1000 mijl begint ook met een eerste stap.
Op een van de inspiratie kaarten van L'Esprite du Chemin staat deze tekst. Al lopend komt deze tekst steeds in mijn hoofd op. Hoe waar op een tocht als deze. Je begint aarzelend. Soms erg gespannen als het je eerste keer is dat je de Camino gaat lopen. Wat staat je te wachten? Hoe zal het gaan? Ik zie het aan de pelgrims in de herberg en lees in de facebook groep. Vragen die langs komen geven aan dat mensen zich onzeker voelen. Moet ik een matras meenemen? Is er overal plek...
En dan breekt de dag aan dat je eindelijk de eerste etappe maakt. 's Morgens, soms nog in het donker, begin je met de eerste meters. Al naar gelang je getraind hebt, gaat het gemakkelijk of wat stroever. In de loop van de dag, dagen, komt vraag waarom je überhaupt denkt dat je deze tocht tot een goede einde gaat brengen. 800 km is tenslotte een heel eind.....
Toch langzamerhand zie je dat het je gaat lukken, komt het vertrouwen dat je het kunt. Leven bij de dag en leven in het nu. En stap voor stap kom je bij de eerste 100 km, dan de 200 km. Ach en dan tel je niet meer. De cadans heeft je dan te pakken.
Is het niet met veel dingen in het leven zo, dat je een eerste moet stap moet zetten. En zo'n stap valt niet mee. Waar stort je je in? De twijfel of je het wel kunt? Maar ook of het niet te veel is. En soms moet je gewoon beginnen. Stapje voor stapje. Wat is dat wat je toch tegenhoud? Je hebt beelden in je hoofd hoe dingen moeten. Die beelden zijn soms zo enorm dat ze je als het ware verlammen om door te pakken en te beginnen. Heeft misschien ook te maken met mijn calvinistische waarden en normen waar ik mee ben groot gebracht? Je maakt af waar je aan begint en je doet wat je beloofd. En wat hindert me dit. Eerst omdat je je niet zomaar ergens in stort. Je zult het maar niet af kunnen maken. Of je neemt geen eerste stap, want je weet wat je hebt en je weet niet wat je te wachten staat. Het heeft voor mij natuurlijk alles te maken met het zoeken naar zekerheden. En dat is zo ingepomt, dat het zelfs niet in me op komt om zo maar te gaan. Jammer, wat zit dit me in de weg bij het maken van keuzes.
En stel dat het niet af komt. Dat je de weg niet tot een goed einde brengt! Hoe erg zou dat zijn? Door het afbreken van een tocht, wil het toch niet zeggen dat je zwak bent of geen doorzetter. Soms heb je te maken met zaken waar je geen invloed op hebt. Je lijf, de gebeurtenissen onderweg. Je hebt niet over alles de regie. Dus soms gaan dingen zoals ze gaan. Je doet je best en soms meer dan dat. En dat is genoeg.
De ervaringen die je hebt opgedaan neem je in je rugzak van je leven mee. De mensen die je hebt ontmoet met hun levensverhalen. Je ervaringen met het leven onderweg. Ze vormen je.
Als ik dan terug kijk naar wat de stap om te beginnen aan het avontuur van Camino me heeft gebracht, dan ben ik blij dat ik de stap gezet heb. Wat heeft het mijn leven verrijkt. Wat kijk ik anders aan tegen het leven en het werk. Ik kan kiezen voor zekerheden, maar ik kan ook gaan voor het onbekende. Ook daarvan weet ik nu: er is altijd een eerste etappe! En deze gaat zoals het gaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten