechische vrouwen te koken. Ook met het nodige lawaai. Het is in Spanje redelijk goedkoop, maar als je met een groep van 8 vrouwen bent, kun je beter zelf koken. Voor 10 euro heb je heel veel boodschappen. Is toch nog weer goedkoper dan allemaal een menu del dia.

Ik heb eerst mijn luisterboek afgeluisterd en heb toen lang gedoucht. Het was een heel heerlijk warme douche. Erg fijn. Ik zit nu tussen de schreeuwende Spanjaarden het blog van vandaag te schrijven. MijnMaatje wil principeel 's middags niet slapen, maar ik zie hem iedere keer wegdommelen boven het boek van Hape Kerkeling. Dat boek wil maar niet uit. Zeker voor iemand als MijnMaatje die met alle mensen praat en grapjes maakt zijn de middagen zo om. Dus het boek gaat echt bladzijde voor bladzijde. 

Zo meteen maar eens iets zoeken om te eten en wat boodschappen te doen voor morgen: de allerlaatste etappe. Heel lang heb ik het voor me uit weten te schuiven, maar het is bijna ten einde. En het is goed. Ik begin uit te kijken naar mijn eigen douche en mijn eigen frisse bed. Nog twee nachtjes en dan: weer thuis.

De tekst van vandaag: We zagen een heleboel. Een slinger van teksten zelfs. Bij iemand die in de tuin een terras had. Voor een donativo kun je koffie en fruit krijgen. De slinger hing aan de schuur waar we langs liepen. Een sprong er uit: "Geloof je omdat je ouders geloven of geloof je niet omdat je vrienden niet geloven?"

MijnMaatje heeft een nieuwe Camino vriend;