De zestiende dag Leon naar Villa de Mazarife 23 km

Vanmorgen was het dan zover. Samen op pad. Na een desayunos bij de nonnen, met door de nonnen zelfgemaakte appelmoes en abrikozen jam als broodbeleg, gaan we dan eindelijke op pad. Het is de route die we vorig jaar ook hebben gelopen. De natuur is verder heen als vorig jaar, maar we zijn ook twee weken later op pad. Het is bewolkt, maar droog. Ik loop liever in de kou, dan met warm weer. Dus dat komt prima uit. Heb het gauw te warm. In de stad is het om 7.30 uur erg rustig. Het is ook zaterdag. De grote steden zijn wel een probleem. Zowel bij lopen als bij fietsen. Het duurt altijd eindeloos voor je de stad uit bent. We lopen langs het hotel dat in de speelfilm The Way ook wordt gebruikt. Een indrukwekkend gebouw.

Het is de bedoeling dat we vandaag naar Villa de Mazarife lopen. Zo'n kleine 23 km. Volgens mij kun je steeds maar beter door gaan. Een rustdag als gisteren geeft zo'n breek, dat het voelt of ook ik vandaag voor het eerst de Camino loop. Het is een redelijk vlakke wandeling, maar er staat een hele straffe wind. Zou dat een extra belasting vormen. Net als bij fietsen? Ik weet het niet, maar het voelt zwaar. Het is net of mijn benen niet willen.

De route na de stad is prachtig. Het is een wilde hoogvlakte. Het waait er vreselijk. Maar de natuur is prachtig. Veel bloemen. Bij nalezen bleken het orchideeën te zijn.

Het is een drukte van belang op de Camino. Ik begin me toch wel zorgen te maken. Is er straks wel voor iedereen een slaapplek? Geen probleem blijkt het, als we bij de herberg aan komen. Nog ruimte genoeg. We kiezen een plek met twee bedden tegen elkaar aan en nemen lekker de onderste. We hebben nu nog keus. Met onze wandelkleren nog aan liggen we beide voor Pampus een poos op bed. We worden wakker van een app je van de JWR jongeren over de Motorrace in Hengelo. Het blijkt dat we wel een uur hebben liggen pitten.  Helemaal verkleumd zoeken we een douche op. Dat die is gelukkig, zoals meestal wel heerlijk heet. Opgekikkerd kom ik er onderweg. Ik wilde eerst het blog schrijven, maar had eigenlijk geen inspiratie. Heb m'n breiwerk gepakt en het is me samen met weblogs en you tube gelukt om de hiel te maken. Nu kan ik gewoon weer lekker een poos door breien.

De herberg ligt in een heel klein plaatsje. Een prachtig Spaans dorpje. Er blijken twee piep kleine supermarktjes te zijn. Met een brood en twee sinaasappels gaan we weer terug naar de herberg.  Daar lopen we tegen een grote schaapskudde op. Een prachtig gezicht. De herder zit op een ezel en om de kudde heen lopen drie honden. En een met de universele naam Blacky. Drie keer raden wat voor kleur. Dat kon ik zelfs nog uit het Spaans ophalen. De herder was bijna voorbij toen bleek dat in zijn zadeltas een heel klein lammetje zat. Zijn prachtige kleine witte koppie stak net boven de tas uit. Mijn Maatje heeft er een filmpje van gemaakt. Je waant je in de jaren eeuwen terug. De entourage van een oud Spaans dorp en een zandweg van rood leem.

In deze herberg is een gezamenlijke maaltijd. Dat bleek weer erg interessant te zijn. De verhalen van de meeste mensen zijn erg boeiend. We zaten samen met een Duitse meneer, Zwitserse meneer, Amerikaanse meneer, Nieuw-Zeelandse vrouw, Australische vrouw en een Oostenrijks echtpaar. Bijzonder om zoveel verschillende mensen te ontmoeten. We behoorden tot de jongsten dit keer.   Zo verschillend en eigenlijk ook weer zo gelijk

De eerste mensen slapen al nu al: 22.00 uur. En ook MijnMaatje is inmiddels geveld en doet zijn best om zijn " eerste boom " te zagen!