zaterdag 16 mei 2015

Onderweg: je rugzak

Mijn Camino's hebben me geleerd dat ik met heel weinig toe kan. Maar waarom neem ik dan toch nog steeds te veel mee? Als ik thuis kom deze keer, ga ik alle spullen, die ik niet gebruikt hebt en waar ik misschien wel zonder kan apart leggen en nog eens wegen. Het lijstje van niet gebruikte of heel weinig gebruikte dingen wordt steeds langer. Wat dacht je van extra nieuwe batterijen voor mijn hoofdlamp. Ik heb er 12 bij me en nog niet een van gebruikt. Alsof je geen batterijen in Spanje kunt kopen. Wat dat je van een toilettafel vol met zalfjes, maar eigenlijk gebruik ik ze nooit. Twee zonnebrand crèmes. Een is ook voldoende. Een groot kladblok met met schrijfpapier. Nooit gebruikt. Twee boeken. De ipad. De verbinding is toch te langzaam om te gebruiken. 5 Onderbroeken. Aan twee heb je ook genoeg. Een aan en een in de was. Nog twee extra 't shirts.
Verder is mijn spijkerbroek heerlijk, maar wel erg zwaar. Ik zie veel vrouwen lopen in leggings. Die wegen niets, maar ik vind dat ik er ook niet in uit zie. Maar een wat lichtere broek zou handig zijn. Verder denk ik dat mijn rugzak zelf ook te oud is. De nieuwe modellen zijn veel lichter. Ik gebruik nog steeds mijn dagrugzak die we gebruiken voor het wandelen in Oostenrijk. Toen ik de eerste keer liep dacht ik, ik koop geen nieuwe rugzak voor deze ene keer. Gebruik wel de oude. Inmiddels loop ik nu de vierde keer en ik gebruik nog steeds deze. 

Waarom toch zoveel mee? Ik zie ook mensen lopen met zulke zware rugzakken. Ik zag een Zwitsers meisje met hele dunne spillebenen. Haar rugzak was twee keer zo groot als die van mij. Ik zag haar gaande weg letterlijk bezwijken onder de last. Ze kreeg last van knieën, bleef toch door lopen. Op het laatst stapje voor stapje. Heeft de zware rugzak het te maken met op safe willen spelen, zorgen dat je steeds op alles bent voorbereid? Of met slecht loslaten? 
Ik trof ook Vincent. Deze had een hele lichte rugzak. 6 kilo. Dat is wel heel erg licht. Ik raakte met hem aan de praat. Op de gram nauwkeurig heeft hij alles berekend. Zelfs zijn onderbroeken op de grammen af uitgezocht. Over alles nagedacht. Vond mij maar bespottelijk met mijn ipad en iPhone. Kun je toch de zelfde dingen mee doen? Hij had een lijst van alles en zelfs echt op de gram nauwkeurig wist hij wat hij  bij zich had. Dat is ook weer het andere uiterste. Maar dit leek toch weer, zij het op een andere manier, willen beheersen. 

Zegt de rugzak dan iets over hoe je bent als mens? Alles mee willen nemen? Op zekerheid of op niet los kunnen laten. Maar dan hebben we het nog niet hoe alles in de rugzakken zit. Zit hier ook een lijn in? 

Ik herinner me Guy die in de herberg de rugzak op de kop gooide en alle op de grond mikte. Daar een sok en hier een broekspijp. Of de Franse directeur van de basisschool die de hele dag haar handen en spullen aan het schoonmaken was met water of met de steriele gel. Of mensen die om 6 uur op staan en de hele tijd rommelen met hun spullen en om 7 uur nog niet klaar zijn. Organiseren is niet voor iedereen weg gelegd. Het is verbazingwekkend wat mensen mee slepen. Zo zag ik nu een jongen met een banjo. Heb hem er niet op horen spelen, maar hij moest er de hele tijd opletten.
Met dezelfde verbazing als ik naar mensen kijk met hun gerommel en spullen, zie ik mensen naar mij kijken als ik mijn theedoek uit mijn rugzak haal. Ik gebruik de achterkant altijd als kant die ik op een picknick tafel of bankje uitleg. Ik vouw hem zo dat de buiten en binnenkant elkaar niet raken. Voor mijn gevoel heb ik zo altijd een schone eetplek. Dat doe ik al jaren zo en voel me onthand zonder mijn theedoek. 

Maar door het lopen met de rugzak voel je wat je mee sleept en wat alles weegt. Je kunt gaan besluiten wat er mee gaat doen? Nog langer mee slepen, opruimen of een alternatief zoeken? Wat ga je doen? In een tekst die ik kreeg op de Camino las ik dat het eigenlijk met je metaforische rugzak ook zo is. Wat ga je doen met de dingen uit je leven die je steeds mee neemt. Door de rust die je tijdens de Camino hebt, heb je de tijd om er over na te denken. Door de afstand van thuis staat alles in een ander perspectief. En zie je soms beter wat je doet en wat er gebeurd!  Tijd om de zaken letterlijk eens te wegen en te besluiten wat ik er mee ga doen!



Geen opmerkingen:

Een reactie posten