De dertigste dag van Santiago naar huis!

Na een heerlijke koele nacht op het kleine bed met de schone frisse lakens, moeten we nog een keer vroeg opstaan! Om 6.30 uur lopen we door de straten van Santiago om de bus van 7 uur naar het vliegveld te halen. MijnMaatje is erg zenuwachtig. Gisteren voor de zekerheid nog even een kaart gehaald bij de Tourist officie van Santiago. MijnMaatje was helemaal ontdaan, want hij kon het bureau niet vinden. Hij wist toch zo zeker waar het bureau zat. Nu blijkt een van de twee bureaus te in verhuisd. In Santiago heb je een office van de stad en een office van Galicia.

Het was dat we geen tijd hadden om de route naar de bushalte te lopen. Naar mijn idee moet ik naar twee keer al daar te zijn opgestapt en met mijn richtingsgevoel de halte wel weten.

Vanmorgen moesten we dus ook vroeg weg, want stel je voor.....  Helaas was de bril van MijnMaatje zo vies na 14 dagen Camino dat de kaart in het schemer van de morgen niet te lezen was. Toen maar op het gevoel. Ik nog half in slaap sukkel maar mee. Maar alle zenuwen ten spijt, in een ruk belandden we bij de juiste halte.

Er staan meer pelgrims bij de halte! De mensen op wandelschoenen met rugzakken hebben met grote de getalle de meerderheid. Naar huis, soms na een paar dagen, maar de meeste toch, te zien aan de ruige haardossen en baarden, na enkele weken. Bij het vliegveld wordt de groep nog groter. Je herkent de pelgrims meteen. Met grote getalle gaan we om 9.30 uur aan boord. Een half uur te laat. Maar ja, dat is Spanje, zeggen we tegen elkaar.

De vliegreis breng ik dommelend door. Naast ons zit een Spaanse man die in uitstekend Vlaams een praatje begint. Hij blijkt een Belgische vrouw te hebben. Maar wij zitten wat stilletjes naast elkaar. MijnMaatje uiteraard bij het raam, klaar met de camera. Tot zijn grote verdriet is het bewolkt en kunnen we het spoor van de pelgrims door Spanje niet volgen. 

Na een voorspoedige reis belanden we rond 12 uur in Brussel en gaan we op zoek naar de trein. We blijken nog een uurtje te hebben en doen wat boodschappen in de supermarkt op het vliegveld.  Ook de wifi proberen nog even uit. Misschien lukt het om de blog te laden. En dat lukt. Met foto's en al. In Santiago lukte dat niet.

Rond enen pakken we de trein naar Rosendaal. Tot onze verbijsting is het slecht weer. Grauw en motregen! Dat maakt het thuiskomen nog lastiger. MijnMaatje leest de laatste bladzijden van Habe Kerkeling en slaat het boek dicht net voor de Nederlandse grens. 

Ik moet het nu echt onder ogen gaan zien. Vanaf nu breekt het gewone leven weer aan. Maar dat leven lokt niet. Graag zou ik nog een poosje Caminoleven voort willen zetten. Maar dat is de kunst: thuis leven als op de Camino. Dat vlat nog niet mee. Het begint al in Rosendaal, waar we 5 minuten tijd hebben om de OV pas van MijnMaatje omzetten voor de samenreiskorting. Kiezen we voor de trein zonder samenreiskorting of voor 30 minuten wachten met korting? Na een lange discussie kiezen we voor de eerste optie. Maar het blijkt dat we toch door poortjes en dergelijke moeten en op het nippertje  lukt het om toch de OVpas om te zetten. Komt alles toch weer op zijn pootjes terecht.         

In Arnhem haalt dochterlief ons op en brengt ons verder.  We zijn thuis! 

Van de huiskamer Van de Lage  Landen ontvingen we dit gedicht:

Vanaf hier

zal ik terugkeren 

naar het gewone leven

van alledag,

niet gewoon meer

na al wat ik ervaren heb

en als rijkdom

opgeslagen in de weg

die ik zelf ben.

Ricky Rieter

En mijn tekst van vandaag: "Oost, west, thuis best!" ????