Gisteren was ik een albergue boven een kerk. In de kerk was een mis met een pelgrimszegen. Het was er erg klein en er waren 12 mensen. En dat voor zo'n stad als Burgos met misschien wel honderden pelgrims. Ik heb maar niet mee gedaan aan de communie. In een klein gezelschap val ik zo door de mand dat ik geen katholiek ben. Meedoen aan de mis ligt toch steeds gevoelig. Na afloop mochten de pelgrims naar voren komen. Ik heb het vaker mee gemaakt. Dan komt de pastoor achter het altaar vandaan en krijg je een kruisje op je voorhoofd. Van deze pastoor moesten we achter het koorhek blijven en het sprak ons in het Spaans aan. Dat voelde niet helemaal goed. Zo'n pastoor uit de hoogte die je dan zo aanspreekt. Het was wel aardig dat we de zegen op papier mee kregen in verschillende talen.
Eenmaal weer op de slaapzaal ben ik naar bed gegaan. Ik voelde me niet lekker. Het regende pijpenstelen en het was koud. Ik had heimwee naar huis. Kortom niet zo'n superdag.
Na een heerlijke nacht van negen(ik heb niet meer meegekregen dat het licht uit ging) tot 10 voor 7, maakte dat ik mijn uren slaap wel gehad heb. Wel gedroomd dat ik vandaag geen herberg kon vinden. In het plaatsje waar ik naar toe wilde was in 2013, maar een kleine herberg. En als ik zie hoeveel pelgrims onderweg zijn, hou ik mijn hart vast. Werd gewekt door het gitaarspel en zang van de hospitaleros. Ik had alles zo georganiseerd dat ik in 5 minuten in de kleren was en om 7 uur liep ik. Helemaal vergeten om MijnMaatje thuis goedemorgen te appen. Mijn bedoeling was om ergens een ontbijtje te scoren. Dat was leuk bedacht. En vervolgens deed mijn camera van de iPhone het ook niet. En de zorg dat ik geen slaapplaats kon vinden maakten het samen met de ontzettende kou, dat mijn humeur tot een dieptepunt zakte. Ergens in het buitengebied van Burgos vond ik een bar voor koffie, maar helaas geen wifi. Met een kleine tostados was dat een erg schamel begin van de dag. De prijs was er ook naar €2,20.
Ineens bedacht ik me dat als ik de iPhone helemaal uit zet, deze misschien zich gaat resetten. En inderdaad, nadat ik de iPhone uit had gedaan en weer aan deed de camera het weer. Dat maakte mijn dag weer wat beter.
Inmiddels was ik Burgos uit en heb een hele tijd gelopen met een Italiaans meisje van 18. Ze liep de Camino in haar eentje. Leuk om een tijd met haar gesproken te hebben . Ze studeerde film en fotografie. Ze had haar smartphone laten vallen en nu deed haar camera het niet meer. Was ze erg sneu van. Dat kan ik goed begrijpen. Ik was vanmorgen ook helemaal van slag dat de camera het niet deed. Ik heb zo'n plezier van het ding. En het maakt zulke mooie foto's. Ik maak foto's van bloemen en van kleine dingetjes die ik langs de kant van de weg zie. En deze worden zo scherp.
Na een koffie in het dorp Tardajos met wifi was ik halverwege en is mijn humeur er weer! De zon schijnt! Het is wel koud, maar ik had ook in de regen kunnen lopen. De wandeling vanaf nu is prachtig. Het is het begin van de meseta. Een glooiend landschap, al naar gelang de tijd van het jaar zwart, groen, of bruin. Nu echter een groene zee. Een strak blauwe lucht en de zon die nu rond het middag uur zo warm is, dat mijn jas uit kan.
Tijdens het lopen kwam ik mijn kookvriendinnen van Granon ook tegen. Dat is echt bijzonder was we zijn allemaal apart aan het wandelen. En dat je dan 4 dagen later elkaar weer tegen komt is speciaal. De Italiaanse verblijft met mij in de herberg. In Hornillos aangekomen zie ik dat er inmiddels wel 4 herbergen zijn. Ik moet me dus maar niet druk maken om een plek voor de nacht.
Ga toch eerst kijken bij de albergue municipal. En is nog plaats. Dit bed kost €5 per nacht. Dag later toch wel spijt. Lig met 14 mensen op een kamer, met oude bedden. Heel dicht op elkaar. Ik was vergeten hoe koud herbergen kunnen zijn. En we zitten hier op 1000 m. Ik was erg afgeserveerd en ben in mijn wandelkleren, nat van zweet op bed gaan liggen. Na een uur werd ik steenkoud wakker. Inmiddels was het 14.30 uur en ik had nog niet gegeten. Daarom eerst mijn brood van gisteren opgemaakt. Voordeel is wel dat de herberg een keuken heeft en dat je zelf mag koken. Dat ga ik vanavond dan maar doen. Het douchen kan in een herberg ook zo'n drama zijn. Ik denk dat de douches worden gemaakt door mensen die zelf nooit lopen. Je moet je dus in een douche uitkleden, geen idee waar je je kleren moet laten, geen haak, geen gordijn. Ik frummel alles maar in een plastic tas hangend aan de douche deur. In de slaapruimte uitkleden en gauw even in de douche en je nachthemd over de deur gooien is hier geen optie. A omdat de douchestraal alle kanten op gaat. Maar B zodra je maar een poging doet om je uit te kleden, nemen alle Spaanse, Koreaanse, Franse en Engelse mannen een spurt richting de deur. Excuseren zich op alle fronten. De enige Duitser die er dan nog is, kijkt glazig rond naar deze drukte en snapt het probleem niet. Een heel grappig gebeuren. Na een hete douche en 2 grote koppen thee trek ik weer bij en word ik weer mens. Tijd voor het weblog. Helaas kan ik deze niet versturen. Geen wifi. Het dorp is te klein. Zelfs de bar heeft geen wifi.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten