De vijfentwintigste dag van A Balsa naar Sarria 17 km

Halverwege de nacht werd ik wakker met hoofdpijn. Dat heb ik thuis ook wel eens. Niet zo vaak. Met een paracetamol en een uurtje slaap gaat het wel weer over. Om in een slaapzaal met meerdere slapers te gaan rommelen in je rugzak doe je ook niet. Het gevolg was dat ik rond 7 uur het niveau migraine had bereikt. En dan is het echt de Camino. Een van de medegasten is een huisarts en had wat spullen bij zich.  Na twee zetpillen, een voor de hoofdpijn en een voor de misselijkheid, liep ik toch om 8 uur. Langzaam en proberen vooral in de schaduw te lopen, kwam ik opgang.

Rond een uur of 10 was de hoofdpijn niet weg, maar te hanteren. Na een sinaasappelsap, aan koffie moest ik nog niet denken, en een tortilla, viel ik warempel op mijn stoel op het terras is slaap. Na een kwartiertje slaap was ik herboren.  Nou ja herboren, ik was weer zover om verder te lopen. We waren van plan om wat verder te lopen dan Sarria. We hebben eigenlijk net niet genoeg dagen om alle routes te lopen. En als we nu elke dag wat extra's doen gaat het misschien toch lukken. Dat plan moeten we laten varen, want het is warm, erg warm. En door de late start en de lange pauze is het 14.00 uur als we Sarria bereiken. Ik ben dan eigenlijk al weer afgeserveerd. Vervolgens nog anderhalf uur lopen in de warmte is geen optie meer.

Onderweg zien we steeds spruitjesplanten, maar dan met een hele lange steel. We vragen ons al een aantal jaren af wat dit nu eigenlijk is. Als je thuis bent vergeet je dit weer na te vragen of nog eens op te zoeken op internet. Is het voor het zaad of is zo. Ze zijn volgens ons winterhard. Want anders kunnen ze nog niet zo groot zijn. In eens bedenk ik me, zou het voor de Galicicische soep zijn? Dat is een soep van aardappelen met bouillon. Verder zitten er groene blaadjes in. Ik dacht dat het misschien wel spinazie was of brandnetelbladeren. We vragen dit na en inderdaad de koolbladeren worden gebruikt voor de soep. Een raadselontsluiert.

We nemen afscheid van Diane die samen met MijnMaatje in het vliegtuig zat. Ze gaat nu echt alleen verder. Ze heeft ook dagen alleen gelopen, maar we zagen elkaar 's avonds in de herberg wel steeds. Zij heeft een dag langer dan wij en kan alle routes lopen. Vandaag neemt ze echter een hotel in een dorp verder op.
We nemen nog samen een drankje. Diane koffie en wij een glas witte wijn. Dat had ik natuurlijk niet moeten doen. De wijn steeg me gelijk naar het hoofd en lichtelijk beneveld zeggen we elkaar "tot ziens". Een uurtje later Appte ze al dat ze in haar hotel zat

Ik lag inmiddels "laveloos" in bed. Na een uurtje slaap, een broodje en een douche trek ik bij. We zitten in een prachtige herberg. Met een mooi zonnig terras. Ik wil graag weer wat schrijven en niet alleen reisverslagen. Door de vele ontmoetingen en gesprekken kom ik bijna niet aan schrijven en breien toe. Gisteren hadden we geen wifi. Heb wel een verhaal gemaakt en dat wil ik graag samen met het nieuwe stukje op mijn blog plaatsen.  Ik installeer me op het dakterras. Houdt dat echter maar een half uurtje vol, want het is te warm.

Als ik terugkijk hebben we elke avond volgens mij nog met andere mensen gegeten. En dat is heel erg leuk en bijzonder. Sarria is een grote stad en er zijn veel mensen. In onze herberg is het erg rustig. En er zijn geen bekenden. Dat betekent dat we vanavond samen eten zonder anderen. Dat is ook goed. En op een terrasje. Dat is ook bijzonder want ook dat hebben we deze Camini nog niet gedaan. Het weer is heel erg goed. Dit weer heb ik nog nooit eerder gehad. Zoveel zon en zo warm. Overdag is het me gauw te veel, maar 's avonds is het heerlijk.

MijnMaatje heeft inmiddels al een terras gezocht met schaduw en zit al aan de witte wijn en heeft zijn boek "Ik ben er even niet" van Hape Kerkeling over zijn Camino in 2001 bij zich. Lezen op een terras is niets voor MijnMaatje. Er gebeurt te veel om hem heen, maar af en toe word ik getrakteerd op een stukje uit het boek. Hape sluit zijn dagverslag af met een inzicht van de dag: "Een echte weg neemt niemand gevangen." We hebben het erover wat dit precies inhoud. We komen tot de conclusie dat het kan betekenen dat je principieel moet zijn maar niet zo dat je je het je ruimte om te leven beneemt. Een mooi einde van een Camino dag.