Vervolg van de Achtste dag: Een bijzondere avond....

Ik douche niet had ik dapper gezegd. Maar om half zes dacht ik, laat ik toch ook een poging wagen. Je voelt je dan wel wat beter. Er waren nog maar 4 wachtenden voor mij. Gezusterlijk zaten we in de rij. Een Schotse mevrouw in Schotse rok, een Spaanse, een Koreaanse en ik dus. De mannen waren inmiddels klaar met het douchen, maar het schijnt hier iets vreselijks te zijn als je als vrouw in een mannendouche gaat.

Een hospitalera kwam bij me staan en vroeg me mee te komen. Ze nam me mee naar een kast vol met levensmiddelen. Had geen idee wat ze wilde. Uiteindelijk kwam ik er achter dat het hier de gewoonte is dat de pelgrims voor elkaar koken. Samen met een Italiaans en een Spaanse mevrouw heb ik gekookt voor 50!!! Ze lieten ons de voorraadkast zien en de kelder en het was aan ons. We keken elkaar wat twijfelend aan. Die taal is dus universeel. We kwamen op menu van een mixta salade en rijst met een tomatensaus met allerlei groenten. De pan voor de rijst was net zo groot als de tobbe waar ik thuis vroeger op zaterdag in bad moest. Op een grote gasbrander. Ik was op mijn slippers. Het griezelde me toe. Van een kookwekker zetten hebben ze nog nooit gehoord. Ik dacht laat ik me maar bemoeien met de salade en de tomatensaus.  Wat een happening en dat in een keuken van 1 bij 2 meter. Onvoorstelbaar. Om 7 uur was de mis. Ik had een schort aan met spelden vast gemaakt op mijn rug. Zoals gewoonlijk had ik weer een hoog "Martha gehalte". Iedereen was bij de mis voor ik het In de gaten had. Niemand om de spelden van het schort los te maken. Het zag er niet uit. In mijn wandelkleren, mijn haar alle kanten op, met schort ter communie.  De mis was een een zijvleugel van de kerk en was afgeladen vol. Na de mis om 8 uur was het eten. Het zweet droop van mijn rug.
Maar om 8 uur stond alles op tafel. En de mensen vonden het nog lekker ook. Of ze zeiden het om mee een plezier te doen.
De afwas moest ook gezamenlijk gebeuren. Een van de hospitaleros had 4 grote teilen met water
gemaakt. Op elke tafel kwam een teil. Een voor de glazen, een voor het bestek, een voor de borden en een voor de pannen. Daar heb ik filmpje van gemaakt. Na het eten moest ik echt douchen. Ik droop van onder tot boven van het zweet.  In een kleine ruimte koken en in een hele kleine ruimte met veel mensen samen eten. De temperatuur steeg tot grote hoogte. Het was een heel bijzondere maaltijd. Ik denk dat we wel met 15 nationaliteiten aan tafel zaten. Ik was de enige hollander.

Na de afwas was er een avondsluiting voor wie dat wilde. We gingen naar het "bovenkoor". Ik denk dat daar vroeger de monniken zaten. Het bestond uit een halve cirkel van stoelen. Tussen elke stoel stond op het hout een kaarsje. Alleen het licht van het altaar brandde. Dat is in deze streek van Spanje helemaal in het goud. Heel schitterend om te zien. Eerst vertelden de hospitaleros wat over de Camino. Het was de bedoeling dat iedereen 10 minuten stilte respecteer en daarna mocht iedereen die wat wilde wat uitspreken over de Camino. Iedereen zijn eigen taal. Daarna ging het licht uit en zagen we alleen het altaar en de kaarsen. En het was echt helemaal stil. Minutenlang. Iedereen deed volgens mij moeite om zelfs stil te ademen. Toen ging er een grote kaars rond en mocht iedereen die dat wilde wat zeggen. Heel ontroerend. Er waren twee Koriaanse oudere mannen en deze waren tot tranen toe geroerd. Een Spaanse man zong het Ave Maria of zo denk ik in het Spaans. Er waren meer mensen erg geëmotioneerd. Ik kon lang niet alles verstaan, maar de bezieling van deze mensen om de Camino te lopen gaat de ratio te boven. Het geluid was heel bijzonder. Dus ik heb niets gezegd maar het Gloria gezongen. Het klonk er zo mooi. Men is in de Katholieke kerk in Spanje niet zo gewend om. Te zingen. Jammer, hun kerken lenen zich er goed voor. Tot slot zong nog iemand in een taal die ik niet kon thuis brengen het lied:  Als alles duister is, ontsteek dan een lichtend licht dat nooit meer dooft, licht dat nooit meer dooft. Misschien is het wel een Taize lied. De bijeenkomst stopte en iedereen gaf elkaar de Vredesgroet. Ging er wel iets anders aan toe dan bij ons. Wij geven elkaar een hand, maar hier is het een omhelzing. Inmiddels ben ik wat gewend aan alle "hugs" die je hier te pas en te onpas ontvangt.
Het was wel een heel bijzondere avond.
Doordat ik steeds naar andere herbergen ga, dan de vorig keer, als dat kan, lijkt het soms of deze Camino weer helemaal nieuw is.