De achttiende dag van Hospital de Orbigo naar Astorga 18 km

Gisteravond met Walter een Zwitserse oudere man van 72 en een Duits meisje Resi( een ossie volgens haar) gegeten in een leuk restaurant. Uiteraard weer een menu del pelegrino. Maar erg gezellig. Het meisje heeft een ontsteking aan haar achellis pees en er vier dagen rust op zitten. Het is boeiend om de verhalen van alle mensen te horen. En wat is het dan gemakkelijk dat je je kunt redden in Duits en Engels. De man heeft zijn jeugd door gebracht in Zuid-Afrika. Midden in de tijd van de apartheid. Het meisje is opgegroeid in Oost Berlijn en woont nu in

München. Het was half tien voor we er erg in hadden en moesten bijna rennen  om niet voor de dichte deur van de herberg te komen. We waren uiteraard bijna de laasten. Pelgrims gaan vroeg naar bed. Maar wij hebben twee dagen met relatief korte afstanden dus dan kan het wat hebben. 

Gistermiddag genoten van een heerlijk rustige zondagmiddag voor de warme kachel. Dat is op

Dit moment echt nodig. De hospitaleros zijn nieuw op deze herberg. Het kostte nog wat moeite om de kachel brandend te houden. 

In deze herberg was weer een ontbijt, niet zo goed als gisteren, maar het was ook een euro goedkoper: 3 euro. De vrouwelijke hospitalera genoot zichtbaar van onze opmerkingen over de weer hete koffie, de koude sinaasappelsap en de warme tostados. 

Het had 's nachts stevig geregend. Het was droog, maar daar wad ook alles mee gezegd. Na de eerste stop begon het te regenen. Eerst viel het nog wel mee, maar ik was na een tijd helemaal nat. Zowel onder de poncho als de buitenkant cam de poncho.  Door het lopen blijf je warm. We moesten door een dikke laag rode leem baggeren. Bar en boos. En dan ook nog klimmen. Dan valt 18 km niet mee. Midden op de berg stond het stalletje van David nog steeds. Onder een afdak stond een klein hout kacheltje. Hij gaf ons een gaf ons Eem glas sinaasappelsap en een benaan. Uiteraard voor een donativo. Hij leeft hier inmiddels 5 jaar op de berg. Hij geniet er zichtbaar van. Hij slaapt in een hangmat in de open lucht of onder het afdakje als het regent.

Na een kwartiertje voor het kacheltje waren we warmpel wat droget en warm. De tocht naar beneden viel daarom erg mee. Helaas net voor de herberg nog een regenbui. Als verzopen koude katten kwamen we aan. Met MijnMaatjes reisgenoot en Resi slapen we samen op een kamer. In de herberg is geen verwarming en dus stervenskoud. De douche was ook niet al te warm. Ik moest mijn broekspijpen wassen. Ze zaten vreselijk onder de modder. Met uiteraard koud water. We zitten nu in een restaurant, ook zonder verwarming. Maar het is er beter dan in de herberg. Pelgrimeren is niet altijd een pretje. De kamergenoot Resi weet het inmiddels ook. Haar achilleshiel is na 4 dagen niet beter. Ze gast naar huis. Vanavond eten we nog samen en dan is haar Camino voor dit jaar ten einde. Jammer!