De derde dag van Barcelinos naar Lugor do Corgo 20 km en 29.670 stappen

Na een goede nacht, volgens mijn Fitbit wel 8 uur en 17 minuten geslapen, was ik om 7.30 klaar wakker. MijnMaatje was ook al wakker, want hij had al een paar mailtjes van het werk gehad over zaken die niet goed waren gegaan. Het is hier immers een uur vroeger. Die problemen moest hij eerst oplossen. Het inpakken is een makkie. Als je goed georganiseerd bent dan is het geen probleem, want je hebt niets bij je, dus je moet zo klaar kunnen zijn. Al geldt dat niet voor iedereen, heb ik inmiddels vaak gezien.  Ik had de morgen op de dag dat we weggingen nog gauw kussenslopen gemaakt. Van vorig jaar wist ik dat deze nogal eens ontbreken. Elke keer nam ik me voor om hier wat voor te regelen, maar elke keer wee vergeten. Deze slopen zijn al goed van pas gekomen, want al twee nachten waren er geen slopen. Ik heb ze volgens Spaanse afmetingen gemaakt. Dus lang en smal. De enige kussens die we tot nu toe hebben gezien zijn vierkant. Met wat proppen passen ze erin. Ik heb gelijk ook twee zakjes gemaakt. En van de restjes twee zakdoeken. Heel handig ook als kleine servetjes of tafellakentjes, want ik heb toch wat problemen bij het picknick om alles zomaar overal neer te leggen. Ik heb wel een tik, want de slopen moesten in het blauw zijn, passend bij onze slaapzakken. En laat ik nu ook nog een dun lapje stof vinden. Te zware stof moet je ook weer dragen. Een zakje voor mijn breiwerk, waar ik overigens nog niet aan toe ben gekomen en een zakje voor alle losse dingen zoals opladers en zo. Erg handig, want je moet er niet aan denken dat de hele handel door je tas zwerft. Net als bij Guy waar ik in 2013 mee liep. Gooide bij aankomst steeds zijn hele rugzak op de kop. Hij moest halverwege een nieuwe broek kopen, omdat hij zijn pijpen kwijt was geraakt. Dus we kunnen in principe zo weg zijn. En dat lukt ook.

Rond 8 uur, een ontbijtje achter de kiezen van een halve kop koffie en een halve banaan, deden we de deur achter ons op slot. De sleutel hingen we op het plekje die de herbergier ons had gewezen. 

Eerst maar eens op weg naar een winkel. We zijn bang als we deze niet gelijk zoeken en denken dat we deze onderweg wel zien, we zonder eten de dag moeten doorbrengen. In de stad waren nog wel wat supermarkten, maar inderdaad onderweg niets meer gezien. Nog wel wat cafeetjes met allerlei lekkere ongezonde zaken maar geen gewoon brood. We wachten bij de winkel tot de deur open gaat. We zijn niet de enige. Er wachten nog meer. 1 Mevrouw is te dun en een normaal en de andere 5 zijn veel en veel te dik. Als dit het landelijk gemiddelde is, dan zijn de Portugezen er slecht aan toe. We halen brood, ik hoop dat het volkomen is, wat smeerkaas, 4 dikke wortels, 2 bananen, 3 tomaten en 4 kleine naturel yoghurtjes. De pakken yoghurt zoals in Nederland kennen ze hier absoluut niet.  Yoghurt naturel was eerder het ergste wat ik me voor kon stellen. Yoghurt zonder suiker, brrrrr. Maar ook dat is dus een kwestie van wennen, net als koffie zonder suiker. 

We zoeken een plekje waar we kunnen eten. Dat lukt op het grasveld voor de McDonald. Ik merk dat in het brood iets zit dat me door wil laten eten. Inderdaad E621. Het is toch niet te geloven. Ik weiger om hier aan toe te geven. Het is toch te gek dat fabrikanten zaken in het eten mogen doen die je laten door eten. Alleen dat al maakt dat ik vol wil houden aan mijn nieuwe manier van eten.

En eindelijk rond 9.30 uur zijn we zover dat we aan de loop zijn. 

Het gaat heel goed. We hebben de oefeningen gisteravond trouw gedaan en ook tussendoor doen we verschillende oefeningen. Als mensen ons zien, verklaren ze ons voor gek. Maar we zijn zo bang voor blessures dat we misschien wat doordraven. Blessures maken dat je moet stoppen en dat zou natuurlijk wel erg jammer zijn. Het lopen gaat heel goed, want ik kan MijnMaatje goed bijhouden. Dat was andere jaren wel anders. Dan sjokte ik zeker 500 meter achter MijnMaatje aan en het gat  werd steeds groter. Ik herinner me van vorig jaar dat ik zo'n pijn in mijn voeten had. Dat is nu helemaal niet aan de orde nu. Het is nu niet zo dat ik dansend over de weg gaan, maar het loopt allemaal wat soepeler.

We gebruiken magnesiumtabletten. Helaas de verkeerd volgens mijn zusje. En het gekke is dat we elke  dag verschillende apotheken tegen komen, maar vandaag niet een. 

In de laatste week voor ons vertrek had ik nog een weeg en met moment op de sportschool. Ik was in alles vooruit gegaan, behalve in mijn conditie. Ik was daar wel een beetje teleurgesteld over. MijnMaatje relativeerde dit. Je laat je meten terwijl je longinhoud op de helft zit. Als je dan nog presenteert als in oktober, dan ben je toch zeker vooruit gegaan is zijn mening.

Onderweg drinken we bij een cafeetje een kop koffie. We hebben er dan 8 km opzitten. Rond 12.30 uur stoppen we voor de lunch. We zitten bij een onooglijke jaren 60 kerk. Hoe is het mogelijk na zoveel jaren mooie kerken te bouwen mensen zich zo kunnen verliezen in wonderlijke gebouwen. De lunch is brood, een yoghurtje, stukje banaan en een stukje chocola. Het is wel een kunst om suikervrij te blijven leven tijdens de Camino. Maar tot nu toe lukt het aardig. 

We gaan dit keer naar een private pelgrimsherberg. MijnMaatje heeft voor de zekerheid maar een reservering gemaakt. De schrik zit er na gisteren wel een beetje in.  Maar de keus is deze of  30 km en dat wordt echt te ver. We kunnen dus relaxt lopen en dat doen we ook. Het eerste stuk is niet zo mooi, maar de laatste kilometers lopen we door groene weiden met randen met wijnranken die echt een stuk verder zijn als in Spanje omstreeks deze tijd  en gele koolwitje akkertje. Ook de bloemen bij de huizen bloeien volop. Rozen al prachtig in de bloei.

En zo komen we bij de herberg. Een wit huis met een grote tuin en een houten schuur. In de houten schuur slapen de pelgrims. Het is helemaal vol. Zo vol dat op de verande ook nog 2 mensen slapen. Het is er erg leuk. Er zijn mensen uit Australië, Brazilië, Duisters en wij dus. De herbergierster serveert een soort oliebollen met de smaak van kibbeling. Met huisgemaakte wijn. Lekker, we zitten in de tuin en praten genoeglijk met elkaar. 

Het is er warm en gezellig. Het enige nadeel is de vele honden en katten en het houtvuur dat brand. Ik raak weer benauwd. Maar even een tabletje.

Deze tekst schrijf ik na een geweldig pelgrimsdiner, in Casa Fernada, een heel bijzondere pelgrimsherberg. Fernada opent haar huis en voorziet pelgrims van een bed en een bijzonder gastvrij onthaal. We belanden er toevallig. In een andere herberg ben je op je zelf aangewezen, maar hier ben je gelijk opgenomen in een "soort" familie. Het diner is geweldig. Een heerlijke boerenkoolsoep vooraf. Dan rijst met iets van draadjesvlees met een tomatensaus en een visschotel uit de oven. Heerlijk. Na afloop komen er allerlei flessen op de tafel. Een portje en verschillende flessen met huisgemaakte drankjes. Er wordt flink aangemoedigd om van alles te proberen. Ik probeer me bescheiden op te stellen. Uit ervaring weet ik hoe een en ander valt. Ik neem uit elke fles een klein bodempje. Bij elkaar toch weer te veel geloof ik. Ik maak me op voor weer een lange nacht. Ole!