De zesentwintigste dag van Sarria naar Portomarin 22 km

Na deze dag nog 3 wandeldagen voor de boeg. Ongeveer 60 km. Met elkaar heb ik dan rond de 560 km gelopen. Hoewel ik het niet wil, moet ik het onder ogen gaan zien. Het aftellen is toch begonnen. We redden het net niet tot Santiago. Daarom zullen we een etappe met de bus moeten doen. We denken dat we woensdag na het wandelen dat gaan doen. Het gaat om 20 tot 25 km, dus met de bus een kippeneindje. De bus rijdt hier van elke grote plaats naar de volgende en tot slot in Santiago. Zaterdagmorgen zullen we met de eerste bus rond 7 uur naar het vliegveld moeten. En vrijdag willen we ook niet te laat in Santiago aankomen. Ik moet nog weer een ring kopen en de Compostela moeten we halen. We willen nog naar de huiskamer van het Jacobsgenootschap. Dat wordt dus een drukke dag. Het weer blijft goed en dat betekent warm tot zeer warm. Dus eigenlijk geen weer voor mij. Ik heb nog nooit een Camino gelopen met zulk mooi warm weer.

De route was vandaag ook weer schitterend. Glooiend landschap, door kleine dorpjes, groene weiden. Veel bloemen. Ik zag vandaag voor het eerst een bloeiende ridderspoor.

We liepen om 7.30 uur om de warmte wat voor te blijven. Dat is goed gelukt. Tot 10 uur was het redelijk. Ik heb vanaf toen alleen in mijn hemd gelopen. Het is zo'n speciaal ding dat geen vocht op neemt. Dus koel en steeds droog. Heb ik normaal onder mijn t 'shirt aan. Ik liep geweldig. Komt nog van alle pillen, wijn en het slaapmutsje van gisteren. Ik heb vannacht geslapen als een blok beton. MijnMaatje moest me wakker maken.

Het was zo overweldigend mooi en een feest om te lopen. Wat ben ik blij met mijn lijf, dat ik dit kan. Afgezien van zere benen en voeten aan het einde van de dag loop ik deze route toch maar. Gisteren een dagje ziek, maar dat loste zich ook weer op.
Te bedenken dat ik thuis te ziek ben om iets te doen en nu nergens last van heb. Doordat het nu droog is moet ik wat meer niezen. Ze zijn hier ook aan het inkuilen en dat geeft stof.  Ook de eiken bloeien, maar daar heb ik geen last van, afgezien van een enkele niesbui. Ik kom zeer uitgerust en vol extra vitamine D en met goede zin weer thuis.
De problemen met knieën en enkels zien we niet meer. Die mensen zijn misschien gestopt of de problemen zijn over. Wat we wel zien zijn nieuwe blaren. Een groep begint ook te lopen in Sarria. Het is dan 100 km voordat je in Santiago bent. Elke dag twee stempels en je krijgt je Compostela. Je certificaat dat je gelopen hebt. Dat schijnt goed op je CV te staan in Spanje. Je wordt ook van de benen gereden door allerlei mountainbikers. Die doen met groepen bv een weekje fietsen. En dan rijden ze dwars door de lopers heen. De fietsers uit Nederland hebben een eigen route en dat is goed. De mountainbikers hebben geen bel en soms hoor je ze echt niet aankomen. Dat geeft wat taferelen tijdens het lopen. Maar iedereen heeft een goed humeur, dus meestal loopt het wel los.
De nieuwe lopers lopen op gymschoenen en de blaren die we daarvan zien doet mijn de maag omdraaien.

Vandaag zijn we in Portomarin. Dit plaatsje lag eerst beneden bij de rivier. Van de rivier hebben ze een stuwmeer gemaakt en het dorp inclusief kerk is 700 meter hoger weer opgebouwd. Steen voor steen hebben ze bepaalde gebouwen verplaatst.

Vanavond gaan we eten met Sue. Een oudere actieve dame uit Nieuw Zeeland. Ze loopt vanuit Leon. Daar hebben we elkaar getroffen en vandaag zagen we haar weer. Ze is in Europa voor viering van een slag van 100 jaar geleden in Turkije. Daar heeft Engeland gevochten en veel van de jongens uit het Verenigd Koninkrijk moesten daar hun dienstplicht vervullen. Omdat er geen veteranen meer zijn, mochten nu 1000 Nieuw-Zeelanders burgers de plechtigheid bijwonen. Vandaar dat zij hier is en ze heeft er een Camino bij aan vast geknoopt.

Ook Leny gaat mee. Ze is een Australisch meisje van 24. Ik zag haar gisteravond alleen eten. Ze zag er toen zo triest uit. Nu heeft ze het bed naast mij. Mijn blauwe zwaailicht verscheen weer en heb haar ook gevraagd om mee te gaan. Heb vanmiddag al wat met haar gedronken. Haar zusje heeft net haar ongeboren kindje verloren. Bellen en appen is dan toch wat anders dan er zijn. Haar moeder komt naar Barcelona. En ze zouden daar samen wat dagen doorbrengen. Daarna zou ze nog een maand naar Japan. Maar ze heeft nu nergens meer zin aan. Ze heeft gezelschap nodig. Ik vond haar gisteren al zo verdrietig uit zien, kon me toen al bijna niet inhouden om een praatje te maken. Maar het was de eerste avond dat MijnMaatje en ik alleen aten. Het zwaailicht van mij wel toepasselijk. Ze is ambulance chauffeur/verpleegkundige.

Woensdag naar Palas de Rei en dan per bus naar Arzua.   Donderdag lopen we van Arzua naar Pedrouza en vrijdag van Pedruzo naar Santiago!

In navolging van Hape Kerkeling die ook dagelijks een tekst geeft, luidt de tekst vandaag: "Wees de verandering". In het Engels: "Be the change". Deze tekst zagen we ergens onderweg! Hoe toepasselijk.