Omdat we Walter uitzwaaiden beneden, gingen we gelijk ontbijten. Daar raakten aan de praat met twee Deense vrouwen. Op de vraag of ze ook kinderen hadden, zweeg een en vertelde toen dat haar zoon anderhalf jaar geleden is omgekomen bij een ongeluk. Ze was een alleenstaande moeder zijn sinds een aantal jaren. En doordat ze niet goed het leven aan kon, omdat dit moment dreigt ze ook haar baan te verliezen. Dat was wel even heftige kost om 8 uur 's morgens. Ik was er de hele morgen ontdaan van.
Het wordt vandaag een zware dag: klimmen, veel dalen en 27 km. Net als Diana besluit ik om mijn rugzak te laten na brengen. Heel af en toe doe ik dat. Dat loopt gelijk een stuk beter. We gaan vandaag naar Cruz de Fero. Veel mensen laten hier van oudsher een steen achter. Van lieverlee zijn het ook kaarten, brieven en linten geworden. De plek ligt aan een weg en daarom komen er ook regelmatig mensen met auto's of zelfs met een georganiseerd gezelschap.
Eerst lopen we via een prachtig weggetje het dorpje Rabanal uit. De zon schijnt en het ziet er naar uit dat we het Cruz vandaag met zon gegaan zien. De vorige keren hadden we altijd pech. We hebben al twee keer mist en regen gehad, juist op deze plek. Maar vandaag schijnt de zon. Het is wel koud en daarom heeft MijnMaatje van de herbergier een muts gekregen. Als hij deze op heeft is hij onherkenbaar. De natuur is prachtig. Het eerste stuk bloeit de gele brem en als we hoger komen bloeit de witte brem afgewisseld met roze en paarse struikheide. Het uitzicht dat we nu voor het eerst zien is overweldigend mooi. Na 1,5 uur komen we bij een oud dorpje. Tot het begin van deze eeuw uitgestorven, maar er zijn nu wel 5 herbergen. Het is wel erg afgelegen om hier de nacht door te brengen. Na een koffie gaan we weer op pad en dan komen we bij het Cruz. Ik wil niet zeggen dat hier een opstopping van mensen is, maar er zijn meer pelgrims aanwezig. Sommige leggen zichtbaar aangedaan een steen neer. Anderen lezen de teksten van de stenen en brieven. Er ligt een afschuwelijk kaart van een Nederlandse moeder die haar zoon heeft verloren. Het is de bedoeling dat je de steen neerlegt en je last achter laat. We zitten een poosje stil te kijken vanaf de picknick plaats. De vorige keren was het zo mistig, dat we deze hebben gemist. Of hij is nieuw, dat kan ook. Ik heb geen steen. Voor mij is dit niet de manier. Maar voor anderen misschien wel. Doordat je weet dat dit voor mensen een bijzonder plek is bepaalt dit toch wel de sfeer.
Na een half uurtje hebben we de route hervat. Een hele lange afdaling hebben we voor de boeg. Soms vlak maar meestal een klein pad vol met stenen. Halverwege heb je een prachtig uitzicht over de bergen, maar kijk je ook richting een energie centrale. Uit de schoorsteen komt witte rook. We maken samen met Diana grapjes dat onze Walter wel een snelle carrière maakt: er komt rook uit de schoorsteen en de nieuwe paus is er! Wat was deze man gelukkig dat hij na het derde jaar dat hij op Camino is, het hem lukt om een paar dagen bij de monniken door te brengen en tot zijn grote vreugde spreken ze alle drie Duits.
Wat ben ik blij dat ik deze dag geen rugzak had. Het blijft gelukkig de hele dag koud, ondanks dat de zon schijnt. Onze gezichten hebben een flinke kleur. De afdaling is eindeloos en ongeveer om 17.00 uur zijn we bij de herberg. Van 8 tot 5 gelopen met 3 pauzes.
Tijdens het eten zitten we naast een groepje Zuid-Afrikaners. Ze zijn ongerust, want iemand van hun groep zijn ze kwijt. De afgelopen nacht sliepen ze bij ons in de herberg. En sinds de eerste pauze, waar wij toevallig ook waren, hebben ze haar niet meer gezien. We bedenken allerlei opties. Halverwege de maaltijd komt de reisgenoot met nog een ander meisje binnen. Geen stroom meer op de telefoon en uren door het bos gelopen. Uiteindelijk de weg weer gevonden en ze zijn op goed geluk naar deze herberg gelopen. Ze zijn vanmorgen bij de eerste bar naar links gegaan i.p.v. naar rechts. Ze zijn terecht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten