Daarna brak voor mijn de 19de Caminodag aan. Je zou denken dat je na zoveel dagen wel een vorm van conditie hebt opgebouwd. Dat is wat mij betreft niet zo. Elke morgen moet ik het eerste uur overwinnen, als of ik nog nooit een ettappe eerder heb gedaan. En vandaag duurde het wel twee uur. Eigenlijk was de hele dag een drama. Last van de benen en de voeten. Mijn mond doet zeer van de scherpe stukken brood. Mijn kiezen doen al zeer en nu ook bulten in mijn gehemelte. Ik ben natuurlijk eigenlijk erg moe van huis gegaan en door de Camino rust je ook niet bepaald uit.
De route vandaag gaat vanuit een redelijk grote stad naar nu wat meer afgelegener gebieden. De omgeving is prachtig.
Mooie velden met witte brem en lavendel die begint te bloeien. De zon is best lekker, maar in de schaduw is het erg koud. Na de regen van gisteren is dit wel een verademing!
We komen steeds de zelfde mensen tegen. Li uit Singapore, het is niet om aan te zien hoe hij loopt. Hij heeft blaren op zijn voeten, maar het grootste probleem zijn toch zijn knieën. Voetje voor voetje schuifelt hij door de route.
Wij komen ook Walter weer achterop. Hij wil net als wij naar de Engelse herberg in Rabanal. We hopen dat we nu eens die omgeving met zon zien. En als dat zo is kan ik misschien wel wassen. Dat heb ik al tweeënhalve week niet gedaan. Het lukt ons om een plaats te bemachtiging in deze schitterende herberg. En het weer is zo dat ik alle vieze spullen uit mijn rugzak vis om eens uitgebreid te wassen.
Er ligt een stuk Marseille zeep en een boender en daar mee ga ik mijn onderbroeken te lijf. Mijn vingers vallen bijna van mijn handen van het ijzige bronwater. De hospitalera is erg behulpzaam met de centrifuge. Die zie je zelden in Spanje en ik weet uit ervaring van de herberg dat mensen er niet mee om kunnen gaan. Ik leg maar niet uit dat ik weet hoe het ding werkt en laat me de hulp maar aan leunen. Ik kan mijn vingers inmiddels niet meer bewegen.
Na een kwartier wappert de was aan de lijn in de tuin. MijnMaatje zit samen met Walter en Diana inmiddels bijna in de openhaard. Ondanks de zon is het heel erg koud. Om 5 uur wordt was thee geserveerd. De herberg ligt naast een klein klooster.
Een van de monniken komt ook mee thee drinken. Walter zou graag een paar dagen willen verblijven in het klooster. Het ziet er naar uit dat dit kan. Dan gaan we onze Zwitserse wandelvriend missen.Wel jammer. We gaan vanavond naar de vesper en het complet. Bij de vesper zingen de monniken. De kerk is erg oud en er worden grapjes gemaakt dat je een helm op moet naar de kerk. Misschien lukt het om een paar foto's te maken.
Walter gaat in het klooster. Je moet minstens 2 dagen blijven om zo de sfeer goed te kunnen ondergaan. We eten voor de laatste keer samen. De padros van de familie verlaat ons. We zullen op zoek moeten naar een nieuwe!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten