De vijfde dag van Torres del Rio tot Logrono 22 km

Gisteren had ik mij een bed uitgezocht met stroom. Zowel de ipad als iPhone als mij extra batterij, was leeg. Ik kwam als eerste aan, dus ik kon kiezen. Voor het slapen gaan kwam ik er achter dat er op de valreep nog iemand was gearriveerd. Een Canadese meneer. Maar met zo'n omvang dat ik toch een beetje huiverig op het onderste bed lag. Als hij zich omdraaide dan schudde het bed zo vervaarlijk dat ik me moest vast houden aan de bedstijlen. Het was weer een zware nacht. We sliepen met 8 mensen op de slaapzaal. Best ruim, maar van frisse lucht houden Caminogangers niet. Mijn bovenbuurman snurkte dat het een lieve lust was. Ik had met oortje van de iPhone in en had het coachings ebook op zijn hardst staan.
Het is niet alleen het lopen wat zwaar is.

Vanmorgen stond de eerste om 5.30 uur al weer naast zijn bed. Wat bezield mensen toch. Het is niet warm en er plek genoeg. Waarom zou je zo vroeg weg gaan?

Om 7 uur was ik dus ook al klaar. Had afgezien van wat muslirepen niets te eten dus ik moest wel wat ontbijten. In het kleine barretje was het niet om uit te houden. Het ontbijt bestaat meestal uit tostados. Stokbrood van een dag oud dat geroosterd wordt. Liefst met flinke zwarte stukken. Het gaat heel goed met de hooikoorst. Heb geen last van de ogen en ben niet verkouden of benauwd. Maar de
lucht van toast kan ik niet zo goed verdragen. Dus gauw een kop koffie gebietst en een fles water, vruchtensap en een dik stuk cake. Ik dacht dan eet ik dat op. Stond het halve pleintje voor de herberg vol met rokers. En ook tegen die lucht kan ik niet zo goed. Krijg ik het ook benauwd van. Het is net of 's morgens die lucht extra lang blijft hangen.  Daarom snel de koffie opgedronken en de schoenen aan gedaan. Al etend heb ik de plak cake verorberd. Het was wel een beetje een karig maal. Het volgende dorp was drie uur lopen. Het was weer een prachtige ochtend. Een heldere blauwe lucht, prachtige vergezichten. Van een groene glooiende streek gaat het gebied nu over in drogere bruine landschappen. We komen langzaam in het gebied Roja met veel wijnranken. Maar deze doen nog helemaal niets. Om 8 uur had ik mijn jas al uit. Het was al warm, maar de route was heftige met veel stijle korte klimmetjes en afdalingen. Na mijn valpartij van vorige jaar ben ik toch wat voorzichtiger geworden met het afdalen.

Van de collega's van school had ik een pakketje gekregen. Wat heb ik daar al een plezier van gehad. Door het water met chloor krijg je erg veel dorst en dat helpen de ricola snoepjes. Als ik dan helemaal munt ben neem ik zo'n zuurtje. Kan er erg lang op zuigen. Zo nu ook vandaag. Na 2 uur lopen heb ik een müsli reep gepakt. Zat ook in het pakket. Ik bewaar ze voor noodgevallen. Leuk dat je iets krijgt wat zo van pas komt.

Na een kleine 3 uur lopen kwam ik in Viana. Een mooi oud stadje. Bij het eerste de beste barretje heb ik cafe con leches, koffie met veel melk, besteld. In een heel klein  winkeltje, een super klein supermarktje heb, op de anderhalf vierkante meter van de vleeswaren stonden 3 medewerkers, een
half stokbrood een dikke sinaasappel en een ons salami gekocht. 2 euro. De lunch. Op een bankje in de zon eerst maar eens goed gegeten. Wat een geluk! In de zon, in de frisse lucht, een heerlijk fris broodje, genieten. Al het leed ben je dan gelijk weer kwijt. Ik denk er de hele dag over na : wat is
Geluk. Na het gesprek in de Hollandse herberg blijft dit in mijn hoofd rondzingen. Is geluk maakbaar? Ik had hier ook in de regen kunnen zitten. Had ik toch niet in de hand. Of stel je voor dat
mijn wieg in Polen had gestaan, dan werkte ik misschien wel dagelijks 10 uur aan de lopende band in een Hollandse vleesfabriek.  Na mijn lunch pakte ik de spullen weer bij elkaar voor de volgende
etappe. Ik deed mijn oortjes in om weer een stuk te luisteren naar de Coachingsbox. En waar ging het over: geluk op het werk! Heb maar gauw door gespoeld.


Mijn streven was om tot Logrono te lopen. Dus dat betekende dat ik nog twee uur voor de boeg had. En dat was wel afzien. Bij een kerkje was een picknickplaats.  Maar alleen het me ontdoen van de rugzak weerhield me er van om te gaan rusten. De koster zag me en wenkte me. Heel vriendelijk gaf hij mee een kop water. Ik mocht niet verder lopen voor ik het water op had. Dat is erg aardig!

Na een heel saai stuk lang het industrie park van Logrono kwam ik via een buitenwijk bijna in de stad. Daar trof ik Carl. Hij zat op een bankje. Ik zag dat hij pijn had en de knollen op. Ik moest natuurlijk even een praatje maken. Dus toch mijn rugzak af en weer wat gedronken. Uiteindelijk zijn we verder gelopen. Hij wilde graag naar de herberg waar ik over had verteld. In 2013 ben ik hier ook geweest. En het lukte. Ik vond het gelijk. Het is er heerlijk. Een hele grote ruime slaapzaal. Carl kan als hij wil hier een dag extra blijven. De jonge dame van de herberg herkende me nog: de purple lady.... Heb toch indruk gemaakt. Wist precies dat ik in st jean had gewerkt. Het eerste dat ze vertelde was dat ze zwanger was.  Ze glom van oor tot oor. Samen bedachten we dat het misschien voor Carl toch beter was dat hij de tape die hij nu heeft, moet in ruilen voor een moderne plak strip. Dan kan hij ook douche en zo. Ben niet de enige met een blauw zwaailicht op mijn hoofd. Om 17.00 uur kan Carl wel terecht bij een apotheek. En op commando van haar moesten veel veel thee drinken met suiker wel te verstaan. Goed voor de muscles....

Het is een prachtige herberg vol met Ikea spullen. Dat zie je in Spanje eigenlijk niet. Ik zal straks foto's maken van de slaapzaal.