Spreuk van de dag:"Niet alles wat je hebt gemist is in te halen in de tijd,"

Deze spreuk moest ik eerst goed tot me door laten dringen. En het valt niet mee in deze drukke herberg met een hard piepende espresso machine en veel pelgrims om nog iets zinnigs te schrijven. MijnMaatje is druk in gesprek met de medepelgrims. Mis ik nu wat om maar bij de spreuk te blijven. Ik probeer toch nog iets te schrijven. Zit met mijn tenen bijna in de open haard, want het tocht hier als een gek over de vloer. Zit tussen de twee Duitse dames in die kreunen en steunen over hun "kurper". Gezien hun omvang ook enigszins begrijpelijk. Verder is de herberg vol met de 10 dorpsgenoten die denk ik in dit dorp wonen. Kinderen kruipen onder de tafels door. Het tafereel kan zo doorgaan voor een schilderij van Jan Steen. 

Zou de spreuk bedoeld zijn dat je nu erbij moet zijn? In het nu moet leven? Bijvoorbeeld: De kinderen zijn nu klein. Wil je daar wat van mee krijgen, dan moet je er nu zijn. Dat kun je later niet inhalen. 

Je hoort wel eens dat mensen meer van de kleinkinderen genieten, dan vroeger van hun eigen kinderen. Ik kan me er wel iets bij voorstellen. Als je er midden in zit, zie je de dingen ook niet zo. Pas later als je terug kijkt, vallen je dingen beter op. 

Jammer dat je soms niet zo geniet van de dat gene wat er is. Je verlangen naar iets anders is dan groter. Later besef je pas dat het bijzonder was.

De vijftiende dag van San Marina naar Hostal 18 km en 25.913 stappen

Na een goede nacht van 8 uur en 53 minuten zijn we vanmorgen rustig vertrokken. Voor het eerst met een tostados als ontbijt.  Deze herberg had geen keuken, daarom nu maar desayunos. Het heeft vannacht heel erg geregend en flink gewaaid volgens MijnMaatje. Het is droog en zonnig als we vertrekken, maar wel erg koud. Gelukkig heb ik de handschoenen. We lopen een uur stevig door. Heuvel op en af. Dan komt er een lucht aan zo zwart, dat we op voorhand maar besluiten ons in de regenkleding te hijsen. En dat is maar goed ook. We krijgen een bui over ons heen. Kort maar hevig, met hagelstenen. In de regenkleding lopen we verder. We laten deze maar aan, want dan kan het allemaal goed drogen. De wandeling is niet lang, maar 18 km vandaag. We durven het er met dit wisselvallige weer niet op aan te laten komen dat de herberg in Duran vol is. Als deze niet lukt, moet je nog 10 km lopen. En dat is ons te ver. We kiezen ervoor om morgen dan maar 27 km te lopen. Na 14 dagen zijn we wel zo getraind dat dit geen probleem meer hoeft te zijn. 

De route is weer bijzonder vandaag. We lopen langs een heuvelachtige omgeving. Er zijn grote melkvee bedrijven. De kuilbulten zien er net zo uit als in Nederland. Het enige verschil is dat er een paars(!) net over ligt. Langzamerhand komen we steeds hoger en het grasland gaat over in rotsen met bloeiende gele brem. De zon schijnt, maar het waait stevig. De blauwe regencaps fladderen om ons heen. Het gebied lijkt erg uitgestorven. Bijna geen bars of restaurants. We besluiten het brood dat we nog hebben, maar ergens aan de kant van de weg op te gaan eten. En net als we dat bedacht hebben zien we een mooi picknickplaatsje. Groen en nat, maar we hebben de caps nog aan dus geen probleem. Wat smaakt zo'n broodje dan heerlijk. Met wat monchoukaas, een eitje en nog een paar reepjes paprika, een heerlijke lunch. 

We komen nergens een winkel tegen. Het is te hopen dat de herberg ook avondeten kan verzorgen. Gelukkig blijkt dat het geval te zijn. We komen na nog een fikse hagelbui, met hagelstenen van wel een halve centimeter doorsnede, op onze plek van bestemming. We zijn er vroeg. Dat betekent een lange middag. Het herberg is nieuw en is in een dorpje. De bar die erbij hoort ligt een kleine kilometer verder op. Daar is vanavond ook een menu del dia. De waard wil ons wel halen. Dat is onze eer te na. Met dat kippeneindje van vandaag kunnen die kilometers er wel bij. Een nadeel, er is geen kachel. O, wat is het dan koud. Echt de Camino zoals ik me herinner. Gelukkig kan ik koffie maken. We eten ons laatste broodje en ik maak van het restje havermout en een geplette banaan nog een kom warme pap. We moeten nog 4 uur wachten voordat we avond kunnen. Voor morgenmorgen hebben we nog een yoghurt en een banaan en het laatste beetje havermout. We hebben dan nog theezakjes, wat oploskoffie, een halve reep chocola en 2 tomaten. Het moet lukken om dit vol te houden tot de eerste winkel die 13 km verderop zit. Maar we hebben pech, want het is morgen 1 mei en dan zijn de winkels dicht. We moeten morgen 27 km. Dus we zullen wel hier en daar wel iets moeten kunnen eten. 

Het menu del dia laat nog even op zich wachten. Als je vroeg in de herberg bent, dan betekent het dat je lang moet wachten. Het is erg koud, dus je gaat niet voor je plezier nu op een terrasje zitten. We zitten met jassen aan in de bar. En als je trek hebt en niet allerlei koekjes en dergelijk wilt eten, dan duurt een uur lang.

We praten met een van de Duitse pelgrims. Hij was in zijn werkzame leven chemicus. Hij heeft strookjes bedacht die je in de urine potjes kunt doen en waar je dan aan kunt zien of iemand diabeticus is. Langzaam kabelt de tijd dan voort. Ook dit hoort bij het pelgrimsleven. We proberen een busreis terug te boeken, maar het internet is niet sterk genoeg. Dus het lukt niet. MijnMaat wordt er helemaal hyper van. We hebben wel de creditcardgegevens gegevens, maar geen email terug ontvangen. We zien het wel. 

Een eindelijk kunnen we aan de maaltijd. Een warme soep, een salade mixta, kip met patat en een yoghurt na. Het lijkt morgen ook weer zo'n dag qua weer. We kunnen het niet veranderen, dus we nemen het maar zoals het is.

De veertiende dag van Negreiria naar San Marina 20 km en ongeveer 28.672 stappen

Het was een heftig nachtje deze nacht. Ik moest mijn Fitbit opladen en alle mobieltjes en we hadden samen maar een stopcontact. Ik dacht slim te zijn door de wekker te zetten en dan een mobieltje te wisselen met de Fitbit. Ging om 23.45 uur mijn mobiel af. Ik had hem zacht gezet, dacht ik, op trillen. Ik had het mobieltje in mijn tas, voordat ik hem had was ik wel 5 minuten later. Iedereen wakker. Ik schaamde me dood. We hebben hem nog niet weer goed ingesteld gekregen. Snap niet wat er aan de hand is, want normaal staat hij altijd op trillen. 

Voordat ik weer in slaap was, was ik een uur verder. Ik werd nog een keer wakker en ik rook rook. Dat heb ik vaker gehad. Mijn eerst reactie is dan. hoofd in de slaapzak en verder slapen. Er bleek toen wel degelijk wat aan de hand te zijn. De kachel was verstopt en iemand had de helderheid van geest om toch polshoogte te gaan nemen. Anders was het toen wel verkeerd afgelopen. Daarom dacht ik dat ik nu toch maar eens moest kijken. Gelukkig was er niets aan de hand, maar voor ik weer in slaap was...

Vanmorgen was het een drukte van belang in de herberg. Er was een groep jonge Amerikaanse mensen. Ze maakten in de keuken havermoutpap in de magnetron en hadden twee grote bakken aardbeien die schoongemaakt moesten worden. Iedereen liep af en aan. Er stond een rij voor de magnetron om water heet te maken. Wij hadden vanmorgen een bord yoghurt met havermout en banaan. We horen er er echt bij! Als je geen havermout eet op de vroege ochtend hoor je er niet bij.de jonge mensen hier eten het allemaal. Het is ook goedkoop.

De zon schijnt weer en de hemel is blauw, wel met hier en daar een wolkje. We lopen op een hoogvlakte en er is een stevige wind. Maar we lopen toch om 10 uur weer in het t'shirt. We doen rustig aan, want we hebben een gereserveerd plekje. De route is prachtig. Eerst 10 km door bospaden en dan door glooiende akkers. Er is al gras ingekuild, want de velden laten al gele stukken zien. De mest ruikt net als thuis. 

De wind neemt toe en de wolken ook. Rond 14.30 uur zijn we in de herberg. Het is een drukte van belang. We zijn hier eerder geweest. In 2014. De herbergier had toen alle tijd voor een praatje. Dat is nu anders. Misschien ook omdat het op een zaterdag is en er ook veel fietsers zijn. Inmiddels is het koud. Heel koud. De zon schijnt amper meer. Ik neem een lange warme douche. Ik lees nog even het verhaal van 4 jaar terug over deze herberg en route. Dat is een klaagzang over moe zijn en zere voeten. Dat is nu wel anders. We hebben niet eens stramme benen. Neem een lekker kopje con leche en een fles mineraal water. In deze herberg kun je niet zelf koken. Als dat het geval is, dan drinken we toch te weinig. Ik moest € 2,30 betalen voor koffie en een grote fles 33 cc water. Tegenwoordig is een flesje drinken 20 cc in Nederland en ook wel €2,00 .

De route is wat lastig. Ten lang voor twee lange etappen en nu hebben we drie korte etappen. We zitten in een klein dorpje. Er is niets te doen. Een heel oud vrouwtje komt zeggen dat er straks in de kerk een mis is. Daar gaan we dan maar naar toe. Het eten is hier meestal na 19.00 uur. Dus het vult mooi een stuk van de middag. In het kleine dorpskerkje is het heel erg koud. Het ziet er mooi uit. Het altaar is prachtig. We treffen weer een figuur met een open wond op de knie. Dit hebben we vaker gezien. Zal toch eens op zoeken op internet wat deze betekent. We hebben vorig jaar een rondleiding gehad en toen is het gezien, maar ik ben het weer kwijt. De dienst is kort 20 minuten met preek en communie. En zo staan we om half zeven we buiten. Gelukkig heeft de herbergier de kachel aangedaan. Ik ben helemaal verkleumd.

Het is een private herberg. Klein en erg gezellig. Wel eten met een aantal Duitse pelgrims. Dat maakt het erg gezellig. De voertaal is Duits. Mensen hebben allemaal meer de Camino gelopen. Eenmaal begonnen, dan gaat men keer op keer. Ik herken dat. Er is een salade, maar deze is mij veel te koud. Dus ik neem linzensoep en een wienersnitsel met patat. We sluiten de maaltijd af met yoghurt en koffie.

Onze Koreaanse vriend heeft gereageerd op de Facebook van MijnMaatje. Leuk hoor, zo'n Koreaanse vriend. We krijgen ook foto's van zoonlief. Hij is in Oostenrijk. Daar sneeuwt het. Niet te geloven.

Morgen verwachten ze hier regen. Gelukkig hoeven we maar een kort stukje. 18 km. We hebben inmiddels maar een private herberg geboekt. Als we dan kleddernat aankomen hebben we hopelijk de ruimte om de zaken te drogen. We mogen toch helemaal niet mopperen met zoveel dagen zon. Een dagje regen, het zij zo!

Het internet is weer traag, dan maar zonder foto's.

De dertiende dag van Santiago naar Negreia 22 km en 31.000 stappen

Na een heerlijke nacht op het lekkere bed met de frisse witte lakens, stonden we om 7.15 uur uitgerust  naast het betreffende bed. Vervolgens in de wel voorziene keuken een goede mug gemaakt. Dit keer zelfs met kaneel. Dat maakt de mug nog lekkerder. Ik kijk nog rond naar een vetvrij papiertje, zodat ik wat kaneel kan meenemen. Dat lukt niet en het gaat natuurlijk ook wel een beetje te ver.  Een beste kop koffie nog en zo staan we om 8.15 uur op de stoep van de herberg. Op voor onze tweede Camino! Ja, de eerste is volbracht Camino Portgues. En vervolgens starten we nu de enige Camino die begint in Santiago: Camino Finesterre. Van de vorige keer meende we te weten dat deze niet druk is en in de volgende stopplaats zijn Albergues genoeg. Dus we doen zeer relaxt. Het voor de zoveelste keer een prachtige ochtend. Wel koud. Ik heb bij de Bazaar Chino(een Action gerund door Chinezen) een stel handschoenen gekocht. Ik heb ze vanochtend aan en het is nodig ook. Het is 3 graden, maar met zon een een strak blauwe hemel. Dat belooft wat voor de rest van de dag. En ook heel bijzonder, zonder dauw. Na een uurtje kunnen de handschoenen uit. En na een half uurtje stoppen we voor een kopje koffie. De bar heeft een fikse internet snelheid. Dus MijnMaatje load wat gemaakte filmpjes op. We nemen het er van en trakteren ons zelf op een sinaasappel. Als je geen koek of broodje wilt, dan ben je in een bar in Spanje gauw uitgegeten. Maar deze bar is keurig, er is een slot op de wcdeur, er zijn handdoekjes, de internetsnelheid is super en er is fruit. Wat wil je dan nog meer?

Na drie kwartier gaan we weer verder op stap en na elk half uur gaat er weer iets uit. Het jack, de broek, een ander shirt. We eten de salade op bankje in het zonnetje. Het wordt heerlijk weer, niet te warm om te wandelen. Het lopen gaat super. We moeten nu een berg op, maar dat is bijna een eitje. Met zoveel kilo's minder scheelt dat toch enorm. Ik merk voor het eerst op een Camino dat ik afval. Mijn broek zit steeds losser. We eten stevig, maar door onze andere wijze van eten en leven heb ik meer spieren en daardoor waarschijnlijk ook een hogere verbranding. We proberen zo goed en kwaad als dat gaat in deze weken, er op te letten dat we veel groente en eiwitten eten. Wortelen, paprika's en tomaten, wel 2 eieren op een dag. Als het lukt 1 of 2 bananen, handvol noten, 2 yoghurtjes zonder suiker.  Die yoghurtjes zijn best een probleem, want eigenlijk is alle yoghurt gesuikerd. Dus je moet even zoeken. Elke dag 50 gram havermout in de mug of in de yoghurt. Als het kan, omdat er een keuken is, proberen we een salade te maken. Vandaag hebben we pech. De herbergmunicipal waar we nu zitten, heeft pannen, borden, bestek. Alleen nu doet de kookplaat het niet. Dat wordt dus vandaag weer een menu del dia. Vinden we ook niet erg. Een broodje is zo gesmeerd morgenvroeg. Er is wel een magnetron, maar geen bekers. Dat is wel jammer, want ik probeer toch elke dag nog 2 of 3 koppen thee te zetten. Door het lopen verliezen we veel vocht. Het Spaanse water is voorzien van chloor. Nu is het minder erg dan eerdere jaren volgens mij. Met wat thee krijg je dan ongemerkt nog wat extra vocht binnen. Voor een volgende Camino is een beker of schaaltje dat in de magnetron kan wel zo handig.  

Laten we de dag nog niet prijzen voordat het avond is, maar het ziet er naar uit dat deze Camino lichamelijk zeer goed te doen is. Onze conditie is super. We zijn beter dan de vorige jaren. Ik dacht vorig jaar echt af en toe: hoe lang kan ik dit lichamelijk nog aan? Het is niet alleen het lopen, maar ook het klimmen in de stapelbedden, het plassen aan de kant van de weg, om maar eens wat te noemen. Als we bij de herberg komen hebben we nog energie over. Andere jaren had ik zere benen of voeten en moest ik eerst een paar uur liggen. Tot nu toe heb ik ook nog nooit zulk goed weer gehad. Dat maakt het ook eenvoudiger. Toen ik in een herberg aan het helpen was bij het eten, vertelde Jorge, de herbergier, dat hij die week iemand had ingeschreven van 1929. Dus 88 jaar! Dat kan alleen natuurlijk als je conditie super is. Je kunt er zelf veel aan doen, dat merk ik nu. Ik ben sterker en leniger dan ooit, zou ik bijna zeggen. Natuurlijk heb je het niet helemaal zelf in de hand, want je moet natuurlijk ook gezond blijven. Maar je gezondheid een handje helpen, kan denk ik heel goed.

Rond een uur of drie belanden we in de herberg. De hospitalero is er niet. Maar er is iemand van de pelgrims die haar rol overneemt en deze man wijst ons het bed en legt ons de gang van zaken hier uit. We komen aan de praat en hij blijkt inmiddels al 1,5 jaar op pelgrimstocht te zijn. Met een tent te wel te verstaan. Hij heeft 30 kilo bagage en loopt dagelijks 30 km. Soms zelfs meer. Hij blijkt 68 jaar te zijn. MijnMaatje vraagt hem de oren van zijn hoofd. Wat maakt dat iemand zo lang op reis gaat? MijnMaatje geeft aan dat hem dat niet zou lukken. Het lijkt mij heerlijk. Af een toe een bed met schone stijve witte lakens, een grote bak koude yoghurt met fruit en eens ongebreideld je lijf in kunnen smeren met body milk, zonder dat je moet denken dat je einde van je reis niet haalt met je voorrraad, dan zou ik er weer weken tegenaan kunnen.

Omdat we niet zelf eten kunnen maken en de herberg behoorlijk buiten het dorp ligt, gaan we vroeg naar het dorpje. Daar pakken we een terras. Het is nog siësta tijd, dus de bediening is mondjesmaat. Supermarkten, alle winkels, apotheek  gewoon dicht tussen 14.00 en 17.00 uur. En als je zelf naar binnen gaat krijg je iets te drinken. Anders niet. Totaal andere wereld dan in Nederland. Het is inmiddels 17.00 uur en de school gaat uit. We hebben de indruk, dat deze om 9.30 uur begint en dan tot 17.00 uur duurt. Het dorpje komt weer tot leven. En wij maken een boodschappenlijstje. De komende dagen wordt wel wat ingewikkeld. We lopen naar Muxia en van Muxia naar Finesterre. De eerste dagen lopen we in the middle of nowhere. En het weekend. Twee ingewikkelde dingen.

Morgen lopen we naar San Marina 20'km, de dag erna naar Dumbria 22,5 km en dan Muxia 21 km. Dan van Muxia naar Finesterre 31 km!!, en dan van Finesterre naar Cee 11 km. Evt naar Oliveira.

We zien wel. Eerst nu boodschappen doen en dan eten.

Het menu del dia is in een hotel en we zitten sjiek aan tafel. MijnMaatje heeft rijst met groenten en ik vermicelli soep. Daarna patatjes met biefstuk en ik heb kip. Een yoghurt naturel na en natuurlijk wijn voor de broodnodige mineralen. 

Na drie slokken draait mijn hoofd op mijn romp. De wijn is hier heftig. We eten heerlijk. Na het eten maken we toch maar een salade voor morgen. Na zo'n menu del dia moeten er morgen wel een verantwoorde lunch zijn. 

Onze voorraad:

Spreuk van de dag: "Een rijk leven is een verzameling van kostbare momenten"

Een prachtige spreuk. Wat mooi dat deze ook in het zakje zit. Hij past wel bij mij en bij ons. Rijk kun je misschien zijn met spullen, maar je spullen moet je verzorgen en soms maak je je ook zorgen om je spullen. Op dit moment ligt in de herberg mijn dure slaapzak. Ik ben altijd weer benieuwd of hij er nog ligt als we terug komen, zoals we nu het stadje in zijn gegaan om te eten. Gelukkig hij ligt nog als we thuis komen. Mijn Mini IPad draag ik steeds bij me in mijn heuptas. Ik moet steeds om mijn tas denken. Nu zit mijn portemonnee er ook in, maar toch. 

We hebben jaren gekeken naar een huis buitenaf. Het kwam er maar niet van. Soms vind ik het jammer dat het niet gelukt is.  Maar meestal ben ik nu blij, dat we geen zorgen hebben om een huis en een tuin. Het is nu heerlijk vrij en we kunnen gaan en staan waar we willen. Je hebt geen zorgen om het onderhoud, je hoeft geen tijd te investeren in de tuin. 

Het hebben van spullen lijkt een rijkdom, maar wat een armoede als je er steeds bang voor moet zijn dat een ander jou spullen wil hebben. Het gaat dus om andere dingen. Om ervaringen bijvoorbeeld. Dingen die je beleefd hebt, waar je plezier aan hebt gehad. De Camino is voor ons zo'n rijkdom geworden. De ontmoetingen onderweg, de ervaringen die je daar samen hebt gedeeld. 

Ook de jaren met de kinderen thuis zijn een rijkdom geweest voor ons. De vakanties samen of de feestdagen. Daar kunnen we goed op terug kijken.  Het gaat dus niet om dure zaken, maar rijkdom is datgene waar je plezier aan hebt beleefd of waar je met voldoening op terug kijkt. Zaken die je door doorzettingsvermogen toch hebt bereikt.

Rijkdom zit hem in de kleine dingen die je dag goed maken. Zoals hier met twee Koreaanse jonge mensen, die van hun weinige geld een pak sojamelk kopen en deze genereus delen met ons. Om te vieren dat dit onze laatste avond samen is! Wat een geschenk!

Rijkdom zit in kleine dingen die je onvermoed zo in de schoot vallen. Zoals zo'n mooi zakje met spreuken.

Toevoeging: 

Al wandelend hebben we het nog eens over deze spreuk. MijnMaatje geeft aan dat hij zeer gelukkig is met zijn iPhone. Niet zo zeer als bezit, als hebbeding, maar met alles wat hij er mee kan. Foto's maken, filmen, informatie verzamelen, de krant lezen. Hij voelt zich rijk met zijn nieuwe IPhone. Het verschil zit hem erin, dat het niet zozeer om het apparaat gaat. Meer om wat hij er mee kan. Als hij deze zou verliezen, zou dat voor hem een ramp zijn. Maar we zijn in de gelukkige omstandigheid, dat we direct weer een nieuwe zouden kunnen kopen. Het gaat dus niet om het geld wat deze vertegenwoordigd, hoewel het natuurlijk jammer is als je hem kwijt raakt. Het gaat hem meer om dat hij de functie weer zou kunnen gebruiken.

Spreuk van de dag: Ga op pad zonder zorgen. Wat vandaag niet is komt morgen....

Een mooie spreuk. Hier zou je elke dag naar moeten kunnen leven. De tekst lijkt een beetje op de bijbeltekst: geen zorgen voor de dag van morgen, want elke dag heeft genoeg aan zijn eigen deel.

Zeker voor de vrouwen, die ik deze spreuk gisteravond heb gegeven, zitten er twee in de positie dat ze nog niet zo zeker zijn van die dag van morgen. Beide na een relatie van meer dan 25 jaar, komt er nu plotseling een einde aan deze situatie. Je wist wat je had, maar weet nog niet wat je krijgt. Een van de vrouwen zei: " Ik heb me de comfortzone ook te veel laten aanleunen. Je moet er ook wel wat voor doen, bedenk ik me nu." 

Op de Camino weet je nooit hoe je dag er morgen uit ziet. Je hebt gewoon niet alles in de hand. En dat is, als je het eenmaal los durft laten, ook het mooie. Maar dat loslaten, is juist de moeilijkheid.  Het liefst speelt een mens toch op safe. Dat is het makkelijkste. Hoef je niet na te denken. Hoef je niet te leven in onzekerheid. Hoef je niet te accepteren dat een ander zo maar iets voor jou doet, gewoon om jou een plezier te doen. Goedheid of meeleven accepteren is niet altijd makkelijk.  Tijdens  de Camino mag het gewoon. En als je eenmaal in de flow zit, kun je het ook makkelijker zelf aan anderen geven. Deze houding haalt de kramp uit je leven heb ik gemerkt. Het maakt dat je makkelijke open kunt staan voor als iets anders gaat dan anders.

Ook dat alles niet op een dag hoeft, maakt dat je relaxter kunt zijn. Waarom moeten de dingen vandaag, waarom mag het niet morgen. Je jaagt je zelf soms zo op. En hoe erg is het als het pas morgen gebeurd. Door onze calvinistische volksaard worden we ook erg beloond voor hard werken en alles afmaken. En het is ook handig. Dingen twee keer in je handen hebben, of telkens weer op nieuw op starten vragen ook tijd. Maar een beetje relaxen mag toch ook....

Gisteren hadden we in een dag misschien toch naar Santiago kunnen lopen. Claus en Claus, medepelgrims hebben het gedaan. Maar ik wilde mijn benen sparen. Ik ben blij dat ik dat heb gedaan, nu heb ik de vrouwen ontmoet. En dat gesprek geeft nog genoeg stof tot nadenken. 

De twaalfde dag van Teo naar Santiago 16 km uiteindelijk en 18.750 stappen

Met het brood van gisteravond uit het restaurant met banaan, verlaten we Teo. Het was een zwaar nachtje. Het was een zwaar nachtje. Er werd stevig gesnurk, Het geluid kwam van wel vierkanten tegelijk. En een zo hard......En het was warm.Zo warm, warm, ik werd gekookt wakker. De herberg was klein en we sliepen in een kleine ruimte. Ik sliep bij het raam en MijnMaatje had natuurlijk het lef om het raam open te zetten. Ik lag er vlak voor op het onderbed met  de deur open,  dacht ik dat ik stevig op de tocht lag. Uiteindelijk heb ik halverwege weg de na het hetbraam steeds verder opgeduwd. Bij het openstaan bleek de reden niet alleen de 20 pelgrims in de kleine ruimte. De vloerverwarming stond wel op 30 volgens mij. We aten geroosterd brood, want dit had de hele nacht op de grond onder het bed gestaan.

Na dat we gisteravond thuis kwamen schreef ik nog even aan het blog.  Er schoven nog 3 vrouwen aan. Een van 31 uit Duitsland, een van 50 uit Brazilië en nog een rouw van bijna 65 ook uit Duitsland. Twee hadden er elkaar eerder gezien, ik had ook al een eerder getroffen en met het jonge meisje had ik   's middags gedoucht. Je kan hier douchen met 4 of 5 vrouwen tegelijk. Heel handig. Dan schie het snel op en het is ook makkelijk schoonmaken zo zonder tussen schotten.

De 3 vrouwen hadden samen gegeten en nog een fles wijn mee gebracht. De Braziliaanse is pedagoog bleek later. Zo op de laatste avond van de Camino vroeg ze ons allemaal in een woord te beschrijven wat de Camino ons had gebracht. Dat was het begin van een intens gesprek half in het Duits en half in het Engels. Het is best lastig om dan de juiste woorden te vinden in de taal die je niet helemaal eigen bent. Volgens de een had de Camino haar een gevoel van bevrijding gegeven. Ze was net gescheiden. De andere had het woord: toekomst. Deze vrouw was net verlaten door haar man, die haar had ingeruild voor een jonger exemplaar, de ander koos het woord: oplossing. Ze had door deze Camino een oplossing gevonden voor haar probleem. Ik had het woord minimalisme. Dat je zo kunt genieten van niets. De kleren die je aan hebt. Het eten wat zo voor handen is. En dat dat dan ook genoeg is. We gaan niet elke dag voor een menu del dia. We maken wel wat van wat er in onze rugzak zit of nog in de herberg ligt. Af en toe kopen we een blikje tonijn of een paprika. Standaard heb ik deze Camino in zak havermout in de rugzak. Kun je van alles van maken en helpt goed voor de trek. Ach, alles is wel goed, zolang er maar geen suiker in zit.  Een koffie of een glaasje wijn op een terrasje. Het is prima. 

Schrijf ik net, zolang er maar geen suiker in zit, brengt de ober met de koffie een dikke plak gesneden tulband. In Spanje krijg je vaak bij de koffie of de wijn een hapje. We zijn Hollanders genoeg om de plak maar te accepteren en genieten ervan. 80/20 Regel zullen we maar zeggen.

Het was zo'n bijzonder moment gisteravond, dat ik van het zakje met spreuken die ik voor me had liggen, drie heb gepakt en de vrouwen elk een heb mee gegeven. Wat is het lastig om Nederlandse spreuken met de juiste emotionele lading te vertalen. Dat viel niet mee, maar ze waren er blij mee.

Ik heb nog een foto gemaakt, want er zat ook nog een bij die ik zelf vandaag ga gebruiken.

Nu zitten we heerlijk even in het zonnetje. Wel met mijn extra borststrok aan, want in de schaduw en in de wind is het erg koud. 

Het was vandaag een kort dagje en om 11 uur lopen we Santiago binnen. MijnMaatje vlogt vandaag en als internet snel genoeg is, zal hij deze uploaden. Dat uploaden is een probleem, want het internet is erg traag. Op het plein voor de kathedraal treffen we een peuterklas op excursie. Erg grappig om te zien dat kinderen in Spanje al vroeg worden opgevoed met de tradities!

We zoeken eerst een plaatsje om te slapen en vinden weer het kamertje waar we nu al drie keer eerder hebben geslapen. Een heerlijk plekje met witte lakens. Het toppunt van luxe. We kunnen er niet rechtop staan, want het heeft Spaanse afmetingen.

We gooien alle spullen acht de deur en gaan naar de Huiskamer van de Lage Landen. Altijd leuk. We maken een praatje en de gastvrouw heeft tijd, want er zijn geen andere pelgrims.

Dan gaan we naar de mis. En wat hebben we een geluk, de prufomo, die maar 1 keer per week gezwaaid wordt, wordt ook deze dag gezwaaid. Iemand heeft dan de €300 betaald die voor de extra zwaaibeurt betaald miet worden.

We hebben nog nooit zo'n mooi plaatsje gehad. Zittend op de trappen bij de linkervleugel kijken we zo de kerk in.  Het blijft indrukwekkend.

Vervolgens naar de winkel om inkopen te doen. In de herberg eten we een broodje, laden we de mobieltjes en gaan de stad weer in. Nog even kijken of we nog pelgrims zien, waar we onderweg mee hebben gelopen. We treffen het weer, want we zien de lange Claus. Hij is blij ons te zien en hij vraagt het e-mailadres. Ik geef hem het kaartje dat ik kreeg in de Huiskamer met de Spreuk 

" Van hieruit..." staat wel ergens op mijn blog. We nemen afscheid, want hun gaan weer naar huis.

Wij zoeken uit hoe we verder gaan. We willen nog naar Muxia wandelen en misschien ook wel terug. Het worden lange dagen, dan dat we tot nu toe hebben gedaan. We denken 6 of 7. Ook de terugreis naar Porto hebben we uitgezocht. We kunnen met de trein en met de bus. maar dat zien we dan ook nog wel. 

Dan maken we een lekkere salade van kikkererwten klaar en gelijk ook een voor morgen tussen de middag. We eten een sinaasappel na. Na het geweldige menu del dia van gisteren, maar even rustig aan doen. Dan rennen we nog we even naar de mis, geen prufromo, maar wel weer een of ander ritueel. Iedereen krijgt een gezegend buxustakje. De betekenis vandaag ontgaat ons. Maar het is mooi om te zien dat iedereen eerst voor de hosti gaat en dan nog een keer opnieuw voor het takje. Wel praten niet over 10 mensen, maar misschien wel over 300 ...

Koningsdag ontgaat ons hier helemaal. Gelukkig dat Diaan, onze Camino vriendin van 2015 ons nog in de Koningsdagsferen brengt. We hoorden dat Alexander een mooi interview had gegeven. Moeten we thuis maar terug kijken. Een mens kan niet alles hebben.

Hoewel niet veel gelopen vandaag, voel ik mijn benen. mijnFitbit zegt: 69 trappen gelopen. En het einde is nog niet inzicht. We moeten nog weer naar boven. 7 trappen. Goed voor de spieren zullen we maar zeggen. Hoeven we niet onze oefeningen te doen.

De elfde dag van Valga naar Teo 22 km en 32400 stappen

Vannacht heb ik heerlijk geslapen. De bedden waren super. Het was wel lekker warm vannacht. We sliepen met twee Fransen, dus de ramen moesten dicht. Gelukkig voor de pelgrims die geen slaapzak bij zich hadden, ze hadden het inderdaad niet koud. 

Mijn Fitbit gaf warempel aan 7 uur en 58 minuten slaap aan. Dat is bijna 8 uur. Dat is een lekkere lange ruk. Heerlijk fris werd ik vanmorgen dan ook wakker en ik stond om 7 uur naast mijn bed. Om de rest niet wakker te maken zijn we eerst gaan ontbijten. Brood met roerei, koffie en gemberthee. 

Daarna snel in de kleren en om 10 voor 8 staan we buiten de herberg. Ik maak steeds grapjes over MijnMaatjes filmpjes, zeg dat hij maar een vlog moet proberen. Maar ik ben vandaag eerst zelf de pineut. Dus vandaag naast mijn blog ook een vlog. Het breekt je dag wel, want steeds bedenken we een situatie om te filmen.  Zo is de dag voor je het weet een heel eind stuk.

Het is zonnig, maar wel heel koud. Zo koud, dat MijnMaatje om 9.00 uur al wil koffie drinken. We zijn een bijzonder paar of zo, want de waardin vraagt of ze ons op Facebook mag zetten. En zo kun je ons vinden op Casa Chaves. MijnMaatje heeft gekeken en we staan er inderdaad op. Onze vertaling geeft aan: twee charmante pelgrims bezoeken ons de bar. Ik had een ingewikkelde spreuk vandaag, samen met de vlog maakte dat, dat de dag omvloog. Nu hoefden we gelukkig ook niet zo ver. maar 21 km. Eitje voor ons. Nog 12 erbij en we zijn in Santiago. We twijfelen nog of we toch niet door zullen gaan. Dat doen we toch maar niet. 33 is voor ons weer te veel. MijnMaatje heeft wat last van zijn scheenbeen. Op de schaalvraag van 1 tot 10 een 1. Dus het valt mee. Helemaal geen last is ook bijna onmogelijk. 250 Km lopen zonder problemen, dat kan eigenlijk niemand. Ook ik heb af en toe last van mijn linkerhak/achilles. Ook een 1 op de schaalvraag. 

Het weer is prachtig. De zon schijnt, maar het is erg koud. In Padron, een klein stadje, doen we wat boodschappen. Ik had gisteren wel een lunchsalade gemaakte, maar afgezien daarvan hebben we niks meer. We halen een broodje en fruit. En er is ook havermout. Ik dacht havermout, maar later blijken het havermoutvlokken te zijn. Maar geen probleem, kan ook in de yoghurt.

Op een bankje in de zon eten we de lunch. Niet te lang, want mijn vingers worden ijskoud.

Padron is een stad aan de rivier. De rivier is zo ondiep en zo schoon, dat je forellen in het water ziet zwemmen. Langs de promenade is een lang gebouw. Het is een soort vismarkt onder dak. Verschillende soorten vissen liggen in de bakken. Wij als Drenten zijn helemaal geen vis gewend. Hooguit vissticks en tonijn uit een blikje. Je komt hier ogen te kort op zo'n markt. We komen bij een kerk en er staat een rij voor de deur. We nemen een kijkje, nieuwsgierig als we zijn. Er blijken gewoon touristen te zijn, wij mogen als pelgrims eerst. Er wordt aan mijn mouw getrokken, we mogen voor in de rij voor een stempel. Ik denk er niet zo aan, maar hier is iedereen gespitst op de twee stempels per dag. Ik begrijp dat niet zo goed, want als je meer dan 100 km loopt, geldt deze regel niet. Maar de mensen die onderweg zijn denken van niet. Zo komt ons pelgrimspaspoort mooi vol. Al is het wel een beetje knullig dat mensen ons er op wijzen.  

Maar goed, we lopen verder. Ik worstel met mijn tekst voor de Spreuk van vandaag. We bakkeleien erover of ik deze plaatsen zal of niet. Ik vind dat hij in de serie van spreuken thuis hoort. MijnMaatje vind van niet. Ik kan hem ook zo weer verwijderen. Ik ben er nog steeds niet uit. 

En zo zijn we rond twee uur in de herberg. We hebben geluk, want na ons zijn er nog twee plaatsen te vergeven en dan is deze herberg vol. Er is weer een keuken, maar geen inhoud. Ik drink nu mijn gember thee uit het enige glas dat in de herberg te vinden is. Er is een koekenpan, maar weer geen olie. Dus er is alleen koffie met droog brood voor morgen vroeg. Maar dat is niet erg. Doordat we niet zelf kunnen koken, maken we van de nood een deugd en gaan voor een menu del dia. We treffen het, want in het kleine dorpje zijn wel 3 gelegenheden. Van de 16 pelgrims dagelijks zullen ze niet rijk worden. We gaan de eerste beste bar maar naar binnen. Erg behulpvaardig zijn ze niet maar voor €10 pp krijgen een salade en een geweldig stuk kip en een stuk ham op een grote schaal met jus aardappelen en doperwten. Het ziet er lekker uit en dat is het ook en zo veel, dat we het niet op kunnen. Echte Hollanders die we zijn, nemen we het brood mee. Ik heb altijd hier plastic zakjes bij me en zo hebben we morgenvroeg weer ontbijt. Als postres, de nachtisch, krijgen we cheescake. Heerlijk. Ik krijg ter plekke bijna een suikerdip. We genieten er maar van. Morgen koken we maar weer zelf. Dan houden we de zaak weer een beetje in de hand.

We blijven een poos in de bar, we hopen dat de internetverbinding daar beter is, dan in de herberg. Maar ook daar is het hopeloos. Er kunnen geen foto's bij de blogs. Dat moet morgen dan maar weer.

Terwijl ik zit te typen komt er nog weer een Koreaans meisje binnen. Het is bij 21.00 uur. De herberg is vol. Een private herberg is te duur voor haar. Ze is student en studeert nu af op het schrijven van scenario's. Deze liggen hier op de Camino voor haar voeten. Ze is vanmiddag vertrokken uit Santiago en loopt nu weer naar Porto. Ze mag blijven, maar ze moet wachten tot 22.00 uur. Elke nieuwe herberg municipal is rolstoel bestendig. Er is een invalidentoilet en een invalidenkamer. Ik weet niet of daar nu veel gebruik van wordt gemaakt. Ik kan me er niet zoveel bij voorstellen. Maar als er niemand meer komt mag ze dat bed hebben. Ik denk dat het bed voor haar is. Dan heeft ze de hoofdprijs, een kamer alleen. Maar ze mag nu nog niet douchen of iets te eten maken. Ik heb thee en geef haar er ook een. Ik kan hier toch niet zo lekker iets drinken en haar op een droogje laten zitten?

De dagen op de Camino zijn zo vol. We lopen, we eten, we douchen en installeren ons. Dan zijn er altijd mensen om mee te praten. Ik wil graag schrijven en moet daar dan ook wel mijn gedachten even goed bij hebben. MijnMaatje heeft daar geen last van. Hij praat met iedereen. Vraagt iedereen het hemd van het lijf. Ook de Koreaanse ondergaat nu zijn vragenvuur. Gelukkig kan zij er ook wat van. En nu ligt hij onder spervuur. Ik moet zeggen, dat haar verhaal ook erg interessant is. Ze is net zo oud als onze dochter. Ze is begonnen in Parijs en toen met de trein naar Sant pied du Port gegaan. Vandaar uit de Camino Frances. Ze is nu doorgelopen van Santiago en gaat dus nu naar Porto. Ze is op wereldreis voor haar afstuderen. 

MijnMaatje vraagt waarom ze zo laat is. De meeste Koreanen zijn altijd zo vroeg en hij vraagt waarom ze dat doen. Ze geeft aan dat ze daar niets van begrijpt. Het is volgens haar de aard van de mensen. Vroeg op bed, vroeg op staan, hard werken. Dat is een erezaak. Ze snapt het niet zo goed zegt ze, want zelf heeft ze er niets mee. Geen wonder dat je dan rustig om 15.00 uur vertrekt uit Santiago en er maar op gokt dat er plaats in de herberg is.

Mooi passend bij al deze ervaringen en zeker op deze is het gedicht wat MijnMaatje van onze Camino vriendin Diaan ontving: 

Levensgedicht

Het leven is geen spoedgeval 

maar meer een pelgrimstocht,

stap voor stap, vasthoudend, stil.

In het hart van de tijd

schuilt de eeuwigheid,

die je niet voorbij moet ijlen.

Het gaat niet om

de hoeveelheid tijd je is gegeven, 

maar wat je erin beleefde.

En zo is er weer een dag voorbij!

Spreuk van de dag: Verdriet toelaten is ook een vorm van sterk zijn.

Dag mam, 

Hoe gaat het? Met mij gaat het goed. Weet je nog dat ik zo mijn brieven begon als ik aan het logeren was? Drie regels of zo, want ik had aan schrijven met de hand een broertje dood. Inmiddels schrijf ik veel en vandaag speciaal een brief aan jou. Het is je verjaardag. Ik had van de  collega's van mijn werk een zakje met spreuken gekregen voor mijn vijfde de Plegrimstocht. Dat is ook wel bijzonder dat ik, stammend uit een zware Gereformeerde familie, het pelgrimsleven zo heb omarmt. Maar zoals veel in het leven, kwam het op mijn weg.

Ik had deze spreuk al gehad, maar toch weer terug gedaan in het zakje. Ik was nog niet toe aan deze spreuk. Maar vandaag speciaal voor jou toch weer gepakt. Ik sta niet al jou verjaardagen, zo bij je stil. Ik denk dat het goed is. De Paaskaars die we aanstaken bij de dienst voor het vieren van je leven, was het teken van het Licht dat altijd overwint van het donker. Dat was een symbool voor ons om door te gaan. Ik moest ook wel door. Twee kleine kinderen, volledige baan, mijn studie voor schoolleider. Het leven gaf geen ruimte om stil te blijven staan. Het is inmiddels al eentwintig jaar dat het leven verder is gegaan zonder jou. De kleine kinderen van toen zijn volwassen mensen geworden. Het kleine meisje met blonde krullen is uitgegroeid tot een mooie jonge vrouw. Het leven is niet makkelijke voor haar geweest de laatste jaren, maar ze is sterk en we zien haar groeien. Ze zal het wel redden. Het blonde jongetje met de heldere blauwe ogen die zo frank en vrij de wereld in keken, is uitgegroeid tot een beer van kerel. Een jonge ondernemer is hij nu. Hij heeft zijn tegenslagen ook, maar is ook sterk. Hij neemt zijn leven in eigen hand. Je zou ze niet weer herkennen, maar het zijn mensen geworden waar we trots op zijn. Ik ben nog niet oma, maar wie weet wat het leven nog brengt,

MijnMaatje is nog steeds mijn levensgezel. Al bijna veertig jaar delen we lief en leed. Bijzonder in deze tijd, waar langdurige  relaties niet meer voor iedereen vanzelfsprekend zijn. We hopen nog vele jaren samen te mogen zijn.

Soms zou ik zo graag nog wat tegen je willen zeggen of je nog even vast willen houden. Maar het is zo als het is. Ik zou je zo graag willen zeggen dat ik goed terug kijk op mijn jeugd. Ondanks alle drukte en zorgen, ben je er in geslaagd om ons veel mee te geven. Het is grappige om te zien dat hoe ouder ik word, ik steeds meer dingen doe die jij ook deed. Ik vond dat toen niet zo leuk, maar het grappige is dat mijn kinderen van mij dat weer niet leuk vinden. 

Je mocht zo graag naar de kringloop gaan. Dan kwam je weer thuis met Delfts blauwe spulletjes of dingen van tin. Of speelgoed voor de kleinkinderen. Ik kan ook zo genieten van een bezoekje aan de kringloop. Zeker als ik weer iets kan scoren voor een zacht prijsje, zoals laatst weer een ongebruikte toilettas die kan hangen en dan voor de prijs van €0,50.  Zoals jij onze keuken thuis helemaal in het rood wist te kleuren met allerlei rode spullen. Je zou voor de aardigheid je neus even om onze keukendeur moeten steken. Ik heb hier ook zoveel plezier aan. Maar zowiezo kan ik erg blij worden van kleuren die goed bij elkaar passen. Onze vouwenwagen in het blauw, mijn wandeloutfit in het paars. Ik voel me dan gewoon beter. Is natuurlijk wel een tik, maar ieder mag zijn eigenaardigheden hebben, toch?

Ook dat je mij hebt gestimuleerd om te naaien. Daar heb ik ook zoveel aan gehad in mij leven. Ik denk dat je het zeker zou kunnen waarderen als je zou weten dat ik vrijwilliger ben in het Repair Café, als naaister wel te verstaan. De praktische aanpak heb ik toch echt thuis geleerd en dat heeft me veel gebracht in het leven, zowel thuis als op mijn werk. 

Het van niets toch iets weten te maken, dat deed jij vroeger ook al. Van kleinigheden iets bijzonders maken. Ik herinner me dat we een keer in de zomer heel vroeg wakker waren en dat je van ons een foto maakte op de tuinbank met blote voeten in het gras. Van de 8 foto's die op jouw rolletje zaten besteedde je er een paar aan dit ongewoonlijke moment. Net alsof we samen iets ongehoorzaams deden. Je was altijd zeer plichtsgetrouw en cijferde je helemaal weg, maar in dit soort momenten liet je een stukje van je ware aard zien. Vrolijk, grappig, een beetje out off the box. Maar nooit te veel en zeker niet waar anderen bij waren. 

Ik ben dat ook, plichtsgetrouw, doorzetten, zuinig, af maken waar je aan begint. Soms wilde ik dat ik een beetje meer had geleerd om te genieten. Nu is altijd eerst het werk, dan de ander, vooral geen geld zomaar over de balk gooien. Een beetje vrijer, zou ook wel mogen.

Wat betreft het geloof, dat voor jou zo belangrijk was, daar sta ik anders in. Ben nog betrokken bij een kerk. Ik denk dat je daar wel blij mee zou zijn. Wel maak ik andere keuzes. Ga meer voor eigen verantwoordelijkheid en niet zo voor "omdat het zo hoort". We hebben geprobeerd om onze kinderen christelijk op te voeden. Of we daarin geslaagd zijn? Jij zou zeggen: het is geen mensenwerk, maar Gods hand. Daar moeten we het dan ook maar laten.

Wat je vroeg over de zorg voor papa, dat heb ik los moeten laten. Dat was te zwaar, maar ik denk dat je dat ook wel zult begrijpen.

Lieve mam, het leven is ook voor mij, voor ons, niet altijd makkelijke geweest, maar gemiddeld mag ik zeggen dat ik een gelukkig mens ben! Nu ik mijn eigen kinderen volwassen zie worden, denk ik dat het daarom gaat in het leven. 

En weet je mam, waarom de Camino zo belangrijk is voor mij? Er gebeuren altijd speciale dingen. Toen ik de andere Camino' s liepen andere jaren zag ik altijd seringen. Als je jarig was dan bloeiden deze uitbundig in de onze tuin. Je zette er dan altijd een paar in je zwarte melkpan met witte stippen op de tafel in de kamer. En elke keer als ik een sering zie moet ik daar aan denken. Op deze Camino heb ik al veel bloeiende struiken gezien: rozen, boerenjasmijn, gele brem, wittte acacia's. Ik keek weer uit naar seringen, maar zag ze niet. En vanmorgen zag ik ineens, een klein struikje welleswaar, met lila seringen. Precies de kleur die ook in onze tuin stond vroeger. Ik gun mezelf vandaag het verdriet!

Dag lieve mam, liefs van je dochter.

De tiende dag van Carros naar Valda 21 km en 29.050 stappen

Vanochtend ging om 5 uur de wekker. Niet van mij, maar van de groep Portugezen. Je kunt er niet zo goed mee praten en ze zijn erg gericht op elkaar. We begrijpen dat ze wel 40 km op een dag lopen. Waarschijnlijk lopen ze vandaag naar Santiago of een plaats er vlak voor. Gisteravond om 22.00 uur lagen ze allemaal al plat.  Ik durfde toen niet meer te rommelen en op zoek te gaan, naar mijn slaapmasker. Gelukkig was het er erg donker, dus het was ook niet zo nodig. De Portugezen waren er al toen wij aankwamen en hebben de hele voorraad bier op gedronken. Dit is ook aan het geluid wel te horen deze nacht. Twee mannen van de eigen groep hebben hun matras nog in de leefruimte gelegd om daar de nacht verder door te brengen. Ik heb daar nog iets van mee gekregen. Maar om 5 uur. Dan loop je in het donker. Dat valt dus niet mee. Van zachtjes doen hebben zij nog nooit gehoord. Het kabaal is niet van de lucht. Ik ben zo vrij om toch maar te rommelen en haal toch het masker te voorschijn. En warempel, ik val nog weer in slaap.

Om 7 uur staan we op.  Ik maak weer een "mug" met koffie. We begrijpen uit de app dat ons pelgrimsmaatje van 2 jaar terug dit thuis inmiddels ook heeft geprobeerd. We vinden het heerlijk. Maar thuis doe ik er nog rozijnen bij en kaneel. Nog lekkerder, maar ja als je die ook moet aanschaffen wordt de rugzak wel erg zwaar. De havermout is al een best gewichtje. 

En zo staan we om even voor 8 buiten. Het is bewolkt, maar niet koud en na een half uur loop ik in een 't shirt. Het is niet zo' n uitbundige route dan gisteren, maar wel mooi. Glooiend langs allerlei heuvels en dorpjes zijn we zo 3 uur onderweg. Het schilt enorm als de zon niet schijnt. Het gaat dan nog gemakkelijker. Zwijgend stappen we naast elkaar door. Ik loop inmiddels niet meer achter MijnMaatje aan te sjokken. Ik kan het tempo prima bij benen.  Ik hoop vandaag eigenlijk een beetje op een rustige herberg. Het was me gisteren wel een happening. Veel mensen. Het was erg gezellig en heerlijk in de tuin in de zon. Ook het helpen in de keuken was weer een belevenis. Je maakt wat mee als je reist. Daar ging de spreuk van vanmorgen ook over. Daar hadden we het ook al over met Claus en Claus. Ik had een Nederlands spreekwoord: " Wie veel reizen, kan veel verhalen." De Duitse mannen kennen het spreekwoord ook.  Nou dan valt er 's middags onder het genot van een wijntje veel te verhalen. Na afloop van het eten, heb ik ook nog even geholpen met de afwas. Alles wordt eerst met een sponsje met zeep schoongemaakt. De borden zetten ze dan met zeep en al op zij. Vervolgens wordt alles een voor een gespoeld met koud water en afgedroogd met een vaatdoek. Ja, vaatdoek, geen theedoek. Elk land zijn eigen gewoontes. Ik praat met Maria, de vrouw van Jorge de herbergier. Haar ouders hebben voor haar geboorte in Rotterdam gewoont. Ze hadden er moeten blijven, zegt haar moeder regelmatig. Ze moeten hier wel heel hard werken om hun hoofd boven water te houden. Maria heeft geen werk, want ze studeerd dit jaar af als een gespecialiseerde verpleegkundige. Volgens mij iets met de nieren of zo, maar dat kon ik toch niet helemaal volgen. In half Spaans en half Engels gaan de details iet wat te ingewikkeld.

Ze zorgt voor haar eigen dochters van 18 en 9 en voor het kind van haar zuster van 7 en voor de dochter van Jorge van 7. Als ze tijd heeft komt ze Jorg helpen bij de afwas. De afwas gaat met hand en heel vlot, ze heeft dit duidelijk vaker gedaan. Ik help haar samen met een Belgische mevrouw die nog een paar woordjes Nederlands spreekt en goed Engels. De Portugezen vrouwen laten het afweten. Volgens Maria is dat altijd zo. Ze beschouwen de herberg toch min of meer als een goedkoop hotel. 

Vandaag lopen we een jonge Duitse man achterop. Hij heeft last van zijn knie, maar wil naar Santiago. Moet er donderdag aankomen. We drinken een kop koffie met hem. Nu ik ouder ben en een groot deel van de pelgrims de leeftijd hebben van mijn kinderen, ben ik zo vrij om van alles te vragen. En het bijzondere is dat de meeste dat ook leuk vinden om te vertellen. Zeker als ze alleen zijn. Ik ben zo benieuwd waarom ze lopen. Je ziet hier al bijna geen Nederlandse mensen en al zeker geen jonge Nederlandse mensen.  Wat maakt dan toch dat Duitse jongeren hier massaal voor kiezen. Ik vraag het maar gewoon. Ze hebben er van gehoord, het lijkt hun een uitdaging, een krachtmeting met hun lichaam. Sommige lopen ook wel erg onvoorbereid, maar goed, ook dat is een ervaring. 

Twee jonge mensen in de herberg vanmiddag zeggen, dat er veel meer Duitse jonge mensen zijn. En dat de kans dat ze dan de Camino lopen, net zo groot is als in Nederland, maar je hebt gewoon meer Duitse jongeren. Dat zou natuurlijk ook kunnen. Dat zou je aan de hand van de cijfers uit moeten kunnen rekenen.

Het lopen gaat prima. Ik merk dat ik goed gewaagd ben aan MijnMaatje. We lopen nu samen en niet zo als andere jaren: MijnMaatje voorop en ik sjok honderden meters achter hem aan. 

Wel hebben we beide last van allerlei bulten. Eergisteren begon MijnMaatje al. Hij had rare plekken op zijn benen. Ik had gisteren ook plekken om mijn enkels, maar gisteravond ook om mijn elleboog. Ze jeuken niet. Dat maakt bedbugs niet voor de hand, maar toch. De plekken op de benen lijken eigenlijk meer brandblaren. Het zouden ook haren kunnen zijn van de eikenprocessierups. De plekken om mijn arm lijken verdacht veel op bedbugs. Gelukkig heb ik histamine bij me. Ik neem deze en de plekken worden in ieder geval niet zo rood. En jeuken ook niet zo.  Het is wel vervelend, want zeker in de herbergen municipal waar we nu zitten hebben ze bijna geen voorzieningen om alles te wassen. En we zijn zo voorzichtig. Geen rugzak op de bedden. Ik kijk alles na. Misschien had ik toch spray mee moeten nemen. Ik ben elk jaar wel een keer de pineut. We denken dat we ze hebben opgelopen in O Porinno. We kijken het maar even aan. Misschien loopt het met een sisser af. Thuis de slaapzakken en rugzakken toch maar een poos in ons schuurtje hangen.

Dit alles mag echter de pret niet drukken. We lopen gestaag verder. Rond de middag komen we bij een bron met warm water. Onvoorstelbaar dat er zo warm water uit de grond komt. Het gaat te ver om de voeten te wassen, maar we zien foto's dat pelgrims dat wel doen.  We komen ook weer bij een bakker. Kan zo bij ons in het openlucht museum. We kopen weer maisbrood, maar nu met rozijnen en noten. Twee fikse plakken. Met ook een fiks prijsje €1,45. De gemberwortel die we eindelijk vinden van €0,15 compenseert de dure broodjes.  Gemberthee is goed voor allerlei kwalen en we drinken er thuis regelmatig thee van. Nu met de plekken op de benen een goede ontstekingsremmer. We lopen gestaag verder en ergens in het bos maken we een salade van een restje van de sla die we gisteren hebben gekocht, een ei, tomaat, paar stukje feta  en een paar stukjes heerlijk smakende paprika. Echt veel lekkerder dan in Nederland. Ook nemen we een van de plakjes brood. 

En dan is rond 13.45 uur de herberg inzicht. Deze is open en we kunnen gelijk naar binnen. Pas rond een uur of 17.00 uur verschijnen ook andere pelgrims. Inmiddels regent het. Tja niet alle dagen schijnt de zon. Ik heb water gekookt en we ontvangen de pelgrims met onze oploskoffie. We merken dat ze dat op prijs stellen. Deze gemeentelijke herberg, waarbij de herbergierster zit te gapen achter haar loket, is gespeend van alle eigenheid en zou zo door kunnen gaan voor de eerste prijs, kaal en saaiheid. Dus maken we er zelf iets van. Ik maak ondertussen een kippensoep, zonder kip. Alle restjes wortel, ui en paprika, vermicelli uit de keuken, doe ik er in. Na 20 minuten geurt de eetruimte naar soep. Wij gaan aan tafel en nuttige de warme soep. Nu de zon niet schijnt lekker, want ik was vergeten door al deze mooie dagen, dat de herbergen stervenskoud zijn. De anderen gaan uit eten en wij blijven achter. We proberen door zelf te koken een beetje invloed uit te oefen op ons eetgedrqg. Met een Menu del dia gaat dit hopeloos mis.  Lekker rustig is het in de herberg. Nu kan ik rustig mijn blog schrijven. Gisteren met alle drukte was dit wel een opgave. 

Morgen nog een lange wandeldag en donderdag een korte en dan komen we 's middags aan in Santiago. 

De spreuk van dag: Als je jong bent.......

De spreuk van de dag is te lang voor de titel, daarom maar hier:

Als je jong bent,  is reizen een deel van je opvoeding.

Als je ouder bent,  is reizen een deel van je ervaring.

 

Frances Bacon

 

Hij komt van een collaga, die via het PON (de invalpool) al twee jaar ons team voor een dag versterkt. Ze schreef er ook nog een vriendelijke groet onder. Ik was oprecht een beetje ontroerd dat het team ook aan haar had gedacht. Leuk, dat in het zakje van zoveel mensen een spreuk zit. Ik vind het zo'n ontzettend leuk cadeautje. Wordt hier dagelijks helemaal warm van.

De teksten pak ik altijd als we op het punt staan om te vertrekken. Ik kan er dan de hele weg lekker over nadenken. Af en toe hebben we het er samen over.  

Toen ik jong was gingen we nooit echt op reis, wel met mijn moeder naar de camping of en toe. We hadden ene boerderij, dus inde zomer weg was geen optie. Überhaupt vakantie was niet zo im vrage.  Mijn vader kwam dan s' avonds. Daar heb ik goede herinneringen aan. Al die moeite die mijn moeder alleen moest doen op dit te kunnen realiseren. Ik denk dat we dat als kind te weinig hebben gewaardeerd. Pas later zie je de inspanning en organisatie die dat vraagt. 

Wel gingen we elke Tweede Paasdag, met Hemelvaartsdag of met Tweede Pinksterdag uitrijden. Mijn moeder pakte allerlei lekkere dingen in, een voetbal mee en een paar kleden om onderweg op te picknicken. Er werd niets gekocht, want dat was te duur. We reden dan naar bijvoorbeeld de Noordoostpolder. Mijn vader wilde dan graag de nieuwe boerderijen daar zien. Wij met z'n vieren op de achterbank en vonden het prachtig. We gingen volgens mij ook naar de Afsluitdijk, naar de kop van Friesland of naar Ellert en Brammert in Schoonoord of naar de oliewinning in Schoonebeek. We maakten als kind denk ik niet veel mee, want we keken er naar uit. Nu denk ik dat het voor kinderen niet zo kindvriendelijk was. Ik heb geen idee hoe we ons gedroegen op de achterbank. Daar weet ik niets meer van. Maar ik kan me niet voorstellen dat dit altijd helemaal soepel ging. 

Van de tijd met onze kinderen toen ze klein waren hebben we erg genoten. Wij althans, ik weet niet hoe het voor de kinderen is. We gingen de eerste jaren naar de camping in Drenthe. Van de laatste vrijdag voor de zomervakantie, de schooldeur was net dicht, tot de laatste zaterdag voor eerste schooldag. We genoten met volle teugen. Lekker fietsen, zwemmen, heerlijk op de camping. De kinderen speelden en wij konden lezen.  En naar de opa's en de oma's. De kinderen mochten daar logeren en dan waren we alleen op de camping. Had ook zijn charme. Ik had toen al de pest in wassen en ik kon het zo regelen dat ik 6 weken niet waste. Als ik thuis kwam had ik wel 14 machines met was, maar dan was ik er ook in een dag vanaf. De kinderen hadden voor 's morgens als het nog nat was een rode overal met rits. Konden ze zelf aan doen en ze speelden al buiten, voordat wij wakker waren. Tijdens het eten kregen ze een t 'shirt aan speciaal voor het eten en na de vakantie kon deze rechtop staan van de etensresten. Ging thuis gelijk de prullenbak in.

Toen ze ouder werden, gingen we ook naar het buitenland met de vouwwagen. We hebben hem nog steeds uit sentiment, maar niet meer omdat we hem gebruiken. Wel in Denemarken geweest en in Tsjechië. Maar vele jaren zijn we naar Oostenrijk geweest. Volgens mij altijd mooi weer en heerlijk fietsen en wandelen in de bergen.

Later zijn we ook met de met de kinderen wezen wandelen van hostel naar hostel. In Luxemburg en Engeland. Nu is samen op vakantie is geen optie meer. Jammer, maar we zijn allemaal zulke einzelgängers, dat dat er niet meer inzit. De verschillen in belangstelling zijn nu te groot. Misschien komt het wel terug als ze ouder zijn. We hebben ze wel verschillende ervaringen mee kunnen geven. Wandelen, fietsen, musea bekijken. Dat vinden ze nog steeds wel leuk. dochterlief heeft al regelmatig een museumjaarkaart op haar verjaardag gevraagd. 

Nu we inmiddels zonder kinderen op vakantie gaan, gaan we al een meer dan 10 jaar op fietsvakanties. Nooit kunnen bedenken vroeger, dat we dat ook zo leuk zouden vinden. We hebben inmiddels als zoveel reizen gemaakt. Zoveel beleefd onderweg. Het maakt je wereldbeeld zoveel breder. Je begrijpt beter hoe een en ander in elkaar zit. 

Vorige jaar hebben we van Kopenhagen naar Berlijn gefietst en van Berlijn via de Harz naar huis. Een prachtige tocht. Het bijzondere is dat als je deze reis maakt je eigenlijk het hele curriculum van groep 6,7 en 8 van de basisschool hebt ervaren. Eigenlijk zou je dit met kinderen moeten doen. Dijken, duinen, rivieren, delta's, meren, zoet water, brakwater, zee water, eb en vloed,. Allerlei soorten bomen, bloemen, planten, Hanzesteden, de Tijd van het Ijzeren Gordijn. Te veel op om te noemen. En alle ervaringen die je onderweg op doet. Zo speciaal.

Zo zaten we eens in Meissen, een porselein stad 10 km voor Dresden, op de stoep van het museum te eten. We waren nog aan het nadenken of we wel of niet het museum zouden gaan bezoeken. De tijd was eigenlijk te kort. Er kwam een wat ouder man op ons af. Hij zei: "Dit kunnen alleen maar Hollanders doen, zo op de stoep van een gerenommeerd museum met je thermoskan een broodje eten." We raakten aan de praat. De man bleek een Nederlander te zijn, van Duiste afkomst. Hij was als kind met zijn ouders na de Kristalnacht gevlucht naar Nederland. Had in de oorlog ondergedoken gezetten, maar had de oorlog overleefd. Nu hij oud was, ik denk toen 84 85 jaar, ging hij regelmatig terug naar Dresden. Hij kon in de binnenstad van Dresden nog steeds de schoolroute vinden die hij als kind had gelopen. Dit zijn toch bijzondere verhalen?

De negende dag van Arcade naar La Portela Barros 24 km en 36.950 stappen

Deze ochtend trok ik de spreuk "Vandaag ben ik dankbaar" . Dat lijkt me een mooie spreuk voor deze weer zonnige dag. Geen speciaal blog, maar gewoon dankbaar. Voor de zon, de Camino, voor gewoon alles. Door de druk van de dagelijkse dingen denk niet elke dag zo na over het begrip dankbaarheid. Maar vandaag, als we voor de negende dag op rij ons in de zon mogen koesteren, is dankbaar zijn voor zoveel mooie dagen prima. MijnMaatje wilde een poging doen om de pret te bederven, door te zeggen dat we nu nog wel 14 dagen regen kunnen hebben. Maar deze dagen hebben we maar mooi gehad. 

In de herberg lag nog toast met zelfs twee plakjes kaas. Dankbaar hebben we daar maar gebruik van  gemaakt. Dan vangen we de tocht weer aan. We lopen in de zon met koude oren en ijskoude vingers. Inmiddels weten we dat na 10 uur het lekker warm is.

We lopen langs een mooi stroomdal. Dankzij Holger, die ons de route wees. Het stond in zijn Duitse boek. Een prachtig klein riviertje. Mooie groene bossen en fijn gezelschap. Ook iets om dankbaar voor te zijn. Dat we in de gelegenheid zijn om dit te doen. Dat we zo gezond zijn, geen problemen met voeten of blaren. We treffen veel jongen Duitse mensen aan. Ze slepen zich voort met allerlei gedoe. Knieën, maar ook blaren die niet om aan te zien zijn. Maar ook veel Portugezen, voor wie het nu de derde dag is. Ze hebben een lang weekend met feestdagen. En dan pakken ze 5 dagen Camino. Gied voor je CV in Spanje en Portugal. Maar allerlei incourante lijven slepen zich voort. Niet oude mensen, maar het gaat om jonge mensen.   Dan mag je toch dankbaar zijn met een lijf, die dit mogelijk maakt. 

We komen rond de middag in Pontevedra. een mooi stadje. We hebben alleen nog wat yoghurtjes. Hier is supermarkt. We kopen van alles. Yoghurt, eieren, brood, enze. We zijnelk wel twee kilo zwaarder. De volgende herberg ligt in de middle of know way, dus extra fourage is nodig. Op een bankje midden in de stad gaan we eerst eens uitgebreid picknicken. In het zonnetje. Eerst maken we de spagettie die we nog hadden van gisteren een lekkere salade. Paprika, sla, feta, mmm. MijnMaatje snijdt alles in kleine stukjes. Ik houd de beide zakjes open en zo hebben we een lekkere salade. In de zon bij een fontein met spelende kindjes. Het leven is goed. Dan nemen we een yoghurtje met banaan toe. 

Na de lunch lopen we relaxt de laatste 11 km. We hebben gereserveerd. Dus tijd genoeg. Dan twee uur belanden we in de herberg, met een zeer vriendelijk herbergier. Deze man blijkt ook te koken dus alle spullen blijken niet nodig. En hoe kam hij het weten, elke alvond vraagt hij mensen te helpen. Dus wie staat er weer in de keuken..... maar ik doe het graag en je raakt aan de praat met mensen. Zijn vrouw is verwerkt(!!!!!) in Nederland. Dat is me nogal een opmerking voor een preutse Spanjaard. We hebben er samen plezier om. Ik weet nu ook hoe de Spanjaarden tortilla's maken. Ik zou bijna zeggen, ik eet ze nooit weer. Je wilt niet weten hoeveel olie er mee gepaarrt gaat. De aardappelen worden gekookt in de frituurpan. Maar ook hier ben ik vandaag dankbaar voor. Ze smaken heerlijk. 

Het menu is salade, spagettie, tortilla, brood en veel wijn.... Ik laat me het heerlijk smaken. Ook Claus en Claus zijn er weer. De voertaal is Portugees en Duits. In de zon om 20.00 uur eten we aan een lange tafel in de tuin. Het leven is goed! 

Het is 22.00 uur het licht gaat uit.  Jammer, ik had nog zoveel te schrijven. Deze dag werd ik steeds van mijn blog gehaald door gesprekken en door het koken... maar dat is niet erg. Weltrusten!

Spreuk van de dag: " Moed betekent angst voelen en toch je hart volgen"

Bijzonder elke keer weer de spreuken. En ook hoe toepasselijk ze zijn. Wist degene die de spreuk uitzocht, hoe deze spreuk stond aan het begin van mijn Camino avontuur? Ik denk het eigenlijk niet. Het is iets waar ik het eigenlijk nooit zo over heb. Toen zes jaar geleden al weer, ik plotseling alleen op pad moest i.v.m. de hooikoorts, had ik geen idee wat ik zou gaan doen. Alleen in Italië waar we al 4 jaar waren geweest, was geen optie. In het laatste jaar dat wij daar waren is, een kamperend Nederlands echtpaar overvallen door Roemenen en heel ernstig mishandeld. Ik ben niet bang geworden voor het fietsen in Italië, maar de goden verzoeken door daar alleen te gaan fietsen, is een andere zaak.

Toen hoorde ik van iemand het verhaal dat ze weduwe was geworden. Alleen op vakantie vond ze geen optie. Via een oproep van de kerk is ze vrijwilligerswerk gaan doen in een herberg in Spanje. Dat verhaal triggerde mij. Ik ben opzoek gegaan naar een herberg en mijn verhaal voorgelegd. Na wat heen en weer geschrijf was ik welkom. Ik kende het fietsen en wandelen, maar natuurlijk niets van pelgrimeren.  Ik was welkom, maar ik moest aan komen lopen. Ik moest wel iets begrijpen van het als pelgrim onderweg zijn. Dat was nog wel een happening. Ik vond het heel erg spannend. Alleen lopen en alleen zonder MijnMaatje van huis. Dat was wel wat. Ik had ook nog nooit gevlogen en was ook nog nooit alleen in Frankrijk geweest. Allemaal spannende zaken. Ik zag er wel tegenop. Maar ik wilde het eigenlijk ook wel heel graag.  Alleen de vliegtuig trap op, terwijl MijnMaatje alweer op weg naar huis was. Ik denk dat het een van de grootste stappen in mijn leven zijn geweest. Me zo in het onbekende storten. Stel je voor dat ik het vreselijk zou vinden, voor mijn gevoel kon ik niet zo weg en teruggaan naar huis.  

Helemaal alleen iets doen, was al iets.  Ik was altijd omringt met mensen, thuis, op school, overal.

Na het eerste uur alleen op pad, wist ik dat het goed zat. Ik vond het geweldig. De zon scheen, de weg was te vinden, er was plaats in de herberg, alles kwam op zijn pootjes terecht. Na 5 dagen kwam ik in de herberg L' Esprite du Chemin in Sant Pied du Port. Eigenlijk vond ik het jammer dat ik moest stoppen met lopen. Maar ook de herberg was een geweldige ervaring. Ook dat heeft me zoveel gebracht. Inmiddels ben ik ook al 6 jaar herbergier, naast het pelgrimeren.  Een bijzondere ervaring die mijn leven heeft verrijkt. Stel nou dat ik de stap niet had durven zetten, wat had ik dan veel gemist! 

De achtste dag van O Porrino naar Arcade 24 km en 36.450 stappen

Van het bed heb ik flink genoten. Ik heb maar kort geslapen. Vokgens mijn Fitbit maar 5 uur en 41 minuten. Dus ik heb heel bewust van het heerlijke bed met schone witte strakke lakens genoten. Als je veel primitief op reis bent, zoals wij en je hebt een keer een bed met witte lakens, is dit bijna een hemels genoegen. Van dit genoegen heb ik ten volle genoten vannacht. Alle digitale zaken zijn weer op geladen. De rugzakken zijn vol met eten. Zo we kunnen er tegen aan. 23/24 Kilometers te gaan. Nog niet zoveel, maar in de warmte best een fikse tokkel.

Om 6 uur worden we gewekt door de eerste Spanjaarden. Met veel geloop en gepraat komen ze op gang. Ze zijn in twee groepen en eten eerst ook uitgebreid in de herberg. Allerlei cakejes, brood en wat nog meer verschijnen op de tafel in de eetruimte.

Ik maak weer een "mug". Een platte dit keer, op een bord, want er is geen kom. Met een kop koffie en twee magnesium tabletten kunnen wij er weer tegenaan. Het is nog schemerig als wij om 7.30 uur de herberg uit stappen. En heel fris. Ik heb gisteravond nog een hoofddoek kunnen bemachtigen. In lila. Oké, geen paars,  maar wel bijna. De oren passen erin en het staat wel grappig. Het is ook nodig deze morgen. Tot een uur of negen loop ik met de jas aan. Dan is het warm genoeg voor alleen het t shirt. Het klimmen maakt het ook warm.

Dit stuk van Spanje is dicht bevolkt, het kan dus niet anders dan dat de route langs bewoonde plaatsen gaat. Ondanks dat, is het erg mooi. De route leidt ons langs mooie woonwijkjes. Langs groente tuintjes en stukken bos. We stijgen eerst een heel stuk. Niet veel vergeleken bij de Camino del Norte, maar voor hier wel erg veel klimmen. Na twee uur lopen hebben we wel trek in echte koffie. In een klein cafeetje halen we een cafe solo en een cafe con leche. De bareigenaar is buiten op het terras iets aan het koken. De eerste indruk is worst. Het blijken occotopussen te zijn. Een plaatselijke lekkernij. Hij verwacht veel klanten, want er staan wel 100 houten borden.

Het is tot een uur of 10 erg fris, maar zonnig. Dan piept de zon goed boven de bergen uit en wordt het warm. De broek kan uit. Het is vreemd, het is heerlijk weer maar niet te heet. We komen bij een meer, maar pas later zien we aan de hand van de kaart dat het een inham van de zee is. De route op zich rustig. We zien onderweg maar 2 of 3 pelgrims. En soms in groep van wel 50. Deze lopen bij elkaar en je hebt er dus geen last van.  Onze groep van de herberg zien we ook ergens bij een cafeetje. De Portugesen in een groep hebben allemaal veiligheidshessen aan en stokken met schelpen er aan. Nog net geen vaandels en vlaggen. De Amerikanen lopen zonder rugzak en gaan veel sneller dan wij. We treffen ze later bij de herberg. Dat wil zeggen, zij in het hotel en wij in de herberg. Bij deze herberg is een hotel. Of omgekeerd. Het is maar hoe je het bekijkt. Een zeer, rustige, genoeglijke dag. De lente jubelt het hieruit. In de tuinen bloeien de rozen volop. Ik zie al riddersporen en kaasjeskruid. Ook zien we Yucca's en andere kamerplanten. In de heuvels bloeit de brem. Het is een schitterend gezicht. Rond de middag zijn we in Redondella. We gaan lekker op een bankje zitten lunchen. We hebben gisteren een salade gemaakt en deze hebben wij in een plastic zakje meegenomen. Samen met nog wat sla van gisteren, een lekkere lunch. We sluiten af met een sinaasappel. Deze was wel 500 gram volgens mij, dus dat scheelt ook weer. 

Ik zit buiten in de avondzon te typen. (20.23 uur) Dat is toch ongekend! Ik maak gelijk een foto om het te laten zen.

Na twee uur lopen komen we na een mooie afdaling  in Arcada. De bestemming voor vandaag. De herberg is helemaal leeg. We krijgen weer een wit laken. Dit maal mag ik deze er zelf om doen. Het is weer een kunststof matras en het is een hotellaken. Dat zijn twee dingen die niet goed samenwerken. Maar het geeft niet, want de herberg is geweldig. Prachtige bedden. Heerlijke douches. Maar het mooiste: een prachtig terras. Heerlijk in de zon en je kunt ook nog gewoon in de zon zitten, zonder te bezwijken van de hitte.

We eten hier ons brood met huttenkase en een stukje paprika. De keuken is goed voorzien. Er kan dus van alles worden gekookt. Helaas de winkels zijn dicht. Dat is even balen. Na inspectie van onze eigen voorraad en wat er in de herberg is, kunnen we vanavond spagettie met championsoep eten. Morgenvroeg is er toast met kaas. Eventueel vandaag nog een yoghurtje met havermout en banaan. Maar die kunnen we ook meenemen voor onderweg. De winkels zijn vaak pas om 9.00 uur open en als je dan net uit de stad bent, is er een probleem.

Morgen komen we rond de middag in een stad en we verwachten dat daar winkels zijn. Dat moet wel, want nu we zo van de etappes afwijken komen we op wonderlijke plaatsen. En waar we morgenavond heen gaan is geen winkel of cafe of zo. 

Na een heerlijke douche, grijpen we beide de kans aan om te wassen. We zijn nog steeds enige pelgrims en hebben het rijk alleen. In heb altijd zo de pest in wassen. Overvolle lijnen. De was nooit helemaal goed droog. Het is altijd een gepruts. Maar nu zijn alle voorwaarden voor een lekker wasje aanwezig. De sokken, wat ondergoed, de wandelshirts, de zakdoeken en de handdoek, alles krijgt een beurt. Na 10 minuten hangt het wasje heerlijk in de zon en kan het zich koesteren aan de warmte.

Op deze Camino hoorde ik van een man uit Australië dat elke dag je wollen sokken wassen niet goed is. Zo maak je de werkzame structuur van wol helemaal kapot. Pas na een week mag het een keertje. Nou dat klonk me als muziek in mijn oren. Nu hoe ik me niet meer schuldig te voelen. Ik was mijn sokken al bijna nooit, dus nu is dit gelegitimeerd. 

We gaan het stadje nog even in. Het blijkt zelfs een strand te hebben. Mensen liggen heerlijk te zonnen. Ik heb niet eens een zwempak bij mee. Was toch nooit mogelijk. Nu had het gekund. Ik kijk of je nog ergens zonder badpak kan zonnen,  maar dat lukt niet. De Spanjaarden hier zijn preuts. Kloppen als ze de slaapzaal binnen komen en zo. Geen Nederlandse man die zich dat bedenkt. Maar de sloten van de dames wc zijn allemaal stuk. Ik heb alleen in de herbergen gezien dat de deuren goed op slot kunnen. In de cafeetje vinden ze dat niet zo belangrijk volgens mij. Als wij weer richting herberg gaan treffen we Claus en Claus. De twee Duitse heren van 77. Zij wilden gisteren verder dan wij. Dat hebben ze ook gedaan, maar nu treffen we elkaar weer. We drinken een glas wijn samen. De heren doen zich te goed aan een visschotel. De een aan de inktvis, de ander aan stukjes octopus.  Ze genieten zichtbaar. De heren zitten vol sterke verhalen. Misschien gevoed door de wijn of door de leeftijd? Als je al zoveel hebt gereisd zullen de verhalen wel sterker worden met de jaren.

Om 7 uur spoeden wij ons naar de herberg voor ons eigen maal. En daarna nog heerlijk een poos in het zonnetje! Het is een goede dag!