Op het plein zien we de Italiaanse uit À Balsa. Is ook gearriveerd. Ze vertelt ons dat de wachttijd in de rij bij de pelgrim office 20 minuten is. Snel spoeden we ons er heen. Er is een rij, maar deze is te overzien. In de rij staan Mieke uit Nederland en Bertha uit Zuid Tirol, van allebei kan ik een foto maken als ze naar binnen gaan. Ook een Duitse jongen die we vaker zijn tegengekomen staat in de rij. Ook van hem kan ik net een foto maken. Als er een bel gaat mag de volgende. Na een kwartier zijn we zelf aan de beurt. Ze vragen waarom je loopt en wat je reden is. Ik geef op: religieus en spiritueel. En dan mag ik mijn Compostella in ontvangst nemen.
Het geeft een raar gevoel. Het is weer voorbij. Aan alles komt een eind, ook aan de Camino. We gaan gelijk een kopje koffiedrinken bij de Huiskamer van de Lage landen van het Nederlands Jacobsgenootschap. We schrijven onze naam in het boek. We zijn nummer 207 en nummer 208. Zoveel Nederlanders gingen ons dit jaar al voor. We hebben ze onderweg niet gezien. We praten even en ook Mieke schuift aan en later Jan met zijn vrouw.
Dan gaan we op zoek naar een Albergue en warempel aan de straat achter de kathedraal vinden we een herberg met een tweepersoons kamer. We betalen wel 18 p.p. maar dan blijken we ook wat te hebben. En prachtige zolderkamer en een bed met frisse schone lakens. En natuurlijk is er een addertje onder het gras, het bed en de kamer hebben Spaanse afmetingen. We moeten gebukt lopen, dat is niet erg. We slapen er immers alleen. Het bed is een twijfelaar, bij kou heerlijk! Nu maar hopen dat het vannacht koud is.
Ik moet als ik het bed zie steeds denken aan een enorme Schot die ik ben tegen gekomen. Je moet er niet aan denken dat ze hem en zijn vrouw dit bed aanbieden. Als hij erin gaat liggen op zijn zij met opgetrokken knieën is het bed meer dan vol.
We nemen het er even van en vlijen ons op het bed. Heerlijk een kamer voor ons alleen met een schoon fris bed. Er is niets om de spullen op te leggen, dus zodra we besluiten om te gaan douchen verandert de strakke schone kamer in een zwijnenstal van vuilewas, stinkende sokken en weet ik wat voor troep er uit de rugzakken komt.
Hoewel het erg verleidelijk is om me nogmaals op dit bed te vlijen, roept natuurlijk Santiago ook! We bezoeken allerlei winkeltjes. Ik ben op zoek naar een boto pruformo voor naast mijn schelp aan mijn halsketting. MijnMaatje vindt nog een ring met een schelp. Daar ga ik dan maar voor.
We eten een stuk pizza en gaan daarna zo zachtjes aan naar de mis. We zitten om 18.30 uur klaar voor de mis die om 19.30 begint. Ik begin om de tijd te doden met het blog. Om 19.10 uur beginnen de voorbereidingen. De security geeft aan dat alle toeristen de kerk moeten verlaten. Geen mens die dat doet. Ook mogen er geen foto's of filmbeelden worden gemaakt. Ook daar houdt niemand zich aan.
We zitten met vier personen een beetje breeduit op een bank waar je eigenlijk met 5 kunt zitten. Misschien kunnen we nog een bekende een plekje bieden. 10 over zeven wordt Albert op zijn schouder getikt door een enorme Mexicaanse lady. Dan is taal universeel en we begrijpen dat we op moeten schuiven, wat we fatsoenshalve ook maar doen. We zitten nu gespannen tussen de zijkanten van de bank. De Mexicaanse is erg aardig. Als bij het oefenen van de liederen blijkt dat wij er niets van begrijpen, schrijft ze gauw voor ons de teksten op, zodat we mee kunnen zingen. Dat maakt de dienst net wat toegankelijker. Honderdduizenden pelgrims die de mis op jaarbasis bezoeken en geen liturgie. Ook dat is de Camino.
De kerk hier houdt je ook in spanning. We weten van mensen dat ze er tegen gelopen hebben om vandaag de mis te maken. Er wordt gezegd dat op vrijdagavond altijd de boto pruformo zwaait. Het grote wierookvat dat zwaait om de geur die de pelgrims verspreiden te verdoezelen, althans dat is de traditie. Je leest in de info dat het vat alleen zwaait als er 350 euro betaald wordt. Er moeten namenlijst 8 mannen helpen om aan het vat te trekken. Voor veel mensen is dot de kroon op hun tocht. Inmiddels zijn we doorgewinterde pelgrims. We hebben meegemaakt dat we wel 5 keer op een dag het vat hebben gezien. Onderweg geven we aan dat mensen zich niet zo druk moeten maken om het vat, het zwaait toch wel. We worden dan wat ongelovig aangekeken en mensen blijven rennen om op tijd vrijdag et te zijn.
Na de mis lopen we nog even door het oude centrum. Jammer dat we maar zo kort hier kunnen zijn. En dan zie ik tot mijn verbazing Wil en Ton. Deze mensen heb ik voor het eerst ontmoet toen ik hospitalera was in Saint Jean Pied du Port in 2012 en vorig jaar in Le Chemin. Zij hebben de Via de La Plata gelopen en zijn net in Santiago beland. Dat is wel heel erg toevallig. We besluit samen wat te drinken. Dan blijkt dat hun dochter bij toeval in de trein vandaag in Nederland Yvonne ( die vorig jaar ook samen met mij en Ton en Wil in Le Chemin zat) heeft ontmoet. Deze zat naast dochter en hoorde hun dochter praten over de reis van hun ouders in Spanje. De dochter stuurde een app met de foto van Yvonne en haar naar haar ouders. Dat is al toeval en dat wij dat 's avonds Ton en Wil in Santiago ontmoeten! Zij zijn in de zeventig en hebben er 1000 km op zitten. 40 dagen gelopen! De ontmoeting is weer een bijzonder moment op de Camino en geeft deze laatste dag extra kleur.
Dan is ook deze laatste dag ten einde. En de tekst van vandaag is van Martha de yogajuf: " Aan alles komt een eind!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten