De vierde dag van Villamayor de Morjardin naar Torres del Rioa 19 km

Op een prachtig klein dorpspleintje zit ik heerlijk in de zon dit stukje te schrijven. Druk pratende Spanjaarden om me heen. Wat oude Spaanse dametjes dutten wat in het heerlijke zonnetje. Een heerlijke Camino middag.

Gisteravond tijdens het diner zat ik naast een van de vrijwillig herbergiers. De man was programmamaker bij de eo en nu bijna toe aan zijn pensioen. Door zijn werk was hij in contact gekomen met de oprichter van deze herberg. Deze wilde een plek creëren waar mensen tijdens de Camino in aanraking komen met het evangelie. Hij had deze man, inmiddels in de 70 tig, geïnterviewd en als een soort deal beloofd om een maand vrijwilligerswerk te komen doen. Hij begreep niets van waarom mensen lopen, maar vond het erg boeiend om met allerlei mensen die hij hier in de herberg tegenkomt in gesprek te zijn. We hebben geanimeerd gesproken over het herbergieren. Waarom je in vredesnaam als vrijwilliger wc's staat te boenen. Had er op zich geen moeite mee, maar was nou niet zijn ambitie. Ik kon niet laten om de voetwassing van Jezus te noemen. Ik zei dat ik in de herberg het wc's schoonmaken zag als metafoor voor de voetwassing. De aanleiding tot een zeer diepgaand gesprek over werk. Hij was bijna toe aan zijn pensioen. Het erg veel moeite met de veel jongere managers. Maar met name met hun manier van werken. Het hele interview moet op papier, alle vragen zijn van te voren bedacht. Weinig ruimte voor eigen inbreng. Maar eigenlijk ook zo langzamerhand het verdwijnen van de c uit de omroep. "Maak je geen illusie, het is ook een gewoon bedrijf. Het gaat om de kijkcijfers!"

Je kon mee eten maar dat hoefde niet. Maar ik vind het altijd erg leuk om mee te doen aan een homecooking meal. Het was inderdaad erg lekker. Maar het was ook leuk om kennis te maken met de visie achter deze herberg. Begonnen met gebed en tijdens de maaltijd werd heel kort het een praatje gemaakt over het waarom van de herberg. Voor mensen die dat wilden was er het Johannes evangelie. "Ik ben de Weg, de waarheid en het leven. Niemand komt de Vader dan door mij."

Erg toepasselijk voor de Camino. Na de maaltijd was er een Jezus meditatie. Ik wist niet goed wat ik me erbij voor moest stellen. In een speciale ruimte in de herberg met kleden op de grond, zaten we in een kring. Vanzelfsprekend was het koud dus we zaten allemaal onder plaids. Dat heeft dan toch wel wat. Je zou er thuis niet aandenken om met jan en alle man onder een plaid te gaan zitten. Vervolgens kon je luisteren naar rustgevende muziek. En heel zachtjes werden er citaten uit de bijbel voor
gelezen. In alle talen. Na afloop was er thee. Het was wel een bijzondere ervaring

Na een warme nacht, met 8 vrouwen, dat was toeval en ik was de oudste, dat is ook toeval, want er zijn veel oudere dames op pad, werd ik enigszins versuft wakker. Volgens mij was ik gewoon verdoofd van een te kort aan zuurstof. De vrouwen hadden het gisteravond allemaal koud en het raam moest dicht. Ik durfde niet naar de wc te gaan. Ik dacht niet dat ik kon verdragen om de kamer weer
binnen te komen. Je staat dan tegen de lucht aan.

Rond 7.30 uur ben ik, na een gedegen Hollands ontbijt, vertrokken. De route gaf aan dat je 3,5 uur in de velden zou lopen. Het was geweldig. Het was nog erg koud, maar de zon scheen al. Na de bedompte nacht was dit letterlijk een verademing. De natuur is zo prachtig, de zon schijnt helder, de lucht was helemaal strak blauw. Doordat we wat hoger zitten en het nog vroeg in het voorjaar is, is de zon nog niet sterk. Wat een cadeau om zo te mogen lopen. Heb bijna de hele route naar Los Acros

alleen gelopen. De vorige keer dat ik hier was, ben ik op dit punt verdwaald en had ik geen eten bij mee. Dan is de eindeloze uitgestrektheid beangstigend. Deze keer was het een geweldige ervaring. Ik liep nu al voor de 4 dag in korte broek. Dat heb ik eigenlijk ook nog niet mee gemaakt.

Het was een schitterende wandeling. Een van de mooiste. Jammer dat Mijn Maatje alleen het laatst stuk steeds loopt. Dit stuk is zo mooi. Misschien moet ik de volgende keer de route maar terug lopen. Aan de andere kant is het jammer. Je ontmoet zoveel mensen. Deze zie je eigenlijk steeds in elke herberg terug. De groep waar ik mee loop, lopen allemaal rond de 20 km. Dan zou je dit missen. Je doet zoveel bijzondere contacten op. Gisteren heb ik kennis gemaakt met 3 Amerikaanse dames van in de 60. Ze zijn schoolvriendinnen. Lopen nu samen de Camino. Hun mannen willen niet. Ze hebben een leeftijd bereikt dat ze alles zeggen wat in hun op komt. Maken overal grappen over. Over(hun) mannen, kinderen, hebben de draak met de jonge kerels die mee lopen. Kortom een genot om een poosje in hun gezelschap te zijn. Hun accent is vreselijk. Maar ze schateren de hele dag. Vandaag liep ik poosje met Carl, de Duitse man met zijn ebook zonder stroom. Hij heeft toch meer pijn aan zijn
been dan dat hij toegeeft. Heb hem een uur gezelschap gehouden, maar het tempo werd hem te hoog.
Vandaag troffen we elkaar weer in de herberg. Een van de Amerikaanse vrouwen zag hem trekken
met zijn been en vroeg wat er was. Zij was fysiotherapeut en in eens veranderde deze oude dame een
zeer professionele fysio en voor dat Carl het in de gaten had lag hij gestrekt op bed en zij heeft hem een half uur gemasseerd. Hij moest daarna rusten en veel water drinken. Dat schijnt goed te zijn voor de afvoer van negatieve stoffen. Moet je voorstellen, dat gebeurt dat allemaal in de de slaapzaal. De Carl vroeg wat de tegen prestatie moest zijn: niets, het is de Camino, iedereen helpt elkaar. Alles hij dan toch wat wilde doen dan moest hij maar wat extra gebeden bij de mis doen. Dat is overal goed voor!

Bijgekomen van sessie in de slaapzaal ben ik stilletjes naar buiten gelopen. Daar is de wifi. En rond
het wifi punt zit iedereen op de stoelen van de bar met de ipad of telefoon. Tijdens het schrijven van mijn stukje verschijnt ook Carl. Hij zag mij wath appen. Hij vroeg of ik een foto van zijn been wilde sturen via de wats app. Uiteraard wilde ik dat wel. Maar ja, als je een ipad en een ifoon hebt dan lijkt
dat wel heel wat, maar dat wil nog niet zeggen dat ik dat dan zomaar kan.

Om wat tijd te winnen heb ik gezegd dat hij eerst zijn vrouw maar eens moest bellen. Die schrikt zich het apezuur van een been van boven zijn knie tot aan zijn enkel in de tape. Dat was een goed idee. Zij heeft mij een app gestuurd en toen heb ik een foto van Carls been gemaakt en deze terug geappt. De techniek op de Camino staat voor niets.

Het is wel welletjes voor vandaag. In de schaduw stervenskoud en in de zon te warm.