Onderweg: wat maakt een wandeling tot een pelgrimsreis

Wandelen doe ik al jaren. Wandelen van hostel tot hostel kennen we ook van vakanties in Engeland en Luxemburg. Maar wat is nu het verschil tussen een wandeling en een pelgrimstocht. Het antwoord is lastig te geven. Meningen zijn erg verschillend. De een zegt, een lange tijd van huis om zo het gewone leven een tijd los te laten. Andere zeggen dat ze geroepen worden om te gaan. Iets zegt hun dat het nu de tijd is om te gaan. Gemeenschappelijke hebben alle meningen dat het gaat om een langere tijd los te zijn van gezin, werk en andere verplichtingen. Het moet wel gaan om een reis. Anders kun je zeggen dat je tijdelijke ergens anders woont. Het loslaten gaat verder dan alleen werk etc. Je gaat op reis met je rugzak en het onbekende tegemoet.
Het onbekende kan voor iedereen verschillend zijn. Van niet weten waar je zult slapen tot voor het eerst zelf iets bestellen in het buitenland. Ook het loskomen is voor iedereen anders. Van echt een tijd afscheid nemen tot in plaats van elkaar zien dagelijks een appje.
Er zijn geen regels. Misschien de regel dat je de laatste 100 km van de Camino Frances 2 stempels per dag moet hebben om in aanmerking te komen voor een Compostela als je loopt en 200 km als je fietst.

Het meest ideale is als je langere tijd van huis kunt gaan, met je rugzak en wat geld en dan maar op je af laat komen wat de weg je brengt. "Der weg ist das Ziel!" . Bij dit loslaten hoort dat je geen herbergen reserveert en je eigen rugzak draagt. Je reisgenoten zijn de medepelgrims. En ontberingen als warmte en kou, een onderdeel van de weg.  Je laat je voeren op de cadans van het opstaan, het lopen, aankomen, eten, slapen en weer opstaan. En je helpt elkaar daar waar nodig. Er ontstaan nieuwe vriendschappen.

Sommige mensen zijn in bovengenoemde "regels" rigide.  Als je je niet houdt aan deze ongeschreven afspraken ben je geen pelgrim. Dat is nu wel het dilemma, want voor iedereen is de situatie anders. De een kan meer dan een ander.
Wat dat betreft vind ik, lijkt de Camino op constructivistisch leren. Je leert nieuwe dingen, die je  uitprobeert in je eigen context van je werk. Jou werk in jou omgeving is leidend voor je leerproces. Of althans zou de Camino moeten zijn. Jou eigen situatie bepaalt je manier van pelgrimeren. Een paar grove spelregels: 1 Nacht in een herberg, 's morgens om 8 uur weg zijn en je slaapt bij elkaar op een zaal.

Je kunt je etappes zou lang maken als je zelf wilt. Ben je niet instaat om je rugzak te dragen, dan stuur je deze met met de Jaccotrans. Kun je niet zonder slaap, dan neem je een nachtje een hotel. Heb je geen weken vrij, dan ga je toch wat minder. Op deze wijze is een Camino mogelijk voor iedereen.

Af en toe zie je een bus stoppen op de Camino. Een groep reizigers stapt uit en loopt een stuk en de bus haalt ze na een paar km weer op. Sommige doen er meewarig iover. Iedereen doet zijn Camino op zijn eigen wijze. Misschien is een lange tocht niet weggelegd voor deze mensen. En op deze wijze proeven ze er wel aan.
Net als het gebruik van een taxi. Aan de buitenkant weet jij niet wat er aan de hand is. Wie weet hoelang iemand al loopt met pijnlijke knieën. Dat oordelen over of iemand nou meer of minder een pelgrim is, is niet des Camino!

Dan hebben we het hier in dit stuk nog niet eens over of een pelgrimstocht een religieus of spirituele karakter moet hebben of kan hebben. Het gaat te ver om hier nu op in de gaan, maar ik zie zelf gebeuren dat als mensen gaan om sportieve of culturele redenen er toch na een paar weken wat spiritueels ontstaat of gebeurt.

Door de digitale tijd verandert er er wel wat. Ging ik eerst op pad met dagelijks een SMSje. Nu staat de app als ik niet uitkijkt de hele dag aan. Ik merk dat ik een bar bijna uitzoek op het wel of niet hebben van wifi. Dat maakt het loskomen van werk en thuis wel veel moeilijker. Lang heb ik ook getwijfeld over of ik wel of niet een blog zou maken. Ik heb alle keren nog geschreven. Maar een keer niet digitaal. Daar heb ik nu wel spijt van, want ik merk dat je toch niet alles gaat uittikken thuis. Ik geniet altijd weer als de verhalen thuis nalees. Bijna alsof ik op reis ben.
Maar het direct beschikbaar hebben van internet maakt het loskomen van thuis wel moeilijker. Zelf heb ik er voor gekozen om mijn werkmail uit te zetten, niet te kijken op Pintererst en mijn werkblog. Verder is de wifi zo beperkt dat alle andere opties van de ipad het toch niet doen. De eerste dagen was het lastig, maar gaande weg kon ik het beter loslaten en verloor ik zelfs mijn interesse erin.
De volgende keer neem ik de ipad niet meer mee. De blog waar ik nu in werk kan ook op mijn iPhone en dan is de ipad niet meer nodig.

Wil je eruit halen wat er in zit, dan is het fijn dat je met alle facetten van het pelgrimeren kunt ervaren. Lang van huis zijn. Echt loslaten. Samen lopen, alleen lopen, samen slapen, samen of alleen eten, genieten van de omgeving, gesprekken, de warmte, de kou, de pijn. Dit alles samen maakt de Camino tot een ongelofelijk vormende ervaring.

Een ervaring die in alle opzichten een meerwaarde vormt voor mijn leven. Een ervaring die ik iedereen gun!

Aanvulling: 

Bij toeval kreeg ik een foldertje van een christelijke organisatie die ook ergens met een terrasje aan de Camino staat. Het begint met een vraag van een jonge pelgrim aan een oude pelgrim: " Wanneer ben je een goede pelgrim? Als je naar huis gaat en zorgt dat je thuis met iedereen compassie kunt hebben."