Spreuk van de dag: " Moed betekent angst voelen en toch je hart volgen"

Bijzonder elke keer weer de spreuken. En ook hoe toepasselijk ze zijn. Wist degene die de spreuk uitzocht, hoe deze spreuk stond aan het begin van mijn Camino avontuur? Ik denk het eigenlijk niet. Het is iets waar ik het eigenlijk nooit zo over heb. Toen zes jaar geleden al weer, ik plotseling alleen op pad moest i.v.m. de hooikoorts, had ik geen idee wat ik zou gaan doen. Alleen in Italië waar we al 4 jaar waren geweest, was geen optie. In het laatste jaar dat wij daar waren is, een kamperend Nederlands echtpaar overvallen door Roemenen en heel ernstig mishandeld. Ik ben niet bang geworden voor het fietsen in Italië, maar de goden verzoeken door daar alleen te gaan fietsen, is een andere zaak.

Toen hoorde ik van iemand het verhaal dat ze weduwe was geworden. Alleen op vakantie vond ze geen optie. Via een oproep van de kerk is ze vrijwilligerswerk gaan doen in een herberg in Spanje. Dat verhaal triggerde mij. Ik ben opzoek gegaan naar een herberg en mijn verhaal voorgelegd. Na wat heen en weer geschrijf was ik welkom. Ik kende het fietsen en wandelen, maar natuurlijk niets van pelgrimeren.  Ik was welkom, maar ik moest aan komen lopen. Ik moest wel iets begrijpen van het als pelgrim onderweg zijn. Dat was nog wel een happening. Ik vond het heel erg spannend. Alleen lopen en alleen zonder MijnMaatje van huis. Dat was wel wat. Ik had ook nog nooit gevlogen en was ook nog nooit alleen in Frankrijk geweest. Allemaal spannende zaken. Ik zag er wel tegenop. Maar ik wilde het eigenlijk ook wel heel graag.  Alleen de vliegtuig trap op, terwijl MijnMaatje alweer op weg naar huis was. Ik denk dat het een van de grootste stappen in mijn leven zijn geweest. Me zo in het onbekende storten. Stel je voor dat ik het vreselijk zou vinden, voor mijn gevoel kon ik niet zo weg en teruggaan naar huis.  

Helemaal alleen iets doen, was al iets.  Ik was altijd omringt met mensen, thuis, op school, overal.

Na het eerste uur alleen op pad, wist ik dat het goed zat. Ik vond het geweldig. De zon scheen, de weg was te vinden, er was plaats in de herberg, alles kwam op zijn pootjes terecht. Na 5 dagen kwam ik in de herberg L' Esprite du Chemin in Sant Pied du Port. Eigenlijk vond ik het jammer dat ik moest stoppen met lopen. Maar ook de herberg was een geweldige ervaring. Ook dat heeft me zoveel gebracht. Inmiddels ben ik ook al 6 jaar herbergier, naast het pelgrimeren.  Een bijzondere ervaring die mijn leven heeft verrijkt. Stel nou dat ik de stap niet had durven zetten, wat had ik dan veel gemist!